0250. Ίρις [ΝΚ]

Είναι κάποια τραγούδια που τα αγαπήσαμε πολύ. Πολύ και από μόνα τους. Από ένα άκουσμα σε μια στιγμή ιδιαίτερη. Από ένα άκουσμα σε χρόνο ανύποπτο, σε τόπο απροσδιόριστο. Τραγούδια που μαζί τους ταξιδέψαμε. Ξαγρυπνήσαμε. Συνδέσαμε με πρόσωπα εφηβικών ερώτων. Ακριβά τραγούδια που με λαχτάρα αναζητήσαμε το όνομά τους. Για να τα αποκτήσουμε. Να τα κατά βούληση ακούμε. Σε εποχές δύσκολες. Δίχως διαδίκτυο. Δίχως την αφθονία της πληροφόρησης και των μέσων που σήμερα μας κατακλύζει. Η σωτηρία ερχόταν, συνήθως, από το ραδιόφωνο ή τους καλούς φίλους. Ήταν η εποχή των “πειρατικών” ραδιοφωνικών σταθμών. Μια εποχή που τα καλά τραγούδια, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει, ήταν μετρημένα και γνωστά. Είχαν διάρκεια, είχαν ταυτότητα. Ήταν η εποχή που η αγορά ενός δίσκου αποτελούσε ένα μικρό γεγονός. Ένα γεγονός που συγκέντρωνε συμμαθητές και φίλους για ακούσουν το δίσκο, να χαρούν, να σχολιάσουν. Η εποχή του ηρωικού, φθαρτού, βινίλιου. Θυμάμαι με νοσταλγία το πρώτο άκουσμα του δίσκου “Το Περιβόλι του Τρελού”, του Διονύση Σαββόπουλου βεβαίως, στην αυλή του σπιτιού ενός συμμαθητή και φίλου. Από εκείνη την εποχή, λοιπόν, το αγαπημένο τραγούδι “Θέμα Ι” από την ταινία “Τα χρώματα της Ίριδος” [1974] του Νίκου Παναγιωτόπουλου σε μουσική Σταμάτη Σπανουδάκη.

Καλή ακρόαση, καλό Σαββατοκύριακο.

15/12/2006