0251. Ο Αλχημιστής [ΝΚ]

Είχε πάθος με τις λέξεις. Δεν ήταν φιλόλογος. Δεν ήταν το επάγγελμά του. Φλογερός ερασιτέχνης ήτανε. Με ένταση και συνέχεια. Έψαχνε τις λέξεις. Και από εκεί τις προτάσεις. Τις φράσεις. Το λόγο. Γραπτό και προφορικό. Αναζητούσε τη φράση που δίνει τη χαρά. Την άλλη, που ανασταίνει τον έρωτα. Αυτή που αναζωογονεί. Εκείνη που γαληνεύει. Που παίρνει τον πόνο. Την τρίτη που πυργώνει την ελπίδα. Την ευδοκία. Τον ενδιέφερε η διάρκεια. Η βεβαιότητα του αποτελέσματος. Ήθελε λέξεις και φράσεις να λειτουργούν. Παντού και πάντοτε. Τα προσωρινά αποτελέσματα τον αφήνανε αδιάφορο. Είχε χάσει τον ύπνο του. Διάβαζε και ερανιζότανε. Άκουγε και πρόσεχε. Τον συνεπαίρνανε λέξεις. Τον συνεπαίρνανε περικοπές. Έγινε ευρετής πανέμορφων λέξεων. Συνέταξε σύντομα κείμενα απίστευτης ομορφιάς και καθαρότητας. Κείμενα προσευχές. Πάντοτε για το καλό. Το κακό ούτε καν περνούσε από το μυαλό του. Έβγαινε στο δρόμο και δοκίμαζε τα ευρήματα και τις αντοχές του. Πλησίαζε τους διαβάτες. Τους μιλούσε. Μια λέξη μόνο ή μια πρόταση. Παρατηρούσε τις αντιδράσεις του. Διόρθωνε την πορεία του. Κρατούσε σημειώσεις. Έψαχνε. Γύρευε. Ψυχανεμιζότανε. Ένας αλχημιστής ήτανε. Ένας αλχημιστής από τα παλιά ταγμένος στο έργο του. Μια φλεγόμενη ψυχή.

Το τι θα άκουγε ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ένα ζήτημα. Δύσκολο να πει κανείς ή να μαντέψει. Ας κάνουμε, όμως, την υπόθεση ότι “Η Μπαλάντα του Ούρι”, από το άλμπουμ “Αθανασία” [1976] του Μάνου Χατζιδάκι, δεν θα τον άφηνε αδιάφορο και ότι οι νότες του κάτι θα είχαν να συνεισφέρουν στην αναζήτηση του. . .

18/12/2006