0254. O Tempora! O Mores! [ΝΚ]

Παραμονή Χριστουγέννων. Μόλις χθες. Σηκώθηκα σχετικά πρωί. Ετοίμασα τον διπλό Ελληνικό. Κατέβασα το ακουστικό του θυροτηλεφώνου. Ο ήχος του, απαίσιος, θα ξυπνούσε την οικογένεια που συνέχιζε τον ύπνο της. Αρκούσε το ανεπαίσθητο “τσκ” για να αντιληφθώ ότι έχω κόσμο στην πόρτα. Αράδιασα τα χρήματα που είχα ετοιμάσει για τα κάλαντα. Στρώθηκα στο γραφείο. Άνοιξα το μηχάνημα. Η ώρα περνούσε.

Σε μισή ώρα περίπου ακούστηκε το πρώτο “τσκ”. Σηκώθηκα. Στην θυροτηλεόραση αντίκρισα τρεις χαμογελαστές, παιδικές φατσούλες. Τρία αγόρια γύρω στα δέκα – έντεκα. Τους άνοιξα. Άνοιξα και την πόρτα του διαμερίσματος. “Στον δεύτερο!” τους φώναξα. Ανέβηκαν στον τρίτο. “Που είναι ο άνθρωπος που μας άνοιξε;” Τους άκουσα να λένε. “Παιδιά, στον δεύτερο!” επανέλαβα.

Κατηφορίσανε με τις σκάλες. Εμφανιστήκανε. Τρία θαρρετά, καλοβαλμένα παιδιά με τα τριγωνάκια τους. Και ήρθε η πρώτη έκπληξη. “Θέλετε να σας τα πούμε στα Ελληνικά ή στα Αγγλικά;” ρώτησε ο “αρχηγός”. Θαύμασα. Τόσο χρονών άνθρωπος τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα δεν τα είχα ακούσει στα Αγγλικά ο έρμος. Ούτε καν γνώριζα ότι υπάρχουν. “Να τα συνδυάσουμε” πρότεινα. “Και στα Ελληνικά και στα Αγγλικά”. “Ωραία από πού να αρχίσουμε;”. “Άντε, από τα Αγγλικά” είπα. Με έτρωγε βλέπετε η περιέργεια τον επαρχιώτη.

Και αρχίσανε. Με δυνατή, καθαρή φωνή και ωραία Αγγλικά [και ως προς όλα αυτά εύγε τους!]:

Last Christmas I gave you my heart

But the very next day you gave it away. . .

Έπαθα μια σύγχυση. Ένα πέρα δώθε. “Παιδιά, στα Ελληνικά, στα Ελληνικά!” τους είπα. Κανένα πρόβλημα. Τα είπανε ωραιότατα και Ελληνικότατα εισέπραξαν τα δέοντα και αναχώρησαν χαμογελαστά για άλλες πόρτες.

Γύρισα στο γραφείο μου. Οι Wham είχαν εισβάλλει στα Χριστούγεννα μου. Ο εξαμερικανισμός [ποια παγκοσμιοποίηση και μπούρδες] καλά κρατεί. Έτσι, λοιπόν, αλλάζουν τα ήθη και τα έθιμα; Συλλογίστηκα. Κάπως έτσι, θαρρώ. Από τις τρυφερές ηλικίες. Συνδέοντας ήχους και εικόνες με γιορτές και εποχές. Σήμερα το “Last Christmas” στην θέση των Ελληνικών Χριστουγεννιάτικων καλάντων μοιάζει με αστείο, αύριο όμως;

Από εδώ και πέρα η “βαλίτσα” πάει πολύ μακριά. Και είναι Χριστούγεννα, με ότι αυτό για τον καθένα σημαίνει. Ας σταματήσουμε εδώ, λοιπόν. Συνεπώς:

Καλημέρα, Καλά Χριστούγεννα, Χρόνια Πολλά!

Το τραγούδι που ακούγεται είναι το “What Child is This?”. Μεταγραφή από κασέτα σε CD που πραγματοποίησα τον Δεκέμβριο του 2002 για ένα συνάδελφο και, φυσικά, κράτησα αντίγραφο. Πρόκειται για απόδοση Χριστουγεννιάτικων τραγουδιών από ένα μικρό σύνολο κλασσικής μουσικής η οποία πραγματοποιήθηκε ειδικώς για το Museum of Fine Arts της Βοστόνης. Οι εκτελέσεις είναι, κατά τη γνώμη μου, εξαιρετικές και ξεφεύγουν κατά πολύ από την κρατούσα των ημερών τυποποίηση.

Η φωτογραφία του αγγέλου είναι δική μου από το περσινό Χριστουγεννιάτικο δέντρο και την καινούργια, τότε, Canon PowerShot A620.

25/12/2006