0670. 1996

Εχθές το απογευματάκι ολοκλήρωσα την αντιγραφή, σε ηλεκτρονική μορφή - MS Word, των εγγραφών του έτους 1996 του χειρόγραφου ημερολογίου μου. Δεκαέξι εγγραφές σε σαράντα οκτώ σελίδες τετραδίου μεγάλου σχήματος. Η πρώτη στις 22/1/1996, ημέρα Δευτέρα, η τελευταία στις 29/12/1996, ημέρα Κυριακή. Εγγραφές που, σε ηλεκτρονική μορφή, χώρεσαν σε δέκα επτά σελίδες Α4 του σχετικού Πίνακα Περιεχομένων περιλαμβανομένου.

Μου πήρε χρόνο πολύ να ολοκληρώσω την “αντιγραφή” του έτους 1996. Ούτε και που θυμάμαι πότε το ξεκίνησα. Στην ουσία την προσπάθεια αυτή την είχα εγκαταλείψει. Όσπου, τις τελευταλιες μέρες, κάτι με έπιασε· ξέκλεψα χρόνο και ασχολήθηκα και πάλι. Ομολογώ ότι είναι μια εργασία που με ευχαριστεί. Μου θυμίζει πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις, τον τότε εαυτό μου. Μου δίνει τη δυνατότητα να διορθώσω και κάποια λαθάκια και κάποιες τυχούσες αβλεψίες. Ελπίζω το 1997 και να ακολουθήσει συντόμως και να μην αποδειχθεί τόσο χρονοβόρο.

Ιδού μερικά αποσπάσματα από το 1996 (κυρίως “εισαγωγικές παράγραφοι” εγγραφών):

1. Τα ενύπνια. Πάντα τα ενύπνια. Και οι ευθύνες; Ο Θεός και η ψυχή τους. Υπομονή λοιπόν. Να αγαπάμε το κελί μας, να τρώμε το φαΐ μας. . .

2. Αργά, δύσκολα, ιδιότροπα. Με παλιογράμματα πάντα. Που με βασανίζουν, που θα τα ήθελα πολύ καλύτερα. Προσπαθώ να είμαι. Να ανασαίνω. Να σκέφτομαι και να υπάρχω. Να διαμορφώσω το χώρο μου. Να τιθασεύσω το χρόνο μου. Να κάνω κάτι. Να δικαιολογήσω αυτό που είμαι και τις (πολυποίκιλες) σκέψεις μου. . .

3. Από που να αρχίσει κανείς; Και που να τελειώσει; Με πόση λεπτομέρεια; Με πόσο πάθος; Προσπαθούμε, όλο προσπαθούμε και δε γνωρίζουμε αν θα δικαιωθούμε ή όχι. Και ίσως και να μην υπάρχει λόγος. . .

4. Που πάει η αγάπη όταν πεθαίνει; Κι όλα τα’ άλλα που χάθηκαν ή χάνονται παρά τη θέλησή μου. Προσπαθώ ακόμα, όπως τότε που ήμουν σπουδαστής, να τιθασεύσω το χρόνο. Κι όπως και τότε αποτυγχάνω. Καθαρά και ξάστερα. Δίχως δικαιολογίες. Δίχως τίποτα. Ζω. Ανασαίνω. Υπάρχω. Αγαπώ τα παιδιά μου, το φως του ήλιου, το κελί μου. . .

5. Δύσκολα λοιπόν. Όλο και πιο δύσκολα. Και οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες περνούν και χάνονται. Χάνονται κι εγώ αναγκάζομαι, τώρα πια, να τρέχω πίσω από την περίληψή τους (με γράμματα κακάσχημα όπως πάντα τελευταία). Από πού να αρχίσω και που να τελειώσω, λοιπόν, τις μίζερες περιλήψεις μου; Τι να συμπεριλάβω, τι να αποκλείσω και γιατί; Και γιατί να χωρέσουν όλα; Γιατί να σωθούν; Ποιος (θα) ενδιαφέρεται; Τι σημασία (θα) έχει; Μποτίλια στο πέλαγο, λοιπόν, ακόμα μία φορά. Θα προσπαθήσω να τα γράψω με χρονολογική σειρά. . .

6. Πως να γράψεις για μερικά πράγματα που καλά – καλά ούτε και να τα συνειδητοποιήσεις δεν μπορείς; Και πως να περιγράψεις τον θάνατο και ότι αφήνει πίσω του. Ότι καταστρέφει και ότι σου κόβει τα πόδια. Και τι να πεις για τον ξαφνικό και άδικο θάνατο; Αρκεί η λύπη, η πίκρα, η θλίψη, η στενοχώρια, η απόγνωση; . . .

7. Πόσο δύσκολο είναι να γράφει κανείς; Να είναι συνεπής με τις επιθυμίες του εαυτού του; Δύσκολο. Και όσο ο καιρός περνά δυσκολότερο. Μέχρι να γίνει εύκολο και άχρηστο υποθέτω. Να αγαπάμε το κελί μας, να τρώμε το φαί μας λοιπόν; Κάπως έτσι και το κάπως (αντί για “ακριβώς”) για να μην αδικήσουμε τα παιδιά μας. . .

8. Τόσο καιρό μετά και με πόση δυσκολία! Σχεδόν χωρίς τη θέλησή μου. Όμως πώς αλλιώς; Όπως πάντα! Και τι να γράψουμε για έναν βίο που απουσιάζουν πολλά. Και δεν παραπονιέμαι αυτή τη στιγμή. Απλώς καταγράφω. Και το “No news. Good news!” των Αγγλοσαξώνων το γνωρίζω και το κατανοώ. . .

9. Εχθές βλέπαμε με την Ε. την ταινία “ΙΝΔΟΚΙΝΑ” στο video. Η Βα. τριγυρνούσε στο σαλόνι. Κάποια στιγμή την ακούσαμε να τραγουδά:

Ήταν ευτυχία μου

Σε γνώρισα

Γαμώτο μου

Γαμώτο μου. . .

Μείναμε άφωνοι και αχνογελαστοί να κοιτάμε ο ένας τον άλλον. . . (περίπου 4 ετών η Βα. τότε. . .).

10. Ακόμα μια μποτίλια στο πέλαγο. Γιατί; Για ποιο λόγο; Ο Κύριος γνωρίζει. Ίσως, πάλι, για την ευχαρίστηση της αναδρομής. Γι’ αυτή τη δυνατότητα της συρρίκνωσης του χρόνου. Όπως προχθές που έζησα και πάλι ημέρες του 1978 και του 1979. Και μου άρεσε και πόνεσα γλυκά και έζησα. . .

11. . . .Όλα μέτρια για τα γούστα μου. Και φυσικά τηλεφωνήματα για χρόνια πολλά. Αστέρι, ανάμεσα στους τηλεφωνήσαντες, ο κ. Κ.! Ο οποίος, άνετα – άνετα, δήλωσε ότι:

- Μαζεύτηκαν πολλά και πρέπει να τα πούμε

- Βεβαίως!

απήντηξα και ήμαν ψύχραιμος και το ακουστικό κρατών (για να μη μου πέσει!). Βουρούκωσα! Κάτι αναμνήσεις μου το στομάχι ανακάτεψαν και η πέτσα μου σηκώθηκε 18mm. Στη γιορτή του, που πέρασε, δεν του τηλεφώνησα. Ούτε και που πρόκειται. “Άνευ ουσίας, άνευ σημασίας”, που λέει και ο κ. Πουλικάκος. . .

Αφιτά!

Με τα πολλά και αφού προσπάθησα να ανεβάσω τουλάχιστον πέντε διαφορετικά τραγούδια (από εχθές το βράδυ παιδεύομαι) τα κατάφερα! (Κι ας μείνει το esnips με το γινάτι του. . .).

Μπορείτε, λοιπόν, να ακούσετε την Μελίνα Κανά στη σύνθεση του αγαπημένου Νίκου Ξυδάκη “Με Μέλι”.

Να είσαστε Καλά.

09/11/2009