Μου αρέσει το πώς τελειώνουν στις μέρες μας οι σχέσεις. Λες, π.χ, στον άλλον:
- Δεν επιθυμώ πλέον να μου στέλνεις e-mail
- Καλώς!
Απαντά, ταχέως και προθύμως, εκείνος. Ήρεμα, αεράτα, πολιτισμένα. Δίχως “μα” και “μου”, δίχως πως και διατί και άλλες τέτοιες κατσαρές τρίχες. “Σαν έτοιμος από καιρό” με το ζωνάρι λυμένο ελαφρώς, αγέρωχος, θαρραλέος και γνώστης.
Διότι πως είναι δυνατόν ο μέγας αυτός, στον καθρέφτη του Ναπολέοντας, να αδίκησε, να έσφαλε, να παρεξήγησε, να ολιγώρησε, να πρόσβαλε ή να αδιαφόρησε; Μπααά. Ο απέναντι, στα σίγουρα, φταίει. Που δεν κατανόησε, που δεν εκτίμησε, που δεν γοητεύτηκε, που δεν πρόσεξε, που δεν υπομόνευσε. Ναι, ο βλάξ!
Και πάμε έτσι. Με ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα. Με τις τέτοιες γλυκούλες μικρές πληγές που νομίζουμε ότι έχουμε. Με τα αχ και τα βαχ μας. Δίχως την παραμικρή διάθεση να εξηγήσουμε, ίσως γιατί το θεωρούμε σαν απολογία που, φυσικά, δεν μας πάει, ή να επιμείνουμε. Αδικημένοι από την “κοινωνία” και από έναν περίγυρο που δεν μας ταιριάζει και δεν μας αξίζει. Είναι κανόνας. Απογοητευόμαστε με την ταχύτητα που γοητευόμαστε. Και γοητευόμαστε γρήγορα και συχνά. Και πάμε έτσι. Γυρεύοντας την “αδελφή ψυχή” εκεί που δεν υπάρχει ή όταν δεν υπάρχει.
Ζούμε, θαρρώ, σε δύσκολους καιρούς. Ποτέ η φιλία δεν ήταν συνάρτηση μόνο του χρόνου. Ήταν και είναι και συνάρτηση του τόπου. Εμείς την μεταβλητή αυτή έχουμε βαλθεί να την εξοντώσουμε. Έχουμε φυσικά και τα σύνεργα. SMS, e-mail, κινητά, διαδίκτυο, βιντεοτηλέφωνα και άλλα. Με αυτά καταγινόμαστε με αυτά κοροϊδευόμαστε. Κι αν ο “χρόνος”, κατ’ αυτήν την έννοια, είναι δωρεάν τον “τόπο” πρέπει να τον πληρώσεις. Και με τι ψυχή όταν υπάρχουν οι καραμέλες του ότι “οι αποστάσεις στην Αθήνα είναι τεράστιες” και “οι υποχρεώσεις πολλές” και “τα μαθήματα των παιδιών” και “ο εκ της εργασίας, τέλος πάντων, κάματος” και άλλες τέτοιες πολλές [και ξινές]. Και πάμε. Και νομίζουμε ότι δίπλα μας βαδίζουνε “φίλοι” που ούτε την φωνή ούτε τα βήματά τους ακούμε.
Θαρρώ, λοιπόν, ότι δύο πράγματα φέρνουν κοντά τους ανθρώπους. Το άλλο είναι το φαΐ. Εκτιμώ, έτσι, βαθύτατα τους ομοτράπεζους και συνπότες. Και δεν μιλάω για χλιαρούς καφέδες σε χλιαρούς τόπους. Ίσως φταίει, τελικά, ότι ερχόμαστε στη ζωή δίχως το εγχειρίδιο του κατασκευαστή. Ίσως, και πάλι, αυτή να είναι και η πηγή της ευτυχίας. Ότι μπορούμε, παίρνοντας την ευθύνη, να αυτοσχεδιάσουμε και να κάνουμε του κεφαλιού μας. Και θα το ξαναπώ:
- Μου αρέσει το πώς τελειώνουν στις μέρες μας οι σχέσεις!
26/09/2005
Ψιτ, φιλαράκι ένστασις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμπειρικά, όπως συνηθίζω, θα σε διαψεύσω. Έχω γνωρίσει φιλαράκια απ΄το διαβολικό μέσον που ούτε στο μικρό δαχτυλάκι δεν πιάνουν τους «ζωντανούς» φίλους.
Και πίστεψέ με, οι γνωστές «καραμέλες», δεν είναι καθόλου καραμέλες. Εργάζομαι από τις οχτώ το πρωί έως τις έντεκα τη νύχτα χωρίς καμμία μέρα ρεπό, τα τελευταία δύο χρόνια. Το ίντερνετ, είναι ανάγκη, τουλάχιστον για μένα.
Αν λοιπόν δεν ακούω τα βήματα των φίλων μου, μου φτάνει που οι κουβέντες που έχουμε πει είναι τουλάχιστον αληθινές.
Μήπως, λοιπόν, η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα; Εξ'άλλου όταν γράφουμε τέτοιες γραφές στο πίσω μέρος του μυαλού μας οι, γενικώς, "φίλοι" έχουν πρόσωπο και σάρκα και οστά. Είμαι από τους πρώτους που θα πουν:
ΑπάντησηΔιαγραφήAπ' ό,τι κάλλη έχει άνθρωπος, τα λόγια έχουν τη χάρη
να κάμουσιν κάθε καρδιάν παρηγοριά να πάρει•
κι οπού κατέχει να μιλεί με γνώσιν και με τρόπον,
κάνει και κλαίσιν και γελούν τα μάτια των ανθρώπων.
[Ερωτόκριτος]
Αλλά τα προτιμώ με ζώσα φωνή και με τη δυνατότητα να βλέπω τα μάτια και το πρόσωπο του συνομιλητή μου. Πέρα από αυτό κατανοώ πλήρως τα επι μέρους ή και τα ειδικά προβλήματα που πιθανώς υπάρχουν. Και, πάντα, δεν είναι μόνο το τι αλλά και κυρίως, το πως. Οριοθετούμε το ιδανικό για να μπορούμε να αρκεστούμε, γνωρίζοντας, στην καλύτερη δυνατή προσέγγιση. Και ναι το internet μπορεί, από ένα σημείο και πέρα, να είναι και ανάγκη.
Καλή σου Νύχτα