1037. 2X7 ε

Πόσα βιβλία έχω αγοράσει και έχω αποθηκεύσει για να τα διαβάσω όταν ο καιρός το επιτρέψει; Πολλά! Δεν μου κάνει εντύπωση, λοιπόν, όταν στην βιβλιοθήκη μου, ή στα ντουλάπια μου – αν το επιθυμείτε, “ανακαλύπτω” βιβλία – θησαυρούς.

Έτσι πριν από μερικές ημέρες έπιασα ένα τομίδιο 59 σελίδων με τίτλο αυτόν της επικεφαλίδας της παρούσας εγγραφής. Το βιβλίο κυκλοφόρησε, από τις εκδόσεις “ΙΚΑΡΟΣ”, στις 2 Νοεμβρίου 1996 και ένα αντίτυπό του απέκτησα στις 24 Ιανουαρίου 1997 καταβάλλοντας 1660 (τότε) ταπεινές δραχμούλες. Το ISBN του: 960-7721-07-1.

Περιεχόμενο του τομιδίου 14 σύντομα κείμενα με τίτλους:

01. Η παράλληλος Χάυντν

02. Ένας Αλέξανδρος του Νικολάου

03. Μικρός Βοτανικός

04. Για μια οπτική του ήχου

05. Όνου Αίνος

06. Οι ροδιές του Καλαμιάρη

07. Ο πόσιμος χρυσός κατά τον P. B. Shelley

08. Οι πολλοί Έλληνες του ενός Δραγούμη

09. Βιβλιοφιλία: έτος μηδέν

10. Βασούλα Μανωλίδου

11. Ο φίλος των δύο αποστάσεων

12. Αντόνειρο του Fuentevaqueros

13. Σελαμένα

14. Ο συγκεκριμένος αόριστος κατά τον Novalis

Συγγραφέας τους, ο Οδυσσέας Ελύτης και η έκδοση σχεδιασμένη από τη σύντροφό του Ιουλίτα Ηλιοπούλου.

Τα διάβασα τα κείμενα. Τα ευχαριστήθηκα. Λόγος Ελληνικός, όμορφος, συνεκτικός. Μακριά από τη χυδαιότητα και την προχειρότητα των όσων πλέον μας κατακλύζουν.

Με δηλωμένη την αγάπη μου στον αποφθεγματικό λόγο παραθέτω κάποια αποσπάσματα που, με το faber μολυβάκι μου, διαβάζοντας υπογράμμισα. Πάμε!

Όπου λείπει ο λόγος μπαίνει μουσική.

Του αγράμματου το φρόνημα, κι εκείνο χρειαζούμενο είναι.

Τέσσερα εν συνεχεία εχθές, που μπήκαν το ’να μέσα στο άλλο κι έφτασαν το πρωί να ’ναι πανσές κι άμα νυχτώσει αστέρας.

Αλλά όταν ένα πάντα γίνεται απ’ allegro adagio, λιώνουν και της θερμής καρδιάς τα εφύμνια και της ζωής της τρέχουσας η αθλιότητα όλη.

Πονάει περισπωμένη, βγάζει περισπωμένη· πονάει δασεία, βγάζει δασεία. Και λαμπρά ταιριάζουν όλα.

Δεν είναι το πρακτικό μέρος των πραγμάτων που πρωτεύει στη ζωή μας. Τα τρία τέταρτα της ανθρωπότητας διαβιούν κατά λάθος. Διαγράφουν το περιττόν, και ας είναι ωραίον, κερδίζοντας μερικά εικοσιτετράωρα πλήξης.

Κανένας Ηρώδης δεν θα τολμούσε να διατάξει τέτοια γενοκτονία όπως αυτή του τελικού -ν· εκτός κι αν του ’λειπε η οπτική του ήχου.

Αλλά στους φθόγγους, όπως και στα χρώματα, δεν υπάρχει η έννοια της προόδου.

Τα προνόμια, όσο δεν τα ’χουμε, κλαιγόμαστε, κι όσο τα ’χουμε, τα αγνοούμε.

Όλα γίνονται στις μέρες μας πιο τέλεια και πιο άσχημα.

Οι αναμνήσεις ούτε θανατώνουν ούτε διαιωνίζουν.

Δεν υπάρχει στην έκπληξη εθισμός.

Αλλ’ ο ποιητής δεν αντέχει να γίνει έμπορος.

Όπου υπάρχει η ποίηση, εκεί κι ο Θεός.

Η ποίηση αφαιρεί από τα πράγματα το πέπλο της συνήθειας· καθιστά ορατή την αόρατη όψη του κόσμου· χάρη στην επικράτειά της συνενώνονται όλα τ’ ασυμβίβαστα.

Η ποίηση μας απαλλάσσει απ’ το να είμαστε δέσμιοι των τυχαίων γεγονότων.

Γίνεσαι βιβλιόφιλος όπως γίνεσαι υπερτασικός.

Δεν αρκεί η νεότης. Χρειάζεται και η χάρις.

Είναι περίεργο, αλλά πολλές φορές στην τέχνη εκείνο που βαρύνει περισσότερο στις εκτιμήσεις μας είναι ακριβώς η έλλειψη βαρύτητας.

Η θάλασσα μας είχε περάσει τ’ ακουστικά της, έτσι που ν’ ακούμε στο μήκος κύματος του ίδιου βουερού πελαγίσιου κόχυλα.

Το κέφι, όταν γίνεται για κάποιον απόντα, τρεις φορές περισσότερο πληθαίνει σε σημασία, εάν γίνεται στης Μεσόγειος τα μέρη.

Ερευνούμε παντού για το αληθές και δεν βρίσκουμε παρά το υλικώς υπαρκτόν.

(. . . η δύναμη του πνεύματος). Που αλλού πουθενά δεν πραγματώνεται καλύτερα παρά στο φαινόμενο της γλώσσας.

Όπου “εφύμνιο”, στον πληθυντικό (εφύμνια) στο τέταρτο απόσπασμα που παραθέτω:

εφύμνιο το [efímnio] Ο40 : (εκκλ.) σύντομος ύμνος που ψάλλεται στο τέλος των αντιφώνων.

[λόγ. < ελνστ. ἐφύμνιον]

και

αντίφωνο το [andífono] Ο40 : (εκκλ.) ανάγνωσμα ή ψαλμός που ψάλλεται διαδοχικά από δύο ψάλτες ή από δύο χορούς ψαλτών.

[λόγ. εν. < ελνστ. πληθ. τά ἀντίφωνα ουσιαστικοπ. ουδ. του αρχ. επιθ. ἀντίφωνος `που ηχεί σε απάντηση΄]

Να είσαστε Καλά, Καλή Εβδομάδα!

Ένα κλικ μακριά “Η Ευγενική Κυρία” (Noble Dame) από το έργο “30 Νυχτερινά” του Μάνου Χατζιδάκι:

15/11/2015