Τετάρτη, 1 Οκτωβρίου 2025
Μια φορά ένα νόημα κρύφτηκε
σε μια συντροφιά από λέξεις. Για την ακρίβεια κρύφτηκε πίσω από μία λέξη. Μετά
από καιρό η συντροφιά διαλύθηκε. Το νόημα, όμως, συνέχισε να κρύβεται πίσω από
τη λέξη. Έτσι, η συγκεκριμένη λέξη κρύβει το συγκεκριμένο νόημα. Ένα νόημα που,
δίχως την παλιά συντροφιά, είναι πολύ δύσκολο πλέον κάποιος να βρει.
Πέμπτη, 2 Οκτωβρίου 2025
Τι, τέλος πάντων, είναι η
ποίηση; Μην είναι λεξούλες στη σειρά; Μην είναι στρυφνεπίστρυφνα νοήματα και
όποιον πάρει ο χάρος; Μην είναι ωραίες “εικόνες” και, ομοίως, όποιον πάρει ο
χάρος; Μην είναι ένα άδειασμα του μυαλού; Μια έξαρση του νου; Μια λεξηλαγνεία
σε φούντωση; Ένα “μου ʼρθε και το γράφω”, ίσως; Ένα γιατί ο Σεφέρης και όχι
εγώ; Ένα “φτου μου!” του/της απίθανου/απίθανης «τι ωραία που τα γράφω!»; Τι
είναι τέλος πάντων;
Παρασκευή, 3 Οκτωβρίου 2025
Περίεργη συνήθεια και αυτή
που απέκτησα εσχάτως. Να παρατηρώ τα ασήμαντα. Να προσπαθώ να συγκρατήσω, θα
έλεγα να αποτυπώσω φωτογραφικά, λεπτομέρειες. Λεπτομέρειες άνευ ουσίας, άνευ
σημασίας. Το σχήμα ενός χαλικιού παραπεταμένου στην άσφαλτο. Το σχήμα ενός
γδαρσίματος στο πλάι ενός αυτοκινήτου. Το σκίσιμο μιας τσάντας. Το σχήμα ενός
φύλλου μαραμένου. Την εικόνα ενός κτίσματος που προβάλλει ανάμεσα σε δύο άλλα.
Το τσαλάκωμα ενός χαρτονομίσματος. Με θρησκευτική ευλάβεια προσπαθώ να
αποτυπώσω λεπτομέρειες. Να συγκρατήσω. Να ασκηθώ. Να θυμάμαι.
Σάββατο, 4 Οκτωβρίου 2025
Αρχές της δεκαετίας του 70.
Άνοιξη. Μεσημεράκι. Βαδίζω προς το πατρικό μου. Ανηφορίζω την λεωφόρο Ελευθέρου
Ανθρώπου. Κοιτώ τον ουρανό. Καταγάλανος και όχι μόνο. Και νιώθω την ανάγκη να
της ταξιδέψω:
- Κοίτα, στον ουρανό ούτε
ένα συννεφάκι!
Και είναι πραγματικά έτσι.
Όμως τότε δεν υπήρχαν κινητά. Η ευκαιρία χάνεται. Μένει η σακατεμένη βούληση.
Το ανικανοποίητο.
Κυριακή, 5 Οκτωβρίου 2024
Ποια δάχτυλα αγγίζουν τα
πλήκτρα; Ποια παλάμη αγκαλιάζει το ποντίκι; Ποια μάτια κοιτούν; Πώς είναι οι
χώροι; Πώς είναι οι άνθρωποι; Πώς είναι οι τόποι; Στοχαζόμαστε. Γράφουμε.
Καταθέτουμε. Ταξιδεύουν. Προσμένουμε τα σχόλια. Των αγαπημένων. Των γνωστών. Των
ελκυστικών άγνωστων. Τα πεζά. Τα πνευματώδη. Τα υπαινικτικά. Τα εύστοχα. Τα
άλλα. Ο πλανήτης ένα κουβάρι τυλιγμένο μαλλί. Κρατάμε μια άκρη. Ξετυλίγουμε.
Αυτό το ελάχιστο. Το μέγα. Οι όμοιοί μας. Ο επιχειρούμενος συντονισμός. Η
επιθυμητή απόδραση. Κάποτε η πλήρωση. Επειδή το θέλουμε. Γράφουμε.
Κοινοποιούμε. Προσμένουμε. Επικοινωνούμε.
Δευτέρα, 6 Οκτωβρίου 2025
Μερικές φορές προσπαθώ να
αναστήσω ημέρες που πέρασαν. Προσπαθώ να θυμηθώ πρόσωπα. Κινήσεις. Λόγια.
Λεπτομέρειες. Το πώς μιας ματιάς. Το νόημα μιας ειπωμένης λέξης. Το πλέξιμο των
χεριών, κάποτε. Προσπαθώ να αναστήσω τις διαδρομές. Τους χώρους. Τους σχηματισμούς
των ανθρώπων. Επίπονο. Ακατόρθωτο. Ποτέ πια δεν θα υπάρξουν τα συγκεκριμένα.
Θλίβομαι. Ξεστρατίζω. Η μία ημέρα φέρνει την άλλη. Μένει, τελικά, η αίσθηση του
όλου. Μιας προσπάθειας. Μιας σχέσης. Ενός ονείρου. Η άφευκτη κατάληξη. Όχι τι
έγινε, πια. Αλλά τι θα μπορούσε να έχει γίνει. Αν! Κι αυτό το “Αν” είναι
φρικτό, μαυλιστικό, εκφυλιστικό.
Τρίτη, 7 Οκτωβρίου 2025
Συλλογίζομαι τις διαδοχικές
της ζωής μου ανακλάσεις. Σαν σε καθρεφτάκια επάνω. Και όχι. Δεν η γωνία
πρόσπτωσης προς την ανάκλασης ισούται. Τα σημεία της πορείας αλλαγής. Τα
γνωστά. Και τα άγνωστα. Ό,τι σημάδεψε. Ό,τι υπογείως έδρασε. Ό,τι επιδίωξα.
Ό,τι με βρήκε. Ό,τι βρήκα. Και τα άλλα. Τα μουγγά. Τα υφέρποντα. Τα συνωμοτικά.
Τα συμπαντικά. Τα απρόσμενα τα ελάχιστα.
Τετάρτη, 8 Οκτωβρίου 2025
Ανακλάσεις. Πάνω σε ένα
τηλεφώνημα που δεν έγινε. Ένα ραντεβού που κλείστηκε και κείνη δεν ήλθε. Πάνω
σε ένα λόγο που αλλιώς ειπώθηκε και αλλιώς μεταφέρθηκε. Και άλλα που αγνοώ.
Πάλι το “αν” αναδύεται. Το είπαμε. Φρικτό. Ανθρώπινη αδυναμία. Να αλλάζεις μια,
και μόνη, συνιστώσα κι όλα τ’ άλλα στο πάει τους.
Ό,τι ζήτησα. Ένα σύμπαν στα
μέτρα μου!
Πέμπτη, 9 Οκτωβρίου 2025
Καθημερινή, πρωινή,
διαδρομή. Κοιτάζω έξω. Ψηλά. Το περίγραμμα της πόλης. Τα περιγράμματα των
κτηρίων. Παρατηρώ. Ανακαλύπτω. Ένα ιδιότροπο μπαλκόνι. Μια ντουλάπα που
σκουριάζει. Στον τρίτο ένα ανοιχτό παραθυρόφυλλο. Την αντανάκλαση του φωτός.
Ηλιακοί θερμοσίφωνες. Κάτοπτρα με κάτοπτρα. Μια σπασμένη κεραία τηλεόρασης.
Δορυφορικά πιάτα. Μια όμορφη τέντα. Μια τέντα σκισμένη. Απλωμένα ρούχα. Ένα
ζευγάρι στον δεύτερο πίνει τον καφέ του. Ηλικιωμένοι. Μια μονοκατοικία χαμένη
μέσα στις πολυκατοικίες. Ένα κομμάτι ουρανού. Ένας κύριος με πιτζάμες.
Καθημερινή διαδρομή. Πάντα ψηλά. Όλο κάτι ξεφεύγει. Όλο κάτι ανακαλύπτω. Σε
λίγο τελειώνω με την αριστερή πλευρά. Θα αρχίσω την δεξιά. Μια όμορφη τέντα.
Μια τέντα σκισμένη. . .
Παρασκευή, 10 Οκτωβρίου 2025
Κάθε τόπος που επισκέπτομαι
καταλήγει να είναι ένας τόπος από τον οποίο, τελικά, απουσιάζω. Αόρατες κλωστές
μας δένουν με τους τόπους που υπήρξαμε. Έστω και για λίγο, έστω και φευγαλέα.
Έτσι, αθροίζονται και γίνονται οι τόποι της απουσίας μας. Απουσιάζουμε γιατί
κάποτε εκεί υπήρξαμε. Ανασάναμε. Είδαμε. Ζήσαμε. Με το μυαλό επισκέπτομαι συχνά
τους τόπους αυτούς. Αναλογίζομαι: “Πώς να είναι άραγε τώρα που εγώ δεν είμαι
εκεί; Τι απέγινε;”.
Σάββατο, 11 Οκτωβρίου 2025
Είναι κι αυτός ένας τρόπος.
Να πεις δίχως να έχεις κάτι συγκεκριμένο να πεις. Να απλώνεις τα δάχτυλα και να
πλήττεις τα πλήκτρα. Έτσι όπως, στο πρόσφατο παρελθόν, έσερνες την μύτη του
μολυβιού σου. Οι λευκές κόλλες που έγιναν λευκές οθόνες. Οι μύτες που έγιναν
πλήκτρα. Κι εμείς; Τι γίναμε εμείς; Λέμε, γράφουμε, μιλάμε. Επιθυμούμε. Θα
γίνει, λέμε, το θαύμα. Θα χτυπήσει το τηλέφωνο. Θα έλθει το μήνυμα. Θα τμηθούν
οι πορείες μας. Σκαλίζουμε το παρελθόν. Ακολουθούμε εναλλακτικές διαδρομές.
Χαμογελαστοί στον καθρέφτη μας προσκαλούμε το διακαώς επιθυμητό. Το αενάως
προσδοκώμενο. Ακκιζόμαστε.
Κυριακή, 12 Οκτωβρίου 2025
Χανόμαστε στις σκέψεις μας.
Λοξοδρομούμε. Αγοράζουμε αντικείμενα. Ακούμε μουσικές. Διαβάζουμε βιβλία.
Κάνουμε σχέδια και όνειρα. Πράττουμε. Κινούμαστε. Είμαστε. Οι μέρες περνάνε. Τα
παιδιά μας μεγαλώνουνε. Οι δρόμοι των παιδικών μας χρόνων μικραίνουν. Δεν
θέλουμε αυτά που έχουμε. Επιθυμούμε αυτά που μας λείπουν. “Ευγνώμων ο μη
λυπεόμενος εφ' οίσιν ουκ έχει, αλλά χαίρων εφ' οίσιν έχει” και “Παιδός, ουκ
ανδρός το αμέτρως επιθυμείν”. Τα είπε ο Δημόκριτος. Κωφεύουμε εμείς.
Δευτέρα, 13 Οκτωβρίου 2025
Η κατάρα του να μην θέλεις
να είσαι εκεί που είσαι. Να θέλεις την κάθε συγκεκριμένη χρονική στιγμή αλλού
να βρίσκεσαι. Αλλού και αλλιώς. Γίνεται; Δε γίνεται! Το παίρνεις απόφαση. Την
επόμενη στιγμή το έχεις ξεχάσει. Ο βίος. Τι είναι ο βίος; Τι είναι μια μέρα
του; Μια νύχτα του; Τα σπίτια μας. Τα δωμάτια. Τετράγωνα κουτιά. Σχέσεις.
Δεσμοί. Δεσμά. Αδέσμευτοι. Στη σκέψη. Καθημερινές διαδρομές. Της σάρκας, της
σκέψης, των επιθυμιών. Οι μέρες περνάνε. Οι άνθρωποι περνάνε. Οι σχέσεις
φθείρονται. Τα βουνά μένουν στη θέση τους.
Τρίτη, 14 Οκτωβρίου 2025
Αν η αναγνώριση και η
επιβεβαίωση είναι απαραίτητα συστατικά για να είναι, και κυρίως να αισθάνεται,
επιτυχημένος ένας καλλιτέχνης τι είναι αυτό που καθιστά ευτυχή έναν συγγραφέα
ηλεκτρονικού ημερολογίου; Τα σχόλια, θα έλεγα. Κακά τα ψέματα κανένας δεν κοινοποιεί
κείμενα του μόνο και μόνο για να τα κοινοποιήσει. Κοινοποιείς για να
προκαλέσεις αντίδραση. Δεν αρκεί το να πεις. Είναι απαραίτητο να μάθεις πως
φτάνει η φωνή σου στους άλλους. Για να επικοινωνήσεις, να γνωρίσεις, να
βελτιώσεις, να χαρείς.
Τετάρτη, 15 Οκτωβρίου 2025
Ίσως τελικά η μόνη μουσική
που μένει να είναι αυτή που έχει ποτιστεί με και από την εφηβεία μας. Τότε που
το κάθε τραγούδι είχε την δική του οντότητα. Τότε που με λαχτάρα ψάχναμε τα
αγαπημένα τραγούδια στον “Αμερικάνικο” [ραδιοσταθμό της Βάσης του Ελληνικού],
τότε που κυριαρχούσαν τα “ηλεκτρόφωνα” και τα δισκάκια των 45 στροφών. Τότε που
η αγορά ενός δίσκου γινότανε στα δισκοπωλεία, και μόνο, και αποτελούσε γεγονός
για ολόκληρη την παρέα. Τότε που γνωρίζαμε ακριβώς το περιεχόμενο των δίσκων
μας. Τότε που είχαμε τον χρόνο και την διάθεση να ακούσουμε και να νιώσουμε
πάλι και πάλι τις μουσικές μας. Τις ακριβές και λίγες μουσικές μας. Τότε.
Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου 2025
Σκέψη τη σκέψη. Βίωμα το
βίωμα. Γεγονός το γεγονός. Συζήτηση τη συζήτηση. Σελίδα τη σελίδα. Τραγούδι το
τραγούδι. Εικόνα την εικόνα. Διαμορφώνουμε τον εαυτό μας.
Τον χαρακτήρα. Την ιδιοσυγκρασία μας. Στεκόμαστε στη μέση. Προσμένουμε. Να μας
ανακαλύψουν. Να αναζητήσουν. Να αντιληφθούν. Να γοητευτούν. Προσμένουμε τον
απέναντι. Ο απέναντι πράττει ομοίως. Ακινητούντες προσμένουμε. Γηράσκοντες
ελπίζουμε. Βαυκαλιζόμαστε. Προσμένουμε. Ελπίζουμε. Γηράσκουμε. Στου εαυτού μας
το κέντρο. Μια ζωή. Σκιαμαχίες.
Παρασκευή, 17 Οκτωβρίου 2025
Τι αξία έχει;
01. Μια συλλογή που δεν
εκτίθεται
02. Μια σκέψη που δεν
διατυπώνεται
03. Ένα αίσθημα που δεν
εκφράζεται
04. Μια ιδέα που δεν
εφαρμόζεται
05. Μια πίστη που δεν
αποδεικνύεται
06. Ένας έρωτας που
διαψεύδεται
07. Μια ομορφιά που δεν
συγκινεί
08. Ένας κανόνας που δεν
εφαρμόζεται
09. Μια σχέση που δεν
λειτουργεί
10. Μια μουσική που δεν
συγκινεί
Σάββατο, 18 Οκτωβρίου 2025
Ο πλανήτης γη στην πορεία
του ακάθεκτος. Περιστροφή και 24άωρο. Γύρα και έτος. Αμείλικτη, γύρω-γύρω,
πορεία. Τόσα πρόσωπα που μου έχουν λείψει. Φωνές. Χειρονομίες. Μικρές
αποδράσεις. Φαγητό. Περιστατικά. Βιβλία. Δίσκοι. Σκοτεινές αίθουσες
κινηματογράφου. Σχέσεις που έληξαν. Έσβησαν. Ανατινάχτηκαν. Οι σχέσεις είναι
σαν τη ζωή. Γεννιούνται, μεγαλώνουν, αρρωσταίνουν, πέφτουν θύματα ατυχήματος,
πεθαίνουν. Η σιωπή είναι σαν τον πάγο. Όσο μεγαλύτερη η διάρκειά της τόσο πιο
δύσκολα σπάει, ή λιώνει. . .
Κυριακή, 19 Οκτωβρίου 2025
Τόσα γεγονότα και συ
ανίκανος να πεις, να σχολιάσεις. Μηνύσεις, βιασμοί, παράθυρα, γεγονότα, κακίες.
Και συ αμήχανος και απορημένος κολλημένος στις πολύτιμες λέξεις σου. Φοβάσαι να
τις αγγίξεις, να τις χρησιμοποιήσεις, να βγεις μπροστά να στηλιτεύσεις. Να
ειρωνευτείς, έστω. Απέραντα λογικός μπαίνεις στου καθενός τη θέση και
προσπαθείς να κατανοήσεις το πώς και το γιατί. Αποστασιοποιηθέντος, αλλά όχι
αδιάφορος, θλίβεσαι και απορείς. Γιατί τόση κακία; Γιατί τόση ανοησία; Γιατί
τόση και τέτοια εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου; Γιατί αυτή η φοβερή αδυναμία
να ομονοήσουμε; Να πούμε τα σύκα – σύκα και τη σκάφη – σκάφη. Γιατί έχουμε
αποκλείσει την ευδοκία από τη ζωή μας;
Δευτέρα, 20 Οκτωβρίου 2025
Είναι και κάποιοι
γραβατοφορεμένοι, κυρίως, που βγαίνουνε στα τηλεοπτικά παράθυρα και φτύνουνε
λέξεις, χασκογελάνε, ειρωνεύονται, καταθέτουν “την άποψη τους” και κορδώνονται.
Σήμερα για το ζήτημα α, αύριο για το, εντελώς διαφορετικό, β. Πάντοτε με το ίδιο
ύφος. Το ύφος του επαΐοντα, του ξερόλα. Απόλυτοι και σίγουροι για τις απόψεις
τους, όπως ο κάθε ανόητος οφείλει να είναι, φτύνουνε λέξεις και
κατακεραυνώνουνε τον όποιο τους αντισταθεί ή δεν συμφωνεί με την, ολόσωστη,
άποψη τους. Αγενέστατοι δεν επιτρέπουν στον απέναντι να μιλήσει. Οι διάλογοι
τους φωνακλάδικοι, ταυτόχρονοι, μονόλογοι. Δεν έχει σημασία τι θα αποκριθεί ο
απέναντι. Σημασία έχει να πουν αυτοί τα δικά τους.
Τρίτη, 21 Οκτωβρίου 2025
Υπάρχουν. Είναι γείτονες,
γνωστοί, συνάδελφοι. Τους συναντάς. Τους χαιρετάς μες την καλή χαρά.
Εισπράττεις, αν είσαι τυχερός, μια μισή “Καλημέρα”, ένα μισό “Γεια σου”. Με το
ζόρι. Τζαναμπέτικο. Άσχημο σαν χρέος. Τι τους βάζεις τώρα να κάνουν;
Χαιρετούρες και αηδίες! Το έχουν ξεκαθαρίσει οι άνθρωποι. Δε γουστάρουν αυτές
τις τυπικότητες, αυτές τις κοινωνικές υποκρισίες. Δεν τις έχουν ανάγκη βρε
αδελφέ! Πώς να το κάνουμε; Με το ζόρι παντρειά;
Τετάρτη, 22 Οκτωβρίου 2025
Δεν ήταν φιλόλογος. Δεν ήταν
το επάγγελμά του. Φλογερός ερασιτέχνης ήτανε. Με ένταση και συνέχεια. Έψαχνε
τις λέξεις. Και από εκεί τις προτάσεις. Τις φράσεις. Το λόγο. Γραπτό και
προφορικό. Αναζητούσε τη φράση που δίνει τη χαρά. Την άλλη, που ανασταίνει τον
έρωτα. Αυτή που αναζωογονεί. Εκείνη που γαληνεύει. Που παίρνει τον πόνο. Την
τρίτη που πυργώνει την ελπίδα. Την ευδοκία. Τον ενδιέφερε η διάρκεια. Η
βεβαιότητα του αποτελέσματος. Ήθελε λέξεις και φράσεις να λειτουργούν. Παντού
και πάντοτε. Τα προσωρινά αποτελέσματα τον αφήνανε αδιάφορο.
Πέμπτη, 23 Οκτωβρίου 2025
Η λέξη ξεπήδησε στο μυαλό
μου. "Μούχρωμα". Το σούρουπο, το λυκόφως σκέφτηκα. Μα δεν ήμουν
σίγουρος. Συμβουλεύτηκα ένα λεξικό. Είχα δίκιο. Από το αρχαίο επίθετο μορυχός
(=αμυδρός) η καταγωγή της. Κι ας μην είναι ιδιαίτερα εύηχη σαν λέξη αποδίδει
θαρρώ το νόημα για το οποίο χρησιμοποιείται. Και είναι το μούχρωμα η αγαπημένη
μου χρονική της μέρας περίοδος. Κυρίως το καλοκαιράκι. Τότε που η νύχτα δίνει
μάχη για να διώξει τη μέρα. Τότε που όλα ισορροπούν μεταξύ απερχόμενου φωτός
και επερχόμενου σκότους. Όταν ο ήλιος έχει δύσει αλλά το φως του μαγικά ακόμα
χρωματίζει. Τα βουνά, τις θάλασσες, τους δρόμους. Τότε.
Παρασκευή, 24 Οκτωβρίου
Η ζωή είναι ένα πλέγμα
σχέσεων. Σχέσεων με έμψυχα, άψυχα και τον εαυτό μας. Μια συσχέτιση. Μια
συνδιαλλαγή. Μια αλληλεξάρτηση. Μια ατέλειωτη σειρά γνωριμιών. Διαδικασιών
προσέγγισης. Άντλησης. Λήθης. Απόρριψης. Επιθυμιών και απογοητεύσεων. Ένα αέναο
παιχνίδι δοκιμής και λάθους. Είμαστε καλά όταν οι σχέσεις μας πάνε καλά.
Αρρωσταίνουμε όταν πάσχουν. Όταν δεν ευδοκιμούν. Όταν χωλαίνουν. Επιλέγουμε και
μας επιλέγουν. Πράττουμε και πράττουν. Προσεγγίζουμε και προσεγγιζόμαστε.
Απομακρυνόμαστε και απομακρύνονται. Εκπέμπουμε και εκπέμπουν. Λαμβάνουμε και
λαμβάνουν
Σάββατο, 25 Οκτωβρίου
Οι σχέσεις μας. Το
περιτύλιγμα της ζωής μας. Η ζωή μας η ίδια. Οι μόνιμες σχέσεις. Οι πρόσκαιρες.
Οι χρεοκοπημένες. Οι ασύμφορες. Οι κερδοφόρες. Οι ολάνθιστες. Οι νόμιμες και οι
παράνομες. Οι παλιές και οι καινούργιες. Οι αδιάφορες και οι άλλες. Σχέσεις.
Παντού σχέσεις. Εξαρτήσεις. Επιθυμίες. Λόγια. Πράξεις. Της ευτυχίας κυνηγητό.
Της ηδονής και της αγάπης. Της αναγνώρισης. Της επιβράβευσης. Σχέσεις. Κι εμείς
το κέντρο. Το απόκεντρο μερικές φορές. Και πάντοτε η επιθυμία. Για τη μία
σχέση, έστω τη φορά, που θα ανθίσει έξω και πέρα από τα συνηθισμένα. Θα
ανατινάξει την καθημερινότητα. Θα φέρει την πλήρωση. Η ζωή μας είναι οι σχέσεις
μας.
Κυριακή, 26 Οκτωβρίου
Μια λέξη την ημέρα θα έπρεπε
να φτάνει. Και δε φτάνει. Και ψάχνουμε κι άλλες. Και προσπαθούμε να τις
ταιριάξουμε. Και δυσκολευόμαστε. Τα πολλά λόγια φτώχεια. Ένα τραγούδι θα έπρεπε
να αρκεί. Να ακουστεί. Να μιλήσει. Να θρέψει. Και δεν αρκεί. Δεκάδες τραγούδια.
Αποευαισθητοποιημένη ακοή. Ανεκπαίδευτη ψυχή. Από το ένα στο άλλο. Τόσο που πια
δεν μένει τίποτα. Μια εικόνα θα έπρεπε να είναι αρκετή. Και δεν είναι.
Συγκεντρώνουμε εκατοντάδες. Κοιτάζουμε αλλά δε βλέπουμε. Και ψάχνουμε. Μία, ένα
και μία. Και δεν αρκούν. Και παλεύουμε. Και μαζεύουμε. Και συνεχίζουμε.
Δευτέρα, 27 Οκτωβρίου
Κάθε άνθρωπος και το προφίλ
του. Μια εικόνα για τον εαυτό του και μια εικόνα για τους άλλους. Σχηματισμένη
με βάση τα όσα λέει ή δε λέει και τα όσα πράττει ή δεν πράττει. Με βάση το ότι
είναι ή δείχνει να είναι. Είναι καλό να έχεις μια εικόνα για τον απέναντι.
Βοηθά στην επικοινωνία, την επαφή, τη συνεννόηση. Αρκεί η εικόνα να μην
αντικαταστήσει τον άνθρωπο. Να μην είναι στατική και περιοριστική. Όσο πιο
πολύπλοκος ο άνθρωπος τόσο πιο πολυσχιδές το προφίλ του.
Τρίτη, 28 Οκτωβρίου 2024
Έρχονται στιγμές που
αισθάνομαι ότι από τη ζωή λείπει μια διάσταση. Αυτή του ύψους. Τα σπίτια μας
κομμένα στα δυο. Σαν καρπούζια. Ορθογώνια τα δωμάτια και τα έπιπλα. Γραμμές οι
τοίχοι. Ταινίες οι δρόμοι. Και οι άνθρωποι, κουκίδες. Κινούνται και πάνε. Ζωές
τεθλασμένες γραμμές. Το σμίξιμο μας ταύτιση και τ’ άλλα γύρω – γύρω. Ζωή
ισοπεδωμένη. Παρατηρήσιμη, προβλέψιμη, αδιέξοδη. Δίχως εξάρσεις. Όλη μας η ζήση
μια μουντζαλιά στο χαρτί του κόσμου.
Τετάρτη, 29 Οκτωβρίου 2025
Με στεναχωρούν τα άδεια
καταστήματα. Αυτά που νοικιαστήκανε και λειτουργήσανε κι ύστερα
ξενοικιαστήκανε. Άδειασαν κι έχασαν τη ψυχή τους. Κλειστά. Δίχως αέρα και
ανθρώπων φωνές. Αυτά που γνώρισαν ημέρες δόξας. Που στέγασαν όνειρα και
ελπίδες. Που φτιαχτήκανε και εξοπλιστήκανε με αγάπη και φροντίδα. Που το
κατώφλι τους διάβηκαν άνθρωποι πολλοί. Δύσκολες εποχές. Σκληρή η
πραγματικότητα. Λανθασμένες επιλογές; Λόγοι υγείας; Σκληρός ανταγωνισμός;
Μετακόμιση; Ποιος γνωρίζει; Απομεινάρια του εξοπλισμού τους που σκονίζονται.
Ρολά κατεβασμένα. Έντυπα και φάκελοι λογαριασμών πεταμένα στην είσοδο.
Εγκατάλειψη. Θλίψη και στεναχώρια.
Πέμπτη, 30 Οκτωβρίου 2025
Ιδού, λοιπόν, πέντε πράγματα
που είμαι:
1. Νίκος 2. Τυπικός. Τόσο,
που οι πολλοί να θεωρούν την τυπικότητά μου έως και ψυχρότητα. 3. Βασανισμένος
από τους τόπους της απουσίας μου. Όταν βρίσκομαι σ’ ένα χώρο επιθυμώ να
βρίσκομαι σε άλλον. 4. Φειδωλός με τις λέξεις και τη χρήση τους. Όσο μπορώ ακριβολόγος.
Εραστής του “Μη εν πολλοίς ολίγα λέγε, αλλ' εν ολίγοις πολλά” του Πυθαγόρα. 5.
Άνθρωπος δωματίου. Δύσκολα αποφασίζω μετακινήσεις και, κυρίως, ταξίδια.
Παρασκευή, 31 Οκτωβρίου
Το αυτοκίνητο του ΟΤΕ ήταν
σταθμευμένο σε κεντρικό σημείο των Αθηνών. Στο πλάι μπορούσε κανείς να
διαβάσει: “ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΔΙΚΤΥΩΝ”. Ωραία, στρωτά
Ελληνικά. Χαμογέλασα και ευθύς φωτογράφησα. Πάλι καλά που δεν και αυτοί
“Αποκαθιστούν Βλάβες” συλλογίστηκα. Τόσο δύσκολη έχει γίνει η χρήση της γλώσσας
στις μέρες μας που όταν συναντά κανείς το σωστό χαίρεται.
Να είσαστε Καλά,
Καλό Νοέμβριο!
Ένα κλικ μακριά οι Βασίλης Σκουλάς, Μίλτος Πασχαλίδης στο τραγούδι «Μικρό Μου» [2009], σύνθεση των Μάριου Τόκα, Κώστα Φασουλά:
31/10/2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου