1039. Μισέλ Ουελμπέκ

Μισέλ Ουελμπέκ: ένας συγγραφέας την ύπαρξη του οποίου αγνοούσα μέχρι να τον γνωρίσω (κλασικός, κατά αείποτε, συλλογισμός). Στις 2 Μαρτίου 2015,  ημέρα των γενεθλίων μου και Δευτέρα, λοιπόν και στο επί της Μητροπόλεως μεζεδοπωλείο “Ο Τζίτζικας Και Ο Μέρμηγκας” μου χαρίστηκε, με αφιέρωση παρακαλώ, ένα αντίτυπο του μυθιστορήματός του “Ο Χάρτης Και Η Επικράτεια”.

Το διάβασα (10/3 με 20/3). Μου άρεσε. Γοητεύτηκα. Ιδιαίτερος, όπως όλοι οι αξιόλογοι συγγραφείς, με διακριτό ύφος και, αναπόφευκτα, αυτοβιογραφικές πινελιές στο γράψιμό του. Μπαίνω, ως συνήθως, στον πειρασμό να παραθέσω κάποια από τα σημεία που κατά την ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου υπογράμμισα:

-Μιλούσε για βαλβίδες και σιφόνια. Έδινε την εντύπωση ότι ήξερε πολλά για τη ζωή, γενικά. [σελ. 15]

-. . . ο γιος είναι ο θάνατος του πατέρα σαφώς, για τον παππού όμως ο εγγονός είναι ένα είδος αναγέννησης ή εκδίκησης. . . [σελ. 21]

-. . . ο πρώην ηλικιωμένος  - που είχε γίνει με τρόπο απαρέγκλιτο γέρος - . . . [σελ. 24]

-. . . στα οποία (ρεαλιστικά μυθιστορήματα του γαλλικού δέκατου ένατου αιώνα) κάποιοι χαρακτήρες, πολύ φιλόδοξων νεαρών επιτυγχάνουν

-«Εγώ αυτοπροσδιορίζομαι πάνω απ’ όλα ως τηλεθεατής!» [σελ. 85]

-. . . αυτό είναι το πρόβλημα με τους αποφοίτους του Πολυτεχνείου, η πρόσληψή τους κοστίζει κάπως φτηνότερα απ’ ό,τι των αποφοίτων της Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, αλλά κάνουν περισσότερη ώρα να βρουν τις λέξεις. [σελ. 89]

-Ο Ζεντ δεν ήταν νέος, ποτέ δεν είχε υπάρξει νέος για να κυριολεκτούμε. [σελ. 102]

-Για το κοινωνικό ον η ατομικότητα δεν είναι παρά μια βραχείας διάρκειας μυθοπλασία. [σελ.125]

-. . . – ο Κένεντυ χαμογελούσε μ’ εκείνον τον βλακώδη ενθουσιασμό και την αισιοδοξία που είναι δύσκολο να μιμηθούν οι μη Αμερικανοί. [σελ.133]

-Έχει ο άνθρωπος το δικαίωμα να θυσιάζει ένα ζώο (τον χοίρο) ικανό να φτάσει έως και τις βάσεις της αριθμητικής; Ειλικρινά, δεν το νομίζω. [σελ.137]

-. . . είχε το λουκ της διανοούμενης ψευτολεσβίας που θα μπορούσε ενδεχομένως να γοητεύσει αγόρια με παθητικό ταπεραμέντο. [σελ. 152]

-Βρομούσε λίγο, λιγότερο όμως  από πτώμα. [σελ. 163]

-Έχοντας πλήρη συνείδηση της βαρβαρότητας της ματιάς των Λατίνων πάνω στον κόσμο. [σελ. 167]

-«Ναι, είναι κάπως βυζαντινό όλο αυτό» [σελ. 174]

-Πιο μακριά ο Ειρηνικός Ωκεανός ξετύλιγε τα αχνά χρυσαφιά, ατελείωτα κύματά του. [σελ.189]

-. . . όσο μπορεί να διαφέρει ένας τραπεζίτης του Μπαλζάκ από έναν μηχανικό του Βέρν. [σελ. 190]

-. . . χωρίς να πέσει θύμα έντονων φιλικών σχέσεων. [σελ. 193]

-. . . ποτέ δεν ήταν καλύτερος απ’ ό,τι όταν σώπαινε. [σελ. 195]

-Όμως για να ξεκινήσουμε τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος πρέπει να περιμένουμε ωσότου όλα αυτά γίνουν συμπαγή, αδιαμφισβήτητα, πρέπει να περιμένουμε την εμφάνιση ενός αυθεντικού πυρήνα αναγκαιότητας. [σελ.247]

-Τι είναι κατά βάθος ένας πίνακας αν όχι ένα εξαιρετικά ακριβό κομμάτι της επίπλωσης; [σελ. 249]

-Ο France-Musique μετέδιδε μια ιταλική όπερα. Της οποίας το ηχηρό και ψεύτικο μπρίο τον εκνεύρισε γρήγορα. [σελ. 260]

-Είχε συνειδητοποιήσει τότε τι ακριβώς σημαίνει δικηγόρος, μπόρεσε να εκτιμήσει σωστά αυτό το μείγμα δολιότητας και τεμπελιάς, στο οποίο συνοψίζεται η επαγγελματική συμπεριφορά ενός δικηγόρου με ειδικότητα στον τομέα των διαζυγίων, [σελ. 286]

-Η εκκλησία κατά βάθος νομιμοποιείται πολύ περισσότερο να εμπλακεί στην περίπτωση μιας κηδείας από ό,τι μιας γέννησης ή ενός γάμου. Ήταν απολύτως στο στοιχείο της, είχε κάτι να πει για το θάνατο – για τον έρωτα ήταν πιο αμφίβολο. [σελ. 315]

-. . . δεν ένιωθε για τη ζωή παρά μια διστακτική αγάπη. . . [σελ. 334]

-Και χωρίς αμφιβολία θα είχε κάνει επενδύσεις που είναι ασφαλής πηγή προβλημάτων. [σελ. 388]

Η μετάφραση του βιβλίου από την Λίνα Σιπητάνου στρωτή και ικανοποιητική αν και, με τη γνωστή παραξενιά μου, δεν παρέλειψα να σημειώσω κάποια σημεία που μου προκάλεσαν απορίες και αφορούσαν κυρίως ιδιότροπες λέξεις ή εκφράσεις. Όμως είπαμε: Το άλλοθι του μεταφραστή είναι ο συγγραφέας.

Στα υπέρ της και το ότι δεν αντιμετώπισα εμετικά, κατά τη γνώμη μου, “αφορά στο”. . .

Το πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου και πάλι, εντοπίζεται αλλού. Στο ότι η συγκεκριμένη έκδοση δεν ήταν πλήρως σχολιασμένη. Γνωρίζω. Κάτι τέτοιο θα ανέβαζε το κόστος της. Όμως από την άλλη ο πρόθυμος (και φιλομαθής) αναγνώστης δεν θα βρισκόταν αντιμέτωπος με ένα πλήθος αδιευκρίνιστων  σημείων και θα μπορούσε να απολαύσει και να κατανοήσει πολύ περισσότερο αυτό που διαβάζει. Και όταν γράφω για “αδιευκρίνιστα σημεία” μιλώ για αναφορές σε πρόσωπα, ρεύματα και καταστάσεις τα οποία μπορεί να είναι οικεία για τον μέσο Γάλλο αναγνώστη αλλά όχι, προφανώς, και για τον μη Γάλλο που διαβάζει μεταφρασμένο το έργο.

Το ότι η μετάφραση ήταν από τα γαλλικά με δυσκόλεψε και στις όποιες σχετικές αναζητήσεις έκανα στο διαδίκτυο για κάποια από τα πιο πάνω “σημεία” (με την έννοια πως έπρεπε, σε πολλές περιπτώσεις, να κάνω υποθέσεις για το πώς γράφεται ένα όνομα, στα Αγγλικά ή και τα Γαλλικά, προκειμένου να αναζητήσω πληροφόρηση αν δεν έβρισκα κάτι αναζητώντας πληροφορίες γράφοντάς το στα Ελληνικά).

Όπως και να έχει την αναζήτηση την έκανα και κατέληξα σε ένα κείμενο έξι σελίδων (στα Ελληνικά και τα Αγγλικά) το οποίο για τους φιλομαθείς και ενδιαφερόμενους θα παραθέσω στο τέλος της παρούσας ανάρτησης.

Μου άρεσε, εν κατακλείδι, ο Michel Houellebecq και, ως συνήθως πράττω, δεν παρέλειψα να αποκτήσω και άλλα αντίτυπα έργων του. Έτσι, αυτή τη στιγμή, στη βιβλιοθήκη μου, πέραν του βιβλίου που προανέφερα και μου χαρίστηκε, βρίσκονται τα μυθιστορήματα του:

Η Δυνατότητα Ενός Νησιού

Πλατφόρμα

Υποταγή

Και η ποιητική συλλογή:

Μορφολογία Της Τελευταίας Όχθης

Η “Υποταγή” είναι το τελευταίο μυθιστόρημά του και μάλιστα, με το που εκδόθηκε, προκάλεσε πλήθος συζητήσεων / αντιδράσεων στη Γαλλία. Στα Ελληνικά κυκλοφόρησε πρόσφατα, στις αρχές Νοεμβρίου, από την “Εστία”, σε μετάφραση της Λίνας Σιπητάνου. Έσπευσα να προμηθευτώ ένα αντίτυπό του. Το διάβασα (17/11 με 22/11).

Ομολογώ ότι δεν με ενθουσίασε, όπως ο “Ο Χάρτης Και Η Επικράτεια”, και ότι με προβλημάτισε για το που το πάει “ο ποιητής” και με άφησε με απορίες.

Το βιβλίο αναφέρεται στο 2022, όπου μετά από δύο αποτυχημένες πενταετείς θητείες του Φρανσουά Ολάν,  Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας εκλέγεται ο Μοχάμεντ Μπεν Αμπές μουσουλμάνος και επικεφαλής του κόμματος Μουσουλμανική Αδελφότητα (Fraternité Musulmane). Τα γεγονότα τα παρακολουθούμε μέσα από τη ματιά του Φρανσουά, ενός 44χρονου καθηγητή Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης με ειδίκευση στον δέκατο ένατο αιώνα και λατρεία στο έργο του συγγραφέα Ζορίς-Καρλ Ουισμάν.

Τα προβλήματα της μη σχολιασμένης έκδοσης, όπως θα ήταν για εμένα επιθυμητό, φάνηκαν από την αρχή. Ποιος είναι αυτός ο Ζορίς-Καρλ Ουισμάν για τον οποίο ο αφηγητής έχει εκπονήσει διδακτορική διατριβή; Είναι υπαρκτό πρόσωπο ή μην είναι του Ουελμπέκ μία επινόηση; Το έψαξα. Πρόσωπο υπαρκτό και για τη Γαλλική λογοτεχνία σημαντικό. Πληροφορίες, για όσους ενδιαφέρονται, εδώ.

Όταν, στα βιβλία που διαβάζω, συναντώ άγνωστες λέξεις τις υπογραμμίζω, σημειώνω ένα “λ” στο περιθώριο και κυκλώνω τον αριθμό της σελίδας για να επανέλθω και να ψάξω τη λέξη στα λεξικά. Με τον Ουελμπέκ αναγκάστηκα, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, να καταφύγω, πέραν της υπογράμμισης του ονόματος, συνήθως, ή του ότι μου γεννά απορίες, να σημειώνω ένα “i” (από το “information”) στο περιθώριο της σελίδας και ένα “ν” δίπλα στον αριθμό της σελίδας. Στόχος; Το να επανέλθω και να αναζητήσω πληροφορίες, για τα που υπογράμμισα, κυρίως στο διαδίκτυο (με όσες δυσκολίες συνεπάγεται η “μετάφραση” από τα Ελληνικά στα Γαλλικά, ή έστω τα Αγγλικά, για την περίπτωση του Ουελμπέκ. Τρανό παράδειγμα ο Ουισμάνς, κατά την μεταφράστρια της “Υποταγής”. “Huysmans”, στα Γαλλικά και τα Αγγλικά και “Υσμάν” κατά την Ελληνική έκδοση της Wikipedia. . .).

Μια καλή εισαγωγή για το βιβλίο, από τον Γρηγόρη Μπέκο και τον ιστότοπο “ΤΟ ΒΗΜΑ Βιβλία + Ιδέες” μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Πληροφορίες επίσης εδώ (από τη Μαρία Ρηγούτσου στο “Skai.gr”) και εδώ (από τον Γιώργο Βουδικλάρη στο “popaganda.gr”). Επίσης μια συνέντευξη του συγγραφέα για το βιβλίο του αυτό εδώ (από τον ιστότοπο http://www.oanagnostis.gr).

Ακολουθούν, ως συνήθως, υπογραμμισμένα αποσπάσματα από το βιβλίο:

-. . . γιατί τα ανθρώπινα όντα διαθέτουν κατ’ αρχήν, ελλείψει ποιότητας την ίδια ποσότητα ύπαρξης. . . [σελ. 14]

-. . . διότι οι συζητήσεις για την ιδιωτική ζωή δεν συγκαταλέγονται στα θέματα που θεωρεί αποδεκτά η κοινωνία των ανδρών. . . [σελ. 25]

-. . . όμως οι λέξεις συσχετισμός δυνάμεων επιβάλλονται σε μία συζήτηση, δείχνεις να έχεις διαβάσει Κλαούζεβιτς και Σαν Τσου [σελ. 37]

-Η επίθεση αποκρύπτει συχνά την επιθυμία να γοητεύσουμε, το είχα διαβάσει στον Μπορίς Σιρουλνίκ. . . [σελ. 43]

-Δεν αντιστοιχώ αυτόματα σ’ ένα καταγεγραμμένο προφίλ καταναλωτή, αυτό είναι όλο. [σελ. 43]

-Δεν είχα καν διάθεση να γαμήσω, τέλος πάντων είχα λίγο τη διάθεση να γαμήσω αλλά και λίγο τη διάθεση να πεθάνω συγχρόνως. . . [σελ. 45]

-. . . είχε αυτή την ευφυή ιδέα: να αφηγηθεί σε ένα βιβλίο να είναι απογοητευτικό, την ιστορία μιας απογοήτευσης. [σελ. 50]

-Πολλοί άνθρωποι ενδιαφέρονται για την πολιτική και τον πόλεμο, αλλά εγώ δεν εκτιμούσα ιδιαίτερα αυτές τις πηγές ψυχαγωγίας. . . [σελ. 52]

-Είναι πιθανότατα αδύνατον οι άνθρωποι που έχουν ζήσει και ευημερήσει σε ένα δεδομένο κοινωνικό σύστημα να διανοηθούν την άποψη εκείνων που, επειδή δεν είχαν ποτέ κάτι να περιμένουν από αυτό το σύστημα, σχεδιάζουν την καταστροφή του χωρίς αυτό να τους τρομάζει ιδιαιτέρως. [σελ. 58]

-Μπορούμε να αφήνουμε τους ανθρώπους να μιλούν για ώρα, πάντοτε τους ενδιαφέρουν τα δικά τους λεγόμενα, ενίοτε ωστόσο πρέπει να αποκρινόμαστε, έστω λίγο. [σελ. 63]

-Σώπασα μεθοδικά: όταν σωπαίνουμε μεθοδικά, κοιτάζοντάς τους ευθεία στα μάτια, δίνοντάς τους την εντύπωση ότι ρουφάμε τα λόγια τους, οι άνθρωποι μιλούν. Τους αρέσει να τους ακούνε, όλοι οι ερευνητές το ξέρουν· όλοι οι ερευνητές, όλοι οι συγγραφείς, όλοι οι κατάσκοποι. [σελ. 71]

-Ο άθεος ανθρωπισμός, στον οποίο εδράζεται η κοσμική “συμβίωση”, είναι επομένως καταδικασμένος βραχυπρόθεσμα. . . [σελ.73]

-Μου έδωσε εξαρχής μια εντύπωση διανοητικής ευστροφίας, σχεδόν αφύσικης·. . . [σελ. 84]

-Στις μέρες μας, συναντάμε κυριολεκτικά ό,τι να ’ναι από κοπέλες. [σελ. 93]

-«Η λαιμαργία έχει παρεισφρήσει ως νέο ενδιαφέρον, την προκάλεσε η αυξανόμενη αδιαφορία των αισθήσεων τους, σαν πάθος των ιερωμένων που, καθώς στερούνται τις σαρκικές απολαύσεις, χλιμιντρίζουν μπροστά στα εκλεκτά εδέσματα και τα παλιά κρασιά». [σελ. 99]

-Νοικοκυρά τον περισσότερο καιρό, θα έπρεπε να είναι ικανή συγκεκριμένες ώρες να μεταμορφώνεται σε κοπέλα. . . [σελ. 101]

-Συνειδητοποιούσα ωστόσο, κι αυτό εδώ και χρόνια, ότι η αυξανόμενη και πλέον αβυσσαλέα απόσταση μεταξύ του πληθυσμού και όσων μιλούσαν εξ ονόματός του, πολιτικών και δημοσιογράφων, έπρεπε αναγκαστικά να οδηγήσει σε κάτι χαοτικό, βίαιο και απρόβλεπτο. [σελ. 120]

-Το ζευγάρι είναι ένας κόσμος, ένας αυτόνομος και κλειστός κόσμος που μετακινείται στο μέσον ενός ευρύτερου κόσμου, χωρίς να αγγίζεται πραγματικά από αυτόν. . . [σελ. 136]

-Και το κυριότερο, ο αληθινός εχθρός των μουσουλμάνων, αυτός που φοβούνται και μισούν πάνω απ’ όλα δεν είναι ο καθολικισμός: είναι η εκκοσμίκευση, η ουδετεροθρησκεία, ο άθεος υλισμός. [σελ. 160]

-. . . ο διανεμισμός ήταν μια οικονομική φιλοσοφία που εμφανίστηκε στην Αγγλία στις αρχές του 20ού αιώνα με εμπνευστές τους στοχαστές Γκίλμπερτ Κιθ Τσέστερον και Χίλερ Μπέλοκ. [σελ. 209]

-. . . τα δε βιτρό της, αφηρημένοι χρωματιστοί λεκέδες, δεν άξιζαν να τύχουν προσοχής. . . [σελ. 224]

-Ο Νίτσε είχε καταλάβει σωστά, μ’ εκείνο το πνεύμα παλιοκαρακάξας που τον διέκρινε: ο χριστιανισμός κατά βάθος ήταν θηλυπρεπής θρησκεία. [σελ. 225]

-Ο πατέρας μου, πάλι, είχε . . . τη μητέρα μου, αυτή τη νευρωτική καριόλα. [σελ. 235]

-. . . σαν να επρόκειτο για μια ευχάριστη φάρσα που είχαμε σκαρώσει στον κόσμο της διανόησης. [σελ. 240]

-Καμία γυναίκα δεν είχε προσκληθεί, και η διατήρηση μιας αποδεκτής κοινωνικής ζωής εν τη απουσία γυναικών – και χωρίς την υποστήριξη του ποδοσφαίρου που θα ήταν ανάρμοστο σ’ αυτό το ακαδημαϊκό πλαίσιο – ήταν έργο πολύ δύσκολο στην εκτέλεσή του. [σελ. 243]

-Κατά βάθος, δεν υπάρχει κάτι ελαφρώς γελοίο στο να βλέπουμε αυτό το μικροσκοπικό πλάσμα, που ζει σε ένα ανώνυμο πλανήτη της μιας οργιάς, σ’ ένα κοινό γαλαξία, να σηκώνεται στα ποδαράκια του και να δηλώνει: “Δεν υπάρχει Θεός”; [σελ. 261]

-. . . όμως η νοσταλγία δεν είναι με τίποτα αισθητικό συναίσθημα. . . [σελ. 275]

-. . . ο διανοούμενος στη Γαλλία δεν όφειλε να είναι υπεύθυνος, δεν ήταν στη φύση του. [σελ. 279]

-. . . όμως ένιωθα άνετα σε αυτήν την αιθέρια, ρέουσα ατμόσφαιρα της ευγενικής συζήτησης μεταξύ μορφωμένων ανθρώπων. [σελ. 299]

Και αφού τελειώσαμε με τα δύο αυτά μυθιστορήματα ας περάσουμε και στην ποιητική συλλογή, του Μισέλ Ουελμπέκ πάντα,  “Μορφολογία Της Τελευταίας Όχθης” την οποία αυτές τις μέρες διαβάζω. Το να διαβάζεις ποίηση είναι διαφορετικό από το να διαβάζεις ένα μυθιστόρημα. Δεν ξεκινάς από την αρχή προκειμένου, σελίδα-σελίδα, να φτάσεις στο τέλος.

Στην ποίηση ξεφυλλίζεις. Σταματάς. Διαβάζεις. Σκέφτεσαι. Ερμηνεύεις. Κατανοείς. Το κάθε ποίημα θέλει το χρόνο του. Κάθε στίχος τη στιγμή του. Έτσι και για την, εν συντομία, “Όχθη”. Ξεφυλλίζω. Διαβάζω. Αφήνω. Μια πρώτη εντύπωση ότι σε κάποια σημεία ο Ουελμπέκ μου θύμισε τον Πωλ Ελυάρ (τον οποίο λατρεύω). Κατά τα άλλα έχω τη γνωστή δυσκολία να συντονιστώ με τους ετερόκλητους συνδυασμούς λέξεων (όντας λογικός και αλλοίμονο ορθολογιστής) που, και στην περίπτωση της “Όχθης”, δεν σπανίζουν.

Όχι, δεν μπορώ να γράψω ότι ενθουσιάστηκα, αλλά είπαμε: Η ποίηση θέλει το χρόνο της. Από εμένα θα τον έχει!

Ακολουθούν τα όσα συνέλεξα από το διαδίκτυο για το βιβλίο “Ο Χάρτης και Η Επικράτεια”, όπως σας υποσχέθηκα:

Ο ΧΑΡΤΗΣ ΚΑΙ Η ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ

Γκουάς - Σελ. 36

Τέχνη της ζωγραφικής που βασίζεται στη χρήση κόλλας και αδιαφανών χρωμάτων πάνω σε χαρτί ή χαρτόνι. Στεγνώνει εύκολα, αλλά έχει το μειονέκτημα ότι με την εξάτμιση του νερού οι χρωματικοί τόνοι γίνονται ανοιχτότεροι. Είναι εύχρηστη και μοιάζει με την ελαιογραφία. Η τεχνική της είναι τελείως διαφορετική από την ακουαρέλα, που για να πετύχει ανοιχτόχρωμες αποχρώσεις αφήνει να διακρίνεται λευκό χαρτί, επειδή η γκουάς έχει τη δυνατότητα επανειλημμένων επικαλύψεων όπως η ελαιογραφία. Χρησιμοποιείται συχνά με την ακουαρέλα για να ενισχύσει τους χρωματικούς τόνους της.

Αρμανιάκ - Σελ. 83

Ποτό συγγενές με το κονιάκ. Διαφέρει ως προς τη μέθοδο παραγωγής και τη προέλευση. Το Αρμανιάκ παράγεται αποκλειστικά στην ομώνυμη περιοχή της Γαλλίας, ενώ όλα τα υπόλοιπα αποστάγματα σταφυλής, δεν έχουν περιορισμό ως προς την προέλευσή τους.

Παστίς - Σελ. 166

απεριτίφ. Συνηθίζεται στη Γαλλία και ειδικότερα στη Μασσαλία. Το πίνουν διαλυμένο σε νερό (1 μέρος παστίς:5 μέρη νερό). Το αντίστοιχο του δικού μας Ούζου.

Τσορίθο - Σελ. 167

Το τσορίθο (ισπ.: chorizo) είναι ένας όρος που συμπεριλαμβάνει διάφορους τύπους χοιρινών λουκάνικων που κατάγονται από την Ιβηρική Χερσόνησο.

Παρκά - Σελ. 168

A parka or anorak is a type of coat with a hood, often lined with fur or faux fur. The hood protects the face from freezing temperatures and wind. The Caribou Inuit invented this kind of garment, originally made from caribou or seal skin, for hunting and kayaking in the frigid Arctic. Some Inuit anoraks require regular coating with fish oil to retain their water resistance.

Great Occidental novel à Σελ. 174

Occidental is derived from a Latin word for the direction west, occidens, and is a term sometimes used to refer to the European continent. The corresponding term Oriental ("of the Orient") is of similar derivation: it is taken from the Latin for east, oriens.

Ή

Occidental language:

The language Occidental, later Interlingue, is a planned international auxiliary language created by the Balto-German naval officer and teacher Edgar de Wahl, and published in 1922. The vocabulary is based on already existing international words. The language is thereby naturalistic, at the same time as it is constructed to be regular.[2] Occidental was quite popular in the years before the Second World War, but declined in the years thereafter.

Σεπούκου - Σελ. 179

«Σεπούκου» ή «Χαρακίρι» («Seppuku», «Hara kiri»). Κατά την Ιαπωνική Παράδοση μετά την έλευση στην χώρα του Βουδισμού και την καθιέρωση του κώδικα «Μπουσίντο» («Bushido»), η τελετουργική αυτοκτονία σε περίπτωση που απειλείται η τιμή ή η αξιοπρέπεια ενός πολεμιστή ή ευγενή: «Η νίκη ή η ήττα είναι αποτελέσματα της τυχαίας δύναμης των συνθηκών. Αυτό που διαφέρει είναι η αποφυγή της αναξιοπρέπειας και αυτό γίνεται μόνο στον θάνατο» («Hagakure» ή «Ο Δρόμος των Σαμουράι», 1709 -1716).

Sorge - Σελ. 187

German

From Middle High German sorge, from Old High German sorga, sworga, from Proto-Germanic *surgō, ultimately from Proto-Indo-European *swergʰ- (“watch over, worry; be ill, suffer”). Compare Dutch zorg, English sorrow, Danish sorg.

Sorge f (genitive Sorge, plural Sorgen)

    grief, sorrow

    worry, apprehension, anxiety, care, trouble, uneasiness, concern

ή

Care (or concern)

    (German: Sorge)

A fundamental basis of our being-in-the-world is, for Heidegger, not matter or spirit but care:

Dasein's facticity is such that its Being-in-the-world has always dispersed itself or even split itself up into definite ways of Being-in. The multiplicity of these is indicated by the following examples: having to do with something, producing something, attending to something and looking after it, making use of something, giving something up and letting it go, undertaking, accomplishing, evincing, interrogating, considering, discussing, determining. . . .[12]

All these ways of Being-in have concern (Sorge, care) as their kind of Being. Just as the scientist might investigate or search, and presume neutrality, we see that beneath this there is the mood, the concern of the scientist to discover, to reveal new ideas or theories and to attempt to level off temporal aspects.

Εγκυστωμένες - Σελ. 200

Οι περικλειόμενες σε κύστες ή κυστίδια.

Φονξιοναλισμός - Σελ. 214

Λειτουργισμός (ή φονξιοναλισμός) είναι τρόπος ερμηνείας και μέθοδος ανάλυσης σύνθετων κυρίως δομών του επιστητού, με βάση την εξάρτηση, δράση, απόδοση, αποτελεσματικότητα ή τον προορισμό των μερών στα πλαίσια ενός συνόλου. Η επικράτηση του λειτουργισμού ως επιστημολογικού «παραδείγματος» από το 1945 και εξής σήμαινε την υπέρβαση της αντίληψης ότι τα αντικείμενα υπάρχουν αυτά καθεαυτά ως «ουσίες» ή ότι αποτελούν δομημένες ενότητες και κλειστά συστήματα και έδωσε τη δυνατότητα να βρεθούν εναλλακτικές λύσεις για την ανάλυση των χαρακτηριστικών των φαινομένων στις επιστήμες του ανθρώπου (κυρίως στην κοινωνική ανθρωπολογία και την ψυχολογία) που δεν κάλυπταν οι θεωρίες του εξελικτισμού και της διάχυσης. Κατά την ανάπτυξη και εξέλιξή του μέσα από τις εφαρμογές του, ο λειτουργισμός εκφράστηκε υπό μια στενότερη έννοια, ως ερμηνεία της ύπαρξης μιας οντότητας μέσω του ρόλου της στη διατήρηση ενός συνόλου και υπό μια ευρύτερη έννοια, η οποία έχει ως επίκεντρο την έννοια του σκοπού, της τελικότητας ως παράγοντα οργάνωσης και ολοκλήρωσης ενός συνόλου.

Ή

Φονξιοναλισμός

φονξιοναλισμός ο (ουσιαστικό) [ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ: φονξιοναλισμ (γαλλ. λ. fοnctionnalisme γαλλ. λ. fonotionnel = δομικός) -ός] (κοινωνιολ.) θεωρία οικοδομημένη πάνω στην παρατήρηση των πρωτόγονων κοινωνιών, δηλ. των σχετικά ελάχιστα σύνθετων και φαινομενικά κλειστών και ακίνητων κοινωνιών, που τείνει να ερμηνεύσει τα εθνολογικά φαινόμενα σ όλες τις βαθμίδες της ανάπτυξής τους με βάση τη λειτουργία τους, δηλ. το ρόλο που παίζουν σ ολόκληρο το πολιτισμικό σύστημα, καθώς και τον τρόπο που συνδέονται μεταξύ τους στα πλαίσια αυτού του συστήματος.

Προντουκτιβιστής - Σελ. 214

Ο ίδιος ο Τάτλιν προχώρησε από τον κονστρουκτιβισμό στον

Φρίζα - Σελ. 222

Ουσιαστικό

φρίζα θηλυκό

    διακοσμητικό διάζωμα σε έπιπλο ή τοίχο, η ζωφόρος

        Πάνω στὴ φρίζα τοῦ μεγάλου σαλονιοῦ ἐναλλασσόταν πράσινα στεφάνια μὲ μικροσκοπικὲς ἀρχαῖες πανοπλίες. (Κοσμᾶς Πολίτης, Eroica, Αθήνα 1938)

    κομμάτι από σγουρό διακοσμητικό ύφασμα στον θόλο της σκηνής θέατρου

    (ελληνοαμερικανικά) το ψυγείο ή ο καταψύκτης

        Ενοικιάζεται δυομισάρι με στόφα και φρίζα.

Figuration Libre - Σελ. 223

From Wikipedia, the free encyclopedia

Figuration Libre (Free figuration) is a French art movement of the 1980s. It is the French equivalent of Bad Painting and Neo-expressionism in America and Europe, Junge Wilde in Germany and Transvanguardia in Italy. The term was coined by Fluxus artist Ben Vautier.

The group was formed in 1981 by Robert Combas, Remi Blanchard, François Boisrond and Hervé Di Rosa.[1] Other figures include Richard Di Rosa and Louis Jammes. Between 1982 and 1985, these artists exhibited alongside their American counterparts Keith Haring, Jean-Michel Basquiat, and Kenny Scharf in New York City, London, Pittsburgh and Paris.[2]

Figuration Libre (Free Figuration) can be translated as “Free Style”.

Audi Shooting Break - Σελ. 245

From Wikipedia, the free encyclopedia

The Audi Shooting Brake was a concept car developed by Audi and officially unveiled at the 2005 Tokyo Motor Show. It was a study of a sporty two-door compact shooting brake hatchback.

. . .

In 2007, an Audi executive said that the car would not be produced.

Φαλανστήρια - Σελ. 258

Ετυμολογία

φαλανστήριο < phalanstère < phalan(ge) (< αρχαία ελληνική φάλαγξ) + (mona)stère ( < μοναστήριον). Τη λέξη επινόησε ο François Marie Charles Fourier/Σαρλ Φουριέ.

Ουσιαστικό

φαλανστήριο ουδέτερο

Ονομασία σοσιαλιστικής αποικίας που σχεδίαζε ο Σαρλ Φουριέ. Επρόκειτο για ένα κτίριο στο οποίο θα ζούσαν όλοι και οι δουλειές θα μοιράζονταν σύμφωνα με τις φυσικές τάσεις του κάθε μέλους.

Αξιονιστής - Σελ. 342

Actionism can mean:

·Viennese Actionism, a school of art which started in Vienna, Austria   

·A term used by Theodor W. Adorno to refer to the left-wing anti-intellectualism

·An excessive emphasis on social action, activity, or change in lieu of continuity, stability, and permanence

Γεωσταθερός - Σελ. 405

From Wikipedia, the free encyclopedia

A geostationary orbit, geostationary Earth orbit or geosynchronous equatorial orbit[1] (GEO) is a circular orbit 35,786 kilometres (22,236 mi) above the Earth's equator and following the direction of the Earth's rotation.[2] An object in such an orbit has an orbital period equal to the Earth's rotational period (one sidereal day), and thus appears motionless, at a fixed position in the sky, to ground observers. Communications satellites and weather satellites are often placed in geostationary orbits, so that the satellite antennas which communicate with them do not have to rotate to track them, but can be pointed permanently at the position in the sky where they stay. Using this characteristic, ocean color satellites with visible sensors (e.g. the Geostationary Ocean Color Imager (GOCI)) can also be operated in geostationary orbit in order to monitor sensitive changes of ocean environments.

Και μετά από όλα αυτά, και αν αντέξατε να φτάσετε μέχρι εδώ, ένα κλικ μακριά Enrico Macias και “

28/11/2015