1163. Μια Λευκή, Μια Κίτρινη κι ο Μάκης

Αρχές της δεκαετίας του ’70. Τελευταίες τάξεις του, εξατάξιου τότε, Γυμνασίου. Ενός Γυμνασίου με την Πρώτη την Τετάρτη και την Πέμπτη τάξη του στην Ηλιούπολη, τη Δευτέρα και την Τρίτη στην Τερψιθέα Γλυφάδας και την Έκτη στη Γλυφάδα. Μπερδεμένα οικόπεδα!

Στην Δευτέρα και την Τρίτη τάξη του Γυμνασίου, λοιπόν, είμαι συμμαθητής με τον Μάκη (Κοσμά) Φ. Τα χνώτα μας ταιριάζουν. Κάνουμε παρέα. Τον Μάκη «τον χάνω» στην Τετάρτη και την Πέμπτη τάξη και τον ξανασυναντώ στην Έκτη, στη Γλυφάδα. Ξανασυνδεόμαστε. Γίνεται ο καλύτερος φίλος μου.

Ο Μάκης είναι ιδιαίτερος άνθρωπος. Θα έλεγα μπροστά από την εποχή του. Άριστος μαθητής (της τάξης του 19+, τότε που οι βαθμοί δινόντουσαν πιο δύσκολα, θαρρώ, από ότι τώρα) και πνεύμα ανήσυχο. Διατηρεί, ήδη από τότε, μια ενημερωμένη βιβλιοθήκη και παρακολουθεί συστηματικά θέματα που σχετίζονται με την Ελληνική λογοτεχνία και την τέχνη γενικότερα. Είναι ευφυέστατος και διαβάζει πολύ.

Τον παρακολουθώ, όσο μπορώ. Συζητάμε. Ανταλλάσσουμε βιβλία. Συζητάμε πολύ. Συμπορευόμαστε. Τα σπίτια μας απέχουν λίγο περισσότερο από δύο χιλιόμετρα (με σημαντική υψομετρική διαφορά). Είναι μια απόσταση που την διανύουμε ευχαρίστως για να συναντηθούμε.

Ο Μάκης, για τα μέτρα της εποχής και την οικονομική του κατάσταση, είναι γενναιόδωρος. Σε κάποια γιορτή μου, δεν θυμάμαι αν ήταν η ονομαστική μου ή τα γενέθλια μου, μου δωρίζει μια αγωνιστική λευκή Renault Alpine της ΒBurago σε κλίμακα 1:24. Το αγάπησα αυτό το αυτοκινητάκι. Ήταν το πρώτο που απόκτησα σε αυτήν την κλίμακα. Το αγαπώ και τώρα, που η φθορά του χρόνου το έχει σημαδέψει, και το αντικρίζω απέναντι μου, στη βιβλιοθήκη του γραφείου.

Ο Μάκης, στις εισαγωγικές εξετάσεις που δώσαμε τότε, απέτυχε, όπως εξάλλου και εγώ. Καλοί μαθητές και οι δύο κάναμε έτσι την έκπληξη και, από ότι μάθαμε, ευχαριστήσαμε πολλούς από τους συμμαθητές μας! Την επόμενη χρονιά ο Μάκης πέρασε «με τα τσαρούχια» στην Ιατρική Αθηνών κι εγώ στο ΕΜΠ. Συνεχίσαμε, σπουδάζοντας, την κοινή πορεία μας.

Ο Μάκης δεν τελείωσε ποτέ την Ιατρική. Μια ζωή τον απασχολούσαν άλλα. Διαβάσματα, μουσικές, κινηματογράφος, τέχνη. Κάποια στιγμή έστησε, στο πατρικό του, μια βιοτεχνία με καντράκια και απόκτησε ένα μαγαζί στην περιοχή της Πλατείας Συντάγματος (στην οδό Περικλέους). Πέρασε μια καλή περίοδος μέχρι που κάποια στιγμή έκλεισε βιοτεχνία και μαγαζί. Την ιατρική ουσιαστικά την είχε εγκαταλείψει. Ο Μάκης, όπως το σκέφτηκα, ήταν ένας άνθρωπος που «πίστεψε τα βιβλία και καταστράφηκε».

Ο Μάκης ήταν ο καλός φίλος. Ήταν αυτός που με πήγε με το αυτοκίνητό του στην Κόρινθο, την Τρίτη 12 Αυγούστου 1980, για να παρουσιαστώ, ως νεοσύλλεκτος, στο Έκτο Σύνταγμα Πεζικού. Ήταν αυτός που ήλθε αυθημερόν στην Κρήτη, στις 6 Δεκεμβρίου 1980 – ημέρα της ονομαστικής μου γιορτής, και ενώ βρισκόμουν στη ΣΕΑΠ (Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού), για να συναντηθούμε και «να πιούμε ένα ποτήρι κρασί». Ο Μάκης, βεβαίως, ήταν και ο εκλεκτός κουμπάρος στο γάμο μου.

Ιδιαίτερος άνθρωπος ο Μάκης. Ιδιαίτερος άνθρωπος, τολμώ να γράψω, και εγώ. Η σχέση μας δεν ήταν πάντα ανέφελη. Υπήρχαν διαστήματα που χανόμασταν. Η επαφή ξαφνικά διακόπτονταν. Κυρίως από την πλευρά του Μάκη. Περνούσαν έτσι δύο – τρεις μήνες δίχως την παραμικρή επαφή μέχρι ένας από τους δύο να κάνει το πρώτο βήμα και όλα να γίνουν όπως πριν. Ήμασταν φίλοι.

Κάποια στιγμή, μετά την «κουμπαριά», χαθήκαμε και πάλι. Αυτή τη φορά ήταν οριστικό! Ο γάμος μου, με κουμπάρο τον Μάκη, έγινε στις 23 Σεπτεμβρίου 1984. Ο γιος μου γεννήθηκε στις 11 Ιουνίου 1986. Ο Μάκης δεν γνώρισε ποτέ τον γιο μου.

Όλα αυτά τα χρόνια εξακολουθώ να θεωρώ τον Μάκη φίλο μου κι ας έχω χρόνια να τον συναντήσω και να μιλήσουμε. Εξάλλου δεν είναι ο μόνος άνθρωπος που έτσι «έχασα». Έχω χάσει αρκετούς. Κυρίως γυναίκες. Κάποιες σχέσεις μου κόβονται με το μαχαίρι. Μια κι έξω! Για τούτο πιο πάνω έγραψα πως είμαι κι εγώ ιδιαίτερος άνθρωπος. Δεν μπορεί να φταίνε πάντα οι απέναντι. Κάτι κάνω λανθασμένα κι εγώ. Για την περίπτωση του Μάκη πάντως θαρρώ ότι έρχομαι δεύτερος!

Προσπάθησα να εντοπίσω ίχνη του στο διαδίκτυο. Το μόνο που βρήκα ήταν ότι είχε την επιμέλεια σε κάποιες εκδόσεις. Από κάποιο κοινό γνωστό έμαθα ότι εργαζόταν σαν διορθωτής σε κάποια εφημερίδα. Ρωτούσα, και ρωτώ, κοινούς γνωστούς και συμμαθητές για τα πώς και τα τι του. Κανένας δεν γνωρίζει κάτι σχετικό.

Προχθές βρέθηκα, για υπηρεσιακούς λόγους, στο Κολωνάκι. Κατηφορίζοντας προς το γραφείο μου έκανα μία στάση στην Ιπποκράτους 52 και το εκεί “Fasma Models” κατάστημα. Εκεί την είδα! Ήταν όμορφη, κίτρινη, αστραφτερή! Την αγάπησα με την πρώτη ματιά. Την έκανα δική μου! Ήταν μια Renault Alpine A110 1600 S (1971) της LEO Models σε κλίμακα 1:24 με κόστος 26 €.

Την έφερα στην Τ47. Την έβγαλα από την «βιτρίνα» της. Την έβαλα δίπλα στη λευκή Alpine του Μάκη. Στην ίδια κλίμακα. Συγκρίσιμες. Η λευκή μεσήλικη. Ετών σαράντα και βάλε. Η κίτρινη νεότατη. Του κουτιού. Τις έβγαλα και στη βεράντα της κουζίνας. Τις φωτογράφισα με την Canon EOS 600D. Μου άρεσε αυτό το ζευγάρι.

Τις έβαλα δίπλα – δίπλα στο πάνω δεξιά ράφι της, δεξιά, βιβλιοθήκης του γραφείου. Η κίτρινη, ένας κιτρινίτης, φερμένος από το Παρίσι και την Κ., στη βάση του, και η λευκή. Μου αρέσει! 

Να λοιπόν πώς μια κίτρινη Renault Alpine A110 1600 S στάθηκε η αιτία να αναθυμηθώ και να γράψω για τον Μάκη. Τον φίλο που είχα. Τον φίλο με τον οποίο κόπηκαν απότομα οι γέφυρες όλες. Διατηρώ, ωστόσο, το δικαίωμα να χτυπήσω, κάποια στιγμή, το κουδούνι του πατρικού του. Να τον καλέσω σε ένα αριθμό σταθερού τηλεφώνου του που έχω. Μένει να δούμε αν θα ανοίξει η πόρτα και ποιος θα πίσω της στέκεται· αν θα απαντηθεί και από ποιον η κλήση. Αν και όταν. . .  

Ένα κλικ μακριά Deep Purple και “Smoke on the Water”:

06/05/2018