1297. Μάρκου Αργεντάριου Ένα

Ακόμα ένα, σίγουρο, καταφύγιο αυτό της, δεδηλωμένα, αγαπημένης Παλατινής Ανθολογίας όταν η έμπνευση σημειώνεται απούσα. Αρκεί να ανοίξω το αρχείο “ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΒΙΒΛΙΟ 5 ΑΝΕΥ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΣΤΟ AEIPOTE BLOGSPOT. DOCX” και να επιλέξω ένα επίγραμμα που, και να μου αρέσει και να μην το έχω ήδη αναρτήσει.

Αυτή τη φορά σταμάτησα στο επίγραμμα με αύξοντα αριθμό δεκαέξι. Ένα επίγραμμα του Μάρκου Αργεντάριου για τον οποίο αντιγράφω από την Βικιπαιδεία:

Ο Μάρκος Αργεντάριος ήταν αρχαίος Έλληνας επιγραμματοποιός. Έζησε περί τα μέσα του 1ου μ.Χ. αιώνα. Ίσως είναι ο ρήτορας Αργεντάριος που μνημονεύεται στις «Suasoria» του Σενέκα. Είναι ποιητής ερωτικός, ξένοιαστος και χαριτωμένος. Σώθηκαν 37 επιγράμματά του στην Παλατινή Ανθολογία, από τον Στέφανο του Φιλίππου.

Στην Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος – Λαρούς – Μπριτάνικα πάντως, και για όσους ενδιαφέρονται, το λήμμα, γραμμένο από τον Α. Δ. Σκιαδά, είναι εκτενέστατο.

5.16 ΜΑΡΚΟΥ ΑΡΓΕΝΤΑΡΙΟΥ

Μήνη χρυσόκερως, δέρκῃ τάδε, καὶ πυριλαμπεῖς
ἀστέρες, οὓς κόλποις Ὠκεανὸς δέχεται,
ὥς με μόνον προλιποῦσα μυρόπνοος ᾤχετ΄ Ἀρίστη,
ἑκταίην δ΄ εὑρεῖν τὴν μάγον οὐ δύναμαι.
ἀλλ΄ ἔμπης αὐτὴν ζητήσομεν· ἦ ῥ΄ ἐπιπέμψω
Κύπριδος ἰχνευτὰς ἀργυρέους σκύλακας.

Η χρυσοκέρατη σελήνη, τα βλέπει αυτά, και τα πυρωμένα που λάμπουν αστέρια, τα οποία στους κόλπους του δέχεται ο Ωκεανός, πως  μόνο μ’ άφησε σκάζοντάς το η μυρόπνοη Αρίστη, επί έξι ημέρες αδυνατώ τη μάγισσα να βρω. Αλλά θα συνεχίσουμε να την αναζητούμε· θα στείλω ξωπίσω της σκύλους αργυρούς, της Αφροδίτης ιχνευτές.

Ωκεανός: Η λέξη με την αρχαία, ήδη Ομηρική ερμηνεία: του μεγάλου ποταμού που περιβάλλει τον επίπεδο δίσκο της Γης.

Σκύλους αργυρούς: Πρόκειται για ασημένια νομίσματα (πρβ. τις αθηναϊκές «γλαύκες»).

Η μετάφραση είναι της ταπεινότητάς μου και για να την καταθέσω συμβουλεύτηκα τα πιο κάτω βιβλία:

 1. ΕΡΩΤΙΚΑ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ / Νίκος Χ. Χουρμουζιάδης / στιγμή

 2.  ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ /ΝΙΚΟΣ ΜΟΥΛΑΚΑΚΗΣ /Α. Α. ΛΙΒΑΝΗ

 3.  ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΤΟΜΟΣ / ΚΑΚΤΟΣ

Τα σχετικά με τον Ωκεανό και τους «Σκύλους αργυρούς», που πιο πάνω αναφέρω, είναι από το πρώτο βιβλίο.

Θα ήθελα, στο σημείο αυτό, να αναφερθώ σε κάτι, σχετικό με τα επιγράμματα, που μου έκανε εντύπωση. Διαβάζω, τις μέρες αυτές, το βιβλίο «Η ΗΔΟΝΗ», Γκαμπριέλε Ντ΄Ανούτσιο, από την εξαιρετική σειρά «Τα Κλασικά», των εκδόσεων Ψυχογιός, σε μετάφραση της Δήμητρας Δότση. Στην τελευταία σειρά  της σελίδας 327 και στις αρχές της επόμενης διάβασα τα εξής:

«…η άγονη κοιλιά μιας Πανδώρας , ένα φιλντισένιο κύπελλο, μια λαμπερή ασπίδα, ένα speculum voluptatis ο πιο τέλειος αφαλός που υπάρχει, ένας μικρός στρογγυλός αφαλός σαν τις τερακότες του Κλοντιόν, ένα γνήσιο έμβλημα χάρης, ένας τυφλός οφθαλμός μα πιο εκθαμβωτικός από άστρο, ένας voluptatis ocellus που αξίζει να υμνηθεί σε επίγραμμα της αρχαιοελληνικής ανθολογίας».

Όπου speculum voluptatis: «Κάτοπτρο της ηδονής» και voluptatis ocellus «Μικρός οφθαλμός ηδονής».

Ζουν, θαρρώ, τα επιγράμματα. Εξακολουθούν να ζουν και να με τη χάρη τους δροσίζουν όσους, στο διάβα τους, τα συναντούν.

Πολλές ευχές για έναν Καλό και Ασφαλή Αύγουστο.

Ένα κλικ μακριά η Μαρίζα Κωχ, με κρυστάλλινη φωνή, στη σύνθεσή της «Κι Εσύ Τρελή Με Τυραννάς»:

31/07/2020