0240. “Τζάνειο” [ΝΚ]

Στο “Τζάνειο” από το απογευματάκι του Σαββάτου, 18/11/2006. Μπροστά το ασθενοφόρο, από πίσω εγώ με το αυτοκίνητο. Η μητέρα μου. Πουθενά χώρος για το αυτοκίνητο. Όλη η περιοχή γεμάτη λαμαρίνες. Με τα πολλά μια θεσούλα στη μαρίνα Ζέας [αν έτσι]. Ένα Σάββατο σκέτη κόλαση. Στη βραδινή επιστροφή κατά λάθος στην Αθηνών – Λαμίας. Επιστροφή στην παραλιακή μέσω Μοσχάτου. Έμαθα. Την έχουν πατήσει πολλοί.

Ανθρώπινος πόνος. Ρολόγια που μοιάζουν πεισματικά κολλημένα στη στιγμή. Ατελείωτες αναμονές. Απαρχαιωμένες υποδομές. Φοβερή έλλειψη χώρου. Οκτώ κρεβάτια σε θαλάμους κατασκευασμένους για έξι. Ντουλάπες μπλοκαρισμένες. Ατομικά τραπεζάκια βαλμένα με το πλάι και στην ουσία αχρηστευμένα. Αποχωρητήρια στου διαόλου τη μάνα δίχως χαρτί υγείας, σαπούνι, χειροπετσέτες ή συσκευή στεγνώματος χεριών. Η αποθέωση της ευπρέπειας, η απόδειξη του 1+1=3. Ασανσέρ για κλειστοφοβικούς. Τέσσερα άτομα σε επαφή. Γραφεία κουτάκια. Ατέλειωτες ουρές. Χαρτοβασίλειο.

Κάθε κρεβάτι και μία, δύο, τρεις οικογένειες τιναγμένες στον αέρα. Διαδρομές, αποκλειστικές νοσοκόμες, απουσίες από την εργασία. Και κόπωση. Απέραντη κόπωση. Ποιος υπολόγισε ποτέ το κόστος για την εθνική οικονομία; Μήπως αρτιότερες υποδομές και πλήρης στελέχωση οδηγούσαν σε σημαντικά μικρότερο συνολικό κόστος; Ψιλά γράμματα. Ένα κράτος που αγκομαχά και σε αυτόν τον τομέα. Κάθε πολίτης του ένας εν δυνάμει αποκλειστικός νοσοκόμος. Κάθε μητέρα, θυγατέρα, σύζυγος, αδελφή μια σίγουρη, δοκιμασμένη αποκλειστική νοσοκόμος την προσφορά της οποίας το ελληνικό ντοβλέτι [επίτηδες η τούρκικη λέξη] αξιολογεί ότι δεν [του] κοστίζει τίποτα.

Σήμερα το πρωί το πρώτο “ράντσο”. Όχι στο διάδρομο, είναι στενούλης ο καημένος και φιλοξενεί ένα σωρό σκατολοήματα, αλλά στο “σαλόνι”. Μέχρι το μεσημεράκι τα ράντσα είχαν γίνει τέσσερα καλυπτόμενα από κάτι παραβάν, λέμε τώρα, της κακιάς ώρας. Από τη μια, λοιπόν, τέσσερεις πολίτες που, προφανώς, πληρώνουν τους φόρους τους σε κοινή θέα και με όλες τις ανέσεις [ευάεροι και ευήλιοι]. Από την άλλη η μητέρα μου που από το Σάββατο το απογευματάκι περιμένει να κάνει μια αξονική τομογραφία. Τρεις μέρες, τους χαρίζω το Σαββατοκύριακο, πιάνει ένα κρεβάτι για μια εξέταση μισής ώρας.

Το νοσηλευτικό προσωπικό, κατά βάση φιλότιμο, κάνει ότι μπορεί. Η προσπάθεια τους, για τους χώρους μέσα στους οποίους λειτουργούν, είναι θα έλεγα ηρωική. Το άσχημο είναι ότι πέρα από τον χώρο δεν έχουν, προφανώς, και τον χρόνο, [ή μήπως και τις γνώσεις;], να οργανώσουν καλύτερα την εργασία τους, να την συστηματοποιήσουν. Όσο για τον σεβασμό της αξιοπρέπειας και της προσωπικότητας των νοσηλευομένων, των συνοδών τους, των επισκεπτών αλλά και του συνόλου του προσωπικού ΕΔΩ ΓΕΛΑΝΕ.

Θα περάσει. Κι αυτό θα περάσει.

Αλλά.

Είμαι οργισμένος.

22/11/2006

Και τι τραγούδι να συνοδεύσει ένα τέτοιο κείμενο; Δύσκολο. Μα για στάσου! Να ένα που, με κάποιες διευκρινήσεις, θαρρώ ταιριάζει. Αφιερωμένο εξαιρετικά, λοιπόν, σε όλους τους ανάλγητους, χοντροκέφαλους, μεγαλοσχήμονες κόπανους που έχουν κάνει τη χώρα σαν τα μούτρα τους το “Αλλάξαμε Θέση” με την Αλέξια και την ευχή να γίνει επιτέλους!