0233. Παράθυρα [ΝΚ]

Τόσα γεγονότα και συ ανίκανος να πεις, να σχολιάσεις. Μηνύσεις, βιασμοί, παράθυρα, γεγονότα, κακίες. Και συ αμήχανος και απορημένος κολλημένος στις πολύτιμες λέξεις σου. Φοβάσαι να τις αγγίξεις, να τις χρησιμοποιήσεις, να βγεις μπροστά να στηλιτεύσεις. Να ειρωνευτείς, έστω. Απέραντα λογικός μπαίνεις στου καθενός τη θέση και προσπαθείς να κατανοήσεις το πώς και το γιατί. Αποστασιοποιημένος, αλλά όχι αδιάφορος, θλίβεσαι και απορείς. Γιατί τόση κακία; Γιατί τόση ανοησία; Γιατί τόση και τέτοια εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου; Γιατί αυτή η φοβερή αδυναμία να ομονοήσουμε; Να πούμε τα σύκα – σύκα και τη σκάφη – σκάφη. Γιατί έχουμε αποκλείσει την ευδοκία από τη ζωή μας;

Είναι και κάποιοι γραβατοφορεμένοι, κυρίως, που βγαίνουνε στα τηλεοπτικά παράθυρα και φτύνουνε λέξεις, χασκογελάνε, ειρωνεύονται, καταθέτουν “την άποψη τους” και κορδώνονται. Σήμερα για το ζήτημα α, αύριο για το, εντελώς διαφορετικό, β. Πάντοτε με το ίδιο ύφος. Το ύφος του επαΐοντα, του ξερόλα. Απόλυτοι και σίγουροι για τις απόψεις τους, όπως ο κάθε ανόητος οφείλει να είναι, φτύνουνε λέξεις και κατακεραυνώνουνε τον όποιο τους αντισταθεί ή δεν συμφωνεί με την, ολόσωστη, άποψη τους. Αγενέστατοι δεν επιτρέπουν στον απέναντι να μιλήσει. Οι διάλογοι τους φωνακλάδικοι, ταυτόχρονοι, μονόλογοι. Δεν έχει σημασία τι θα αποκριθεί ο απέναντι. Σημασία έχει να πουν αυτοί τα δικά τους.

Γιατί τους επιτρέπουμε να μπαίνουν στα σπίτια μας, να μολύνουν τον αέρα και την αισθητική μας; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να κρίνουν, να φωνάζουν, να ειρωνεύονται, να ασεβούν; Τόσο πολύ έχουμε αποβλακωθεί πια που αδυνατούμε να πράξουμε το αυτονόητο; Να πατήσουμε ένα κουμπί στο τηλεχειριστήριο και να στείλουμε από κει που ήρθαν. Μας κάνουν κακό. Μας σέρνουν στο επίπεδό τους. Αμβλύνουν την αίσθησή μας για το δίκαιο και το σωστό. Τους δίνουμε δύναμη που δεν την αξίζουν και που τους τρελαίνει. Φουσκωμένοι διάνοι κατασπαταλάνε το χρόνο και διδάσκουν αλαζονεία, έπαρση και κομπορρημοσύνη. Τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα με ξύλινη γλώσσα και βαρύγδουπο ύφος κάθε μέρα στο σαλόνι ή το καθιστικό μας.

Να μάθουμε να πατάμε το κουμπί. Αυτό πρέπει. . .

Σαφώς έξω από το κλίμα της εγγραφής ένα αγαπημένο, και πιστεύω σχετικά άγνωστο, τραγούδι της γλυκιάς Πόπης Αστεριάδη. Πρόκειται για το “Αν δεν της πεις το σ’ αγαπώ” των Γ. Κορνάρου και Β. Βασιλικού / Κ. Λιβέρη. 

06/11/2006