Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2006

0233. Παράθυρα [ΝΚ]

Τόσα γεγονότα και συ ανίκανος να πεις, να σχολιάσεις. Μηνύσεις, βιασμοί, παράθυρα, γεγονότα, κακίες. Και συ αμήχανος και απορημένος κολλημένος στις πολύτιμες λέξεις σου. Φοβάσαι να τις αγγίξεις, να τις χρησιμοποιήσεις, να βγεις μπροστά να στηλιτεύσεις. Να ειρωνευτείς, έστω. Απέραντα λογικός μπαίνεις στου καθενός τη θέση και προσπαθείς να κατανοήσεις το πώς και το γιατί. Αποστασιοποιημένος, αλλά όχι αδιάφορος, θλίβεσαι και απορείς. Γιατί τόση κακία; Γιατί τόση ανοησία; Γιατί τόση και τέτοια εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου; Γιατί αυτή η φοβερή αδυναμία να ομονοήσουμε; Να πούμε τα σύκα – σύκα και τη σκάφη – σκάφη. Γιατί έχουμε αποκλείσει την ευδοκία από τη ζωή μας;
Είναι και κάποιοι γραβατοφορεμένοι, κυρίως, που βγαίνουνε στα τηλεοπτικά παράθυρα και φτύνουνε λέξεις, χασκογελάνε, ειρωνεύονται, καταθέτουν “την άποψη τους” και κορδώνονται. Σήμερα για το ζήτημα α, αύριο για το, εντελώς διαφορετικό, β. Πάντοτε με το ίδιο ύφος. Το ύφος του επαΐοντα, του ξερόλα. Απόλυτοι και σίγουροι για τις απόψεις τους, όπως ο κάθε ανόητος οφείλει να είναι, φτύνουνε λέξεις και κατακεραυνώνουνε τον όποιο τους αντισταθεί ή δεν συμφωνεί με την, ολόσωστη, άποψη τους. Αγενέστατοι δεν επιτρέπουν στον απέναντι να μιλήσει. Οι διάλογοι τους φωνακλάδικοι, ταυτόχρονοι, μονόλογοι. Δεν έχει σημασία τι θα αποκριθεί ο απέναντι. Σημασία έχει να πουν αυτοί τα δικά τους.
Γιατί τους επιτρέπουμε να μπαίνουν στα σπίτια μας, να μολύνουν τον αέρα και την αισθητική μας; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να κρίνουν, να φωνάζουν, να ειρωνεύονται, να ασεβούν; Τόσο πολύ έχουμε αποβλακωθεί πια που αδυνατούμε να πράξουμε το αυτονόητο; Να πατήσουμε ένα κουμπί στο τηλεχειριστήριο και να στείλουμε από κει που ήρθαν. Μας κάνουν κακό. Μας σέρνουν στο επίπεδό τους. Αμβλύνουν την αίσθησή μας για το δίκαιο και το σωστό. Τους δίνουμε δύναμη που δεν την αξίζουν και που τους τρελαίνει. Φουσκωμένοι διάνοι κατασπαταλάνε το χρόνο και διδάσκουν αλαζονεία, έπαρση και κομπορρημοσύνη. Τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα με ξύλινη γλώσσα και βαρύγδουπο ύφος κάθε μέρα στο σαλόνι ή το καθιστικό μας.
Να μάθουμε να πατάμε το κουμπί. Αυτό πρέπει. . .


Σαφώς έξω από το κλίμα της εγγραφής ένα αγαπημένο, και πιστεύω σχετικά άγνωστο, τραγούδι της γλυκιάς Πόπης Αστεριάδη. Πρόκειται για το “Αν δεν της πεις το σ’ αγαπώ” των Γ. Κορνάρου και Β. Βασιλικού / Κ. Λιβέρη. 


06/11/2006

9 σχόλια:

  1. Αμβλύνουν την αίσθησή μας για το δίκαιο και το σωστό

    Mε τέτοια πλύση εγκεφάλου και τη δύναμη της εικόνας..

    Καλημέρα αείποτε, το πιο σπουδαίο στην Τουβούλα είναι το κουμπί που την κλείνει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ξεχωριζω λεξεις και προτασεις
    δικες σου
    με αυτες γραφω ο,τι μου εκανε εντυπωση εδω, σε σενα
    ασχετως αν συμφωνω με το τελικο σου ή το συνολο σου...

    -ομονοησουμε-
    -ευδοκια-
    -Απόλυτοι και σίγουροι για τις απόψεις τους, όπως ο κάθε ανόητος οφείλει να είναι-
    -Οι διάλογοι τους φωνακλάδικοι, ταυτόχρονοι, μονόλογοι.-
    -διδάσκουν αλαζονεία, έπαρση και κομπορρημοσύνη.-

    παλι λοιπον, με τις πολυτιμες λεξεις σου "κολημενος", δινεις του θυμου σου το γιατι, α ψ ο γ α!!!

    καλη σου ωρα Αειποτε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τα είπες περίφημα καλέ μου Αείποτε . Καλησπέρα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλησπερα. Αισθανομαι ομοιως - δεν εχω ομως την δικια σου χαρη και ικανοτητα, να "αγγιζω" τις λεξεις.
    Γνωριζεις εσυ - οπως κι εγω - οτι δεν ειναι τοσο απλα τα πραγματα. Αλλα και παλι εκλεισες οσο περισσοτερα γινονταν σε μια απλη εγγραφη ενος μπλογκ.

    Ευχαριστω για το τραγουδακι.

    Υ.Γ. δεν εχω τηλεοραση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σωστά πολύ σωστά, αλλά...
    Με το να κλείνω ΕΓΩ την τηλεόραση, αυτή δεν σταματάει να εκπέμπει και τα αποτελέσματά της τα βλέπω εμπρός μου, χωρίς να ξέρω τις αιτίες τους, και χωρίς να μπορώ να αντιδράσω.

    Δεμένο με εφηβικές αναμνήσεις το τραγούδι της Αστεριάδη .. :))
    Καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλημέρα!

    katerina ante portas: Αχρείαστο να ' ναι!

    orelia: Λέξεις, πολύτιμες, ακριβές, αγαπημένες λέξεις. Τι άλλο είναι η σκέψη με την οποία "βιώνουμε τη ζωή";

    ellinida: Ευχαριστώ σας.

    oldskipper: Όλα έχουν τη δυσκολία τους. . . Ζε ζηλεύω που δεν έχεις αυτό το διαβολόπραγμα. Αυτόν τον εκμαυλιστή της καθημερινότητας. . .

    markos: Με ένα κουμπί αλλάζει κανείς και κανάλι. Το ζητούμενο παραμένει η "λελογισμένη" χρήση των πόρων που είναι στη διάθεσή μας. . .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εμένα πάντως μ' άρεσε που διάβασα το πόστ αυτό παρέα με το πανέμορφο τραγουδάκι σου.
    Είναι σαν κάποιος να σου λέει με τον τρόπο του ότι κλείνοντας το κουτί υπάρχουν τόσα όμορφα πράγματα να δεις, ν΄ ακούσεις και ν' ανακαλύψεις...
    :Ο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. λεξεις, ακριβες
    της σκεψης μου χναρι!
    οπως σκεφτομαι
    ετσι και του λογου μου το δοξαρι!

    καλο σου βραδυ αειποτε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. simon says: Αυτό το κουτί είναι πολύ ζημιάρικο τελικά. Ούτε που ξέρουμε τι χάνουμε χαζεύοντας το. Ευτυχώς που το έχουμε συνειδητοποιήσει. . .

    orelia: Ευτυχής όποιος όπως σκέπτεται μιλά. . .

    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή