Πριν από μερικά χρόνια. Στα εξωτερικά ιατρεία μεγάλου νοσοκομείου της πόλης. Για την μητέρα μου. Κοντά μεσάνυχτα. Η νύχτα γλυκιά. Ένα χάος. Κόσμος που πάει και έρχεται. Κλίμα πανικού. Ανθρώπινος πόνος. Εξετάσεις που τραβάνε σε μάκρος. Ατέλειωτες αναμονές μπροστά από κλειστές πόρτες. Παράνοια. Προσμένω ένα τηλεφώνημα. Ένα τηλεφώνημα άγγιγμα μαγικού ραβδιού. Για να διώξει την κούραση. Να φτερώσει την ελπίδα. Να αλλάξει το αύριο. Προσμένω. Το θεωρώ απίθανο να μη γίνει. Οι ώρες περνούν. Η κούραση αυξάνεται. Το τηλέφωνο βουβό. Η απογοήτευση με έχει στριμώξει στη γωνία. Με γρονθοκοπεί. Η συσκευή ατάραχη. Ζηλεύω όλα τα ντριν που ακούω. Δε γίνεται. Το δέχομαι. Τη χρέωσα πολύ αυτή τη σιωπή. Εισέπραξα μόνο ένα “Δε γνώριζα, δεν το σκέφτηκα”. Ας είναι καλά. Δεν μπόρεσε καν ν’ αρχίσει. Ότι απόμεινε η απογοήτευση για ένα τηλεφώνημα που δεν έγινε.
Από το άλμπουμ “Χαιρετισμοί”, της δεκαετίας του 70, το τραγούδι “Μη με Προδώσεις”, με τη Δήμητρα Γαλάνη, σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και στίχους Γιάννη Θεοδωράκη.
15/11/2006
Καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω βρε αείποτε. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι φταίει που περιμένουμε πράγματα από τους άλλους. Αν δεν περιμένεις τίποτα, δεν απαγοητεύεσε από τίποτα. Έτσι δεν είναι;
Στο τέλος-τέλος όμως, είμαστε άνθρωποι και δεν γίνετε παρά να πιστεύουμε στα θαύματα: σ' ένα τηλέφωνο ας πούμε που μπορει να μας κρατήσει όρθιους όταν τα γόνατα λυγίζουν.
Ας είναι. Χάνεις, κερδίζεις, σημασία έχει να προχωράς τελικά.
:Ο)
Είδες πότε διαλέγει-τυχαίνει να συμβεί αυτό; Όταν το ΄χουμε απόλυτη ανάγκη. Γιατί;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε νομίζω όμως πως μπορούμε να σταματήσουμε να ελπίζουμε σε άλλου είδους συμπεριφορές απ΄τους ανθρώπους που θεωρούμε δικούς μας.Καλησπέρα, αείποτε.
είναι από τις φορές,
ΑπάντησηΔιαγραφήπου και ένα τηλεφώνημα
σου δίνει τη δύναμη να φανείς δυνατός...
και σίγουρα
η έλλειψή του
βαραίνει την ψυχή σου...
κανένας δεν μπορεί να νοιώσει την ανάγκη σου
όσο κοντά σου κι'αν βρισκόταν κάποτε...
μακάρι, να ήταν η τελευταία απογοήτευση...
καλησπέρα...
simon says: Έτσι είναι. Το έχω σκεφτεί από τις 4/4/2000 και το έγραψα εδώ στις 15/3/2005: "Η απογοήτευση είναι συνάρτηση της προσδοκίας. Μηδενικές προσδοκίες εγγυώνται μηδενικές απογοητεύσεις!". Αλλά, ζει ο άνθρωπος με μηδενικές προσδοκίες; Σαφώς όχι. Άρα; Πόσο πρέπει να περιορίσουμε τις προσδοκίες μας για να ευτυχίσουμε; Δύσκολα κόλπα. . .
ΑπάντησηΔιαγραφήrenata: Ενός κακού μύρια έπονται. Συμβαίνει αλλά, ευτυχώς, περνάει.
γιώργος: Μακάρι δεν πάει να πει τίποτα! Δεν πειράζει. Κι αυτό πέρασε και τα άλλα ομοίως.
Καλημέρα!
Να αισθάνεσθε τυχερός που δνε έγινε το τηλεφώνημα. Ηταν μια καλή ευκαιρία να συνειδητοποίησετε στοιχεία του χαρακτήρος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι και αυτή μια άποψη. Υπάρχουν, πάντως, κάποιοι άνθρωποι που δεν μπορείς να τους πιάσεις από πουθενά. Εμένα τέτοιες περιπτώσεις με αποκαρδιώνουν. . .
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Σαββατοκύριακο!
Κι'όμως αυτό το τηλεφώνημα θα σου έδινε δύναμη . Δεν έγινε . Ε δεν πειράζει . Ούτως ή άλλως δεν είναι και η πρώτη φορά που οι άνθρωποι είναι μικρότεροι των περιστάσεων . Δεν πειράζει καλέ μου Αείποτε . Είναι απλά ... άνθρωποι !
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε πείραξε που δεν έγινε το τηλεφώνημα. Από τότε όμως το συγκεκριμένο άτομο με έχει πείσει γι΄ αυτές του τις ικανότητες.Οπότε: Πάμε δι' άλλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥγίαινε!