0231. Έξι Νύχτες στην Ακρόπολη [ΝΚ]

Έχω διαβάσει, σ’ ένα περιοδικό θαρρώ, ότι με την εξάπλωση των ηλεκτρονικών υπολογιστών, κυρίως στις κοινωνίες της Δύσης, ο άνθρωπος χάνει σιγά – σιγά την δεξιότητα του να γράφει. Θα πρέπει να είναι γεγονός. Διατηρώ και χειρόγραφο ημερολόγιο και πραγματικά ζορίζομαι όταν οι εγγραφές μου ξεπερνούν τις 3 – 4 σελίδες μεγάλου τετραδίου. Και δεν είναι μόνο το ότι μεγάλωσα πια αλλά κυρίως το ότι έχει λείψει η άσκηση.

Δοκιμάστε να γράψετε για περισσότερο από 20, 30 λεπτά και θα με θυμηθείτε. Και παρατηρείστε και τον γραφικό σας χαρακτήρα. Μήπως τον περιμένατε καλύτερο από ότι τον βλέπετε; Υπάρχουν, πιστεύω, άνθρωποι που κάνουν ημέρες να πιάσουν το μολύβι στο χέρι τους. Κρίμα, θα έλεγα.

Προσωπικά έχω κάνει σκέψεις να αντιγράψω ολόκληρο, σαφώς αγαπημένο, βιβλίο. Η ιδέα με συναρπάζει. Αλλά, και ως συνήθως, που καιρός; Και να σκεφτεί κανείς ότι υπήρξαν εποχές που η αναπαραγωγή ενός βιβλίου, με την σημερινή έννοια του όρου, ήταν υπόθεση, και μόνο, αντιγραφής. Οι περίφημοι αντιγραφείς του μεσαίωνα.

Πάντοτε θαύμαζα τους καλλιγράφους. Εκείνο δε που έχω παρατηρήσει είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα των καλλιγράφων είναι γένους θηλυκού. Ακόμη ένας λόγος να αγαπάμε και να θαυμάζουμε τις γυναίκες.
 

Από ένα κορίτσι, λοιπόν, και η εικόνα του χειρογράφου που ακολουθεί. Βρισκόμαστε στο Γενάρη του 1978 και το κορίτσι, αν και πολυάσχολο τότε, αντιγράφει ένα απόσπασμα από το μοναδικό δημοσιευμένο μυθιστόρημα του Γιώργου Σεφέρη “Έξι Νύχτες στην Ακρόπολη” και μου το χαρίζει.

Είκοσι οκτώ χρόνια μετά, και με την βοήθεια ενός σαρωτή, σας το παρουσιάζω:

Το τραγούδι που ακούγεται το “A Precious White Rose” του Ελληνικού συγκροτήματος “The Forminx”. Όσοι έζησαν τα “πάρτι” της δεκαετίας του 60 θα πρέπει και να το έχουν “χορέψει” και να το θυμούνται. . . 

01/11/2006