0241. “Ωραίος άνθρωπος!” [ΝΚ]

Κάθομαι στο «σαλόνι» του 5^ου ορόφου του νοσοκομείου. Έχει προηγηθεί ένα από τα αναρίθμητα και ανεπανάληπτα “Περάστε έξω’’ [από τον θάλαμο] που όποιος, τελικά, γουστάρει μπορεί να επιβάλλει στους άλλους. Δίπλα μου κάθεται ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που περιμένει να επισκεφθεί κάποιο οφθαλμίατρο. Τους προσεγγίζει ένας ασπρομάλλης κύριος, στα 65 με 70 του, με μπλε μπουφανάκι και κίνηση σχεδόν χορευτική που παραπέμπει σε ηλικίες πολύ πιο κάτω από τη δική του.

“Είδα το γιατρό!’’ τους ανακοινώνει πανευτυχής.

Προφανώς γνωρίζονται. Πιθανότατα έχουν τον ίδιο γιατρό.

“Είναι πολύ καλός!’’ τους λέει ενθουσιασμένος.

“Και όταν τον ρώτησα: Γιατρέ τιι;’’ συνεχίζει

“Μου απάντησε: Ό,τι θέλεις!’’.

“Ωραίος άνθρωπος!’’. “Ωραίος άνθρωπος!’’ επαναλαμβάνει και το προσωπάκι του αστράφτει από χαρά. Τα ματάκια του λάμπουν. Το λέει και το πιστεύει. “Ωραίος άνθρωπος!’’ μονολογεί και απομακρύνεται προς το ασανσέρ με τα νεανικά, χορευτικά του βήματα.

Δε γνωρίζω αν ο γιατρός είναι “Ωραίος άνθρωπος!’’. Μάλλον όχι θα έλεγα. Αλλά εκεί έχουμε καταντήσει. Να θεωρούμε “Ωραίο άνθρωπος’’ όποιον μας επιτρέπει να επιλέξουμε το πόσο θα χαρατσωθούμε. Αετός ο γιατρός. Βασίζεται στο “φιλότιμο’’ του Έλληνα. Γνωρίζει πολύ καλά ότι σε θέματα υγείας δεν χωράνε αστεία. Γνωρίζει επίσης πόσο πολύτιμη και ακριβή γίνεται η υγεία όσο μεγαλώνουμε. Τραβάει, λοιπόν, ένα “Ό,τι θέλεις!” και κοιμάται ήσυχος. Γνωρίζει ότι 99,9% ο κάθε γεράκος, η κάθε γριούλα θα κάνει ότι μπορεί για να ανταποκριθεί με αξιοπρέπεια. Θα στερηθεί για να “πληρώσει” τον γιατρό που θα τον κάνει καλά. Και δε λέει “Τίποτα παππούλη. Τίποτα γιαγιάκα. Πληρώνομαι γι’ αυτό που κάνω από το ταμείο υγείας σου”. Αστεία με την τσέπη δε γίνονται. Φταίει ο γιατρός [που, ευσχήμως, τα ζητάει], φταίνε οι ασθενείς [που τα δίνουν], φταίει το κράτος [που το επιτρέπει, το συντηρεί, το διαιωνίζει]. Ένα κράτος αποδεδειγμένα ανίκανο να χειριστεί [και] τα ζητήματα υγείας, να δημιουργήσει αξιοπρεπείς υποδομές, να πληρώσει ικανοποιητικούς μισθούς και να εξαλείψει το “φακελάκι”.

Και άλλο ένα περιστατικό. Την μητέρα, ή η πεθερά ίσως, της Λαρίσας την φέρανε στο διπλανό κρεβάτι. Η Λαρίσα κλαίει. Είναι ξανθιά, μεγαλόσωμη, επιβλητική. Αλλοδαπή. Μιλάει σωστά Ελληνικά με ξενική, ωστόσο, προφορά. Ηλικίας γύρω στα 45. Η ασθενής της στα 88. Φανερά καταβεβλημένη.

Με πρόσωπο κατακόκκινο από το κλάμα η Λαρίσα έχει πέσει πάνω της. Πρόσωπο με πρόσωπο. Και.

Και με ένα τσιμπιδάκι της αφαιρεί τις τρίχες από το πηγούνι!

Θεέ και κύριε! Η γυναίκα πεθαίνει και η άλλη την “καλλωπίζει”!. Το κλάμα κλάμα και η αποτρίχωση αποτρίχωση. Μετά το πηγούνι επιμελώς θα περάσει και στα φρύδια.

Λίγο αργότερα, σαφώς πιο ήρεμη, η Λαρίσα θα καθίσει στο “σαλόνι” και, με πραγματική απόλαυση, θα μασουλίσει 3 – 4 κομμάτια . . . παστό ψάρι. Ρέγκα ίσως. Όταν τελειώσει θα σκουπίσει προσεκτικά το δάπεδο με μία χαρτοπετσέτα.

Έτσι είναι οι θάλαμοι και τα “σαλόνια” των νοσοκομείων. Τόποι όπου μπορείς να σκεφτείς και τόποι για να συναντήσεις το ασυνήθιστο και κάποτε το παράταιρο. . .

Ειδικά αφιερωμένο στον χειρουργό οφθαλμίατρο, τον “Ωραίο άνθρωπο’’, το τραγούδι που ακούγεται. Το τραγούδι, βεβαίως, “Είμαι πολύ Ωραίος’’ σε μουσική Λυκούργου Μαρκέα και στίχους Γιάννη Λογοθέτη με ερμηνευτή τον Θέμη Ανδρεάδη.

25/11/2006