Υπάρχουν κάποιες μουσικές που ξυπνάνε μνήμες. Μνήμες που η απαρχή τους χάνεται στο παρελθόν. Μνήμες εγκατεστημένες, ίσως, στον πυρήνα του εαυτού. Μουσικές και μνήμες που απαιτούν. Πληγώνουν. Βυθίζουν σε σκέψεις. Για καταστάσεις που δεν ευνοούν. Για μια, εδώ και τώρα, ευτυχία που αργεί. Για Θεούς που αρνούνται. Μνήμες – μουσικές που βαθαίνουν τον πόνο. Μνήμες – μουσικές που ελαφρώνουν τον πόνο. Θείες μουσικές επιτεύγματα του ανθρώπου. Μουσικές που τις αναγνωρίζεις με το πρώτο άκουσμα. Σε συναρπάζουν. Σε κάνουν δικό τους. Μια τέτοια “μουσική” άκουσα πριν από λίγες μέρες. “Τους Αλιείς Μαργαριταριών” (The Pearl Fishers), δημιουργία του Georges Bizet, με την ορχήστρα του Stanley Black. Ένα θέμα που με έχει, κυριολεκτικά, κατακτήσει και που δεν χορταίνω να ακούω. Συνεχώς!
Το εξαιρετικό “The Pearl Fishers” με την ορχήστρα του Stanley Black, μαζί με 28 ακόμα ορχηστρικά κομμάτια, εδώ.
20/02/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου