Ακόμα ένα χειρόγραφο, με ένα μικρό του Αλοΐσιους κείμενο, βρίσκει τη θέση του στο παρόν ημερολόγιο δια χειρός αείποτε. Τίποτα το ασυνήθιστο και για τους δύο. Ο ένας με τα σκοτάδια και τις διαψεύσεις του και ο άλλος να παλεύει μονίμως για εύθετο χρόνο και διάθεση. Όμως “Των φρονίμων ολίγα”. Ιδού!
Είναι εδώ και μέρες που η λέξη “δυσχερής” τριβελίζει το μυαλό μου. Ίσως είναι ότι αυτή, ακριβώς, είναι η παρούσα κατάστασή μου. Δυσχερής. Ακόμα μια φορά από επιλογή μου. Επειδή άφησα τη δημοσιά και πήρα τα μονοπάτια. Επειδή με κούρασε αυτή η τυπική / τυποποιημένη οικειότητα και θέλησα, ίσως, να εκβιάσω καταστάσεις. Μεθαύριο κλείνουν δυο μήνες από τη μέρα που, από έναν αστάθμητο παράγοντα, βρέθηκα εκτεθειμένος. Αισθάνθηκα άσχημα πολύ. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση για τη στάση μου αυτή. Ακόμα μια φορά συνειδητοποίησα ότι εγώ ήμουν αυτός που κινούσε όλα τα νήματα. Λοιπόν, τα άφησα από τα χέρια μου. Καμία αντίδραση και πάλι. Το βιώνω. Όσο κρυώνει τόσο πονάει. Το παραδέχομαι. Κατά βάθος ζητούσα αυτό που πολλοί επιθυμούν και λίγοι παραδέχονται. Την πίτα ακέραια και το σκύλο χορτάτο. Όπως όλοι που την πατούν ήθελα να πιστεύω ότι εγώ θα τα καταφέρω. Φρούδες ελπίδες. Δεν έχω καμιά διάθεση να απολογηθώ για αυτό που είμαι. Πολύ περισσότερο να απολογηθώ για αυτό που θα ήθελα να είμαι. Έτσι είναι τα πράγματα. Ακόμα μια φορά ζω δύσκολα. Το επέλεξα. Γνωρίζω. Κρατώ.
Είναι εδώ και μέρες που η λέξη “δυσχερής” τριβελίζει το μυαλό μου. Ίσως είναι ότι αυτή, ακριβώς, είναι η παρούσα κατάστασή μου. Δυσχερής. Ακόμα μια φορά από επιλογή μου. Επειδή άφησα τη δημοσιά και πήρα τα μονοπάτια. Επειδή με κούρασε αυτή η τυπική / τυποποιημένη οικειότητα και θέλησα, ίσως, να εκβιάσω καταστάσεις. Μεθαύριο κλείνουν δυο μήνες από τη μέρα που, από έναν αστάθμητο παράγοντα, βρέθηκα εκτεθειμένος. Αισθάνθηκα άσχημα πολύ. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση για τη στάση μου αυτή. Ακόμα μια φορά συνειδητοποίησα ότι εγώ ήμουν αυτός που κινούσε όλα τα νήματα. Λοιπόν, τα άφησα από τα χέρια μου. Καμία αντίδραση και πάλι. Το βιώνω. Όσο κρυώνει τόσο πονάει. Το παραδέχομαι. Κατά βάθος ζητούσα αυτό που πολλοί επιθυμούν και λίγοι παραδέχονται. Την πίτα ακέραια και το σκύλο χορτάτο. Όπως όλοι που την πατούν ήθελα να πιστεύω ότι εγώ θα τα καταφέρω. Φρούδες ελπίδες. Δεν έχω καμιά διάθεση να απολογηθώ για αυτό που είμαι. Πολύ περισσότερο να απολογηθώ για αυτό που θα ήθελα να είμαι. Έτσι είναι τα πράγματα. Ακόμα μια φορά ζω δύσκολα. Το επέλεξα. Γνωρίζω. Κρατώ.
Ένα κλικ μακριά Ραλλία Χρηστίδου και “Εγώ για Σένα”.
20/01/2011
Αν κανείς ξέρει από πρωτύτερα πως προσπαθεί να έχει την πίτα ακέραιη και τον σκύλο χορτάτο... τότε μάλλον δεν ξαφνιάζεται άμα δεν έρθουν τα πράγματα όπως τα ήθελε. Σπανίως συμβαίνουν άλλωστε. Αλλά η ελπίδα είναι κάτι που ούτε σκοτώνεται, ούτε με βάση λογικής υπάρχει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ερώτημα είναι πάντα πόσο πολύ θέλω αυτό που θέλω και πόσο υποφέρω όσο δεν το έχω, γιατί αν και στις δυο ερωτήσεις η απάντηση είναι "πολύ", τότε απαιτούνται πράξεις και αποφάσεις. Και είτε η πίτα θα λιγοστέψει, είτε ο σκύλος θα πεινάσει ;) Χαιρετίσματα...
ΥΓ. τώρα εγώ γιατί πείνασα; ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή είναι η λογική αλλά αισθήματα και συναισθήματα ¨κάνουν¨τα δικά τους. . .
Για εμένα το ότι ο Αλοΐσιους ομολογεί τα όσα ομολογεί είναι σημαντικό και του αναγνωρίζω, αν μη τι άλλο, γενναιότητα.
Καλή Εβδομάδα! :)