0350. Άλλο Ενύπνιο και Άλλο Όνειρο

Ξύπνησε με έντονη την αίσθησή της. Πάλι και πάλι. “Και τι είναι αυτό, επιτέλους, που αναζητάμε κοιμόμαστε ενώ;” αναρωτήθηκε. Ενύπνιο υπηρεσιακό με συναδέλφους πλήθος. Με κρίσεις και απόψεις που θα έκανε και θα είχε και στον ξύπνιο του ακόμα. Έγχρωμο και έντονο. Και η κατάληξη, για πολλοστή φορά, σ’ εκείνη.

Στο πατρικό της ΜΑ, στην οδό Κ. στην Ηλιούπολη. Πόσα χρόνια είχε να επισκεφθεί το σπίτι αυτό; Μπήκε στην ευρύχωρη κουζίνα. Καθόταν σε μια καρέκλα μ’ ένα όμορφο, μακρύ, κόκκινο φόρεμα. Κρατούσε στα χέρια μια φωτογραφική μηχανή, αναλογική 35άρα SLR, μ’ έναν ογκώδη τηλεφακό και την περιεργαζόταν. Στο χώρο και η ΔΦ. Μιλούσαν. Προσπέρασε. Πήγε στο νεροχύτη, έπλυνε τα χέρια του. Μπήκε στη μικρή αποθηκούλα αριστερά του νεροχύτη. Στη θέση των ραφιών μια ντουζιέρα. “Μπα! Πότε την αλλάξανε;” συλλογίστηκε. Μια πετσέτα που κρατούσε του έπεσε κάτω. Έσκυψε και τη σήκωσε.

“Όχι, δεν θα πάω κοντά της. Δεν θα πάρω τη μηχανή στα χέρια μου, δε θα της μιλήσω” σκεφτότανε. Ήταν, στον ύπνο του, θυμωμένος μαζί της. Τόσο όσο απογοητευμένος ήταν στον ξύπνιο του. Άκουσε το ξυπνητήρι στο ρολόι που φορούσε να κτυπά. Άνοιξε τα μάτια. Σηκώθηκε. Το μυαλό του ήταν ποτισμένο από την παρουσία της. Η οντότητα της, τυλιγμένη στο κόκκινο φόρεμα, κυριαρχούσε. “Μυαλό κερνάει και μυαλό πίνει” αποφάνθηκε και έπλυνε το πρόσωπο του.

Δεν ήθελε πάρε – δώσε μαζί της. Ούτε καν στον ύπνο του. Δεν την ήθελε στα ενύπνια του, δεν την ήθελε στα όνειρα του, δεν την ήθελε πουθενά. “Είχαμε την ευκαιρία μας” έλεγε στον εαυτό του “και την αφήσαμε και έφυγε και πέρασε και πάει”. Λοιπόν; Πόσο να περιμένει κανείς την σταγόνα που θα κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει; Πόσο καιρό, και πόσες φορές, μπορεί στα κρυφά να το αδειάζει και να προσποιείται ότι υπάρχει χρόνος, υπάρχουν δυνατότητες, υπάρχουν προοπτικές; Ρωμαλέα η ζωή κάνει τη δουλειά της και την κάνει σωστά. Χωρίζουν οι δρόμοι των ανθρώπων, γίνονται διχάλα. Αλίμονο σ’ αυτούς, που όντας προσκολλημένοι στο παρελθόν, πορεύονται πισωπατώντας. Μηδένισε τις σκέψεις του. Σάρωσε τις αναμνήσεις. Αποτίναξε την αίσθηση της.

“Ο χρόνος

Που πέρασε

Είναι χρόνος

Που χάθηκε

Κι οι πίκρες

Που γεύτηκες

Ουσίες του νου”

 
Είπε φωναχτά. Άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος και βγήκε.

Από τις δεκαετίες του 60 και του 70 ο Salvatore Adamo και το αγαπημένο “J’ Aime”. Για όσους αντιστέκονται στην προκάτ αισθητική “Video Clip” των καιρών και μπορούν να απολαμβάνουν τραγούδια που είναι τραγούδια. . .

Καλημέρα και Καλό Αύγουστο!

01/08/2007