Αίσθηση απίστευτης έλξης. Εγγύτητα που πολλαπλασιάζει τη βούληση να κατακτήσει το άλλο σώμα. Την άλλη ψυχή. Σώμα που δεν του επιτρέπεται και ασφυκτιά. Ανακάτεμα στο στομάχι. Αισθήσεις που μουδιάζουν το μυαλό. Συναγερμός. Μυαλό που κλειδώνει το στόμα. Αυτοπεριορισμός που μάχεται την αυτοκατάργηση. Μονοδιάστατη, εξακοντισμένη, βούληση και σκέψη. Λέξεις, που φτάνουν στην άκρη της γλώσσας και γκρεμίζονται για να μην ακουστούν. Κάθε βήμα και προσπάθεια για να σιγήσει αυτό που μοιάζει το μόνο δίκαιο. Το φυσιολογικό. Αντίσταση μέχρι εσχάτων. “Το σιγαθέν θνήσκει”.Μια πρόταση που γίνηκε σε χρόνο ανύποπτο και που οι συνθήκες προσφέρονται για να εκπληρωθεί. Μια πρόταση που θα παρέτεινε τις κοινές στιγμές. Μια πρόταση που σκόνταψε στο “Όταν δίνεις στον απέναντι μια ευκαιρία να σου δείξει το ενδιαφέρον του κράτα και μικρό καλάθι”. Διάψευση, για πολλοστή φορά, στο χαμηλότερο επίπεδο. Ανύπαρκτο ενδιαφέρον. Στάση που εκνευρίζει, αποθαρρύνει, αποσυντονίζει και επικυρώνει μια ασυνέχεια που πληγώνει. Ασυμμετρία. Έλλειψη κρίσιμη μάζας. Εποχικότητα. Μίζερη κανονικότητα.
Εγγύτητα ζέουσα πραγματικότητα. Απαιτητική, ανυποχώρητη. Τη βιώνει. Βαδίζει δίπλα του. Το κορμί της σε απόσταση μπράτσου. Η πλούσια κόμμη. Η ματιά και της φωνής η χροιά. Αν μιλούσε το βλέμμα, αν ψιθύριζε το κορμί! Βήμα το βήμα. Μιλώντας τα επιφανειακά και ανώδυνα. Σε λίγο, όταν η εγγύτητα πάψει να κυριαρχεί, θα ανασάνει βαθιά και θα ανασυνταχθεί. Θα έχει όλο το χρόνο να μετανιώσει. Μέχρι τότε προσπαθεί να μη ξεστομίσει. Να μην πει. Να μη φανερώσει ότι μέσα του καίει. Ανόητος όποιος θαρρεί ότι μπορεί από το δάχτυλό του πίσω να κρυφτεί.
Μετρά τα βήματα. Υπολογίζει που θα την αφήσει και θα πάρει το δρόμο του. Λυπάται. Η λύτρωση έρχεται αναπάντεχα. Του θυμίζει την πρόταση. Προτείνει την υλοποίηση της. Είναι συγκρατημένος. Θανάσιμα σοβαρός. Χαίρεται που θυμάται και επιθυμεί. Συγκατανεύει. Οδεύουν. Με την εγγύτητα να τον βασανίζει. Να λαχταρά και όμως να επιβάλλει σιδηρά πειθαρχία στο μυαλό, τα μέλη και τη γλώσσα. Φθάνουν. Μετρημένες λέξεις, υπολογισμένη άρθρωση, παράταση της στιγμής, αίσθηση του πραττόμενου. Μικρές, ελεγχόμενες αποκλίσεις. Ένα φευγαλέο χάδι για ένα κοκκίνισμα.
Ειπώθηκε ότι ήταν να ειπωθεί. Ό,τι ήταν να υπονοηθεί, υπονοήθηκε και θα ταξιδέψει. Πορεία επιστροφής. Σημείο αποχωρισμού. Τη φίλησε. Το χέρι του στην πλάτη της την κράτησε πάνω του μερικά δευτερόλεπτα παραπάνω από το τυπικά επιτρεπόμενο. Χωρίσανε. Το σύμπαν αγνοεί, η ζωή συνεχίζεται.
“. . . Έμοιαζε πάντα λυπημένος, - ίσως απ’ τη δύναμή του
που δεν κατάφερε ποτέ να τη σκοτώσει· - μια ωραία λύπη
σαν την πλατειάν, απογευματινή μελαγχολία της άνοιξης. Και του
άρμοζε
και του είταν σχεδόν αναγκαία. . .”
03/08/2007
Πολύ ωραίο άρθρο. Όταν ο χωρισμός γίνεται ήπια κάθε μορφή του είναι καλή. Αρκέι να μην κακολογεί τον/την πρώην σύντροφο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι όμως, αυτή η εσωτερική ένταση είναι που αξίζει & κρατά σ' ένα αισθησιακό συναγερμό την ψυχή & το σώμα και θραύει τη ροή της καθημερινότητας σε πολύχρωμες & μοναδικές στιγμές !
ΑπάντησηΔιαγραφήυπεροχα περιεκτικες αυτες οι κοφτες, λιτες προτασεις σας
ΑπάντησηΔιαγραφήμεχρι να αναπνευσεις νομιζοντας πως κατεχεις το νοημα, καλεισαι εκ νεου να καταδυθεις στα σημενομενα(υπαρχει τετοια λεξη; κι αν ναι, ετσι γραφεται;:) )
"το σιγασθεν θνησκει", λοιπον..
Η συνειδητοποίηση της ανάγκης
ΑπάντησηΔιαγραφήη επιταγή της παράδοσης
η μάχη του εγώ
στην ουσία δεν παραδίνεσαι στον άλλον
στην ίδια τη ζωή παραδίνεσαι
στην λεπτή γραμμή που την χωρίζει από τον θάνατο.
Η συσκότιση του νου και το χάος
το παραλήρημα και η παράδοση της λογικής
ο πυρήνας και το βάθος
το ταξίδι ως το κέντρο της γης όπου ωμό το συναίσθημα πηγάζει.
Η γνωριμία με τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης
ο φόβος της γνώσης ότι δεν υπάρχουν όρια
η ανάγκη του μέτρου και της οριοθέτησης που έχουμε διδαχτεί.
Το νόημα και το μη νόημα
το αίνιγμα και η μη λύση του
η ήττα και ο σπαραγμός
εφόσον δεν λύνεται με τον νου.
Η ακατανίκητη έλξη και η απώθηση
η μάχη της ζωής με τον θάνατο
ο μη έλεγχος του συναισθήματος
ο μη έλεγχος του άλλου
η ανάγκη για εξουσία και η κατοχή.
Η απόλυτη ανάγκη άφεσης ακόμα και ως τον θάνατο
το δικό μας ή του συντρόφου.
(Ωραίο το αυτοκατάργηση)
Υπάρχει κάτι ωραιότερο αλλά και συνάμα πιό οδυνηρό;
Υπάρχουν σύνορα μεταξύ τρέλλας και έρωτα;
Mπα όχι.
Ισως βγάλω κανένα ποιηματάκι κάποια στιγμή από αυτό το παραλήρημα.
Συμπέρασμα, ο έρωτας είναι για τους ατρόμητους. (δεν είμαι σίγουρη αν είμαι ανάμεσα τους)
Υγιείνετε που λες κι'εσύ καλέ μου Αείποτε. :))
Sas thavmazo agapite mou Aeipote, Toso triferos mesa stin lipi sas.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν γνωρίζω πώς έγινε, αλλά έγινε και δεν απάντησα στα πιο πάνω σχόλια τον καιρό που έπρεπε. Το ανακάλυψα, έκπληκτος ομολογώ, μόλις πριν τρεις μέρες. Η συγκεκριμένη εγγραφή είναι από τις αγαπημένες μου και θα ήθελα να είχα φανεί περισσότερο προσεκτικός και συνεπής. Ζητώ την συμπάθεια όσων σχολίασαν για την μεγάλη καθυστέρηση με την οποία, έστω και για λόγους τάξης, απαντώ στα σχόλια τους. . .
ΑπάντησηΔιαγραφήο δείμος του πολίτη:
Δεν πρόκειται καν για χωρισμό. Για ευσεβείς πόθους μιλάμε. . . Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
CAESAR:
Από εσωτερικές εντάσεις άλλο τίποτα, η ειδικότης μας! Στην πραγμάτωση τα σκατώνω. . .
Orelia:
Ευχαριστώ πολύ, το . . . παλεύω. Βεβαίως και υπάρχει:
σημαινόμενο: (το) ουσ. (γλωσσολ.) συστατικό στοιχείο του γλωσσικού σημείου (λέξης), η έννοια, η σημασία στην οποία αυτό αναφέρεται.
ellinida:
Ευχαριστώ πολύ! Α! Κι ο έρωτας είναι για όλους έστω και κατά το μέτρο των υφισταμένων δυνατοτήτων. . .
propetis:
Μερσί!