Πόσες [ΝΚ]

Πόσες μικρές προδοσίες φτιάχνουν μία μεγάλη;

24/12/2005

Σκέψη [ΝΚ]

Η σκέψη είναι άτιμο πράγμα. Αλλού την στέλνεις κι αλλού βρίσκεται. Βρε αμάν, βρε ζαμάν μη πηγαίνεις καλή μου όπου σου κατεβαίνει! Τίποτα αυτή. Τα δικά της! Την στριμώχνεις, της δίνεις οδηγίες, της χαράζεις πορεία. Ναι, καλά! Κάνει ότι συμφωνεί και ότι συμμορφώνεται και σε λίγο, τσουπ! Εκεί όπου δεν επιτρέπεται, εκεί που δεν κάνει. Κάνει κόνξες και κόλπα μυστήρια. Καμώνεται την καλή, καμώνεται την καθώς πρέπει. Και μόλις σε βρει κομμάτι μπόσικο πετιέται και σου αλλάζει τον αδόξαστο.

Όπου θέλει πάει, ότι θέλει κάνει. Κάθεσαι ήσυχος και ”βυζαίνεις προύμητος χάος”; Την πάτησες! Θα σε πάει σε γειτονιές μυστήριες, θα φέρει μπροστά σου μούρες αλλόκοτες, θα σου θυμίσει πράγματα καταχωνιασμένα, θα ανασύρει μνήμες που πονάνε, θα σε μπλέξει στα δίχτυα της και θα σε γεμίσει απορίες για την προηγούμενη, την τρέχουσα και μέλλουσα ζωή σου. Από την άλλη είναι μεγάλη μαλαγάνα. Θα σε γλυκάνει, θα σε κολακέψει, θα σου χαϊδέψει το στομάχι, θα σε πάει εκεί που ευχαριστιέσαι, θα σου δώσει ελπίδες, θα σου βρει μονοπάτια να πατήσεις και τρόπους να ανασάνεις.

Και έχει τους αγαπημένους της τόπους, τις γειτονιές που της αρέσει να βολτάρει, τα πρόσωπα που θέλει να αναθυμάται, τα γεγονότα με τα οποία ασχολείται ξανά και ξανά. Εκεί καταλήγει, εκεί τριγυρνά, εκεί σε παρασέρνει. Εκεί βρίσκει τον ρυθμό και την ανάσα της. Εκεί το βασίλειο της. Και όταν πια κουραστεί ξεμακραίνει και σ’ αφήνει για λίγο στην ησυχία σου. Είναι τότε που είναι μουδιασμένη, συγκεχυμένη, αβέβαιη. Δεν θέλει τίποτα. Φτιάχνει ένα κενό και κάθεται και ξαποσταίνει ή έτσι πιστεύεις. Γιατί όλο και κάτι σου σκαρώνει. Μα ενύπνια, μα παραστάσεις, μα καινούργιες ιδέες, δικές σου τάχα, μα ότι μπορείς να φανταστείς. Συνάμενη - κουνάμενη επανακάμπτει και το παιχνίδι αρχίζει από την αρχή. Αρθρώνει, συλλαβή – συλλαβή, τα λογάκια της και σε πάει όπου θέλει:

- Έτσι να κάνεις
- Αυτό να αποφύγεις
- Θυμάσαι την τάδε;
- Για σκέψου εκείνο
- Ωραία που ήταν τότε
- Έτσι θα γίνει
- Μακάρι να …
- Ωρέ λές;
- Μπααα
- Πλάκα θα ΄χει
- Αν όμως . . .
- Μωρέ πως έγινε και χαθήκαμε
- Τι στον διάβολο έφταιξε και εξαφανίστηκε;

Και άλλα τέτοια πολλά. Είναι άτιμο πράγμα η σκέψη. Ευτυχώς!

19/12/2005

23 Γιατί για 1 [ΝΚ]

Όταν διαπιστώθηκε ασυμμετρία σε δυο ανάμεσα [για μην να και τον Σκαρίμπα λησμονούμε] του παρόντος εγγραφές και ετέθη ένα γιατί [ως γατί ηδύ] απάντησα ευθύς [και μήτε σχόλιο δεν πήρα]:

01. Γιατί τα γεγονότα μας πετυχαίνουν σε διαφορετικές στιγμές του μυαλού μας
02. Γιατί νομίζουμε ότι μερικά πράγματα τα έχουμε σκεφτεί τόσο που να έχουμε αποφασίσει
03. Γιατί ο καιρός περνά και χάνεται και ποτέ δεν θα μπορέσεις να κάνεις αύριο ότι δεν έκανες σήμερα [κι ας λένε!]
04. Γιατί δεν μου φτάνει η μια φορά τον χρόνο
05. Γιατί η σκέψη πάει παντού
06. Γιατί κάθε SMS ή e-mail που δεν έρχεται είναι μια χαρά που μου λείπει
07. Γιατί για κάποιους ανθρώπους επιθυμούμε να γνωρίζουμε περισσότερα και συχνότερα
08. Γιατί μας κάνει καλό να συναντάμε αυτούς που σκεφτόμαστε και συμπαθούμε
09. Γιατί ο βίος έχει καταντήσει υπόθεση δύσκολη και κάποτε κουραστική
10. Γιατί μερικά απογεύματα είναι δύσκολα
11. Γιατί ακούω μουσική και την πιστεύω
12. Γιατί υπάρχουν κινηματογραφικές ταινίες
13. Γιατί έχω διαβάσει ποίηση
14. Γιατί πιστεύω στις λέξεις και την μαγεία τους
15. Γιατί απογοητεύομαι πιο συχνά από ότι θα ήθελα
16. Γιατί αντέχω την σιωπή όπως άλλοι το ποτό
17. Γιατί μερικές στιγμές επιθυμείς να τις μοιραστείς
18. Γιατί “Καθένας με τον τρόπο του γλυκαίνει την καρδιά του”
19. Γιατί, που να πάρει, η τελευταία φορά θα υπάρξει [και συνεπώς υπάρχει και άσε με να λέω]
20. Γιατί, κακά τα ψέματα, πάντα αναζητούμε το θαύμα [και το θαυμάσιο και το θαυμαστό ομοίως]
21. Γιατί δεν διαλέγουμε εαυτό
22. Γιατί ότι έγραψα, και απάντησα, στο Blog μου ισχύει
23. Γιατί, τελικά, είναι άλλο ένα e-mail και άλλο μία κυρία στα μαύρα

Ούτω.

08/12/2005

Ημέρες Γιορτής [ΝΚ]

Η γιορτή, ονομαστική είτε γενεθλίων, αποτελεί μια καλή ευκαιρία για να ανανεώσει κανείς, εφαπτομενικά, κάποιες σχέσεις του που πάσχουν. Κυρίως στις ονομαστικές γιορτές δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνήσεις και να αναθερμάνεις δίχως να έχεις να δικαιολογηθείς. Δείχνεις στον άλλο ότι τον θυμήθηκες, τον σκέφτηκες, τον αναζήτησες και να! Επικοινώνησες!

Από την άλλη αυτές ακριβώς οι μέρες σου δίνουν την δυνατότητα να γνωστοποιήσεις στον άλλον ότι τον ξέχασες, ότι δεν τον υπολογίζεις ή ότι τον έχεις γραμμένο. Όση χαρά, λοιπόν, σου δίνουν αυτοί που σε θυμούνται, και ξαναπιάνουν το νήμα της σχέσης, τόση απογοήτευση σου δίνουν αυτοί που σε προσπερνάνε. Και υπάρχουν και οι καινούργιες σχέσεις που τέτοιες μέρες με την επικοινωνία [την όποια και όπως] ριζώνουν και δένουν.

Κάθε τέτοια ημέρα, λοιπόν, τρέφω μικρές ελπίδες. Ελπίδες για ένα ντριν, ένα μήνυμα στο κινητό, πέντε λέξεις στο ηλεκτρονικό μου γραμματοκιβώτιο. Συνηθέστατα απογοητεύομαι. Μοιάζει με μερικούς ανθρώπους να είναι πολύ δύσκολο να βρεθούμε και πάλι. Δεν νοιάζονται και δεν επιθυμούν. Όσα μοιραστήκαμε ξεχάστηκαν και πάνε. Είναι δικαίωμά τους απόλυτα σεβαστό. Τα ίδια εξ’ άλλου πράττω και εγώ. Πιθανότατα κάποιους τους απογοήτευσα, τους πίκρανα λίγο. Έτσι είναι και έτσι πάει η ζωή μας. Με τσιμπήματα απογοήτευσης, με σκιρτήματα χαράς, με ελπίδες που διαψεύδονται, με μικρά θαύματα που σκάνε μέσα στην καθημερινότητα και μας κάνουν ευχαριστημένους.

Αφτά!

07/12/2005

Στιγμές [ΝΚ]

Σήμερα, σε μία γωνία του παλιού κτιρίου του Πανεπιστημίου Αθηνών στην Ακαδημίας:

- Καλημέρα σας κ. Κ.
- Καλημέρα σας δεσποινίς Μ.

Πρόσωπο με πρόσωπο ξαφνικά στις 12+. Ασπροεντυμένη, δίχως γυαλιά, με κάτι πλαστικές τσάντες. Προφανώς πήγαινε σε κάποιο (της) εργαστήριο. Της έτεινα το χέρι. Μια χειραψία έγινε.

- Μου είχες τηλεφωνήσει σπίτι
- Ναι, αλλά εσύ με έγραψες στ’ αρχίδια σου!
- Δεν έχω αρχίδια!

Και αποχώρησε. Ναζιάρικα και θυμωμένα ίσως. Κι όμως, όταν έλεγα “στ’ αρχίδια σου” ήμουν πολύ εμπιστευτικός. Δεν έχει άλλο. 

13/05/80 --> [0429]

24 Έτη Μετά [ΝΚ]

210381 Νέο Καρλόβασι

Στο οικόπεδο απέναντι ανοίγουν θεμέλια. Εδώ και ώρες ο θόρυβος του κομπρεσέρ. Μια ομίχλη έχει καθίσει στο μυαλό μου. Ο ίδιος ο καιρός είναι συννεφιασμένος. Το στομάχι μου έχει μια αισθητή παρουσία. Δεν έχω να πράξω τίποτα. Θα ήθελα να μπορώ τα πάντα.

Έχω μπροστά μου το 5ο ημερολόγιο. Το ξεφυλλίζω. Μπορώ να γράψω μια ιστορία. Να τη στείλω ή να μη τη στείλω. Αυτό το μπορώ. Μια ιστορία με ημερομηνίες και γεγονότα. Με ημερομηνίες και γεγονότα και αποσπάσματα. Οι δείκτες του ρολογιού μου σπρώχνουν το χρόνο και με συντρίβει. Ότι διαβάζεις είναι η αντίστασή μου.

Έχω μπροστά μου το 5ο ημερολόγιο. Και είμαι γοητευμένος από τη Μιστρά. Οξύ ξάφνισμα όταν λίγες μέρες πριν ανακάλυψα (στο λόχο) ένα γράμμα με αποστολέα μια κοπελιά κάτοικο της Μιστρά (θαρρώ στο 50). Ο δρόμος τινάχτηκε και με τύλιξε. Ο χρόνος και ο χώρος δέθηκαν κι όλα τα βήματα που πάτησα πάνω στη Μιστρά μοιάζει να αντήχησαν. Έτσι δέθηκε η ζωή μας με μερικά πράγματα και είναι δύσκολο πια να ξεχωρίσει. Έτσι δεθήκαμε με μερικούς ανθρώπους και η θύμησή τους μπορεί ακόμα να μας δίνει μια πίκρα. Μια πίκρα που κάθεται παντού όπως η σκόνη.

Αν δε μπορούμε να αλλάξουμε το χώρο και το χρόνο μπορούμε να αιστανθούμε και να αφήσουμε το άπλωμα της σκέψης να μας χαρίσει τη γαλήνη του στοχασμού δεμένη, στην καλύτερη περίπτωση, με τη φλόγα της δημιουργίας. Και δε διαλέγουμε τους ανθρώπους που παίζουν ένα ρόλο στη ζωή μας. Τους ανθρώπους που την κάθε φορά ανακαλύπτουμε να υπάρχουν στα εσώτερα στρώματα της σκέψης μας. Νομίζουμε μερικές φορές ότι τους έχουμε αφήσει πίσω. Πιστεύουμε ότι τους στοχαστήκαμε αρκετά για να τους έχουμε απορροφήσει.

Είναι πάντα εκεί! Ξαφνιζόμαστε όταν σε λίγο ανακαλύπτουμε ατόφιο το σώμα και την υπόστασή τους στη σκέψη μας. Τροφοδοτούν και θρέφουν τη σκέψη μας όταν όλα τα άλλα μοιάζει να αποτυγχάνουν. Μυστηριακά βυθισμένοι στη συναισθηματική μας ζωή μπορούν να είναι η αφετηρία και το τέρμα συγχρόνως. Και είναι τόσο θαυμάσια ταιριασμένη αυτή η ταύτιση ώστε μια ολόκληρη εύφορη έκταση να προσφέρεται την κάθε φορά στο στοχασμό μας.

Αν, λοιπόν, δεν τους διαλέξαμε μπορούμε, ως τόσο, να εκλέξουμε το πως θα τους αντιμετωπίσουμε, αν φυσικά χρειάζεται καν να τους αντιμετωπίσουμε. Διαλέγω να φιλιώσω μαζί τους και να αφήσω γλυκά να με παρασύρει η σκέψη τους. Γλυκά γλυκά μέσα στο συννεφιασμένο απογεματάκι με το κομπρεσέρ απ’ απέναντι να προσπαθεί να με διώξει από το δωμάτιό μου…

"We do not Know very much of the future
Except that from generation to generation
The same things happen again and again
Men learn little from others’ experience
But in the life of one man, never
The same time returns. Sever
The cord, shed the scale. Only
The fool, fixed in his folly, may think
He can turn the wheel on which he turns "

Επιστολή στη Φ.

29/11/2005

Σχέσεις Πάλι [ΝΚ]

Το λίγο λίγο φτιάχνει το πολύ και πολλοί, επειδή φοβούνται το πολύ, χάνουν και το λίγο.

24/11/2005

Η και Το [ΝΚ]

Η "σιωπή" και το "σιωπώ" δεν κοινοποιούνται και δεν ανακοινώνονται. Βιώνονται και πληρώνονται.

23/11/2005

Lady in Black [NK]

Γίνεται. Και στις μεγάλες πόλεις, στις ανοιχτές λεωφόρους, γίνεται. Εκεί. Στ’ ανοιχτά. Ταξιδεύει. Ακινητώ. Έρχεται κατά πάνω μου. Με βλέπει, χαμογελά, σταματά. Γίνεται.

Παρατηρώ. Βλέπω. Μαθαίνω. Εξομολογούμαι. Χωρά και άλλους η σιωπή. Βασανίζουν και άλλους σκέψεις. Ένας εαυτός που θέλει να είναι ο εαυτός του είναι ένας επικίνδυνος εαυτός. Αυτό που χωρά στο τώρα θα ξεχειλίσει στο μέλλον. Για τούτο είναι τόσο λίγα αυτά που χωρούν στο τώρα. Γιατί είμαστε μεγάλα παιδιά, γιατί πρέπει να βλέπουμε πέρα από αυτό που κοιτάμε, γιατί πρέπει να σκεφτόμαστε μέχρι εκεί που μας παίρνει. Ποιος ήταν που είπε: “Μια ιδέα που δεν βρίσκει θέση να καθίσει είναι ικανή να κάνει επανάσταση”;

Ζούμε στις μεγάλες πολιτείες, ταξιδεύουμε μέσα στις σκέψεις μας και στις μεγάλες λεωφόρους. Είμαστε, κάποιες φορές, μεγάλα ιστιοφόρα με όλα τα πανιά ανοιχτά. Μεγάλα, υπερήφανα σκαριά στο πάει τους και μείς καπετανέοι. Μια φορά στο τόσο γίνεται και οι διαδρομές μας τέμνονται. Μπορεί και να το θέλει ο Θεός, μπορεί και να είναι μια σκέτη σύμπτωση. Όπως και να έχει είναι μια καλή γουλιά ευτυχίας. Γιατί ο άνθρωπος είναι απλός. Όπως λέει και ο Σεφέρης:

“. . . χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν εν’ άσπρο στήθος”.

Έτσι είναι. Τόσους μήνες μετά. Πόσους μήνες πριν; Και η ζωή μας λιώνει, ξοδεύεται, περνά. Έχουμε να αναστήσουμε τα παιδιά μας, να φροντίσουμε τα σπιτικά και τους γύρω μας. Και ζούμε όπως ζούμε και οι σκέψεις μας ταξιδεύουν και γίνονται. Το έχω γράψει:

Οι σκέψεις μου

Είναι κλωστές

Και φτιάχνουνε

Σχοινάκια

Γύρω

Τριγύρω

Στο λαιμό

Τα μαύρα σου

Ματάκια

Και ας μην είναι μαύρα μερικές φορές!

Να μάθουμε να ζυγίζουμε τις λέξεις. Να βλέπουμε πίσω από αυτές τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που πάσχει και πασχίζει. Οι λέξεις σμιλεύουν την σιωπή και φτιάχνουν όγκους και αγάλματα. Νησάκια στον ωκεανό της σιωπής είναι τα γραπτά μας. Και ο ωκεανός υπάρχει. Παλεύουμε, λοιπόν, να φτιάξουμε νησάκια. Νησάκια για να ξαποσταίνει το μυαλό και η ψυχή μας. Και, αν είμαστε τυχεροί και ικανοί, το μυαλό και η ψυχή και άλλων. Είναι, λοιπόν, μεγάλη παρηγοριά να γνωρίζεις ότι τα γραπτά σου διαβάζονται. Διαβάζονται και ας μην φυτρώνουν οι σπόροι που σπέρνεις. Ίσως με τον καιρό [που συνεχώς λιγοστεύει].

Κλίμα: Dire Straits / Making Movies / 5o Τραγούδι. Έτσι, για να έχει κάποιο ενδιαφέρον!

15/11/2005

Τι Θέλει ο Ποιητής να Πει;

Eγγονόπουλος Nίκος

TA BAΣANA THΣ AΓAΠHΣ

Du musst das Leben nicht verstehen,
dann wird es werden wie ein Fest.

R.M. RILKE

Kαθώς ανέμισαν τα μαλλάκια της
έτσι μπροστά στα μάτια
μου
λες και σαν ξαφνικά να ξύπνησα
και για πρώτη φορά
την είδα
- και την επρόσεξα -
την ωραία
νεαρή
κόρη

με συνεκίνησε
η αρμονία
των κινήσεών της
η ραδινότης των μελών
του κορμιού της
η γοητεία του βλέμματός
της
η απαλή στρογγυλάδα
των μαστών της
η όλη χάρη τέλος
που ανεδίδετο
από το
κομψό
ολόδροσο
πλάσμα

κι' αμέσως σκέφτηκα
- και "φιλοσόφησα" -
ο νους μου πήγε
στον αγαθό εκείνον
που μπορεί κάποτε
- μα είμαι βέβαιος -
να υποφέρη
μαρτυρικά
να δυστυχήση
σα θα φαντάζεται
πως έχει σκέψη
κι' έχει ψυχή
το τρυφερό
το αιθέριο
το
πλασματάκι

και να ματώνη η καρδιά του
ν' απελπίζεται
ως θ' αποδίδη
έστω και
κόκκο νου
στ' ολότελα
άδειο
μικρό
κρανίο

10/11/2005

Ιστορίες Μικρές [ΝΚ]

Υπάρχουν κάποιες ιστορίες παλιές που λίγοι τις θυμούνται. Μικρές ιστορίες ανθρώπινες και ξεχασμένες για έλξεις και αγάπες μικρές και αισθήματα που παραστράτησαν. Υπάρχουν τέτοιες ιστορίες θαμμένες κάτω από άλλες μεγαλύτερες και καταπληκτικές που ευτύχισαν και γίνηκαν ορόσημα για τους τυχερούς που τις ζήσανε. Μικρές ιστορίες που όσο ο χρόνος περνά όλο και μικραίνουν. Τόσο που στο τέλος μένει ένας μικρός σκληρός πυρήνας. Σκέτο το γεγονός της σχέσης δίχως χρόνο, πια, και δίχως τόπο. Ένας μικρός σκληρός πυρήνας που μπορεί και να σε πονά κάθε φορά που τον αγγίζεις. Κάθε φορά που ένα συμβάν ή μια συνάντηση θα τον βγάλει στην επιφάνεια και το φως.

Μα πως είναι έτσι οι σχέσεις των ανθρώπων; Πως λησμονούμε, πως αλλάζουμε μονοπάτια, πως εγκαταλείπουμε αυτά που κάποτε ποθήσαμε; Πως αφήνουμε τα όσα επενδύσαμε σε σκέψεις, αισθήματα, τρυφερότητα και πόθο να μαραζώσουνε και να μαραθούνε; Γιατί στην πρώτη δυσκολία αλλάζουμε πορεία και άλλα ζητάμε και πράττουμε αλλιώς; Και έτσι πάει η ζωή μας να σκεφτόμαστε το τι και το πώς με όρους του αν και του ίσως. Υπάρχουν κάποιες ιστορίες μικρές, παλιές, ξεχασμένες. Ιστορίες που ανασαίνουν δύσκολα. Ιστορίες που μάχονται να κρατηθούν σε μια γωνίτσα του μυαλού μας. Σβήνουν, μικραίνουν, εκμηδενίζονται. Περνά ο καιρός και αλλάζουν, μεταμορφώνονται, αφομοιώνονται και γίνονται κομμάτι της συμπεριφοράς και του εαυτού μας. Πουθενά πια ο χρόνος τους. Πουθενά πια ο τόπος τους. Είναι, όμως, εκεί. Στο μυαλό. Προσμένουν ένα κάλεσμα για να εμφανιστούν και να θυμίσουν.

Υπάρχουν κάποιες ιστορίες μικρές. Ιστορίες δικές μου για τις οποίες έχω κείμενα, ήχους και εικόνες. Υπάρχουν κάποιες ιστορίες μικρές για τις οποίες δεν γνωρίζω γιατί στράβωσαν έτσι. Δεν θέλω πια να το ψάξω. Δίνω την δική μου ερμηνεία και θέλω να πιστεύω ότι δεν αδίκησα και ότι δεν απογοήτευσα περισσότερο από ότι απογοητεύτηκα και αδικήθηκα. Υπάρχουν τέτοιες ιστορίες που άλλοτε με πικραίνουν και άλλοτε με γλυκαίνουν. Ιστορίες μυστηριακά παρούσες στην καθημερινότητα της ζωής μου. Υπάρχουν, τέλος, κάποιες ιστορίες που όσο μικρές και όσο ξεχασμένες κι αν είναι δεν θα χωρέσουνε ποτέ σε μια σκέτη “Καλημέρα”.

01/11/2005

Δεν Είναι Μόνο [ΝΚ]

Δεν είναι μόνο η “Αίθουσα των Μετρητών” [εγγραφή της 12 Μαρτίου 2005]. Υπάρχει και η παράλληλη σκέψη της “ογκοποίησης”. Θέλω να πω ότι συλλογίζομαι συχνά τα ίχνη που θα μπορούσε να αφήσει το σώμα στις μετακινήσεις και τα ταξίδια του. Ας πούμε ότι για την παραμικρή του μετακίνηση αφήνει στην προηγούμενη θέση του, πάντα και συνεχώς, ένα τρισδιάστατο περίγραμμα του. Έτσι θα μορούσαν να προκύψουν “ογκοποιημένες” όλες οι διαδρομές και τα ταξίδια μας. Με μια ματιά θα βλέπαμε τους χώρους στους οποίους έχουμε υπάρξει. Που σταθήκαμε, που βαδίσαμε, που ταξιδέψαμε. Σκεφτείτε την εικόνα που θα μπορούσε να προκύψει από ένα αεροπορικό ταξίδι. Μου αρέσει!

Κι ακόμα, και προχωρώντας το κι άλλο, θα μπορούσαμε να έχουμε χρωματισμούς ανάλογους της ψυχικής μας διάθεσης. Κόκκινο για την χαρά, μαύρο για την λύπη και όλα τα ενδιάμεσα για τα ανάμεσα ή τα πάρα πέρα για τα εκτός. Μια πανδαισία χρωμάτων, ένας λαβύρινθος όγκων, μια χαρτογράφηση τόπων και χώρων με το κορμί. Τα πολυπατημένα μονοπάτια και οι μοναδικές διαδρομές. Ανάμνηση αγαπημένων χώρων και ξεχασμένων διαδρομών. Προσθέστε τώρα και τη δυνατότητα για επιλεκτική “ογκοποίηση” διαδρομών και άλλων ανθρώπων και βγάλτε συμπέρασμα! Μιλάμε, πλέον, για μια γεωγραφία της μνήμης. Προσθέστε ημερομηνίες, φωνές, γεύσεις, σκέψεις και έχετε γυρίσει πίσω. Η ζωή από την ανάποδη.

Έτσι!

18/10/2005

Γιατί δεν [ΝΚ]

Μερικά μηνύματα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις. Απρόσμενα, λοιπόν, και με λόγο αποσπασματικό και εμφανές το άγχος έφθασε ένα τέτοιο στο [e] γραμματοκιβώτιο μου. Ο αποστολέας αναγνωρίζοντας, ίσως, τους αδύναμους πλέον δεσμούς της σχέσης αυτοβούλως την υποβαθμίζει, από την πρώτη του πρόταση, από “φιλία” σε “γνωριμία”. Άγχος, έλλειψη χρόνου, κούραση, προβληματισμός.

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το αν το κείμενο αυτό με αφορά [μόλις δυο μικρές ερωτιματικές προτάσεις για την διάθεση και την υγεία μου]. Μοιάζει περισσότερο με κείμενο εκτόνωσης για ιδία χρήση. Αναφερόμαστε και περιγράφουμε το “κακό” για να του δώσουμε μορφή και να το ξορκίσουμε. Τόσο καιρό μετά την παραμικρή επικοινωνία τέτοια εγχειρήματα είναι πραγματικά δύσκολα. 

Η πρώτη αντίδραση ήταν: “Βρε, τι υποφέρει ο άνθρωπος!” και να στρωθώ να γράψω μια απάντηση. Όμως, όπως το έχω ήδη γράψει, βαρέθηκα τις φροντισμένες απαντήσεις που δεν καταλήγουν πουθενά. Τι νόημα θα είχε η ψευδαίσθηση της παράτασης της ζωής μιας σχέσης ουσιαστικά ανύπαρκτης; Για να “επικοινωνήσουμε” και πάλι δύο ή τρεις μήνες μετά ή για να πιστεύουμε ότι κάτι κινείται εκεί όπου δεν υπάρχει κίνηση; Και τι αξία έχουν οι σχέσεις που αδυνατούν να συντηρήσουν έναν στοιχειώδη ρυθμό;

Από την πλευρά μου είμαι ήσυχος. Για την συγκεκριμένη σχέση και είπα και έκανα και έδωσα. Πενιχρό το αποτέλεσμα διότι, βεβαίως, η ζωή, οι υποχρεώσεις, το τρέξιμο, το άγχος, η έλλειψη χρόνου και άλλα τέτοια γνωστά. Οι άνθρωποι τρώνε ψωμί κι οι σχέσεις τα ψωμιά τους!

Καμιά φορά οι απαντήσεις υπάρχουν εκεί που δεν το γνωρίζουμε. Έτσι και τώρα. Έστω και αν πρόκειται για έμμεση απάντηση αν διαβαστεί από τον ενδιαφερόμενο [και δεν είναι απίθανο] θα μπορούσε να λύσει κάποιες απορίες και να εξηγήσει τη στάση μου. Όπως και να έχει εύχομαι από καρδιάς να αποκατασταθεί η τάξη στη ζωή του το συντομότερο δυνατό και με το μικρότερο, πάντα, κόστος.

10/10/2005

Ενύπνιο ΔΦικό [ΝΚ]

Από ποια μονοπάτια έρχονται στα ενύπνια μας άνθρωποι με τους οποίους το νήμα της σχέσης έχει κοπεί ή έχει ξεφτίσει; Σήμερα, τόσο καιρό μετά, με τρυφερότητα και αγγίγματα που ποτέ δεν είχαμε βιώσει. Αν “οι ευθύνες αρχίζουν από τα όνειρα” πόσο λεπτή μπορεί να είναι η θέση μας; Και το ενύπνιο; Αφορά και τον άλλο ή όχι; Μας δίνει το πρόσχημα, ή και το δικαίωμα, να αναζητήσουμε, να επικοινωνήσουμε, να αναθερμάνουμε; Και τι νόημα έχουν όλα αυτά στον “κουφό” και ψυχρό και ανάλγητο κόσμο που ζούμε;

Γιατί θα πρέπει να προσμένουμε τα ενύπνια για να ξυπνήσουμε; Γιατί δεν αρπάμε το τηλέφωνο να μιλήσουμε και να πούμε και να κάνουμε; Όλα μοιάζει να είναι δύσκολα και ο εγωισμός μας βασιλιάς. Φοβόμαστε την διάψευση, την απόρριψη, την αδιαφορία. Με εκνευρίζει η ταχύτητα με την οποία αυτά τα ξαναζεσταμένα φαγητά κρυώνουν. Σαν να μη τα ζέστανες ποτέ ή, σαν να τα ζέστανες μόνο και μόνο για να πάρεις την απόφαση να τα πετάξεις μιας και δεν σηκώνουν άλλο ζέσταμα πια. Αν δεν “μαυρίσει το αίμα”, αν ο άλλος δεν σε λαχταρίσει, αν δεν θελήσει να σε δει και να σε ακούσει έχει νόημα, με αφετηρία ένα σου ενύπνιο, να τρέξεις να του πεις:

- Χαθήκαμε αλλά είμαι εδώ και θέλω πάλι να βρεθούμε

Και τι θα νιώσει, τι θα καταλάβει, τι θα πει;

Μπαα! Θα προσπεράσω. Ουδέν θα πράξω. Θα μείνει ο γλυκασμός του όνειρου και η στοναχή της καθημερινότητας μέχρι να “μαυρίσει το αίμα” και με τρόπο μαγικό, αν και εφ' όσον, ο ένας να αναζητήσει τον άλλο.

05/10/2005

Πως οι [ΝΚ]

Μου αρέσει το πώς τελειώνουν στις μέρες μας οι σχέσεις. Λες, π.χ, στον άλλον:

- Δεν επιθυμώ πλέον να μου στέλνεις e-mail

- Καλώς!

Απαντά, ταχέως και προθύμως, εκείνος. Ήρεμα, αεράτα, πολιτισμένα. Δίχως “μα” και “μου”, δίχως πως και διατί και άλλες τέτοιες κατσαρές τρίχες. “Σαν έτοιμος από καιρό” με το ζωνάρι λυμένο ελαφρώς, αγέρωχος, θαρραλέος και γνώστης.

Διότι πως είναι δυνατόν ο μέγας αυτός, στον καθρέφτη του Ναπολέοντας, να αδίκησε, να έσφαλε, να παρεξήγησε, να ολιγώρησε, να πρόσβαλε ή να αδιαφόρησε; Μπααά. Ο απέναντι, στα σίγουρα, φταίει. Που δεν κατανόησε, που δεν εκτίμησε, που δεν γοητεύτηκε, που δεν πρόσεξε, που δεν υπομόνευσε. Ναι, ο βλάξ!

Και πάμε έτσι. Με ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα. Με τις τέτοιες γλυκούλες μικρές πληγές που νομίζουμε ότι έχουμε. Με τα αχ και τα βαχ μας. Δίχως την παραμικρή διάθεση να εξηγήσουμε, ίσως γιατί το θεωρούμε σαν απολογία που, φυσικά, δεν μας πάει, ή να επιμείνουμε. Αδικημένοι από την “κοινωνία” και από έναν περίγυρο που δεν μας ταιριάζει και δεν μας αξίζει. Είναι κανόνας. Απογοητευόμαστε με την ταχύτητα που γοητευόμαστε. Και γοητευόμαστε γρήγορα και συχνά. Και πάμε έτσι. Γυρεύοντας την “αδελφή ψυχή” εκεί που δεν υπάρχει ή όταν δεν υπάρχει.

Ζούμε, θαρρώ, σε δύσκολους καιρούς. Ποτέ η φιλία δεν ήταν συνάρτηση μόνο του χρόνου. Ήταν και είναι και συνάρτηση του τόπου. Εμείς την μεταβλητή αυτή έχουμε βαλθεί να την εξοντώσουμε. Έχουμε φυσικά και τα σύνεργα. SMS, e-mail, κινητά, διαδίκτυο, βιντεοτηλέφωνα και άλλα. Με αυτά καταγινόμαστε με αυτά κοροϊδευόμαστε. Κι αν ο “χρόνος”, κατ’ αυτήν την έννοια, είναι δωρεάν τον “τόπο” πρέπει να τον πληρώσεις. Και με τι ψυχή όταν υπάρχουν οι καραμέλες του ότι “οι αποστάσεις στην Αθήνα είναι τεράστιες” και “οι υποχρεώσεις πολλές” και “τα μαθήματα των παιδιών” και “ο εκ της εργασίας, τέλος πάντων, κάματος” και άλλες τέτοιες πολλές [και ξινές]. Και πάμε. Και νομίζουμε ότι δίπλα μας βαδίζουνε “φίλοι” που ούτε την φωνή ούτε τα βήματά τους ακούμε.

Θαρρώ, λοιπόν, ότι δύο πράγματα φέρνουν κοντά τους ανθρώπους. Το άλλο είναι το φαΐ. Εκτιμώ, έτσι, βαθύτατα τους ομοτράπεζους και συνπότες. Και δεν μιλάω για χλιαρούς καφέδες σε χλιαρούς τόπους. Ίσως φταίει, τελικά, ότι ερχόμαστε στη ζωή δίχως το εγχειρίδιο του κατασκευαστή. Ίσως, και πάλι, αυτή να είναι και η πηγή της ευτυχίας. Ότι μπορούμε, παίρνοντας την ευθύνη, να αυτοσχεδιάσουμε και να κάνουμε του κεφαλιού μας. Και θα το ξαναπώ:

- Μου αρέσει το πώς τελειώνουν στις μέρες μας οι σχέσεις!

26/09/2005

Σχέσεις [ΝΚ]

Κάποιες σχέσεις δεν τελειώνουνε, Ψοφάνε!

21/09/2005

Δ και [κυρίως] Μ [και οι δύο Φ] [ΝΚ]

Κράτησε, όσο κράτησε, και ήταν, καλό.

Θα μείνει, ότι μείνει, και θα είναι, καλό.

Γιατί, έτσι είναι ο βίος και οι σχέσεις των ανθρώπων.

19/09/2005

Πόσο Αξίζουμε [ΝΚ]

Κατά αύξουσα σειρά σπουδαιότητας θαρρώ ότι αξίζουμε όσο αυτά που: 
- Σπουδάσαμε/γνωρίζουμε
- Σκεπτόμαστε/επιθυμούμε
- Πράττουμε/δεν πράττουμε
Έτσι.

06/09/2005

Σκοπιά

ΣΚΟΠΙΑ

Κρατάμε μέσ' στα χέρια μας τα πρόσωπά μας
Και βλέπουμε χρωματιστές εκτάσεις
Οι σκέψεις μας γίνονται γεννιούνται
Στην κάθε μας ματιά.

Δεν άνθησαν ματαίως τόσα θαύματα
Η χάρη τους είναι ψηλή περιπλοκάδα
Που σφίγγει τα μελλούμενα και την ζωή μας
Μέσα στ' αστέρια.

Ανδρέας Εμπειρίκος

02/09/2005

Λες; [ΝΚ]

Έχει πλάκα, τελικά. Να την βλέπεις στο απέναντι πεζοδρόμιο, να σε βλέπει κι αυτή, και να αλλάζει πεζοδρόμιο. Σήμερα 10:20 π.μ. Πατησίων και Χαλκοκονδύλη. Μαύρη φούστα, λευκό πουκάμισο. Μήπως υπάρχουν πράγματα που αγνοώ; Μην το ένα και ένα δεν πλέον φκιάνει δύο; Μου παραξενοκακοφάνηκε. Ένα «γειά», ήθελα να πω, ένα «Χρόνια Πολλά» [κι ας το ΄χω ήδη γράψει]. Αλλά δεν. Χαλάλι της αφού:

- Έτσι είναι ο κόσμος, στρογγυλός για να κυλάει.

26/08/2005

Επί 2 συν 14 = ; [ΝΚ]

Και αυτό το θυμάμαι [ίσως επειδή το έχω και γραμμένο]. Χρόνια πολλά, λοιπόν. Γερή, χαμογελαστή, ευτυχισμένηκαι ότι, τέλος πάντων, επιθυμείτε [μπροστά σας να το βρείτε].

26/08/2005

Πληροφορίες [ΝΚ]

Μη μου λες πόσες πολλές και γυαλιστερές πληροφορίες έχεις συγκεντρώσει. Πες μου πως και πότε σκοπεύεις να τις αξιοποιήσεις.

23/08/2005

Μαρίες Πάλι [ΝΚ]

Χρόνια Πολλά στις Μαρίες. Σε όλες τις Μαρίες.

15/08/2005

Έτσι Είναι [ΝΚ]

Δεν υπάρχουν πολλοί, και επί μακρώ, που να μπορούν να αντέξουν την φροντίδα, την τρυφερότητα και το ενδιαφέρον. Αρχίζουν και αναρωτιούνται για το πως και το τι και το μετά και τα άλλα όλα. Και το χάνουν. Και πάει. Στην άλλη ζωή πια, αν ίσως. Έτσι είναι! Δεν υπάρχουν πολλοί [και επί μακρώ].

11/08/2005

Επιστροφή [ΝΚ]

Γύρισα. Από εχθές στο γραφείο. Όλα, τελικά, μια ιδέα είναι. Και η άδεια και οι διακοπές και όλα. Να μας έχει ο Θεός καλά. Τίποτα άλλο . . .

09/08/2005

Για Όσους [Ίσως] Ρωτήσουν . . . [ΝΚ]

Από την Δευτέρα 18 Ιουλίου και για τρεις εβδομάδες θα βρίσκομαι [πρώτα ο Θεός] σε κανονική άδεια. Ελπίζω, όμως, στην διάρκειά της να προσθέσω μερικές εγγραφές ακόμα. Να περνάτε καλά!

15/07/2005

Louis L’ Amour [ΝΚ]

Ανακαλύπτω και πάλι, 20- 30 έτη μετά, την μαγεία του Louis L’ Amour. Ιστορίες, κυρίως γουέστερν, όπου ο καλός είναι καλός [και ηθικός], γενναίος και επιδέξιος με τα όπλα και ο κακός κακός. Ιστορίες που πολλές φορές μοιάζουν με ότι σκεφτόμαστε στο κρεβατάκι μας λίγο πριν να μας πάρει ο ύπνος. Πρόκειται για καλογραμμένα βιβλία τσέπης [Βίπερ, για τους παλαιότερους] που διαβάζονται σε 2-3 ώρες σε μεταφέρουν στον κόσμο τους και σε κρατούν σε μία λεπτή, διακριτική αγωνία. Έχω περισσότερα από 100 από αυτά και η ανάγνωσή τους πραγματικά με ξεκουράζει. Αν, λοιπόν, τα βρείτε διβάστε τα! [Θαρρώ ότι ταιριάζουν πολύ και με το κλίμα της παραλίας …].

15/07/2005

Το Των [ΝΚ]

Αχ! Το έρκος των οδόντων [Σας]!


04/07/2005

Ακόμα Μία [ΝΚ]

Καλημέρα, καλό μήνα σε όσους ευγενικούς αναγνώστες διαβάζουν αυτές τις γραμμές. Θα ήθελα ο τόπος αυτός να λειτουργήσει σαν ένα αποθετήριο σκέψεων και ιδεών. Θα μπορούσε, έτσι, να αντικαταστήσει και μηνύματα [προς και από κινητά] και ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Μοιάζει, και είναι, δύσκολο. Το προσπάθησα μερικές φορές και το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό. Μοιάζει, επί πλέον, να μην έγινε αντιληπτό τι είχε εμφανιστεί [στο ημερολόγιο αυτό] και για ποιον [γενικώς]. Είναι, εξ’ άλλου, πολύ πιθανό, και ακόμα περισσότερο απογοητευτικό, αυτός ο προηγούμενος “ποιος” να μην πέρασε ποτέ από εδώ.

Μποτίλιες στο πέλαγος λοιπόν; Κάπως έτσι. Οι λέξεις και η σημασία τους. Οι καημένες οι λέξεις που τις προσπερνάμε έτσι αβίαστα. Πόσοι τις πιστεύουν, πόσοι τις ψάχνουν στα λεξικά, πόσοι τις αγαπούν; Κι όμως. Τελικά όλα είναι λέξεις. Και κυρίως λέξεις είναι όσα αισθανόμαστε γιατί μόνο έτσι μπορούν να υπάρξουν. Τις αφήνουμε πίσω, τις αλλοιώνουμε, τις ταλαιπωρούμε. Χωρίς να το καταλαβαίνουμε γινόμαστε, έτσι, φτωχότεροι στα αισθήματα και ισχνοί στις σκέψεις. 

Όμως, και πάντα “ευτυχώς”, υπάρχουν ένα σωρό “άλλα” να τραβήξουν το ενδιαφέρον μας, να αποσπάσουν την προσοχή μας και να καταναλώσουν το χρόνο μας. Σημασία πλέον έχει το “μήνυμα” [το πάντα “ασυνόδευτο”], η κίνηση, η πράξη. Δεν έχουμε χρόνο “για λόγια”, δεν μας περισσεύει. Βιαζόμαστε να ζήσουμε και να κάνουμε [ακόμα κι αν δεν γνωρίζουμε τι]. Έτσι. Και η ζωή μας πάει.

Με βασανίζει πάντα το του Φρανσουά Μωριάκ “Δεν μπορούμε να πούμε τίποτα, αν δεν μπορούμε να τα πούμε όλα” [από την “Ερημιά του Έρωτα”] και το έχω πει και γράψει σε πολλούς. Πώς όμως και σε ποιους να τα πούμε όλα; Δύσκολα. Γι’ αυτό προτιμάμε τις μίζερες σιωπές και παρακαλάμε ο απέναντι να υποθέσει, να μαντέψει, να πράξει. Συνηθέστατα δεν πράτττει. Που καιρός να μαντεύεις και να λύνεις μυστήρια. Και “απέναντι” έχουμε υπάρξει όλοι [τουλάχιστον . . . μια φορά]. 

Έτσι, πρωτομηνιάτικα! Και τώρα, τα κεφάλια μέσα. Χρυσή καθημερινότητα και καλά μπάνια!

35, 132, 102, 171, 12 στη σειρά! [ΝΚ]

Ένα παγωμένο δεξί προφίλ. Γαλάζιος οφθαλμός, καμπουρωτή μύτη. Δυο-τρεις ρυτιδίτσες που, λοξά, κατηφορίζουν. Ούτε ένα ανφάς, έτσι, για τα προσχήματα. Και μια απόσταση, αναπνοής. Αν “τα στερνά τιμούν τα πρώτα” την έχουμε πατήσει! Κατά τα άλλα: “Το καλοκαίρι αποκαλύπτει όσα ο χειμώνας κρύβει”.

14/06/2005

Ποτε [ΝΚ]

Γνωρίζω. Ειρωνεύτηκα. Αμάρτησα [Για κάθε ένα]. Κι ας μην το ήθελα έτσι. Κι ας αγαπώ να λαμβάνω. Άμυνα, ίσως; Μα τι ζητώ τέλος πάντων; Ένα σύμπαν στα μέτρα μου! Τόσο δύσκολο είναι; Εντάξει, την επόμενη, αν, φορά, θα καμωθώ άλλα κι αλλιώς κι αλλιώτικα. [Αμ δε!].

Περί των μη απαντηθέντων . . . [ΝΚ]

Βεβαίως! Η τελευταία φορά υπάρχει [τα είπαμε].
Αλλά. Θα πρέπει να περιμένεις . . .

13/06/2005

Μαρίες [Κάτι θα γνώριζε ο ποιητής. . .]

ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΑΡΙΕΣ

Απ’ τον καιρό που εγέννησε Μαρία το Χριστό

Ο Σατανάς τα έβαλε μ’ εκείνες τις καϋμένες.

Αν το μυαλό σας θέλετε να τώχετε σωστό

Απ΄ τις Μαρίες μακρυά – γιατ΄είν’ δαιμονισμένες!

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Χιουμοριστική Ανθολογία

Τόμοι Α-Β, Σελ. 258

Εκδόσεις Τ. Δρακόπουλου

Σταδίου 48

Αθήνα 1958

Πώς Μιλούνε οι Άγγελοι [!]

Ήταν μικρή, με μάγουλα αχνισμένα

Με μάτια ολόμαυρα, ζωή γεμάτα.

Χαμογελούσε μόνο πικραμένα,

Κι’ εσώπαινε: Αγγέλου, είπα, νειάτα!

Κι’ επρόσμενα ν΄ανοίξη ο άγγελος μου

Το μοσχοβόλο στόμα αρμονικά

Να φανερώση του άλλου κόσμου

Του παραδείσου του τα μυστικά.

Και άνοιξες, ω άγγελε, το στόμα. . .

Με χτύπους καρτερούσα τι θα ειπής.

Αχ! Τα λογάκια σου θυμούμαι ακόμα:

«Θέλετε καπινό; Με αγαπείς;»

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Χιουμοριστική Ανθολογία

Τόμοι Α-Β, Σελ. 258

Εκδόσεις Τ. Δρακόπουλου

Σταδίου 48

Αθήνα 1958

Μια Μύγα [Με . . . νόημα!]

"Μια Μύγα"

Ένα αμάξι βαριά φορτωμένο
ανεβαίνει με μόχτο έναν όχτο.
Έξι βόιδια τραβούνε,
δέκα σκλάβοι βοηθούνε.
- Οχόι, χάιντε, χάι!...
Το βόιδι φυσάει,
ο σκλάβος βογκάει
και τρίζει τ' αμάξι κι αχάει.
Τέλος, στο ίσωμα βγαίνει
και κάθε ψυχή ξανασαίνει.
Και μια μύγα στη ρόδα κρυμμένη,
ξεπετιέται σαλπίζει,
θριαμβικά ξεφωνίζει:
- Μια στιγμή ν' ανασάνω
μια στιγμή ν' ανασάνω.
Πώς τ' ανέβασα μόνη μου επάνω;!

Βασίλης Ρώτας

Παράπονο [ΝΚ]

Το ένα
Κι ένα
Δύο μου
Και
Τα δικά σου
Άλλο

08/06/05
[Στο Φάληρο]

Θέκλη

Κυκλοφόρησε το καινούργιο μυθιστόρημα της άξιας κ. Αθηνάς Κακούρη με τίτλο ¨Θέκλη¨ [Μάιος 2005, από την “Εστία”]. Το διάβασα και είναι, όπως αναμενόταν, καλό.

Προσοχή στο αντίτυπο που θα αποκτήσετε. Δυστυχώς η πρώτη παρτίδα μοιάζει προβληματική. Λείπουν “χαρακτήρες” ή τμήματα λέξεων στις σελίδες:

51, 99, 115, 131, 134, 179, 198, 211, 230, 243, 262, 275, 294, 307, 326, 339, 390, 486, 499, 518.

Το έργο ολοκληρώνεται σε 600 σελίδες και κοστίζει περίπου 19€. Παραθέτω την περίληψη του οπισθόφυλλου:

ΣΕΙΡΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑΣ
 

Το μυθιστόρημα αυτό μας μεταφέρει σε μία στιγμή μεγάλης προσπάθειας, αγαλλίασης και πένθους. ατά χρόνια του 1912 και του 1913. Οι βαλκανικοί πόλεμοι έρχονται αιφνιδιαστικά να απαιτήσουν φοβερές θυσίες απ΄ όλους. Είναι οι ώρες πού ο κοινωνικός ιστός διαλύεται ξεσκεπάζοντας ανελέητα κάθε αδυναμία. Οι ώρες των ανέμων πού σμπαραλιάζουν τις άθλιες - και τόσο ανθρώπινες – απόπειρες των ατόμων να σχηματίσουν γύρω τους νησίδα ασφαλείας, ενόσω πάλι άλλοι μαγεύονται από ψυχικές αρετές κι από ικανότητες πού ανακαλύπτουν ξαφνικά στον εαυτό τους. Όταν οι ισχυροί σπαράζουν ζουν από αγιάτρευτους καημούς. Κι όταν, μέσα ατή γενική αναταραχή, ο έρωτας δείχνει τη δύναμή του, καταστροφέας. θριαμβευτής και ζωοδότης.

Παρασυρμένη ατή δίνη της γενικής αναταραχής. μια νεαρή γυναίκα περνά οπό την ευτυχία της απροβλημάτιστης αφέλειας στην οδυνηρή ευδαιμονία της αυτογνωσίας.

Ένα βιβλίο με όλα τα χαρακτηριστικά του μεγάλου μυθιστορήματος - κι όχι ως προς την έκτασή του μόνο... Με πρωταγωνιστές αληθινούς, πού τούς ακολουθεί βήμα βήμα καθώς εξελίσσεται ή πλοκή, δηλαδή ή ελληνική ιστορία. ή εκθαμβωτικά πρόσφατη κι εκθαμβωτικά άγνωστη.

ISBN 960-05-1198-5
βιβλιοπωλείον τnς ΕΣΤΙΑΣ

6/6/2005

Καβάφης [Πεζό μεν . . .]

Tο Σύνταγμα της Hδονής

(από τα Kρυμμένα Ποιήματα 1877; - 1923, Ίκαρος1993)

Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών. Όλοι οι νόμοι της ηθικής - κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι - είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.

Mη αφήσης καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξη. Mη πιστεύης ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. Tο χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Eπιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών. Tο χρέος σου είναι να καταταχθής πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.

Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας δικαιοσύνης, με τας περί αμοιβής προλήψεις της κακώς καμωμένης κοινωνίας. Mη λέγης, τόσον αξίζει ο κόπος μου και τόσον οφείλω να απολαύσω. Όπως η ζωή είναι κληρονομία και δεν έκαμες τίποτε δια να την κερδίσης ως αμοιβήν, ούτω κληρονομία πρέπει να είναι και η Hδονή. Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου· αλλά κράτει τα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, δια να ακούσης τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των στρατιωτών, όταν φθάνη το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.

Mη απατηθής από τους βλασφήμους όσοι σε λέγουν ότι η υπηρεσία είναι επικίνδυνος και επίπονος. H υπηρεσία της ηδονής είναι χαρά διαρκής. Σε εξαντλεί, αλλά σε εξαντλεί με θεσπεσίας μέθας. Kαι επί τέλους όταν πέσης εις τον δρόμον, και τότε είναι η τύχη σου ζηλευτή. Όταν περάση η κηδεία σου, αι Mορφαί τας οποίας έπλασαν αι επιθυμίαι σου θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά επί του φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εις τους ώμους των έφηβοι Θεοί του Oλύμπου, και θα σε θάψουν εις το Kοιμητήριον του Iδεώδους όπου ασπρίζουν τα μαυσωλεία της ποιήσεως.

Κωνσταντίνος Καβάφης

Copyright © 1998 - 2000 Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού

Έτσι [ΝΚ]

Χαθήκαμε, όπως χάνονται οι άνθρωποι στις μεγάλες πολιτείες. Στο απέναντι τετράγωνο, στο διπλανό κτίριο.

17/05/05

Tι-Nα-Tον [NK]

Τι να τον κάνεις τον καινούργιο σου, γυαλιστερό, εαυτό εάν δεν έχεις κάπου να τον δείξεις;

17/05/2005

Ακόμα Ένα

ΧΙ 47. [ΓΥΓΗΣ]

Ου μοι μέλει τα Γύγεω

Του Σαρδίων άνακτος

Ουθ’ αιρέει με χρυσός,

Ουκ αινέω τυράννους·

Εμοί μέλει μύροισι

Καταβρέχειν υπήνην·

Εμοί μέλει ρόδοισι

Καταστέφειν κάρηνα.

Το σήμερον μέλει μοι·

Το δ’ αύριον τις οίδεν;

Τα πλούτη του Γύγη μ’ αφήνουν

αδιάφορο, του βασιλιά των Σαρδίων,

ούτε ο χρυσός με σκλαβώνει,

και δεν ψάλλω τυράννους.

Εμένα με νοιάζει με μύρα

να λούζω το γένι,

εγώ θέλω με ρόδα

κεφάλια να στεφανώνω.

Το σήμερα μ’ ενδιαφέρει

τ’ αύριο ποιος το γνωρίζει;

ΑΝΑΚΡΕΩΝ

ΑΝΔΡΕΑ ΛΕΝΤΑΚΗ

500 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

ΔΩΡΙΚΟΣ 1987

Γιάννης Σκαρίμπας [και πάλι!]

ΤΙΠΟΤΑ

Πολύ αργόν το βράδυ εσβούσε

και τίποτα ´ταν το φεγγάρι

κι ό,τι ´ταν λύπη δε λυπούσε

και τίποτα δεν είχε χάρη

Μον’ ήταν βράδυ, τίποτ’ άλλο

με δίχως τίποτα στη έγνοια

κι αυτό το τίποτα ν’ μεγάλο

στα τίποτα τα τιποτένια

Κι έλεα μέσα μου : τι τάχα

τι τάχα νάταν που μ’ ελύπει,

αφού ´γω τίποτα για νάχα

δεν ένιωθα ( χαρά, είτε λύπη )

Παρά έτσι, τίποτα σκεφτόντας

κι άλλο ήρθε τίποτα απ’ αγάλι :

πως τίποτα δεν μούπες - όντας

στρέψαντας - μ’ είδες - το κεφάλι…

Γιάννης Σκαρίμπας / Βοϊδάγγελοι

Άπαντες Στίχοι 1936 – 1970

ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ Ε.Π.Ε. / 1970

Περί της ανατροφής των τέκνων [ΝΚ]

Όποιος μεγαλώνει ένα γαϊδουράκι στο τέλος έχει ένα γαϊδούρι!

060505

Τα Δύο Ένα [ΝΚ]

Φέρε
Το λάθος σου
Να βάλω
Το λάθος μου
Ένα
Να γίνουν
Τα δύο
Σωστό

25/04/2005

Τι Υπάρχει [ΝΚ]

Υπάρχει, μόνο, ότι μπορούμε να περιγράψουμε.

18/04/2005

Π[υ]ροτροπή [ΝΚ]

Ασχοληθείτε με εκείνους για τους οποίους είσαστε σημαντικοί. Οι άλλοι, έτσι κι αλλιώς, δεν θα μάθουν ποτέ.

12/04/2005

Απόσπασμα 7 [ΝΚ]

Όλο και πιο δύσκολα, όλο και πιο αργά, όλο και πιο άχαρα. Για ποια σειρά να μιλήσουμε; Γι’ αυτήν που θα θέλαμε; Γι’ αυτήν που θυμόμαστε ή γι’ αυτήν που, στο κάτω-κάτω, μπορούμε; Τι να τραγουδήσουμε; Και πώς; Που πότε και γιατί. ΟΛΑ. Κι ας μην έχουμε, κάποτε, τίποτα. Μονάχα φόβους, ανησυχίες, μικροπανικούς, άδικους εγκλωβισμούς, συνήθειες που φονεύουν και σκέψεις που σπαρταρούν. Και πάνω απ’ όλα τον χωροχρόνο της σκέψης μας και το πώς αυτή βιώνεται. Αυτό το αμείλικτο υπόβαθρο σιωπής, αυτή η αδυσώπητη γνώση του πως η σκέψη ξετυλίγεται, το που πατά, το που και πως στρέφει. Και όλα αυτά μέσα σ’ ένα ξεκάθαρο κενό, σε μια απόλυτη σιωπή που πάνω της ξαπλώνει η μονωδία της σκέψης. Αυτός ο συρμός με τον ξεκάθαρο όγκο και την απαρέγκλιτη πορεία. Δεν μπορώ ν’ αλλάξω μήτε ένα γιώτα. Κάποτε δεν το θέλω κιόλας. Προσμένω, λοιπόν. Ακίνητος, συντηρητικός, στεγνός κάποτε, προσμένω. Μια ανάσταση, μια ανάταση, μια άνοιξη που ξεκίνησε και αργεί.

28/03/1993

Έσο [ΝΚ]

Έσο επιεικής με το βέβαιο.

11/04/2005

Και με την θεωρία συνόλων ... [ΝΚ]

Οι σχέσεις ξεκινάνε με μία ανθισμένη ένωση και καταλήγουν σε μία μίζερη τομή.

8/4/2005

Απόσπασμα 6 [ΝΚ]

Αν δεν αξίζει τον κόπο να μιλάμε δεν αξίζει τον κόπο ούτε και να σκεφτόμαστε.

30/01/1992

7 Απριλίου 2005, 13:35 [ΝΚ]

Σε είδα. Πριν από δέκα λεπτά. Στην αρχή της οδού Αθηνάς. Διασταυρωθήκαμε. Ήσουν αλλού. Δεν σου μίλησα. Και μου έχει ξανατύχει. Μακάρι και να γνωρίζαμε πόσες φορές και ποιοι περνάνε δίπλα μας ή βρίσκονται δίπλα μας. Τι νόημα θα είχε να πούμε τα τυπικά μας; Τι θα άλλαζε στην τάξη του κόσμου; Το παραμικρό για να συμβεί, ή να μην συμβεί, χρειάζεται την κρίσιμη μάζα του. Μια μάζα που πάντα υπολείπεται. Υγίαινε.

Είναι [ΝΚ]

Οι σκέψεις μου
Είναι κλωστές
Και φτιάχνουνε
Σχοινάκια
Γύρω
Τριγύρω
Στο λαιμό
Τα μαύρα σου
Ματάκια

Το άλλου αμάρτημα …

Το άλλου αμάρτημα εκεί δει καταλιπείν.

Το αμάρτημα του άλλου πρέπει να μένη περιωρισμένον εις εαυτό.

Μετάφραση: Felix De Giorgio

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: ΤΑ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ

Βιβλίον Θ΄, Παράγραφος 20 Σελ. 226

Ι. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ / ΑΘΗΝΑ

V. 170 [Περί Έρωτος]

“Άιδιον ουδέν έρωτος, α δ’ όλβια, δεύτερα πάντα

εστίν από στόματος δ’ έπτυσα και το μέλι.”

Τούτο λέγει Νοσσίς· τίνα δ’ α Κύπρις ουκ

εφίλασεν

ουκ οίδεν κήνα γ’ άνθεα ποία ρόδα.

“Τίποτα πιο γλυκό απ’ τον έρωτα, κι όλα τ’ άλλα

δεύτερο πράμα.

Ακόμα και το μέλι έφτυσα απ’ το στόμα.”

Τούτα λέγει η Νοσσίς. Κι αυτήν που η Αφροδίτη

δεν την εφίλησε

που να ξέρη τι άνθη είναι τα ρόδα;

ΝΟΣΣΙΣ

ΑΝΔΡΕΑ ΛΕΝΤΑΚΗ

500 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

ΔΩΡΙΚΟΣ 1987

Παραλλαγή [ΝΚ]

Ο [Απ]αιτών [Απο]λαμβάνει!

05/04/2005

Απόσπασμα 5 [ΝΚ]

Δύσκολο ν’ αφήνεις τον εαυτό σου κάπου θέλοντας να βαδίσεις.

19/11/77

Απόσπασμα 4 [ΝΚ]

Η σκέψη, τόσο αδυσώπητη μέσα μου.

28/11/1977

Απόσπασμα 3 [ΝΚ]

Αυτό που χάνεται είναι το ήθος, η φυσική ομορφιά των ανθρώπων.

17/11/77

Απόσπασμα 2 [ΝΚ]

Κι όμως, κι όμως. Κάποτε ο καιρός, οι καταστάσεις, οι άνθρωποι, έχοντας ωριμάσει συγκλίνουν. Ωρίμασαν και συγκλίνουν στο ένα σημείο έχοντας, στο μεγαλύτερο ποσοστό της, η πορεία τους ξεφύγει από τα φιλοσοφίζοντα, θεωρητικά μας κατασκευάσματα. Τα σενάρια των μοναχικών ανθρώπων τα κατασκευασμένα σε στιγμές όπου η πίκρα είναι ένα βάρος ασήκωτο και, κάπως, πρέπει να την απαλλαγούμε.

Η τάξη του κόσμου πολλές φορές υπολογίζει, υποθάλπει και δημιουργεί τους ευνοούμενους σχηματισμούς της ανεξάρτητα από την πεπερασμένη σκέψη των ανθρώπινων όντων που εμπλέκονται σ’ αυτούς. Προσεκτικά η μοίρα ετοιμάζει τις συμπτώσεις της και το βαρύ χέρι του χρόνου μοιάζει να είναι πολύ σίγουρο, μερικές φορές, ώστε να το εμπιστευτούμε απόλυτα. Και ξυπνάς ένα πρωί και κάθεσαι να γράψεις ένα γράψιμο στο ημερολόγιό σου και έχεις, μόλις πριν λίγο, με την Κ. μιλήσει. Αισθάνεσαι, τότε, τον κόσμο να είναι αλλιώς.

28/8/1977

Απόσπασμα [ΝΚ]

Μητέρα Σιωπή Ευλόγησε.

21/06/76

Τράπεζα [ΝΚ]

Ζητείται τράπεζα για ... κατάθεση ψυχής!

28/03/2005

Μη ως …

Μη ως μύρια μέλλων έτη ζην. Το χρεών επήρτηται. Έως ζης, έως έξεστιν, αγαθός γενού.

Μη φέρεσαι ούτω ωσάν να έμελλες να ζήσης δέκα χιλιάδες έτη. Το μοιραίον κρέμαται ήδη υπεράνω σου. Όσον ζης, όσον είναι ακόμη δυνατόν, γίνε καλός.

Μετάφραση: Felix De Giorgio

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: ΤΑ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ

Βιβλίον Δ΄, Παράγραφος 17 Σελ. 94

Ι. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ / ΑΘΗΝΑ

28/03/2005

81. [Ηράσθην]

Ηράσθην, εφίλουν, έτυχον, κατέπραξ’, αγαπώμαι·

τις δε, και ης, και πώς, η θεός οίδε μόνη.

Αγάπησα, φίλησα, σύντυχα, χάρηκα κι αγαπιέμαι.

Μα ποιος εγώ κι εκείνη ποια και πως εγίνη

η Αφροδίτη μονάχα το ξέρει.

ΑΓΝΩΣΤΟΣ

ΑΝΔΡΕΑ ΛΕΝΤΑΚΗ

500 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

ΔΩΡΙΚΟΣ 1987

83. [Άνεμος]

Είθ άνεμος γενόμην, συ δ’ επιστείχουσα παρ’
αγάς
στήθεα γυμνώσαις, και με πνέοντα λάβοις.
 

Αχ άνεμος νάμουν και συ στην ακρογιαλιά
να βαδίζεις
τα στήθη γυμνώνοντας, και να με πάρεις ως πνέω.
 

ΑΓΝΩΣΤΟΣ
ΑΝΔΡΕΑ ΛΕΝΤΑΚΗ
500 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ
ΔΩΡΙΚΟΣ 1987

19. Κείμενο [ΝΚ]

Αγαπητή …

Να τι σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να σου γράψω. Να σου γράψω και να σου αποστείλω φυσικά! Και ίσως το κάνω. Το να είσαι στρατιώτης, είτε ΥΕΑ ως εγώ, μπορεί να σημαίνει πάμπολλα. Και πρώτα απ’ όλα ότι μοιράζεσαι τη ζωή σου. Τη μοιράζεσαι μ΄ ανθρώπους που δε διάλεξες και στο κάτω-κάτω δε συμπαθείς. Και έρχονται οι ώρες της ατονίας της απόγνωσης της ανίας και του μικροπανικού. Τα προς τα πίσω γυρίσματα του κεφαλιού. Κρατιέσαι απ’ ότι έκανες απ’ ότι δεν έκανες κι απ’ ότι θα κάνεις ή δε θα κάνεις.

Η ημέρα γίνηκε ένας στόχος που πρέπει να καταρριφθεί! Και καταρρίπτεται. Σημειωμένες σ’ ένα μπλοκάκι σβήνω τις μέρες. Και την κάθε φορά έχω να πω:

- Επέζησα κι αυτή τη μέρα.

Και ακολουθεί η ευλογία του ύπνου. Του ύπνου με το θείο σπόρο του όνειρου που δε φυτρώνει πάντα. Το κάθε πρωί βρίσκω τη ζωή μου γεμάτη λάθη και το κάθε βράδυ γεμάτη ελπίδες. Το βράδυ που πολλές φιλώ σκοπιά κάτω από τ’ άστρα. Στην Κόρινθο έγραψα:

Ζω σ' έναν ωκεανό
Φιλώ σκοπιά
Δε βλέπω τα μάτια σου
Δεν ακούω τη φωνή σου...

Και στη ΣΕΑΠ:

Νύχτα με πέντε
Πεφταστέρια
Και τ' όνομά της
Στα χείλη...

Φιλώ σκοπιά.

Φωνάζω:

- Αλτ! Τις ει;

Είναι οι συνάδελφοι που μου σπάζουν τις σκέψεις. Η σκέψη μου είναι ένας όγκος σκοτεινός. Μια ζώσα πραγματικότητα. Ακόμα μια εξακοντίζομαι στο μέλλον. Στην άδεια. Στο βάσανο του κάθε στρατιώτη. Η ΑΔΕΙΑ. Η μουσική. Ο καφές. Οι φίλοι… Ακόμα και το Super Market που το κλίμα του μου λειψε. Όλα όσα φτιάχνουν αυτό που λέμε “πολιτική ζωή”. Μια ζωή που αρχίζει να υπάρχει κατά αντιδιαστολή προς τη “στρατιωτική ζωή”.

Είναι αλήθεια. Αρχίζεις να εκτιμάς κάτι από τη στιγμή που θα το χάσεις. Και να σημειωθεί ότι είμαι ένας που πάντα εκτιμούσε τη μουσική τους καφέδες τους φίλους. Η σκέψη των πραγμάτων που κάναμε και των καταστάσεων που ζήσαμε σου δίνει μια ζεστασιά στο μυαλό κι ένα χάδι στο στομάχι.

Και η νύχτα συνεχίζεται. Δε θέλω να κοιτάξω το ρολόι μου. Αν το κοιτάξω ο χρόνος θα σταματήσει να ρέει. Τι απόγιναν οι σχηματισμοί στους οποίους συμμετείχα; Συλλογίζομαι το σώμα μου ογκοποιημένο να ταξιδεύει Τερψιθέα-Αθήνα. Πόσες διαδρομές; Πόσες φορές ο όγκος του σώματός μου; Σχεδόν θα γεμίζει ολάκερο το πλάτος του δρόμου. Και τα λεωφορεία. Αυτή η ζώσα πραγματικότητα. Δεν έπαψα στιγμή να συλλογίζομαι τα λεωφορεία που περνούν τη Μυστρά. Όλες τις ώρες. Μέρα και νύχτα. Μου έχουν γίνει σχεδόν έμμονη ιδέα. Μια ιδέα που συγκινεί. Πηδώ από το παρόν στο παρελθόν. Από το παρελθόν στο μέλλον. Όλα είναι μια μάζα και είμαι παντού.

Να βάψω τα άρβυλά μου να ξυριστώ να τοποθετήσω το όπλο μου στον οπλοβαστό. Να μη λησμονήσω ν’ αφήσω χαρτάκι στο θαλαμοφύλακα. Όλα με τάξη όλα με πρόγραμμα. Με άλλαξαν. Μια πρόγευση της ζεστασιάς του κρεβατιού με κυριεύει.

Με προσοχή. Να μη χαλάσω τα στρωσίδια. Παρακαλώ τους Θεούς να μου στείλουν το όνειρο. Το όποιο όνειρο. Θα κλείσω τα μάτια και θα βυθιστώ. Επέζησα κι αυτή τη μέρα… Επέζησα και την κέρδισα μόνο και μόνο για τούτη τη γραφή και του μυαλού το λιώσιμο. 

Καλήν αντάμωση παντού…

17 Δεκέμβρη 1980 / Μελετητήρια ΣΕΑΠ – στο κενό ανάμεσα σε δυο διαγωνίσματα Β΄ Σταδίου