Ακόμα Μία [ΝΚ]

Καλημέρα, καλό μήνα σε όσους ευγενικούς αναγνώστες διαβάζουν αυτές τις γραμμές. Θα ήθελα ο τόπος αυτός να λειτουργήσει σαν ένα αποθετήριο σκέψεων και ιδεών. Θα μπορούσε, έτσι, να αντικαταστήσει και μηνύματα [προς και από κινητά] και ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Μοιάζει, και είναι, δύσκολο. Το προσπάθησα μερικές φορές και το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό. Μοιάζει, επί πλέον, να μην έγινε αντιληπτό τι είχε εμφανιστεί [στο ημερολόγιο αυτό] και για ποιον [γενικώς]. Είναι, εξ’ άλλου, πολύ πιθανό, και ακόμα περισσότερο απογοητευτικό, αυτός ο προηγούμενος “ποιος” να μην πέρασε ποτέ από εδώ.

Μποτίλιες στο πέλαγος λοιπόν; Κάπως έτσι. Οι λέξεις και η σημασία τους. Οι καημένες οι λέξεις που τις προσπερνάμε έτσι αβίαστα. Πόσοι τις πιστεύουν, πόσοι τις ψάχνουν στα λεξικά, πόσοι τις αγαπούν; Κι όμως. Τελικά όλα είναι λέξεις. Και κυρίως λέξεις είναι όσα αισθανόμαστε γιατί μόνο έτσι μπορούν να υπάρξουν. Τις αφήνουμε πίσω, τις αλλοιώνουμε, τις ταλαιπωρούμε. Χωρίς να το καταλαβαίνουμε γινόμαστε, έτσι, φτωχότεροι στα αισθήματα και ισχνοί στις σκέψεις. 

Όμως, και πάντα “ευτυχώς”, υπάρχουν ένα σωρό “άλλα” να τραβήξουν το ενδιαφέρον μας, να αποσπάσουν την προσοχή μας και να καταναλώσουν το χρόνο μας. Σημασία πλέον έχει το “μήνυμα” [το πάντα “ασυνόδευτο”], η κίνηση, η πράξη. Δεν έχουμε χρόνο “για λόγια”, δεν μας περισσεύει. Βιαζόμαστε να ζήσουμε και να κάνουμε [ακόμα κι αν δεν γνωρίζουμε τι]. Έτσι. Και η ζωή μας πάει.

Με βασανίζει πάντα το του Φρανσουά Μωριάκ “Δεν μπορούμε να πούμε τίποτα, αν δεν μπορούμε να τα πούμε όλα” [από την “Ερημιά του Έρωτα”] και το έχω πει και γράψει σε πολλούς. Πώς όμως και σε ποιους να τα πούμε όλα; Δύσκολα. Γι’ αυτό προτιμάμε τις μίζερες σιωπές και παρακαλάμε ο απέναντι να υποθέσει, να μαντέψει, να πράξει. Συνηθέστατα δεν πράτττει. Που καιρός να μαντεύεις και να λύνεις μυστήρια. Και “απέναντι” έχουμε υπάρξει όλοι [τουλάχιστον . . . μια φορά]. 

Έτσι, πρωτομηνιάτικα! Και τώρα, τα κεφάλια μέσα. Χρυσή καθημερινότητα και καλά μπάνια!