0478. Ο Αλοΐσιους Μιλά Για Εκείνη

Πρόκειται ίσως για το μακροσκελέστερο κείμενο του Αλοΐσιους που έχω “ανακαλύψει” στα χαρτιά του. Αναφέρεται σε μια “Εκείνη” που ακόμη δεν έχω καταφέρει να ταυτοποιήσω. Ίσως να μην γίνει και ποτέ. Που να βρεθεί πλέον χρόνος και διάθεση για να ασχοληθεί κανείς με τα σώψυχα του άλλου; Αρκούμαι στον ρόλο του ενδιάμεσου. Απλώς κοινοποιώ κείμενα του Αλοΐσιου που βρίσκω να έχουν ένα ευρύτερο ενδιαφέρον. Για να προλάβω καταστάσεις να τονίσω, μια ακόμα φορά, ότι δεν είμαι ο Αλοΐσιους!

Έχω κρατήσει την φόρμα του αρχικού κειμένου από το οποίο απουσιάζουν παράγραφοι και κενές γραμμές. Διόρθωσα μόνο κάποια ορθογραφικά λάθη, οφειλόμενα προφανώς σε αβλεψία, και “αποκρυπτογράφησα”, ελπίζω επιτυχώς, κάποιες λέξεις. Καλή ανάγνωση και καλό μήνα Ιούνιο!

Σήμερα είναι μια σημαντική μέρα για Εκείνη. Ίσως η πιο σημαντική από τις όμοιές της μιας και αποτελεί σημείο καμπής. Είναι σημαντική για Εκείνη σημαίνει ότι είναι σημαντική και για εμένα. Ίσως όχι με την ένταση χρόνων που πέρασαν αλλά πάντοτε με σημασία και σπουδαιότητα. Είναι εδώ και περισσότερα από τριάντα πέντε χρόνια που ποτέ η συγκεκριμένη μέρα δεν πέρασε απαρατήρητη. Όπου και να βρισκόμουνα, ότι και να έκανα. Πάντα ύψωνα ένα ποτήρι να πιω στην υγειά της και να ευχηθώ, κι ας ήταν, κάποιες φορές, σκέτο νερό.

Εφηβικοί έρωτες. Ανεξίτηλοι. Κι αν ποτέ δεν αγκαλιάσαμε το σώμα που ποθήσαμε και ποτέ δεν φιληθήκαμε στόμα με στόμα τόσο το χειρότερο για μας. Μένει το ανεκπλήρωτο να μας βασανίζει. Έρχεται στα όνειρα και τη σκέψη μας, κυκλοφορεί στη ζωή μας. Και κάτι μέρες σαν κι αυτή μας τυλίγει και μας γυρίζει πίσω. Για πολλοστή φορά να σημειώνουμε λανθασμένες συμπεριφορές, άτολμες στάσεις, Θεούς που αρνήθηκαν. Ένας σκέτος αναστεναγμός το συμπέρασμα μας. 

Δεν μπορούμε πλέον να αλλάξουμε τίποτα από τα περασμένα. Δεν έχουμε τη διάθεση και το χρόνο να αλλάξουμε τίποτα από αυτά που έρχονται. Εκτός και αν. Διάβασα το βιβλίο “Ο Έρωτας Στα Χρόνια Της Χολέρας” και με συγκίνησε βαθύτητα γιατί στη θέση των πρωταγωνιστών σκέφτηκα Εκείνη κι εμένα. Ότι γράφεται στα βιβλία τα κάνει και η ζωή. Μονάχα που είναι πολύ δύσκολο να είσαι ο τυχερός. Είχαμε, όπως και να έχει, τις ευκαιρίες μας. 

Πιστεύω ότι υπήρξαν εποχές που ο ένας θέλησε τον άλλο. Η ατυχία ήταν ότι επιθυμία και διαθεσιμότητα μοιάζει να μη ταυτίστηκαν ποτέ. Προσπάθησα. Όσο μπορούσα προσπάθησα. Κι ας μη της το είπα ποτέ ξεκάθαρα. Το οριοθέτησα με λόγια, γραπτά και έργα. Τόσο μου επέτρεπε ο χαρακτήρας και ο εαυτός μου. Τόσο έκανα. Ζητούσα συνέπεια και συνέχεια. Δεν τα είχα ποτέ. Τις “νίκες” μου διαδεχόντουσαν οδυνηρές ήττες. Μια πολλά υποσχόμενη τηλεφωνική συνομιλία μαζί της και μετά ένας και δυο μήνες σιωπής. Μια όμορφη συνάντηση μαζί της και μετά η εξαφάνισή της να με σφυροκοπά. 

Απρόβλεπτη. Παρορμητική. Με “ασυνεχή” συμπεριφορά. Κι εγώ, από τα δεκαοκτώ μου, με ένα μέσο όρο θανάσιμης σοβαρότητας. Ανίκανος να υπερβώ τη λογική μου, ανίκανος να ταπεινωθώ και να ζητήσω. Περίμενα ένα άγγιγμα της για να αρχίσω να ζω. Κάποιες φορές θάρρεψα πως μου δόθηκε. Ήταν μόνο για να διαπιστώσω, με τρόπο επώδυνο, πως είχα κάνει λάθος. Έβαζα τη στάση της στο μικροσκόπιο. Δεν πίστευα τα λόγια της. Ευθέως την αμφισβητούσα. Είχα τη σκληρότητα της νιότης που διαψεύδεται. Δυο ή τρεις φορές την πίκρανα με τα λόγια μου πολύ. Την έκανα να κλάψει. Μέναμε στην ίδια περιοχή. 

Ήταν μικρότερή μου. Τηλεφωνιόμασταν. Συναντιόμασταν. Αραιά και που. Πήγαινα στο σπίτι της. Ερχόταν στο δικό μου. Ήμασταν φίλοι. Ήθελα να ήμασταν εραστές. Από εκείνα τα πρώτα χρόνια μετράω συναντήσεις που με έκαναν να πάρω βαθιές ανάσες ζωής, να ευτυχίσω. Και ας μην την αγκάλιαζα, κι ας μην τη φιλούσα. Φτάνει που μιλούσαμε και έβλεπα τα μάτια της. Κάθε συνάντηση μαζί της, κάθε τηλεφωνική μας συνομιλία μια τονωτική ένεση για μένα. Σε ένα κρίσιμο ραντεβού που είχαμε κλείσει, και στο οποίο σκόπευα να της μιλήσω, δεν εμφανίστηκε. Μου έκοψε τα πόδια. Μέρες μετά έδωσε αστήρικτες δικαιολογίες. Την αγαπούσα. 

Συνεχίσαμε με τον τρόπο της και τον τρόπο μου. Σπούδαζε, πια, και σπούδαζα. Τελείωσα τις σπουδές μου. Υπηρέτησα τη θητεία μου. Η θύμησή της ήταν ένα βάλσαμο. Στη σκοπιά, δύο με τέσσερις μετά τα μεσάνυχτα, να τη συλλογίζομαι. Να γράφω στο χώμα το όνομά της με τη ξιφολόγχη. Πόσες φορές δεν χάθηκα στο όνειρο ότι έρχεται να με βρει στο τόπο που υπηρετώ; Ποτέ δεν τόλμησα να της το προτείνω. Ποτέ δεν έγινε. Ανταλλάξαμε τότε κάποιες κάρτες και κάποια γράμματα. Από τα χέρια της είναι και το πιο όμορφο γράμμα που έλαβα ποτέ:

“Γεια σου Α. της Σ. και του στρατού. Στέλνω ένα “γεια σου” στο σκούρο σου το βλέμμα και στη βραχνή μοναχική φωνή σου, στη σκέψη σου και τις ανησυχίες σου, σ’ ολόκληρο τον κόσμο που κρύβεις μέσα σου - τον άγνωστο και τον γνωστό. . .”.

Στη διάρκεια της θητείας και η ομορφότερη ίσως συνάντηση που είχα ποτέ μαζί της. Μια συνάντηση για την οποία έγραψα:

“. . .Ήρθε το βράδυ κι εγώ κουστουμιά και Προπύλαια. Είχα μια αδικαιολόγητη ανησυχία για τον ερχομό της. Ήρθε με 15 λεπτά καθυστέρηση και ανάσανα. Ήταν βαριά, κουρασμένη. Το κλίμα πολύ διαφορετικό από αυτό της Τρίτης. Κινήσαμε για ένα μπαράκι στο Κολωνάκι που το βρήκαμε, τελικά, κλειστό. Ταξί και “Διόνυσος” στου Φιλοπάππου. Έπιασε, στο ταξί, μια γωνιά και θυμούμαι το όμορφο πρόσωπό της να φωτίζεται με μεταβαλλόμενη ένταση στο σύντομο ταξίδι μας. Αισθανόμουν και πάλι χαρά. Το πρόσωπο της τώρα πια που δεν φορά γυαλιά μα φακούς επαφής έχει κερδίσει πάρα πολύ. Την κοίταζα απορροφημένος και συλλογιζόμουν από πια κομμάτια προσώπων που αγάπησα, και πού, να έχει συντεθεί. . . ”.

Χωρίσανε οι ζωές μας. Χαθήκαμε. Το τελευταίο της γράμμα το έλαβα το 1985. Ένα ποίημά της και ένα υστερόγραφο με σημασία:

“Δώσε μου στίγμα”.

Δεν της έδωσα. Η ζωή μου είχε πάρει την πορεία της. Από τότε τυχαίες σποραδικές συναντήσεις με αποστάσεις ετών. Μια φορά ήρθε στο σπίτι μου. Ποτέ δεν πήγα στο δικό της. Κατόρθωσα να της δώσω τα ποιήματά μου. Τα περισσότερα, έτσι κι αλλιώς, ήταν γραμμένα για εκείνη. Τα σχολίασε με ένα τρόπο που με άφησε ακάλυπτο. Ήταν δικαίωμα της. Έγραψα και της έστειλα, ανωνύμως, μια κασέτα με τραγούδια που ήθελα να μοιραστώ μαζί της. 

Χρόνια μετά σε μια τυχαία συνάντησή μας τη ρώτησα αν είχε την κασέτα στα χέρια της. Την είχε. Της άρεσε πολύ. Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό της ότι ο αποστολέας θα μπορούσε να ήμουν εγώ. Κι όμως, ήμουν. Σε άλλη συνάντησή μας, και τριάντα τόσα χρόνια μετά, τη ρώτησα για το περίφημο, μάλλον για μένα μόνο, ραντεβού μας στο οποίο δεν παρουσιάστηκε. Στην ουσία δεν μου έδωσε μια σαφή εξήγηση. Σ’ αυτές τις σποραδικές και τυχαίες συναντήσεις είχα την ευκαιρία να της πω, εμμέσως πλην σαφώς, ότι υπήρξα τρελά ερωτευμένος μαζί της. Ποτέ δεν με άφησε να καταλάβω ότι, από την πλευρά της, υπήρξε κάτι στοιχειωδώς ανάλογο. Ας είναι καλά. Δεν ήταν υποχρεωμένη. Της χρωστάω πολλά. Από τότε συναντιόμαστε αραιά και που και συνήθως τυχαία. Κάποια SMS, ή e-mail, που ανταλλάσσουμε έχουν συχνότητα ετών. 

Η σχέση μας, δηλαδή, παραμένει όπως ξεκίνησε. Δίχως συνέπεια, δίχως συνέχεια. Κι ας λένε ότι θέλουν τα μηνύματα κι ας είναι όπως είναι οι συναντήσεις. Κάποιο από τα μηνύματα θα αποδειχθεί τελευταίο. Κάποια συνάντηση ομοίως. Δεν παραπονιέμαι πια. Ούτε ελπίζω. Έχω αποδεχτεί αυτό που συμβαίνει, όπως συμβαίνει. Μονάχα που σήμερα είναι μια ιδιαίτερη μέρα για Εκείνη. Συνεπώς, και για μενα. Και εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου. Να είναι καλά, γερή, δυνατή, χαρούμενη και ευτυχισμένη.

Δύσκολη η επιλογή μουσικής επένδυσης για ένα τέτοιο κείμενο. Κατέληξα στο “Dance Me To The End Of Love” του Leonard Cohen. Ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Ελπίζω ότι η επιλογή μου θα έκανε, ή θα κάνει, τον Αλοΐσιους να χαμογελάσει και να επικροτήσει.

02/06/2008