0490. Περί Εμπνεύσεως και Μόνο Όχι

Δε μου αρέσουν οι τελευταίες εγγραφές μου. Δεν υπάρχει χρόνος, διάθεση, έμπνευση. Ένας Θεός γνωρίζει πόσο θα ήθελα να υπήρχαν αυτά τα τρία. Πόσο θα ήθελα, κι εγώ όπως πιστεύω και όλοι οι όμοιοι μου, να υπάρχουν εν αφθονία και να καταφέρω έτσι να γράψω αριστουργήματα. Κείμενα που θα κάνουν μάτια να δακρύσουν, χείλη να χαμογελάσουν, πνεύματα να σκιρτήσουν, ψυχές να δροσιστούν. Δεν υπάρχουν ή, αν θέλετε, δεν συνυπάρχουν. Πότε λείπει το ένα και πότε το άλλο. Κι εγώ, μέσα στην Δευτέρα - Τετάρτη – Παρασκευή κανονικότητά μου, προσπαθώ. Προσπαθώ την κάθε φορά για το καλύτερο δυνατό.

Η έλλειψη χρόνου οδηγεί σε μικρά κείμενα, πράγμα όχι κατ’ ανάγκη κακό. Η έλλειψη διάθεσης σε στραβοχυμένα κείμενα και η έλλειψη έμπνευσης σε κοινοτοπίες και επαναλήψεις. Καταλαβαίνετε τι συμβαίνει όταν η έλλειψη, ή η ανεπάρκεια, αγγίζει και τα τρία. Προσπαθώ για το καλύτερο με ότι διαθέτω. Αναλογίζομαι το “Με το χώμα που έχουμε θα φτιάξουμε τα τσουκάλια μας” και αναθαρρεύω.

Κάθε φορά που πατάω το κουμπί “ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ” μια μικρή, προσωπική, νίκη. Είναι σύνθετος πλέον ο ρόλος των εγγραφών που ανεβάζω. Δεν είναι μόνο αυτό που διαβάζουν οι αναγνώστες. Είναι και ότι κρύβεται πίσω από τα γράμματα. Ότι προσωπικό, και στους τρίτους αόρατο, έχει περάσει μέσα στις λέξεις και αποτελεί πλέον προσωπικό σημάδι μνήμης και σημείο αναφοράς.

Από την άλλη είναι ο ρυθμός της τώρα ζωής μου, και οι τρεις συνιστώσες που ήδη ανέφερα, που με έχουν απομακρύνει και από το κλασσικό, χειρόγραφο, ημερολόγιο μου. Είναι εδώ και μήνες που έχω να γράψω σ’ αυτό. Μ’ απασχολεί, με προβληματίζει, με πονάει. Όλο λέω “Αύριο θα καθίσω να γράψω” και ομνύω. Την κάθε φορά πατάω τον όρκο μου. Όσο δεν γράφω σ’ αυτό τόσο μεγαλώνει η σημασία και η σπουδαιότητα των εγγραφών του παρόντος. Από ένα σημείο και πέρα τα δύο ημερολόγια λειτουργούν πλέον συμπληρωματικά. Μια μικρή αποκρυπτογράφηση, μια των προσώπων που αναφέρονται στο παρόν ταυτοποίηση, και ιδού μια παράλληλη της ιστορίας της ζωής μου διήγηση.

Υπάρχουν και τα πρόσθετα στο “ηλεκτρονικό” ημερολόγιο στοιχεία. Η εικόνα και η μουσική επένδυση. Είναι εδώ και μήνες που προσπαθώ να χρησιμοποιώ μόνο δικές μου φωτογραφίες. Και είναι δεδομένη η προσπάθεια μου να υπάρχει συνταίριασμα μουσικής, λόγου και εικόνας με όσες δυσκολίες αυτό συνεπάγεται. Το έχω ξαναγράψει. Υπάρχουν φορές που το να βρω την κατάλληλη μουσική μου παίρνει πολύ περισσότερο χρόνο από το να γράψω το κείμενο. Το ίδιο, αλλά πολύ πιο σπάνια, μπορεί να συμβεί και με τις εικόνες. Σε κάθε περίπτωση είναι μεγάλη η χαρά όταν κείμενο – εικόνα και ήχος συλλειτουργούν και αποδίδουν.

Απογευματάκι Κυριακής. Ζέστη. Στις 19:30 συνάντηση, εδώ στην Α29, για κάποια ζητήματα της πολυκατοικίας. Στις 21:00 θα πρέπει να βρίσκομαι στο “Ασκληπιείο” και στο πλευρό της μητέρας μου. Δίνουμε μια μάχη και ελπίζουμε, ακόμα μια φορά, να βγούμε νικητές. Θα επιστρέψω γύρω στις 23:15 ίσα – ίσα για να δω το τελευταίο τέταρτο, της κανονικής διάρκειας, του τελικού μεταξύ Γερμανίας – Ισπανίας.

Από αύριο εργασία και χαρά. Και τα εννοώ και τα δύο!

Αγαπημένος Dean Martin και “You're Nobody 'Til Somebody Loves You”, σε μονοφωνική έκδοση. Χαρισμένο σε όλους όσους αγαπούν και δε βρίσκουν ανταπόκριση στον έρωτά τους με την προτροπή να στείλουν το άσμα στο αντικείμενο του πόθου τους. . .

30/06/2008