0450. Κι Αυτό Μ’ Αρέσει!

 

Υπάρχουν κάποια τραγούδια που τα ακούς, και με την πρώτη φορά τα αγαπάς. Τραγούδια που έρχονται, ίσως, από το πουθενά. Τραγούδια που δεν ταιριάζουν, θα έλεγε κανείς, στο προφίλ σου. Στην εικόνα, δηλαδή, που οι άλλοι έχουν φτιάξει για το άτομό σου. Όμως τι να κάνουμε; Είναι περίεργα τα μονοπάτια που ακολουθούμε μερικές φορές για να αντλήσουμε ευχαρίστηση από τη μουσική. Και το έχω θίξει το ζήτημα αυτό και εδώ.

Η μουσική είναι μουσική και έχει τον τρόπο της να περνάει από τα αυτιά, και μέσα από το μυαλό, στην καρδιά. Πιανόμαστε καμιά φορά από μια μουσική φράση, ένα τσάκισμα της φωνής, ή την χροιά της, ή απλώς και μόνο από το ρυθμό. Συνήθως με τα πρώτα, αν όχι με το πρώτο, ακούσματα και σπανιότερα μετά από πολλαπλές ακροάσεις. Υπάρχουν έτσι τραγούδια που κολλάνε στο μυαλό και την καρδιά μας. Γιατί μας θυμίζουν πρόσωπα ή καταστάσεις, γιατί μας ταξιδεύουν, γιατί μας κάνουν να ανακαλούμε και να αισθανόμαστε πράγματα (και θαύματα).

Τρία ή τέσσερα λεπτά ακρόασης και αισθάνεται κανείς άλλος άνθρωπος. Ευτυχής, δυνατός, αισιόδοξος. Ανάλογα με την μουσική και τον ακροατή. Και υπάρχουν, βεβαίως, και ακούσματα που μας ρίχνουν σε βαθιές μελαγχολίες, που μας βαλαντώνουν. Τραγούδια που μας γλυκά πονάνε. Όμως πάντοτε η μουσική λειτουργεί θεραπευτικά. Βοηθάει να ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα, να δραπετεύουμε, να βιώνουμε. Μας κάνει καλύτερους.

Αλλά είπα πολλά και δεν σας είπα καν τον τίτλο του τραγουδιού. Πρόκειται για το δεύτερο τραγούδι της δεύτερης πλευράς του δίσκου “ΤΣΟΥΖΕΙ” του Νίκου Καρβέλα. Τον δίσκο τον αγόρασα, σε βινίλιο, στις 30 Μαρτίου 1990 και το συγκεκριμένο τραγούδι το ξεχώρισα με το πρώτο άκουσμα. Κάπου μάλιστα, σε βιντεοταινία VHS, πρέπει να έχω και το video clip του. Μετά το απέκτησα και με τα “best” του Καρβέλα, το άλμπουμ “ΟΙΚΤΟ!” δηλαδή, αλλά ατυχώς σε αντίγραφο. Αντίγραφο το οποίο από κάποιο σημείο και πέρα μερικώς και μόνο συνεργαζότανε με τα CD Players που έχω στην κατοχή μου. Παλιά η ιστορία, θα μου πείτε.

Τον “ΟΙΚΤΟ!”, λοιπόν, τον αναζήτησα, κυρίως για το συγκεκριμένο τραγούδι, στα δισκοπωλεία της περιοχής της Ομόνοιας και δεν υπήρχε. Τελικώς, και γιατί όποιος ψάχνει βρίσκει, τον βρήκα στο “Public” της Πλατείας Συντάγματος, καλή του ώρα! Το άλμπουμ περιέχει και τρία, τέσσερα τραγούδια ακόμη που μου αρέσουνε και ίσως ακουστούνε σε επόμενες εγγραφές. Για τώρα όμως:

Νίκος Καρβέλας και: Μπες Παντού!

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι άσχετες ίσως αλλά τις έχω τραβήξει εγώ και το αυτοκινητάκι είναι από τα αγαπημένα μου. Γιαφτό!

28/03/2008