0451. “Νάρκης Του Άλγους Δοκιμές”

Πόσες φορές μπορεί κανείς να πει τα ίδια πράγματα με άλλα λόγια; Πόσες φορές δίχως να γίνει βαρετός και ανούσιος; Ο καλύτερος κριτής είναι του καθενός ο εαυτός. Ένας εαυτός που πασχίζει να αρθρώσει λόγο για να ξορκίσει, όχι την επανάληψη, αλλά την μοναξιά και το ανικανοποίητο. Ενδύματα είναι τα λόγια· ενδύματα που ντύνουν το σώμα της απουσίας. Προσπάθειες να δοθεί σχήμα και μορφή σ’ αυτά που καίνε, βασανίζουν, πονούν. Να περιγράψουν για να συνειδητοποιηθούν καταστάσεις, πρακτικές και αποφάσεις. Γράφεις και θέλεις με τα λόγια να γλυκάνεις τις πληγές σου, να θέλξεις και να εισακουστείς. Πόσο άδικο είναι όταν τα λόγια μας δεν τα ακούν ή δεν τα διαβάζουν αυτοί οι οποίοι τα προκάλεσαν; Λόγια, ζεστά λόγια. Λογάκια. Με το στόμα, στο χαρτί ή την οθόνη. Αθύρματα για όσους δεν θέλουν να ακούσουν ή, το χειρότερο, να καταλάβουν. Λόγια γραμμένα· ειπωμένα λόγια που πια δεν εξουσιάζεις. Λόγια, παιδιά του νου, φορτωμένα με πόνο, κούραση, εγκαρτέρηση και απαντοχή. Λόγια σκλάβοι που ελευθερώθηκαν. Λόγια με το αίμα της ψυχής και του μυαλού τα μαστορέματα. Λόγια που τη μια σηκώνουν βάρος και την άλλη προσθέτουν. Λόγια, συνταιριασμένες φράσεις μαγικές, για να δηλώσουν, να περιγράψουν, να πείσουν, να ελκύσουν. Λόγια με λέξεις που θωπεύουν και άλλες που πονούν. Που καιροφυλακτούν λόγια. Η αναδρομική ισχύς τους. Να έρχονται από το παρελθόν και να πληγώνουν. Να έρχονται από το παρελθόν και να σταλάζουν βάλσαμο. Τα ίδια λόγια διαβασμένα ή από το θησαυροφυλάκιο της μνήμης διαλεγμένα. Λόγια πολύτιμοι θησαυροί και βάσανα λόγια. Ακριβά λόγια σφυρηλατημένα στο καμίνι της καθημερινότητας και της συναναστροφής. Λόγια που σου δίνουν φτερά και άλλα που σε καίνε. Λόγια της μοναξιάς· της χαράς λόγια. Να μιλάς και να χαίρεσαι, να γράφεις και να είσαι. Λόγια που θέλεις να σκύψεις και προσεκτικά να αποθέσεις σε αυτάκια προσώπων αγαπημένων. Λόγια που σου κλέβει η μοναξιά και η νύχτα. Λόγια προσπάθειες δραπέτευσης από μια καθημερινότητα που ζορίζει. Λόγια εξακοντισμένα σε μια ύπαρξη που αγνοεί. Λόγια του πώς και του τι. Ξεδιπλωμένοι πόθοι, παράπονα και καημοί. Ελπίδες ανάσας, ζωγραφική παρόντος, παρελθόντος και μέλλοντος. Λόγια που δίνουν σχήμα και μορφή σε αισθήματα και συναισθήματα. Από λέξεις λόγια.

Λέξεις η σκέψη· λέξεις ο κόσμος. Λέξεις η ζωή.

Υ.Γ.1. Για τον τίτλο

Υ.Γ.2. Για τα λόγια

Υ.Γ.3. Για τις λέξεις

“Ιούλιος Κι Ο Άνεμος” το τραγούδι που ακούγεται με τον εξαιρετικό Λουδοβίκο των Ανωγείων από το άλμπουμ του “ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΑΜΜΟΥ”. Δεύτερη φωνή από την Κ. Σιαπάντα.

31/03/2008