Είναι κάποιες διαδρομές που, επειδή είναι καθημερινές, καταλήγουν να είναι αόρατες. Κινείσαι σε αυτές μηχανικά. Πασπαλισμένες με τη γκρίζα σκόνη της επανάληψης διανύονται δίχως να αποσπούν την προσοχή και δίχως να τις αγκαλιάζει η ματιά. Και πολλές φορές είναι κρίμα γιατί πρόκειται για όμορφες διαδρομές που η επανάληψη τις αδικεί.
Είναι πραγματικό κατόρθωμα να μπορεί κανείς να διατηρεί τη φρεσκάδα στη ματιά και να απολαμβάνει τις καθημερινές διαδρομές του. Να ανακαλύπτει λεπτομέρειες, να προσθέτει πινελιές, να απολαμβάνει την κίνηση. Μια καλή πρακτική είναι να ακολουθεί κανείς και εναλλακτικές διαδρομές προκειμένου να αποφύγει την μονοτονία που φέρνει η επανάληψη. Το περίεργο είναι ότι σπανίως ακολουθούμε εναλλακτικές διαδρομές κι ας υπάρχουν. Είναι η δύναμη της συνήθειας. Είναι ο τρόπος που έχει η καθημερινότητα να επιβάλλεται, από τα μικρά ξεκινώντας, στη ζωή μας.
Την διαδρομή από την Α29 στην Τ47, λόγω μητέρας και αδελφής, την κάνω σχεδόν καθημερινά. Ομολογώ ότι σπανίως ακολουθώ εναλλακτικές διαδρομές αν και για τα συγκεκριμένα σημεία δεν είναι περισσότερες από τρεις τέσσερεις. Προσπαθώ όμως συνειδητά να αντισταθώ στην γκρίζα σκόνη. Να κοιτάζω και να βλέπω. Να ανακαλύπτω, κινούμενος με το αυτοκίνητο, καινούργιες λεπτομέρειες. Σημεία που είχαν περάσει απαρατήρητα. Προσθήκες στο τοπίο της διαδρομής. Ένα σωρό οικοδομικών υλικών. Μια παράξενη εξώπορτα. Το οτιδήποτε κάτι που έχει αλλάξει και το επισημαίνω.
Είναι γνωστή η μανία μου με τους “σχηματισμούς” πραγμάτων και ανθρώπων. Με ενδιαφέρει να μπορώ να τους αποτυπώσω. Να τους αποκαταστήσω. Όπως μπορώ. Όσο μπορώ. Το τοπίο των διαδρομών αλλάζει. Αν όμως τις χρησιμοποιούμε καθημερινά σπάνια έχουμε μια καθαρή συνολική εικόνα της αλλαγής τους. Είναι σαν το πρόσωπο μας. Βλέποντάς το καθημερινά έχουμε την εντύπωση ότι πολύ λίγο αλλάζει. Την αλήθεια την βλέπουμε στα πρόσωπα των συμμαθητών μας ή γνωστών που έχουμε χρόνια να τους δούμε. Αν πούμε “Μα πώς γέρασε έτσι αυτός! ” το αυτό ισχύει και για εμάς τους ίδιους. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Τελευταία βρέθηκα στη θέση του συνοδηγού για τη γνωστή διαδρομή Α29 – Τ47 και έτυχε να κρατώ στα χέρια μου και την Canon A620. Λοιπόν, τράβηξα ένα σωρό φωτογραφίες κι ας ήταν κομμάτι βρώμικο το παρ-μπρίζ. Κάποιες από τις φωτογραφίες αυτές βλέπετε στην παρούσα εγγραφή. Την επόμενη φορά προγραμματίζω να βιντεοσκοπήσω τις διαδρομές Α29 –Τ47 και Τ47 – Α29. Και θα το κάνω!
Ακούμε το τραγούδι “The Rise and Fall of Flingel Bunt” από το συγκρότημα “The Shadows”. Τραγούδι “χαρισμένο” στη Φαίη για τα κρουστά του.
Ποτέ δεν μου άρεσε να παίρνω τον δρόμο της συνήθειας, ούτε τον πιό γρήγορο. Πάντα θα πάρω τον πιό ωραίο κι'ας χάσω χρόνο χαζεύοντας. Δεν ξέρω γιατί το κάνω. Υποθέτω για να μπορώ να βρω κάτι όμορφο να θαυμάσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης ένας σωρός από εναλλακτικές διαδρομές, κυρίως για να μην πέσω σε κίνηση. Δεν την αντέχω, τρελλαίνομαι!
Ευχαριστώ πολύ. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα έχω σαφώς καθαρότερη εικόνα για το ποιό παίξιμο τυμπάνων μιλάγαμε. ;)
Δεν την ήξερα την μπάντα, οπότε έμαθα και κάτι καινουριο!
Για τις διαδρομές...ως ξενιτεμένη, μια νοσταλγία μου έβγαλε.
Καλημέρα. :)
ellinida:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικώς ότι μετράει είναι το να χαίρεσαι τη διαδρομή. Χαρά, λοιπόν, σε όσους κοιτάνε και βλέπουν. Και δεν είναι καθόλου εύκολο κι ας μοιάζει. . .
Φαίη:
Ευχαρίστησή μου! :)
Η μπάντα είναι της . . . ηλικίας μου και ακόμα παλιότερη. Αν σου αρέσει η instrumental μουσική των 60’s θα βρεις και άλλα όμορφα κομμάτια. Ένα κομμάτι τους με σόλο στα τύμπανα είναι το “Little B” το οποίο είχα αρχικά σκεφτεί να σου “χαρίσω”. Άτιμο πράγμα η ξενιτιά υποθέτω. Όμως διαδρομές υπάρχουν παντού. Κοίταξε να τις χαρείς!
Καλό ΠΣΚ