0459. Ο Αλοΐσιους Εγκλωβίζεται

Ακόμα ένα χαρτί με τον Αλοΐσιο να μην είναι και στα καλύτερά του. Πάλι μουρμουρίζει. Η καθημερινότητά του τον στενεύει. Τη λύση μοιάζει να την έχει εύκαιρη. Φυγή προς τα πίσω. . .

Οι μέρες περνούν. Η μια πίσω από την άλλη. Όμοιες και απαράλλαχτες. Η καθημερινότητα έχει επιβάλλει το νωθρό ρυθμό της. Τα ίδια πράγματα, με τον ίδιο τρόπο, στους ίδιους χώρους. Προσμένω ένα μικρό θαύμα. Ένα κόκκο της άμμου ανάμεσα στα γρανάζια της συνήθειας. Ένα μικρό σκληρό κόκκο που θα τα τινάξει όλα στον αέρα. Θα τα ξεχαρβαλώσει για να ξανακτιστούν κατά τη βούλησή μου. Δεν είναι ότι δεν εκτιμώ αυτή την ήρεμη καθημερινότητα, τη δίχως προβλήματα και περιπέτειες υγείας. Είναι μόνο ότι με στένεψε το ένδυμά της πολύ. Είναι ότι η σκέψη πάει παντού και το σώμα επιθυμεί. Είναι όλα αυτά τα σύρματα και οι ακτινοβολίες που μας τριγυρίζουν. Η εγγύτητά μας. Στην ουσία είμαστε δεμένοι ο ένας με τον άλλο. Αρκεί να πληκτρολογήσει κανείς έναν αριθμό ή μια ηλεκτρονική διεύθυνση για να συνδεθεί και να πει ή να γράψει. Έχουμε το μέσο δεν έχουμε τη διάθεση. Ευχή και κατάρα. Να γνωρίζεις το πόσο μικρή απόσταση έχεις να διανύσεις και να μην το αποτολμάς. Πόσες φορές μπορεί να κάνει κανείς τον χαριτωμένο ή τον αφελή; Ποιο το νόημα να επιμένεις αν ο απέναντι αδυνατεί ή δεν επιθυμεί να ανταποκριθεί; Δυνατότητες εν υπνώσει. Να σε καίνε τα σύρματα και οι ακτινοβολίες. Να βομβαρδίζεσαι και να απέχεις. Να στραγγαλίζεις την επιθυμία. Να κρύβεσαι πίσω από την καθημερινότητα, να παίρνεις το χρώμα και την οσμή της. Αποχαυνωμένος να πηγαίνεις· να νομίζεις πως ζεις. “Προδόθηκα”, να λες, και ν’ αντικρίζεις τον προδότη στον καθρέφτη. Στρατιωτάκια οι μέρες, η μια πίσω από την άλλη. Πουθενά ο αξιωματικός που θα διατάξει επίθεση. Να επιθυμείς να ανατρέψεις, να επιτεθείς, και να μην υπάρχει η βούληση / αξιωματικός που θα διατάξει επίθεση. Περπατάς και κοιτάς προς τα πίσω. Αποφεύγεις και κρύβεσαι. Παρελθόν. Το σίγουρο, με άνετη διαμόρφωση, καταφύγιο. Και, παρ’ όλα αυτά, να ελπίζεις. Ασταμάτητα. Αλλά· η καθημερινότητα έχει επιβάλλει το νωθρό ρυθμό της. Όμοιες και απαράλλαχτες, η μια πίσω από την άλλη, οι μέρες περνούν.

Ακούγεται το κλασσικό “Ξύπνα Αγάπη Μου” του Κώστα Γιαννίδη με τη Δήμητρα Γαλάνη.

18/04/2008