Ακόμα ένα χαρτί, ανάμεσα στα πολλά, του Αλοΐσιου. Ένα χαρτί αποκαλυπτικό για τα όσα ο Αλοΐσιους κρύβει στα συρτάρια του και τα οποία, όπως ομολογεί, είναι πολλά και ποικίλα. Το συγκεκριμένο χαρτί, πιστέψτε το, το τράβηξα, από το σωρό, στην τύχη. Βρήκα το περιεχόμενο του ενδιαφέρον και σκέφτηκα να το δημοσιοποιήσω.
Ιδού:
Καμιά φορά ψάχνεις τα συρτάρια σου να βρεις ένα πράγμα και βρίσκεις κάτι άλλο. Και το άλλο αυτό αποδεικνύεται πιο σημαντικό από το ένα. Τόσο που να τα παρατήσεις όλα και να καταπιαστείς με το ανέλπιστο εύρημα. Το έπαθε χθες. Έψαχνα κάποιες σημειώσεις σχετικές με οικονομικές υποχρεώσεις μου. Αδύνατο να τις βρω. Έμοιαζε ότι άνοιξε η γη και τις κατάπιε. Είχα εκνευριστεί. Κατέφυγα στα μεγάλα μέσα. Συστηματικό ψάξιμο ξεκινώντας από τα λιγότερο πιθανά σημεία μιας και τα προφανή τα είχε ήδη ψάξει δυο και τρεις φορές. Και εκεί, στο κάτω αριστερά συρτάρι του γραφείου μου, με περίμενε η έκπληξη. Στο βάθος του, και σκεπασμένο από χαρτιά, ένα λευκό κουτί παιδικών παπουτσιών. Το πήρα στα χέρια μου. Αδύνατο να θυμηθώ το τι περιείχε. Σήκωσα τους ώμους. Το άνοιξα. Βρήκα. Κάποιες στιγμές οι αναμνήσεις μοιάζουν με τα κύματα. Σκάνε επάνω σου διαδοχικά και συνεχώς. Το έπαθα. Προσεκτικά τοποθετημένες στο κουτί δεκαπέντε κασέτες. Περιεχόμενο; Τηλεφωνικές συνομιλίες. Εσύ κι εγώ. Πριν από επτά, οκτώ χρόνια. Τότε που συναντηθήκαμε. Τότε που ο ένας είδε στον άλλο την ευκαιρία να δραπετεύσει από τη μίζερη ζωή του. Και ξεκινήσαμε. Τροχοδρομήσαμε. Δεν απογειωθήκαμε ποτέ. Θεωρώ ότι ήταν δική σου επιθυμία. Ίσως, από την πλευρά σου, να πιστεύεις ότι εγώ ανακάλεσα. Το γεγονός είναι ότι δεν έγινε. Αυτό μετράει. Κράτησα στα χέρια μου τα ίχνη των φωνών μας. Πήρα μια κασέτα στην τύχη. Την έβαλα στο κασετόφωνο. Η φωνή σου στο δωμάτιο μου. Απρόσμενα δροσερή, σχεδόν κοριτσίστικη. Έσκυψα το κεφάλι. Είχα λησμονήσει τη χροιά της. Άκουγα με προσοχή. Αναπολούσα. Νοσταλγούσα. Αξιολογούσα εκ των υστέρων. Μου άρεσε ο τόνος, το ύφος της συνομιλίας μας, η σπιρτάδα των διαλόγων μας. Δυο ενήλικες που ερωτοτροπούν. Ένας άντρας και μια γυναίκα. Βαλάντωσα. Έβγαλα την κασέτα. Την έβαλα στο κουτί. Έβαλα το κουτί στη θέση του. Πόνεσα. Είχα λησμονήσει τι έψαχνα. Δεν μ’ ενδιέφερε. Κάποια στιγμή πρέπει να βρω το θάρρος και το χρόνο να μαζέψω τα χίλια κομμάτια της ζωής μου. Να συγκεντρώσω τις αποδείξεις. Κείμενα, φωτογραφίες και ήχους. Σε όλες τις μορφές και όλους τους τύπους. Φυλαγμένα σε συρτάρια, τετράδια, ντοσιέ, άλμπουμ, κασέτες, ντουλάπια, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, κουτιά. Παντού. Να τα μαζέψω και να συνδυάσω πληροφορίες και στοιχεία. Να ανασυστήσω τη ζωή μου, να καταδυθώ στον πυρήνα του εαυτού. Ενός πυρήνα που λατρεύει το παρελθόν του. Χρειάζομαι θάρρος και χρόνο. Και θα τα βρω. . .
Από το Soundtrack της ταινίας “Κορίτσια Στον Ήλιο” του 1968 ακούμε το τραγούδι, των Σταύρου Ξαρχάκου – Γιώργου Παπαστεφάνου, “Σε Ζητώ” με τον Fefe Aliberti.
04/04/2008
Sas diavazo siopila,
ΑπάντησηΔιαγραφήpropetis
Είπα κι εγώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ΠΣΚ.
Θέλει θάρρος, γιατί αυτό που μένει είναι κυρίως η πίκρα σε τέτοιες αναπολήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Σαββατοκύριακο, Αείποτε! :)
Διαβάζοντας το υπέροχα τρυφερο σας κειμενο αείποτε, ασυναίσθητα ο νους χάνεται σε ανάλογες διαδρομές ενός παρελθόντος, του οποίου η σπουδαιότητα δε γνωρίζω αν είναι αληθινή ή κατασκέυασμα του νου...Καμια φορά μια πλαστή ωραιοποίηση (μιλώ παντα προσωπικά), καμιά φορά η δημιουργία μιας πλαστής ανάγκης.
ΑπάντησηΔιαγραφή(κι εκεινη την ωρα...μια μικρη ειδοποιηση...ακριβως απο εκει που δεν το περιμενω...ερχεται να ζωντανεψει την αναμνηση...να την κανει λιγο πιο αληθινη...υπήρξε; ρωτάω)
μεγειεςςςςς
ΑπάντησηΔιαγραφήμεγειες το new template
ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ.
εισαι καλα?
καλο σ/κ.
Το κείμενο άπαιχτο, και με αυτή τη μουσική υπόκρουση γίνεται κάτι παραπάνω από τέλειο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ βρε Αείποτε...δεν ξέρω αν τελικά αυτό το μάζεμα είναι κάτι που μπορεί να γίνει έξω, στον υλικό κόσμο.Ίσως τελικά είναι κάτι που πρέπει πρώτα να γίνει μέσα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως πάλι να χρειάζονται και τα δύο.
Καλή εβδομάδα. :)
renata:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Αλοΐσιους μοιάζει, στα τοιαύτα, να διαθέτει αρκετό θάρρος. ¨οσο για το ζήτημα της πίκρας μάλλον μελαγχολική γλυκιά νοσταλγία μου βγάζει . . .
elmelissa:
Κοινή η μοίρα των ανθρώπων. Το παρελθόν του Αλοίσιου μοιάζει , την κάθε φορά, να πάλλεται και να τον ακόμα συγκινεί. Μυσιτήριος άνθρωπος, που θα έλεγε κι ο αείποτε! Όσο για τις πλαστές ωραιοποιήσεις, ή ανάγκες, σίγουρα υπάρχουν και, μάλιστα, σε λογικές δόσεις μπορεί και να βοηθούν. . . Τώρα για το αν “υπήρξε”, κι αν λίγο γνωρίζω τον Αλοΐσιους, θα έλεγα “ναι”, σε κάποια μορφή. . . Ευχαριστώ πολύ για το “υπέροχα τρυφερό”.
Aliki:
Πολύ χαίρομαι, Αλίκη, που σου το καινούργιο μου σαλόνι αρέσει. Είμαι όσο καλά ήμουνα πάντα ή όπως συνηθίζω να λέω: Είμαι καλύτερα από . . . αύριο!
ο δείμος του πολίτη:
Για πολλοστή φορά: Ευχαριστώ Πολύ
Φαίη:
Μα, Φαίη, από το μέσα ξεκινάει το έξω! :)
ΚαληΗμέρα, Καλή Εργασία!