0445. Γιατί;

Είχα, και έχω ακόμα, την εντύπωση ότι το ύψος της σύνταξης, και του εφ’ άπαξ, των μισθωτών είναι ζήτημα, οικονομικών έστω, μαθηματικών. Δηλαδή, αναγωγή σε παρούσα αξία του συνόλου των σχετικών κρατήσεων και τα τοιαύτα. Με λίγα λόγια αυτό που παίρνεις είναι ευθέως ανάλογο αυτού που δίνεις. Φαίνεται ότι δεν τα γνωρίζω καλά τα πράγματα. Το ύψος των συντάξιμων αποδοχών, και άλλων συναφών παροχών, δεν είναι πλέον απλό ζήτημα χαρτιού και μολυβιού. Έχουμε γίνει ωραίοι και μοντέρνοι. Το ζήτημα, σαφέστατα, είναι πολιτικό! Για τούτο μπορεί να έρχεται ο κάθε κακομούτσουνος και αποτυχημένος διαχειριστής της εξουσίας και να κόβει και να ράβει. Εσείς θα πάρετε τόσα και τότε και σεις τόσα και αργότερα. Μαύρο και άσπρο. Ταμεία ισχυρά, ταμεία ρημαγμένα. Λεφτά που φαγώθηκαν και λεφτά που δεν προκάνανε να ροκανίσουν. Τα πετάμε, με το έτσι θέλω, όλα σ’ ένα κουβά κι έχουμε μια γκρίζα μάζα να μοιράσουμε στον κάθε επίδοξο συνταξιούχο. Και από την άλλη πουλάμε και μούρη ότι, τάχα μου, προσφέρουμε εθνική υπηρεσία και καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκερπάνια για το αρχηγιλίκη μας. Ούτε περιττές μελέτες, ούτε ουσιαστικός διάλογος, ούτε άβολες εξαιρέσεις, ούτε συμμάζεμα και νοικοκύρεμα του διαχειριστή για να αποδείξει, στοιχειωδώς, ότι η “αλλαγή” αυτή είναι η τελευταία λύση που απομένει. Σιγά να μη σκάσουν οι χοντρόπετσοι καρεκλοκένταυροι για τα προβλήματα που δημιουργούν σε κάτι εκατομμύρια μισθωτούληδες. “Μπλα μπλα μπλα δημοκρατία. Μπλα μπλα μπλα με εκλέξανε” που λέει και ο Λάμαρχος [ο Λαμαρχίδης] στο δίσκο του Διονύση με τη μουσική για τους Αχαρνής του Αριστοφάνη. Από τη μια η “πολιτική” και οι “πολιτικοί”, από την άλλη οι μεγαλοδημοσιογράφοι και οι ξερόλες των παραθύρων. Και ακόμα οι μεγαλοσυνδικαλιστές σαν κερασάκι στην τούρτα. Να απεργείς και να μη γνωρίζεις κατά πόσο πιέζεις για τα συμφέροντά σου και κατά πόσο για να γίνει βουλευτής, ή να κονομήσει θεσούλα περιποιημένη, ο κ. πρόεδρος ή ο γενικός γραμματέας. Και μετά φταίνε οι κακοί που “κόβουνε το ρεύμα” ή δεν μαζεύουν τα σκουπίδια. Και βεβαίως την επόμενη φορά που θα σταθούμε μπροστά στην κάλπη να ψηφίσουμε όλα αυτά θα έχουν ξεχαστεί. Θα βρεθούν πάλι χαζοχαρούμενοι να κουνάνε πλαστικές σημαίες και να επευφημούν. Και οι αρχηγοί στα μπαλκόνια, παγώνια. Και κάτω από το παγώνι η κότα. Ας προσέχαμε. Παραμένει, ωστόσο, το ερώτημα:

Γιατί δεν μας αφήνουν να εργαστούμε και να ζήσουμε; 

Από το άλμπουμ “Give The People What They Want” του συγκροτήματος The Kinks ακούγεται το ομώνυμο τραγούδι.

17/03/2008