0449. 25 Μαρτίου 2008

Ημέρα (και) Εθνικής γιορτής η χθεσινή. Σε κεντρικό δρόμο της Γλυφάδας πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη παρέλαση. Μια παρέλαση που την παρακολούθησε σημαντικό πλήθος κόσμου και ξεκίνησε παραδοσιακά.

Και όταν λέω παραδοσιακά εννοώ με το τμήμα της Επιτροπής Ειρήνης Γλυφάδας στην κεφαλή. Δε γνωρίζω τη δράση ή το καταστατικό της Επιτροπής αυτής και κατά πόσο έχει συμβάλει με το έργο της στην υπόθεση “Ειρήνη”. Γνωρίζω όμως ότι το να ξεκινά μια τέτοια παρέλαση με έξι χαριτωμένα παιδάκια, που το καθένα κρατά ένα χαρτόνι με ένα γράμμα διακοσμημένο με ανθάκια και πουλάκια ώστε να συμπληρώνεται η λέξη “ΕΙΡΗΝΗ”, προσωπικά με εκνευρίζει. Είναι άλλο θαρρώ το νόημα και το πνεύμα της ημέρας.

Δε γίνεται να ακούγεται η φιλαρμονική του δήμου να παίζει εμβατήρια, η εκφωνήτρια να μιλά για τον ηρωισμό των Ελλήνων, να υπερίπτανται μαχητικά και η παρέλαση να ξεκινά με τα χαρτονάκια της Ειρήνης. Καλή και άγια η Ειρήνη και μακάρι να υπήρχε μόνο αυτή για όλους τους κατοίκους της γης παντού και πάντοτε αλλά· αλλά η Ειρήνη δε σου δίνει Πατρίδα ούτε σε κάνει από δούλο ελεύθερο. Δε χειροκρότησα, λοιπόν.

Χειροκρότησα, όμως, με τη ψυχή μου τους παρασημοφορεμένους ήρωες, του έπους του 40, που παρελάσανε αμέσως μετά. Στη συνέχεια, και μέχρι να αρχίσει η παρέλαση των σχολείων, είδαμε να περνάει όποιος πονεμένος, και άσχετος, είχε δηλώσει συμμετοχή και είχε και ένα συλλογικό όνομα να βάλει στην ταμπέλα του. Από γιαγιάδες με παραδοσιακές στολές μέχρι χαριτωμενέστατα νήπια, που βάδιζαν μόνα τους ή και τα πήγαιναν “καροτσάκι” ενήλικες.

Έχω μεγαλώσει και έχω παραξενέψει. Έχω φτάσει, λοιπόν, στο χαριτωμένο σημείο να λέω “Εμείς στην ηλικία τους. . .” και να αναπολώ. Γνωρίζετε και το “Πότε να γεράσω να καυχιέμαι”; Κάτι τέτοιο. Εμείς, λοιπόν, στην ηλικία τους “φκιάναμε” πολύ καλύτερες παρελάσεις. Με ένταση, ρυθμό και άψογη στοίχιση και βήμα! Και μη με πιστεύετε. Έχουν αλλάξει οι εποχές, έχει αλλάξει ο κόσμος. Μια χαρά είναι η νεολαία μας και το παιχνίδι ποτέ δε παιζότανε στο “βήμα”. Μια χαρά ήταν η παρέλαση και οι νέοι σφριγηλοί και ωραίοι. Και οι νέες, για όποιον δεν καλύπτεται από το αρσενικό, δυο φορές σφριγηλές και ωραίες.

Λοιπόν, και του χρόνου!

Από το κλασσικό έργο των Ηλία Ανδριόπουλου, Μάνου Ελευθερίου και Μιχάλη Μπουρμπούλη “Γράμματα στον Μακρυγιάννη και Άλλα Λαϊκά” ακούγεται ο Αντώνης Καλογιάννης και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη στο “Θα Σε Ξανάβρω Στους Μπαξέδες”.

Υ.Γ. Μια εξαιρετική σχετική εγγραφή, του Allu Fun Marx, θα βρείτε εδώ.

26/03/2008