Μέσα στα χαρτιά του Αλοΐσιου βρέθηκε και το σημείωμα που ακολουθεί:
Περνάει η μαγεία και χάνεται. Αυτό που θεωρούμε ότι θα διαρκέσει επί έτη πολλά ξοδεύεται, αλλοιώνεται, φθίνει. Μένει η ανάμνηση των καρπών που έδωσε. Έργω και λόγω. Είναι μήνες τώρα που δεν έχουμε συναντηθεί. Βλέπεις, σιωπηλά, το αναθέσαμε στην τύχη κι αυτή μοιάζει πολύ απασχολημένη με άλλα και άλλους. Ελάχιστες οι μέρες που πέρασαν δίχως να αναλογιστώ την ύπαρξή σου. Μια ύπαρξη που δε με βαραίνει όσο παλαιότερα. Η απόσταση μου επιτρέπει να κρατήσω άλλη στάση. Δεν κατηγορώ πλέον τον εαυτό μου. Προσπάθησα με τα μέσα που διέθετα. Δεν φανήκαν αρκετά. Άλλα ζητούσες και αλλιώς. Δεν είχα να τα δώσω. Δεν έγινε. Δικαίωμά μου. Δεν θέλω να απολογηθώ για τίποτα και σε κανένα. Μόνο που έκανα τη σκέψη: “Κι αν δεν τη βλέπω, κι αν δεν της μιλώ ποιος μ’ εμποδίζει, στα χαρτιά, να σκαρώσω ένα διάλογο μαζί της;”. Και με τη σκέψη αυτή πήρα χαρτί και μολύβι να γράψω το διάλογό μας. Τυχαία, τάχα, συναντιόμαστε σε μια γωνιά της Αθήνας. “Γεια σου”, λέω. “Γεια σου” αποκρίνεσαι. Και μετά; Τίποτα. Δεν ήξερα πώς να συνεχίσω. Ότι έγραφα μου φαινότανε χαζό, τετριμμένο. Το έσβηνα. Δε χώραγες στο χαρτί. Δε χώραγα ούτε εγώ. Ξαφνιάστηκα. Πίστευα ότι άνετα θα έβρισκα τα λόγια που, εμείς οι δυο, θα μπορούσαμε να ανταλλάξουμε σε μια, τυχαία, συνάντηση σε μια γωνιά της Αθήνας. Τα παράτησα. Περιμένω την τύχη. Για να συναντηθούμε. Να σου πω: “Γεια σου” και να απαντήσεις: “Γεια σου”. Και μετά;
Ακούγεται το τραγούδι “You Know I’m No Good” με την Amy Winehouse την οποία, ομολογώ, άργησα να “ανακαλύψω”. . .
19/03/2008
Ένας αναστεναγμός μου βγήκε διαβάζοντας το κέιμενο Αείποτε. Κι ένα κούνημα του κεφαλιού, απ' αυτά που δείχνουν αναγνώριση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλημέρα μου :)
Καλημέρα Φαίη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΙδιαίτερη περίπτωση ο Αλοΐσιους. Θα έλεγα αποτυχημένος με έπαρση, τελικώς.
Να είσαστε [ή να είσαι;] καλά!
Καλημερα,
ΑπάντησηΔιαγραφήειμαι σιγουρος οτι μπορεις να φτιαξεις πολλους και ομορφους διαλογους στο χαρτι.
Αλλα γιατι να το κανεις;
Οταν ερθει η στιγμη να την συναντησεις, σιγουρα θα ξερεις τι θα της πεις. Εκεινη - αρκει να δει στα ματια σου - θα εχει πολλα περισσοτερα ν' απαντησει απο ενα "γεια σου".
Νιωθω την ανησυχια σου μηπως τα λογια σου της φανουν χαζα, τετριμμενα. Αλλα τα λογια μονα τους δεν συγκινουν κανεναν. Ειναι η θωρια σου, η μυρωδια σου, η αυρα γυρω σου που θα συνοδεψουν τα λογια και θα τους δωσουν το αισθημα.
Ακομα και ενα τετριμμενο "γεια σου" μπορει να πει οσα δεν λενε τομοι ολοκληροι μερικες φορες.
Φανταστικοί περίπατοι με υποθετικούς διαλόγους. τα κείμενα του Αλοΐσιους κάθε φορά χτυπάει φλέβα στις αναμνήσεις και ανακινεί συναισθήματα κρυμμένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό απόγευμα, Αείποτε.
Αχ αυτή η έπαρση, κλείνει πόρτες όχι αστεία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ,και γιατί "είσαστε" καλέ, μία είμαι! (οι φωνές μες στο κεφάλι μου δεν πιάνονται :p).
Εξαιρετική η Κυρία Winehouse, αγαπημένο το Back to Black ;)
Και μετά... θα φανεί ποιός έχει το κουράγιο να ζήσει την ζωή με όλες τις επιπτώσεις της, και ποιος είναι φτιαγμένος για να την ονειρεύεται στην σιγουριά την ακινησίας ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι... και εγώ άργησα να την ανακαλύψω αλλά προτιμώ το back to black από όλα όσα έχω ακούσει μέχρι τώρα.
Καλησπέρα:-)
Μοναδικό κείμενο, αείποτέ. Μοναδικό. Τόσο βαθύ, τόσο παγερό, τόσο όμως θερμό στη μοναχική οπτική του πόνου που άφησε το "γεια σου". Τόσο απόμακρο, μα και τόσο κοντινό στην ελπίδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο το διάβαζα ένας κόμπος ξεκίνησε από το στομάχι και έφτασε στο λαιμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκίνηση πολύ, και πόνος και μοναξιά και αγωνία και τόσα πολλά συναισθήματα.
Ξέρεις το κάνω και εγώ αυτό, φτιάχνω διαλόγους, τους μιλάω, τους ζω. Αλλά πάντα έρχεται η ζωή και ανατρέπει όλα τα στημένα μου!
Καλημέρες!
Εεεε και μετά για τον καιρό. Είναι ένα ωραίο θέμα, δεν συμφωνείς;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣιγά που θα μίλαγε ο Αλοίσιους, μάλλον θα έκανε πως δεν την είδε. :PPP
Dralion:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν μπορώ να απαντήσω για λογαριασμό του Αλοΐσιους, και παράλληλα να ισχυριστώ ότι γνωρίζω κάπως τον τρόπο που σκέφτεται, θα έλεγα ότι έχει ένα μεγάλο πρόβλημα. Πιστεύει και επενδύει στα λόγια. Το έπαθε σταδιακά αλλά ισχύει. Γι’ αυτόν όλα είναι λόγια. Ότι δεν μπορεί να αρθρωθεί απλώς δεν υπάρχει. Με τη λογική αυτή ίσως έχει αμελήσει να είναι εξ’ ίσου δυνατός και στις πράξεις. Μιλά, πιστεύει και υποστηρίζει τα λεγόμενά του, και προσμένει την ανταπόκριση του απέναντι. Βεβαίως έχει κακοπέσει αλλά· εξακολουθεί να ελπίζει. . . .
renata:
Σας, εκ του Αλοΐσιους μέρους, ευχαριστώ.
Φαίη:
Υπάρχει και χειρότερο. Να μην, έπαρσης λόγω, ανοίγουν πόρτες και να τι έχασες αγνοείς. Όχι οι εσωτερικές φωνές, στην περίπτωση αυτή, δεν πιάνονται. Το “Back to Black” ωραιότατο, βεβαίως.
ViSta:
Μερικές φορές αφτό το “φανεί” αργεί και πάει ο βίος στράφι . . . Για το “Back to Black” τα, από το προηγούμενο σχόλιο, γνωστά.
:-) Ομοίως!
ο δείμος του πολίτη:
Ευχαριστώ πολύ. Κανονικά οι τέτοιες ελπίδες θα πρέπει, της πράξης χάριν, να απαγορευθούν!
Lucia:
Λυπάμαι που, αντιγράφοντας και μεταφέροντας, σε υπέβαλα σε τέτοια δοκιμασία. Το μυαλό είναι άτιμο όργανο. Σκαρώνει σενάρια και απαιτεί να παιχτούν αδιαφορώντας για των ηθοποιών την διαθεσιμότητα. Αλλά· τα στημένα έχουν την, παυσίπονη / παυσίλυπη, αξία τους.
ellinida:
Α! τον αδικείς τον φίλο μας! Στο λέγειν δεν κωλώνει! Στο πράττειν, ζορίζεται κομμάτι. . . .
Καλημέρα και Καλό ΠΣΚ!