Ακόμα ένα σημείωμα, θα έλεγα, του Αλοΐσιου το οποίο αναφέρεται σε πρόσωπο που δεν μπορώ να προσδιορίσω. Ίσως, όμως, και να μην έχει τώρα πια σημασία. Ένα όνειρο ήταν, κι ας προτιμώ προσωπικά τον όρο ενύπνιο, που πέρασε και πάει. Ένα όνειρο που μάλλον δεν άφησε τίποτα, που δεν οδήγησε πουθενά. Η γνωστή ατολμία του Αλοΐσιου, η “πέσε πίτα να σε φάω” στάση του. Ίσως, όμως, (δεύτερο) και να έχει και τα δίκια του. Ποιος να γνωρίζει πόσες φορές απογοητεύτηκε και πώς. Το συγκεκριμένο όνειρο άφησε τουλάχιστον το κείμενο που ακολουθεί. Είναι κι αυτό ένα μικρό κάτι. Ιδού:
Τόσο καιρό μετά σε είδα· σε συνάντησα. Με ένα συνάδελφο σε μια υπηρεσιακή μονάδα. Γυμνός από τη μέση και πάνω. Έψαχνα πουκάμισο. Μπροστά μας μια μεγάλη σκάλα. Την κατέβηκες, μας είδες, δε μιλήσαμε. Μοιάζει να βρήκα ένα πουκάμισο. Βρεθήκαμε με τον συνάδελφο σ’ ένα μικρό δωμάτιο. Ήρθες. Με φίλησες δυο φορές στο στόμα. Πρώτη φορά. Απρόσμενα. Ήταν ερωτικά τα φιλιά σου. Αιφνιδιάστηκα. Δεν το περίμενα. Ο συνάδελφος κοιτούσε σαν χαζός. Έφυγες. Το όνειρο συνεχίστηκε για πολύ ακόμα. Τίποτα το σπουδαίο. Ζητήματα της υπηρεσίας. Από τη στιγμή που ξύπνησα ανακαλώ το όνειρο και αντλώ. Κάνω αμαρτωλές σκέψεις. Σκέψεις που υπονομεύουν ειλημμένες αποφάσεις, που ανατρέπουν καταστάσεις. Πως αντιδρά κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις; Δυο φορές, με φίλησες στο στόμα. Έχω ακόμη τη γεύση των φιλιών σου. Σηκώθηκα και ήμουνα ποντισμένος στην ύπαρξη σου. Όλη τη μέρα περίμενα ένα μήνυμα σου από το τίποτα και το πουθενά. Ήθελα να πιστεύω, ο ανόητος εγώ, ότι πραγματικά τμήθηκαν και πάλι των βίων μας οι τροχιές. Σηκώθηκα και περίμενα ένα θαύμα παραβλέποντας ο αφελής ότι θαύμα που το προσμένεις παύει να είναι τέτοιο. Κάνω, λοιπόν, αμαρτωλές σκέψεις και τα τηλέφωνα, κινητά και σταθερά, μου βγάζουν τη γλώσσα. Είναι η ευκολία του να πετάξεις ακόμα μια μποτίλια στο πέλαγο. Και προβληματίζομαι. Τι χάνω αν δεν το κάνω; Τι κερδίζω αν το κάνω; Δύσκολες, πολύπλοκες και συνάμα μίζερες αριθμητικές. Θέλω να σταθώ απέναντι σου· να σε πάρω στα χέρια μου. Άνευ όρων και ορίων. Απλά, ανθρώπινα και σκέτα. Να πεις ναι. Για μια φορά, ρε γαμώτο, στη ζωή μου. . .
Ακούγεται η Αρλέτα στο τραγούδι “Το Τρυφερό Σου Ροζ” των Λάκη Παπαδόπουλου – Μαριανίνα Κριεζή από το άλμπουμ “Τσάι Γιασεμιού”.
15/02/2008
Καλημερα,
ΑπάντησηΔιαγραφήαπαντας ο ιδιος στο τραγουδι, που ειναι επιλεγμενη προεκταση των λεξεων της εγγραφης: "πως να ξανα- δεχτω παιχνιδια ασπρομαυρα; ".
Εμεις οι παλαιμαχοι δεν μπορουμε να δεχτουμε μιζερες αριθμητικες. Αυτες ειναι για τους αρχαριους. Ειτε θα ειπωθουν ολα με μιά ματιά, ειτε δεν χρειάζεται να ειπωθει τιποτα απολυτως.
Αναζητησε λοιπον αυτην την ματιά. Αν διαβασεις μεσα της, οτι ζηταει την αγκαλια οπως την περιγραφεις - απλη, ανθρωπινη, σκετη - μην διστασεις.
Καλο ΣαββατοΚαιΚυριακο
Υ.Γ. Γνωριζεις τα αισθηματα σου καλυτερα απο μενα. Θα ειναι λοιπον ολοδικια σου η αποφαση για το αν θα συνεχισεις να δημοσιευεις τις εγγραφες σου.
Ξερω ομως, οτι ο κοσμος των ιστολογιων θα γινει φτωχοτερος χωρις εσενα.
Ως φιλαράκι θα σου πω αυτά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπλα μπλα μπλα (ξέρεις εσύ δεν τα ξαναγράφω).
Ως οικολόγα μία παράκληση!
Μην λερώνετε θάλασσες κι'ακτές! Ουφ!
Dralion:
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είμαι εγώ! Ο Αλοΐσιους είδε το όνειρο, εγώ δημοσιοποίησα το γεγονός. Θα συμφωνήσω: Ο παλιός είναι αλλιώς. . .
Ευχαριστώ για τα, για πολλοστή φορά, καλά σου λόγια. Μετράνε. . .
ellinida:
Γνωρίζω! Ο Αλοΐσιους δεν γνωρίζω τι γνωρίζει. . . Προσωπικά, δεν λερώνω και δεν ρυπαίνω, ποτέ και πουθενά. . .
ΚαληΗμέρα