ταν μεγάλος· ήταν μικρή. Ήταν συγγραφέας· ήταν δεσποινίς. Συναντήθηκαν. Γοητεύτηκε από το πνεύμα του. Τρελάθηκε με το κορμί της. Συναντιόντουσαν. Της διάβαζε κεφάλαια από το καινούργιο του βιβλίο. Του μάθαινε τα στέκια και τις επιτυχίες της εποχής. Δεν της άρεσε το τέλος του βιβλίου του. Του ζήτησε να το αλλάξει. Εκείνος αρνήθηκε. “Αλλάξτε το! Κι από ‘μένα ότι θέλετε!”, επέμενε ακκιζόμενη. Και το εννοούσε. Τον εκνεύριζε η αυθάδεια του στήθους της, η επιμονή της. Της το ξέκοψε. “Ποτέ δεν θα προδώσω τον ήρωα μου”, της είπε. Χαθήκανε. Στο συγγραφέα δόθηκε ο χρόνος για να καταλάβει ότι κλώτσησε την τελευταία του ευκαιρία· στη δεσποινίδα για να γίνει κυρία και να αναθεωρήσει.
11/02/2008
Εν συντομία,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι σε γενικές γραμμές
έχει δίκιο η ιστορία
κατανοητές οι στιγμές
Εν συντομία
ο συγγραφέας και η δεσποινίς
πρόδωσαν την ευτυχία
παίρνοντας τις λέξεις τις μετρητοίς
Τι κρίμα
εν συντομία...
Αφτό πάει να πει να σκέπτεται κανείς ποιητικά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληΗμέρα και Καλό ΠΣΚ!