0440. Εύγε! Είσαι Απίθανος!

Απογευματάκι Κυριακής· προχθές. Βρίσκομαι στην Α29. Κάποια στιγμή λέω να ξεκινήσω για το πατρικό της Τ47. Κατεβαίνω στην πιλοτή, επιβιβάζομαι στο αυτοκινητάκι μου. Κάνω τους τιμονισμούς μου και έρχομαι απέναντι από την γκαραζόπορτα έτοιμος για τη διαδρομή μου. Κι εκεί με περιμένει η έκπληξη. Μια κούρσα, έτσι λέγεται στις περιπτώσεις αυτές, είναι σταθμευμένη μπροστά στην γκαραζόπορτα. Ω! μου λέω· και ανατιριχιάζω!

Ο λεβέντης, ας υποθέσουμε ότι είναι σερνικός - τρομάρα του, έχει παρκάρει επάνω στο πεζοδρόμιο και κλείνει και την ράμπα που οδηγεί στο υπόγειο γκαράζ και, κατά το ήμισυ και περισσότερο, την δίοδο προς, και από, τους χώρους στάθμευσης της πιλοτής.

Να διευκρινίσω ότι η Α είναι ένας δρόμος διπλής κατεύθυνσης, με δυο λωρίδες ανά κατεύθυνση, και φαρδιά νησίδα. Επί πλέον τα πεζοδρόμια είναι έτσι διαμορφωμένα που έχουν ειδικές εσοχές για στάθμευση αυτοκινήτων. Ο χαζοβιόλης δεν είχε κανέναν λόγο, πέραν της ηλιθιότητας που κουβαλούσε, να σταθμεύσει πάνω στο πεζοδρόμιο, δέκα μέτρα πιο κάτω υπήρχαν ελεύθερες θέσεις.

Από τις καταστάσεις που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό και σε εξοργίζουν. Πας να βγεις από το σπίτι σου να πας στη δουλειά σου και ο κάθε ανεγκέφαλος κοπρίτης οδηγός κούρσας μπορεί να σου απαγορεύσει τη διέλευση και να σε κλείσει μέσα. Γιατί; Γιατί έτσι! Γιατί αυτός είναι μάγκας κι όπου γουστάρει αφήνει την κούρσα του για να μην, πατώντας, λερώσει τα γοβάκια του. Γιατί εκεί του ήρθε να το αφήσει και στα αποτέτοια του.

Από τις καταστάσεις που σε κάνουν να θυμάσαι την από τα ζώα καταγωγή σου. Να τον πετύχεις τον ηλίθιο και να τον αρχίσεις στα σκαμπίλια. Να μην ξέρει από πού του ΄ρθε, ο βλαμμένος. Σκέφτηκα να αρχίσω να χτυπάω τα κουδούνια της Α29 μήπως και το βλήμα ήταν “επισκέπτης μας” και για τούτο μας περιποιούνταν. Επέδειξα, τελικά, ψυχραιμία. Βγήκα από τον λίγο χώρο που μου είχε αφήσει πατώντας και το παρτέρι. Περίμενα και κανένα πεντάλεπτο μπας και το είχε πιάσει κόψιμο το ούφο και εμφανιζόταν ανακουφισμένο και μετανοημένο. Ουδέν.

Έκοψα ένα φύλλο από την ατζέντα που έχω στο αυτοκίνητο και του έγραψα τα του τίτλου: “Εύγε! Είσαι Απίθανος!”. Το άφησα κάτω από τον υαλοκαθαριστήρα του παρμπρίζ της κούρσας του και αποχώρισα. Διατηρώ, βέβαια, τις επιφυλάξεις μου για το τι κατάλαβε όταν το διάβασε αλλά, τι να κάνουμε; Τους ηλίθιους πρέπει να τους παίρνουμε με το μαλακό. . .

Ακούγεται και πάλι το “Bad, Bad Leroy Brown” αυτή τη φορά από τον δημιουργό του Jim Croce και πλήρες!

27/02/2008