0431. Ο Αλοΐσιους Ομολογεί

Υπάρχουν μέρες που δεν υπάρχει διάθεση. Και υπάρχουν και μέρες που δεν υπάρχει "έμπνευση” και, βεβαίως, μέρες που συμβαίνουν και τα δύο. Στις περιπτώσεις αυτές είναι θείο δώρο για έναν ημερολογιστή, όπως εγώ, να υπάρχει ένας Αλοΐσιους Φλοπ. Ένας Αλοΐσιους με τα γραπτά του στη διάθεσή μου. Δεν έχω παρά να επιλέξω ένα κείμενο του, να το πληκτρολογήσω στον ΗΥ και να το “ανεβάσω”. Λίγα τα κείμενα του που δεν μου αρέσουν. Θα έλεγε κανείς ότι η μοίρα τα έφερε έτσι που τα χαρτιά του να πέσουν στα χέρια ενός ομοϊδεάτη του, ενός συνοδοιπόρου. Τον εκτιμώ τον άνθρωπο αυτό. Παραδέχομαι το θάρρος, την αυτογνωσία και την αξιοπρέπεια του και έχω κάθε λόγο να πιστεύω πως δεν μπορεί παρά να είναι/ήταν ένας αξιόλογος άνθρωπος. Κι αυτό, στους δύσκολους, καιρούς μας, δεν είναι λίγο. Το ομολογώ, λοιπόν. Ούτε έμπνευση, ούτε διάθεση υπάρχει. Για τούτο καταφεύγω στο θησαυροφυλάκιο του άγνωστου φίλου μου, γιατί έτσι πλέον τον αισθάνομαι, και καταθέτω ένα ακόμα κείμενο του:

Συλλογίζομαι πως ίσως η χθεσινή μέρα ήταν η τελευταία μέρα που σε διεκδικούσα. Η τελευταία μέρα που κυνηγούσα το φευγαλέο, το απειροελάχιστο κάτι. Εκεί, ανάμεσα στον κόσμο και την φτηνή μουσική. Στο μαγαζί με τα χαμηλωμένα φώτα μονάδα κι εγώ ενός πλήθους που “διασκέδαζε’’. Ίσως ήταν η αυθόρμητη αμοιβαία κίνηση να δέσουμε τα χέρια μας. Έτσι, για ασήμαντη αφορμή, λες και ήμασταν συννενοημένοι. Δευτερόλεπτα κράτησε η επαφή αυτή. Κι όμως, αυτή η κίνηση μου έδωσε την αίσθηση της συνενοχής. Η σάρκα που αγγίζει τη σάρκα και μυρμηγκιάζει. Αμίλητος ήμουν και θανάσιμα σοβαρός. Εντελώς αταίριαστος με το περιβάλλον. Πως αλλιώς; Εσένα σκεφτόμουνα μονάχα. Άλλο τίποτα. Κουράστηκα να ελπίζω. Σιχάθηκα τον εαυτό μου. Τις αμφιβολίες, τους φόβους, τα κολήμματα μου. Άτολμος, αναιμικός, φοβισμένος. Και λοιπόν; Τι αλλάζει στην τάξη του κόσμου; Μήπως δεν είμαι πάντοτε ο ίδιος εγώ; Παραιτήθηκα, αυτό είναι όλο. Μαζεύω θάρρος να αποφασίσω ότι πάει, τελείωσε πια. Ηττήθηκα. Δε γνωρίζω άλλους δρόμους, δεν έχω να θυσιάσω τίποτα περισσότερο. Μικρή παρηγοριά η σκέψη ότι φταίει που δεν συντονιστήκαμε για να θεριέψει η φλόγα και να μας κάψει. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Τι μας φταίνε οι γύρω μας; Γύρισα και σε κοίταξα μετά από ώρα. Στραφτάλισε το βλέμμα που αντιγύρισες να ανταμώσει το δικό μου. Σαν αστραπή πέρασε από το μυαλό μου και η σκέψη ότι έχεις εννοήσει, δεν αγνοείς. Και έσβησε. Είχες γύρει το κεφάλι, κοιτούσες αυτούς που χόρευαν. Κατέβασα το βλέμμα στο λαιμό σου. “Ποτέ δε θα φιλήσω το λαιμό σου’’ ήρθε ουρανοκατέβατη η σκέψη και με τράνταξε. Ποτέ! Πόνεσα, σχεδόν σωματικά. Έστρεψα αλλού το βλέμμα, έσκυψα το κεφάλι. Στίχοι ανέβηκαν στα χείλη μου. Αισθανόμουνα επιτακτική την ανάγκη να γράψω. Να σώσω τη στιγμή. Να τη διαιωνίσω. Σκόρπισε η στιγμή, σκόρπησαν οι στίχοι. Τίποτα δεν κατόρθωσα. Και ο λευκός, αφίλητος, λαιμός σου εξακολουθούσε να με δυναστεύει. Δεν θέλω να βασανίζομαι πια. Δεν υπάρχει το παραμικρό νόημα. “Μονάχα σα χάρισμα πια θα δεχόμουνα την αγάπη σου”, συλλογίζομαι· και γελάω με τον εαυτό μου. Και δεν θα γίνει ποτέ. Υπάρχουν ελπίδες που δεν πατάνε πουθενά και τέτοιες μένουν. Δεν θέλω να προσθέσω ακόμα μια ψεύτικη τελευταία φορά. Μπορεί να αποδειχτεί τέτοια αλλά δεν θέλω με τίποτα να είμαι εγώ αυτός που θα την βαφτίσει. Μεγάλωσα, έμαθα. Δεν ορκίζομαι, δεν προσμένω. Μ’ ένα στραφτάλισμα κι ένα άγγιγμα· ζω.

Δυο “Oh, Pretty Woman!” γνωρίζω. Και μιλώ βεβαίως για τραγούδια. Το πρώτο είναι αυτό με τον Roy Orbison και ακούστηκε στην εγγραφή: 0378. Γνωστοποίηση. Το δεύτερο “Oh, Pretty Woman!” είναι αυτό που ακούγεται στην παρούσα εγγραφή και είναι από τους John Mayall & The Bluesbreakers.

Ποιο μ’ αρέσει περισσότερο; Και τα δύο!

06/02/2008