0430. Εξιλέωση

Πόσο καιρό είχα να πάω στον κινηματογράφο; Ίσως και περισσότερο από ένα χρόνο. Μη με ρωτήσετε πως τα κατάφερα, τα κατάφερα. Η ζωή έχει τους ρυθμούς και τα ρεύματά της. Μπορεί να σε εγκλωβίσει, να σε υπνωτίσει να σε αποχαυνώσει. Μοιάζει να τα έπαθα και τα τρία. Δικαιολογίες, βεβαίως, υπάρχουν αλλά δεν παύουν να είναι τέτοιες. Ας τις αφήσουμε λοιπόν.

Πήγα, που λέτε! Και το ευχαριστήθηκα. Έζησα και πάλι τη στιγμή που σβήνουν τα φώτα και η ταινία ξεκινά. Δίνεις λίγα ευρώ και ζεις το όνειρο του άλλου. Απολαμβάνεις το αποτέλεσμα των προσπαθειών του. Σε κάποιες στιγμές έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται τα γύρω από τις σκηνές που έβλεπα. Το συνεργείο, τους τεχνικούς, τον προγραμματισμό και την οργάνωση για να ολοκληρωθεί μια τέτοια ταινία. Τους θαύμασα όλους αυτούς που μπορούν να επιτύχουν τέτοια αποτελέσματα. Να ζωντανέψουν εποχές, ανθρώπους, καταστάσεις.

“Cinepolis”, λοιπόν, αίθουσα 3 και “Εξιλέωση” ή “Atonement” όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας. Μου άρεσε η ταινία. Μου άρεσε το στήσιμο, το χρώμα, η φωτογραφία, ο ρυθμός, οι ανατροπές της. Μου άρεσε το πώς δόθηκε το κλίμα του πολέμου. Εξαιρετικός ο πρωταγωνιστής, καλή η πρωταγωνίστρια. Με ξένισε η κλασικίζουσα μουσική επένδυση που όλο κάτι θύμιζε χωρίς να είναι. Μου άρεσε ακόμα και το ότι δεν είχε αίσιο τέλος. Γιατί έτσι είναι, πολλές φορές, η ζωή. Σκληρή. Βεβαίως και συγκινήθηκα και δάκρυσα και το ευχαριστήθηκα.

Ιδού το πρόβλημα! Τι μουσική να επιλέξει κανείς για μια τέτοια περίσταση όταν του λείπει το προφανές; Επιλέγω το κομμάτι “Here I Am” με την ορχήστρα του Frank Chacksfield.

 04/02/2008