0363. Όχι Μετά 21 Έτη αλλά 31 Έτη Πριν

Tο να διατηρεί κανείς ημερολόγιο δεν είναι ασυνήθιστο. Το να επιμένει όμως, για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των 30 ετών μάλλον είναι. Έχει, θα έλεγα, την αξία του και επιτρέπει συσχετισμούς και παιχνίδια διάφορα. Επιτρέπει να βλέπεις από ποιους δρόμους πέρασες για να φτάσεις να είσαι όπως, τώρα, είσαι. Επιτρέπει την ανάκληση στιγμών και γεγονότων. Την επαναφορά στο προσκήνιο, σχέσεων που πέρασαν και πάνε. Και επιτρέπει, βεβαίως, να βλέπεις το πώς και το τι σου για αντίστοιχες εποχές, ή ημερομηνίες, προηγουμένων ετών.

Τριάντα μία Αυγούστου σήμερα και μου γεννήθηκε η απορία για όλες τις 31/8 της ζωής μου. Τουλάχιστον για όσες είχα “στοιχεία”. Και βρήκα την 31/8 του 1976. Διάβασα, θυμήθηκα, χαμογέλασα. Ιδού:

0039. 31/08/76 <> [0150] <> Τετράδιο 02, Σελίδα 105

Το τηλεφώνημα του [0149] δεν το έκανε η Φ.. Μια φίλη της Δώρας, η Ν., με αισθηματικές στεναχώριες. Σκεφτόμουν σοβαρά να μην ξανατηλεφωνήσω στη Φ.. Φοβόμουν ότι από δω και πέρα δεν θα μπορούσα να σταματήσω, όμως, τηλεφώνησα. Ώρα αρκετή δίπλα στην τηλεφωνική συσκευή στέκομουν και σκέφτομουν. Υπέρ, κατά και ουδέτερα.

Να της τηλεφωνώ είναι μια μικρή περιπέτεια. Η σκέψη που βάρυνε: “Κι αν είναι μόνη στο άδειο σπίτι με μια στεναχώρια; Αν στην Γεωμετρία απότυχε;”. Τηλεφώνησα, επαφή μέσω της μητέρας της.

Μια αποτυχία οδυνηρή, το ένα τέταρτο από τα θέματα της Γεωμετρίας, μονάχα, έγραψε. Απαρηγόρητη. Προσπάθησα όσο μπορούσα να την ενθαρρύνω, εγώ που ξέρω από καημό. Εκείνη ήταν δίπλα στον λυγμό. Της κόστισε. Τόσο που δεν θα ΄πρεπε. Είναι 18 χρονώ και είναι όμορφη και χαριτωμένη. Δεν πρέπει. Οι Θεοί να δώσουν... Τώρα πια φοβούμαι ότι οι αποτυχίες θα ακολουθήσουν. Πόνεσα από τον πόνο της.

Ακούγεται το αγαπημένο “Send Me the Pillow That You Dream On” με τον αγαπημένο Dean Martin.

31/08/2007

0362. Πωλ Ελυάρ

Το πρώτο βιβλίο με, μεταφρασμένα, ποιήματα του Πωλ Ελυάρ το αγόρασα στις 2/4/1973, ημέρα Δευτέρα. Επρόκειτο για το βιβλίο “Ποιήματα”, σε απόδοση του Γιώργου Καραβασίλη, του εκδοτικού οίκου “Κουλτούρα”.

Μου άρεσε αυτό το βιβλίο. Μου άρεσε η ποίηση του Πωλ Ελυάρ. Η φαινομενικά ασυνάρτητη και ασύνδετη που όταν έμπαινες στο ρυθμό της ανακάλυπτες ομορφιά και τάξη. Η πρώτη επαφή μου με τον υπερρεαλισμό, μέχρι να έλθει ο Ανδρέας Εμπειρίκος.

Μια “βελτιωμένη” έκδοση τις πιο πάνω προσπάθειας αποτελούν, θαρρώ, τα “Ποιήματα του Πωλ Ελυάρ”, πάντα σε απόδοση του Γιώργου Καραβασίλη, από τον εκδοτικό οίκο “Εκάτη”. Ένα αντίτυπο του βιβλίου αυτού απέκτησα στις 13/8/1996, ημέρα Τρίτη.

Ένα σημαντικό πλήθος ποιημάτων του Πωλ Ελυάρ υπάρχει και στον τόμο “Δεύτερη Γραφή” του Οδυσσέα Ελύτη σε απόδοση του ιδίου. Το βιβλίο, των εκδόσεων “Ίκαρος”, κυκλοφόρησε το 1980 και ένα αντίτυπό του αγόρασα στις 4/10/2000, ημέρα Τετάρτη.

Στο βιβλίο αυτό υπάρχει το ποίημα “Σου το ’πα για τα Σύννεφα”. Το ίδιο ποίημα εμφανίζεται σαν τμήμα του ποιήματος “Πρώτα - πρώτα” στο βιβλίο “Ποιήματα του Πωλ Ελυάρ”. Όπως λέει και ο Θείος Δημόκριτος: “Ετεή δε ουδέν ίδμεν∙ εν βυθώ γαρ η αλήθεια” (σε ελεύθερη απόδοση: Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε τίποτα∙ η αλήθεια βρίσκεται στο βυθό).

Παραθέτω, λοιπόν, ποίημα και απόσπασμα και τα συμπεράσματα δικά σας. . .

ΣΟΥ ΤΟ ’ΠΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Σου το ’πα για το δέντρο το θαλασσινό

Για κάθε κύμα και για τα πουλιά μέσα στα φύλλα

Για του ρόχθου τα βότσαλα

Τα χέρια τα ζεστά και γνώριμα

Για το μάτι που γίνεται πρόσωπο ή τοπίο

Και του δίνει ο ύπνος πάλι το χρώμα τ’ ουρανού του

Για τη νύχτα που την ήπιανε όλη

Για της δημοσιάς την καγκελόπορτα

Για τ’ ανοιχτό παράθυρο για το ξέσκεπο μέτωπο

Σου το ’πα για τους στοχασμούς σου για τα λόγια σου

Κάθε χάδι κάθε πίστη μες στο μέλλον επιβιούν.

Ρόχθος: (ο) ουσ. πάταγος κυμάτων ή νερών καταρράχτη

Πρώτα-πρώτα

[Απόσπασμα]

Στο μίλησα για τα σύννεφα,

Στο μίλησα για το θαλάσσιο δένδρο,

Για κάθε κύμα, για τα πουλιά στα φυλλώματα,

Για τα χαλίκια του θόρυβου,

Για τα γνώριμα χέρια,

Για το μάτι, σαν γίνεται πρόσωπο ή τοπίο

Κι ο ύπνος τού επιστρέφει τον ουρανό του χρώματός του,

Για όλη την καπνισμένη νύχτα,

Για το κάγκελο των δρόμων,

Για το ανοιχτό παράθυρο, για ένα μέτωπο γυμνό,

Στο μίλησα για τις σκέψεις σου, για τα λόγια σου:

Κάθε χάδι, κάθε πίστη ξαναζεί.

Ακούγεται το τραγούδι “Agata”, mono version, με τον Nino Ferrer.

29/08/2007

0361. Με Πόνο Ψυχής

Όταν, σε εθνικό επίπεδο, συσσωρευμένες αντιξοότητες συναντούν τη χρόνια συσσωρευμένη ανικανότητα τα αποτελέσματα δεν μπορεί παρά να είναι τραγικά.

Είναι ανείπωτος ο πόνος για την παρατεταμένη καταστροφή που πλήττει τη χώρα. Ανείπωτο το βάρος που αυτές τις ώρες πλακώνει την ψυχή για ανθρώπους και περιβάλλον. Ανυπολόγιστο το κόστος.

Να υπάρξει τουλάχιστον φως στο σκοτάδι. Όταν κατακαθίσουν τα αποκαΐδια ας έχουμε τουλάχιστον διδαχθεί το μάθημά μας. Σε ατομικό, κοινωνικό και εθνικό επίπεδο ας κάνουμε πράξη το:

Ποτέ ξανά.

Από το διπλό CD Η ΕΛΕΓΕΙΑ ΤΟΥ ΞΕΡΙΖΩΜΟΥ (ELEGY OF THE UPROOTING), της Ελένης Καραΐνδρου, ακούμε τις “Αναμνήσεις” από το “Το Λιβάδι που Δακρύζει”.

 27/08/2007

0360. Πως το Παιδί το Λένε

Είναι πρωί. Κολυμπά. Η σκέψη ξεδιπλώνεται. Σαν κύμα. Το είπε ο Θαλής και ισχύει. “Τάχιστον νους∙ διά παντός γαρ τρέχει”. Και ο δικός του. Τάχιστος, όπως και των άλλων. Έκτωρ και Ανδρομάχη. Έτσι. Λόγω ταχύτητας. Και του παιδιού τους το όνομα; Μυστήριο μέγα!

Να κολυμπά και να σκαλίζει με τη σκέψη. Το ήξερε ότι κάποτε το ήξερε. Θυμότανε ότι υπήρχε και ένα σχετικό ποίημα του Σεφέρη με τίτλο το όνομα του παιδιού. Ένα ποίημα από το αγαπημένο του “Μυθιστόρημα”. Κολυμπούσε και έσπαγε το κεφάλι του. Κοίταζε τον ήλιο που ψήλωνε και δυσανασχετούσε.

Το προσέγγιζε το όνομα. Πάνω που θαρρούσε ότι το άγγιξε, ότι αρθρώνει την πρώτη συλλαβή του, το έχανε. Και πάλι από την αρχή. Του έγινε έμμονη ιδέα. Ένα όνομα αναζητούσε. Ένα όνομα που κάποτε το γνώριζε. Τίποτα. Ο “τάχιστος” νους το είχε προσπεράσει. Ρώτησε τους συν αυτώ. Ουδέν.

Έπραττε και μιλούσε και αισθανότανε ότι, σε ένα δεύτερο επίπεδο, το μυαλό του εξακολουθούσε να αναζητά το όνομα. Συλλογίστηκε κι αυτό: “Δεν είναι αδικία να θυμόμαστε τι δεν θυμόμαστε;”.

Κολυμπήσανε. Τους είδε ο ήλιος. Κινήσανε να φύγουνε. Τα γνωστά ογδόντα σκαλιά. Είχανε πια μπει στο αυτοκίνητο όταν, ουρανοκατέβατο, εμφανίστηκε στο μυαλό του το όνομα: Αστυάναξ !

Καμιά σχέση με ότι τον τριγύριζε. Πώς του είχε καρφωθεί στο νου ότι το όνομα άρχιζε από Ε; Χαμογέλασε. Το είπε στους άλλους. Ο νους είχε κάνει το χρέος του.

Όταν γύρισε στο σπίτι αναζήτησε το ποίημα του Σεφέρη. Θυμότανε σωστά. Επρόκειτο για το ποίημα ΙΖ’ του Μυθιστορήματος. Ιδού:

ΙΖ' ΑΣΤΥΑΝΑΞ

Τώρα που θα φύγεις πάρε μαζί σου και το παιδί
που είδε το φως κάτω από εκείνο το πλατάνι,
μια μέρα που αντηχούσαν σάλπιγγες κι έλαμπαν όπλα
και τ' άλογα ιδρωμένα σκύβανε ν' αγγίξουν
την πράσινη επιφάνεια του νερού
στη γούρνα με τα υγρά τους τα ρουθούνια.

Οι ελιές με τις ρυτίδες των γονιών μας
τα βράχια με τη γνώση των γονιών μας
και το αίμα του αδερφού μας ζωντανό στο χώμα
ήτανε μια γερή χαρά μια πλούσια τάξη
για τις ψυχές που γνώριζαν την προσευχή τους.

Τώρα που θα φύγεις, τώρα που η μέρα της πληρωμής
χαράζει, τώρα που κανείς δεν ξέρει
ποιον θα σκοτώσει και πώς θα τελειώσει,
πάρε μαζί σου το παιδί που είδε το φως
κάτω απ' τα φύλλα εκείνου του πλατάνου
και μάθε του να μελετά τα δέντρα.

Από το διπλό CD Η ΕΛΕΓΕΙΑ ΤΟΥ ΞΕΡΙΖΩΜΟΥ (ELEGY OF THE UPROOTING) ακούμε μουσική της Ελένης Καραΐνδρου και “Το Λιβάδι που Δακρύζει”.

 

24/08/2007

0359. SMS [Short Message Service]

Ήταν μια εποχή που εκείνος και η Ν. αντάλλασσαν καθημερινώς μηνύματα μέσω των κινητών τηλεφώνων τους. Μια εποχή που είχε θαφτεί από τα χρόνια και τα όσα μεσολάβησαν. Χωρίστηκαν. Χαθήκανε. Ήταν στα τέλη της δεκαετίας του ενενήντα που είχαν αρχίσει να επικοινωνούν γράφοντας με τον αντίχειρα. Τότε που τα κινητά δεν ήταν του συρμού και που δεν είχαν απορροφηθεί από την καθημερινότητα.

Θυμόταν τη διαδικασία. Τη συγκίνηση την κάθε φορά που έφτανε ένα μήνυμά της. Δίχως να ανταλλάσσουν τα σημαντικά και σπουδαία είχαν ανάγει την διαδικασία σε ένα απαραίτητο συστατικό της ζωής τους. “Δεν παίρνω μήνυμα” σήμαινε, και για τους δυο: “Δεν περνά ο χρόνος”.

Μετάνιωνε που δε φρόντισε να κρατήσει τα μηνύματα που τότε ταξίδευαν μεταξύ των συσκευών τους. Ήταν εκατοντάδες μα θα μπορούσε να το έχει επιχειρήσει. Και να το έχει καταφέρει. Τι θησαυρό θα κρατούσε αν τα είχε! Αποσπασματικά κράτησε μερικά από αυτά, τα πικρά τελευταία, αντιγράφοντάς τα και ήταν, πραγματικά, πολύτιμα.

Συλλογιζότανε την εποχή, τη διαδικασία, τη Ν. Έτσι ήρθε ένα από τα μηνύματα της και θρονιάστηκε στη σκέψη του. Βρισκόταν σε επαγγελματικό ταξίδι, με συναδέλφους, κάπου στη Μακεδονία. Επιστρέφανε με αυτοκίνητο και είχε πάρει να σκοτεινιάζει σε μια Εθνική Οδό γεμάτη έργα και παρακάμψεις Μηνύματα ταξιδεύανε σχεδόν κάθε μια ώρα. Μηνύματα που σπάζανε τη μονοτονία του ταξιδιού και χαϊδεύανε το στομάχι.
 
Πλησιάζανε πια στο τέλος της διαδρομής. Εκεί, στο ύψος της Κηφισιάς, ήλθε το μήνυμα της:

“Καλώς ήλθες στην πόλη”.

Και τον άγγιξε βαθιά. . .

Ακούγεται το τραγούδι “Et Si Tu N'Existais Pas” με τον Joe Dassin.

22/08/2007

0358. Μοντέρνο Τραγούδι και Τηλεόρασις

Ένα ξύλινο κιβώτιο σε σχήμα ορθογώνιου παραλληλεπιπέδου βαμμένο καφέ. Στην αποθηκούλα κάτω από τη σκάλα, στο υπόγειο της Τ47. Ούτε που θυμόμουνα τι είχε μέσα. Το άνοιξα. Βιβλία και περιοδικά. Βιβλία σχολικά και λυσάρια. Κυρίως αναγνωστικά τα βιβλία, κυρίως μαθηματικών τα λυσάρια. Τα ξεφύλλισα. Αναθυμήθηκα.

Και τα περιοδικά. Μάσκα, Μασκούλα, Μυστήριο και τα οκτώ πρώτα τεύχη του μικρού σχήματος, 11χ15 cm², περιοδικού “Διαμάντι’’, “Αριστουργηματικά μικρά μυθιστορήματα γύρω από Εξωτικές, Διαπλανητικές, Ιστορικές, Εξερευνητικές, Δραματικές, Πολεμικές, Κατασκοπικές, Ναυτικές ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ’’, δεμένα σ’ ένα αυτοσχέδιο τόμο από εμένα τον ίδιο.

Και αρκετά περιοδικά για τραγούδια και μουσική. Ένα τεύχος, το δεύτερο, του δεκαπενθήμερου περιοδικού “13-19’’ της 11/12/1971 με τιμή κτήσης 6 Δρχ. Τρία τεύχη, το δεύτερο, τρίτο και τέταρτο, του δεκαπενθήμερου περιοδικού “ΣΩΟΥ’’ με το πρώτο αγορασμένο την 06/02/1971 και τιμή κτήσης 10 Δρχ. για το καθένα.

Και τέλος καμιά τριανταριά τεύχη του μηνιαίου περιοδικού “Μοντέρνο Τραγούδι και Τηλεόρασις’’, ΜΤΤ για συντομία, με πρώτο τεύχος το υπ’ αριθμόν 309 του Ιανουαρίου 1971 με κόστος κτήσης, για τα πρώτα τεύχη τουλάχιστον, 6 Δρχ. και στο εξώφυλλο τον αγαπητό Adamo. Η συνιστώσα “Τηλεόρασις”, βέβαια, αδυνατώ να κατανοήσω τι αντιπροσωπεύει μιας και τίποτα το σχετικό δεν βρήκα στα τεύχη που ξεφύλλισα.

Τα έχω μπροστά μου, λοιπόν. Τα ξεφυλλίζω. Με τα σημερινά δεδομένα αποτελούν φθηνές εκδόσεις με πολύ κακή ποιότητα φωτογραφιών, και έγχρωμες μόνο στο “ΣΩΟΥ’’. Όλα περιέχουν στίχους τραγουδιών με το ΜΤΤ να είναι προσανατολισμένο κυρίως σ’ αυτό. Οι στίχοι των ξενόγλωσσων τραγουδιών, αγγλικών κατά βάση, είναι σε Ελληνική φωνητική απόδοση δίχως το πρωτότυπο ή κάποια μετάφραση.

Στο “13-19’’ υπάρχει το “Τop 20’’ της εποχής ενώ στα “ΣΩΟΥ’’ και ΜΤΤ το “Top 30’’. Νοστάλγησα την εποχή, τότε που ήμουνα στα δεκάξι μου. Αναθυμήθηκα ένα σωρό τραγούδια πολλά από τα οποία είναι ακόμα αγαπημένα μου. Βρήκα άλλα άγνωστα ή που δεν τα θυμούμαι, και που σκοπεύω να τα αναζητήσω. Περιοδικά πολύτιμα για τις πληροφορίες που κουβαλούν και τις μνήμες που ξυπνούν.

Τριανταπέντε τόσα χρόνια μετά μπορώ και χαίρομαι που τα αγόρασα. Μπορώ και χαίρομαι που τα κράτησα και να χαίρομαι διπλά τώρα που τα [ξανα]διαβάζω και ανασταίνω μια εποχή. . . 

Ακούγεται το τραγούδι “In The Summertime”, με τους Mungo Jerry, το οποίο και εμφανίζεται και σαν πρώτο στο “Top – 30” του τεύχους του Ιανουαρίου 1971 του ΜΤΤ όπως φαίνεται και στην σχετική εικόνα της παρούσας εγγραφής. 

20/08/2007

0357. Μέρες Αυγούστου

Δευτέρα

Απόθεσε τα πράγματα της κοντά στην πετσέτα του. Έπεσε. Βγήκε πρώτος. Διάβαζε ένα βιβλίο. Βγήκε δεύτερη. Έλυνε σταυρόλεξα. Την κοίταξε. Τον κοίταξε. Έφυγε πρώτη.

Τρίτη

Απόθεσε τα πράγματα του κοντά στην πετσέτα της. Έπεσε. Βγήκαν μαζί. Του χαμογέλασε. Ανταπόδωσε. Έλυνε πάλι σταυρόλεξα. Ρώτησε:

“3γ. Οριζόντια: Σταθμός της ΔΕΗ”

“ΑΗΣ”, απάντησε εκείνος.

Ταίριαζε. Το έγραψε.

Έφυγε πρώτος.

Τετάρτη

Έφτασαν ταυτοχρόνως. Αποθέσαν δίπλα – δίπλα. Έπεσαν μαζί. Βγήκε πρώτη. Έφυγε πρώτη.

“Καλό απόγευμα”, είπε φεύγοντας.

“Επίσης”, απάντησε.

Πέμπτη

Έφτασε πρώτος. Κολύμπησαν μαζί. Βγήκαν. Έφυγαν μαζί. Μπήκαν στα αυτοκίνητά τους. Την χαιρέτησε σηκώνοντας το δεξί χέρι. Του χαμογέλασε. Ο καθρέφτης του αυτοκινήτου του γέμισε από το κόκκινο δικό της. Τον “πήγε” μέχρι το σπίτι του.

Παρασκευή

Βγήκε από το σπίτι του. Τον περίμενε με τα αλάρμ και τη μηχανή αναμμένη. Κάθισε δίπλα της. Ξεκίνησαν. Κολυμπήσανε. Τον άφησε έξω από το σπίτι του.

“Με λένε Στέλιο”, της είπε.

“Με λένε Στέλλα”, απάντησε.

“Στέλλα, τι κάνεις το βράδυ;”, τη ρώτησε.

“’Ο,τι μου πεις”, απάντησε.

Σάββατο

Το τηλεφώνημα ξύπνησε τη Φ. Ήταν εννιά το πρωί.

“Έλα, καλημέρα. Η Κατερίνα είμαι. Μου χρωστάς 299 ευρώ”

“Και γιατί;” ρώτησε, νυσταγμένη ακόμα, η Φ.

“Το βράδυ κοιμήθηκα με το Μιχάλη. Και όχι σε επτά μέρες αλλά σε πέντε.”

“Μπορείς να το αποδείξεις;”

“Ρώτα τον για τη Στέλλα”

“Εντάξει. Έλα να τα πάρεις”

Ακούγεται το “One” με τον Johnny Cash. Προσοχή στον στίχο, παρακαλώ. . .

17/08/2007

0356. Πρωινά

Δρόμοι με μικρή κίνηση. Δρόμοι που οδηγούν στη θάλασσα. Ώρα πρωινή, που η μέρα ακόμη τεντώνεται. Όπως το κορμί. Διαδρομή με το αυτοκίνητο. Δεξιά η θάλασσα. Αριστερά τα έργα των ανθρώπων. Αίσθημα χαράς και προσμονής. Το αεράκι από το ανοιχτό παράθυρο, η μεταβαλλόμενη θέα. Ο κυματισμός.

Άφιξη. Τα ογδόντα, συνολικά, σκαλιά της καθόδου. “Μια θάλασσα μικρή”. Κι ο βράχος, εκεί, σαν άγκυρα. Το αγαπημένο, πλέον, σημείο. Οι ίδιες κινήσεις. Η ιδία αγαλλίαση της επαφής. Η θάλασσα! Κρύα, τόσο που ν’ ανατριχιάζει το δέρμα, να αφυπνίζεται η μνήμη. Το νησάκι, απέναντι, σαν σκαντζόχοιρος δίχως αγκάθια.

Ένα μικρό μυστήριο το γιατί η επαφή με τη θάλασσα φέρνει στην επιφάνεια τις ίδιες σκέψεις, τα ίδια πρόσωπα. Κάθε φορά. Κάθε χρόνο. Πρόσωπα με ρόλους πρωταγωνιστή σε έργα που παίχτηκαν και πάνε. Μένει η ανάμνηση να επανέρχεται και να βασανίζει. Η απορία για το αν η τελευταία πράξη ήταν αυτή που ταίριαζε ή όχι.

Στου νερού τη μέση. Κυκλωμένος από σκέψεις και πρόσωπα συγκεκριμένα. Με τον ήλιο, απέναντι, να ψηλώνει και να καίει. Εικόνες που έρχονται. Εικόνες που φεύγουν. Κομμάτια παρελθόντος που ζωντανεύουν. Γεγονότα, περιστατικά, στιγμές. 

Η μνήμη αρχιτέκτονας που στήνει σκηνικά επάνω στο κύμα. Να κολυμπάς και να συλλογιέσαι. Να κολυμπάς και να τυραννιέσαι. Έτσι. Γιατί τα που όπως πέρασαν πέρασαν. Για τα που δε στάθηκες ικανός ν’ αλλάξεις. Για όλα όσα πόθησες και δε γεύτηκες.

Η θάλασσα μια μάζα ζωντανή που σε σηκώνει. Σε δέχεται. Σε δροσίζει. Για μια ώρα, σχεδόν, εσύ, οι σκέψεις σου κι αυτή. Μια καλή ευκαιρία για ενδοσκόπηση, για αναζήτηση των σημείων που η ζωή σου στράβωσε ή άλλαξε. Μια καλή ευκαιρία για ανασυγκρότηση και χάραξη πορείας. Κάτω απ’ το γαλάζιο τ’ ουρανού, μέσα στο μπλε της θάλασσας.

[Συμφώνως μα τα της προηγούμενης εγγραφής] Ακούγεται το εξαιρετικό, κατά τη γνώμη μου πάντοτε, “The Green Leaves of Summer”, των Dimitri Tiomkin και Paul Francis Webster, από το συγκρότημα των Brothers Four. Το συγκεκριμένο τραγούδι αποτελεί το κύριο θέμα της κινηματογραφικής ταινίας “The Alamo”, του 1960 με τον John Wayne. Αν κρίνω από την ιστορία της ταινίας, την οποία δεν έχω δει, και τους στίχους του τραγουδιού θα πρέπει να έχουμε το συνδυασμό που σκοτώνει. . .

Υ.Γ. Έτη Πολλά και Καλά σε Όλες/Όλους Όσες/Όσους σήμερα έχουν την ονομαστική τους γιορτή.

 15/08/2007

0355. Πράσινα Λιβάδια

Είναι στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Η μητέρα μου είναι γύρω στα τριάντα πέντε της. Εγώ και η αδελφή μου στα έξη – επτά μας. Όταν θα φτάσουμε σε ηλικία που να “καταλαβαίνουμε” η μητέρα μου θα μας διηγηθεί πώς πέρασε ένα ολόκληρο βράδυ της ζωής της, την συγκεκριμένη εποχή, ακούγοντας ένα τραγούδι. Ή καλύτερα, με την προσμονή να ξανακούσει, μετά το πρώτο άκουσμα, ένα τραγούδι. Ένας, τότε, γείτονας είχε πάρτι. Από τα τραγούδια που ακουγόντουσαν, λοιπόν, ξεχώρισε και γοητεύτηκε από αυτό που μας ονομάτισε σαν: “Τα Πράσινα Λιβάδια”.

Ένα μικρό μυστήριο είναι το πώς έμαθε και συγκράτησε τον τίτλο του τραγουδιού μιας και δεν γνώριζε καθόλου Αγγλικά. Ένα τραγούδι που την εντυπωσίασε με την μελωδία του, μιας και δεν καταλάβαινε γλώσσα και στίχους, και φώλιασε στη μνήμη και την καρδιά της. Μοιάζει ότι ήταν και από τα αγαπημένα τραγούδια του υπεύθυνου για τη μουσική σ’ εκείνο το πάρτη γιατί, κατά την μητέρα μου, το τραγούδι ακούστηκε αρκετές φορές μέσα σ’ εκείνη τη νύχτα.

Μεγαλώσαμε. Αποκτήσαμε το πρώτο μας πικ-απ. Κάποια στιγμή έπεσαν στα χέρια μας και τα περίφημα “Πράσινα Λιβάδια”, “Greenfields” ο αυθεντικός τίτλος, της μητέρας μου. Επρόκειτο για έναν 45άρι, τότε, δίσκο με ένα καταπληκτικό φλιπ-σάϊντ. Το κομψοτέχνημα “The Green Leaves of Summer”. Και τα δυο τραγούδια ερμηνευμένα από το φωνητικό συγκρότημα των Brothers Four. Εξαιρετικά και πανέμορφα και τα δύο. Πολύ αργότερα, στις 12/02/2002, και με την επικράτηση των δίσκων σε φορμάτ CD θα αγοράσω από τα καταστήματα Metropolis της Αθήνας το δίσκο “The Brothers Four Greatest Hits” στα δώδεκα τραγούδια του οποίου περιλαμβάνονται και τα δυο πανέμορφα τραγούδια για τα οποία συζητάμε.

Από τον δίσκο αυτό ακούμε σήμερα τα μελωδικότατα “Πράσινα Λιβάδια”, μια σύνθεση των Frank Miller, Richard Dehr και Tony Gilkyson, και στην επόμενη εγγραφή ελπίζω να ακούσουμε το εξίσου μελωδικό και όμορφο “The Green Leaves of Summer” των Dimitri Tiomkin και Paul Francis Webster πάντα από τους Brothers Four.

Να είσαστε καλά. . . 

13/08/2007

0354. Γραφείο 702

Τελευταίος πρωινός καφές σήμερα στο γραφείο 702. Τελευταία πρωινή είσοδος στο κτίριο. Τελευταίο των δυο φυτών μου πότισμα. Τα αφήνω πίσω μου μαζί με κάποια ντοσιέ και τον Η/Υ μου καθαρισμένο και έτοιμο για τον νέο ιδιοκτήτη του. Αποχαιρετισμός με ένα CD από έναν νέο και εκλεκτό συνάδελφο με τον οποίο δεν ευδόκησε να συνεργαστούμε. “Sous Le Ciel De Paris”, λοιπόν, και γαλλικές μελωδίες στο ακορντεόν.

Από την Δευτέρα κανονική άδεια εβδομάδων τριών. Επιστροφή, στο καινούργιο γραφείο, την Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου. Μια κανονική άδεια που θα εξαντληθεί “επί τόπου” με μικρές αποδράσεις και χαλαρή, κατά το δυνατό, διάθεση. Οι λόγοι της μη απομάκρυνσης πολλοί με κυριότερο αυτόν της κατάστασης της υγείας της μητέρας μου που αφήνει μικρά περιθώρια για αποδράσεις.

Και πάλι το γνωστό “όνειρο” του να βάλω “τάξη στο χάος”. Και εννοώ να ξεσκαρτάρω, ταξινομήσω και διευθετήσω τα υπάρχοντα μου [δίσκους, ταινίες, βιβλία, περιοδικά, συλλογές, “χαρτιά” και άλλα] στο σπίτι [Α29] και το πατρικό [Τ47]. Κάθε φορά η σφοδρή επιθυμία, το εκ βαθέων “γλίχομαι”, και την κάθε φορά τα πενιχρά αποτελέσματα. Δεν υπόσχομαι, λοιπόν, τίποτα το μεγάλο στον εαυτό μου. Το τοποθετώ στη βάση του “Θα προσπαθήσω” και εύχομαι η κατάλληλη διάθεση να παραλληλιστεί με το διαθέσιμο χρόνο.

Τελικώς το “ημερολόγιο” αυτό έχει αποβεί αναπόσπαστο κομμάτι του χειρόγραφου. Η κανονικότητα του, αυτό το Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή, μάλιστα, το καθιστά πολύτιμο για μια στενότερη παρακολούθηση της καθημερινότητας μου. “Ποιος νοιάζεται;” θα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος και να ‘χει και δίκιο. “Μπερδεμένα οικόπεδα!” είναι η απάντηση. Αλλιώς ξεκινάνε τα πράγματα κι αλλιώς καταλήγουν. Συμπέρασμα; Νοιάζεται όποιος νοιάζεται και για όσο νοιάζεται. Και αρκεί.

Καλό ΠαρασκευοΣαββατοΚαιΚύριακο. . .

Elton John, “I’m Still Standing”. Αμέ!

10/08/2007

0353. Λούκα

Με λένε Λούκα

Μένω στο δεύτερο όροφο

Μένω πάνω από ‘σας

Ναι νομίζω μ’ έχετε δει πριν

Αν ακούσετε κάτι αργά τη νύχτα

Κάτι σαν φασαρία, κάτι σαν καυγά

Μη με ρωτήσετε τι ήταν (τρις)

Θαρρώ είναι επειδή είμαι αδέξιος

Προσπαθώ να μη μιλώ φωναχτά

Ίσως είναι γιατί είμαι παλαβός

Προσπαθώ να μην είμαι πολύ περήφανος

Σε χτυπάνε μέχρι ν’ αρχίσεις να κλαις

Και μετά απ’ αυτό δε ρωτάς το γιατί

Δε το συζητάς πια (τρις)

Ναι, θαρρώ είμαι καλά

Ξαναμπήκα στο δωμάτιο

Εντάξει, αν ρωτάτε αυτό θα σας έλεγα

Και δεν είναι δουλειά σας στο κάτω – κάτω

Θαρρώ θα μ’ άρεσε να είμαι μόνος

Με τίποτα σπασμένο, τίποτα εκσφενδονισμένο

Μη με ρωτάτε πως είμαι (τρις)

Πρόκειται για το τραγούδι “Luka” της Suzanne Vega το οποίο ηχογραφήθηκε το 1987. Ακόμα ένα τραγούδι το οποίο, θαρρώ, κάλλιστα επιδέχεται διαφορετικές ερμηνείες από αυτές που η δημιουργός του έταξε. Προσωπικά όταν το πρωτοάκουσα, και ομολογώ ότι μου άρεσε αμέσως, σχημάτισα την εντύπωση ότι αναφέρεται σε μια κοπέλα την οποία κακοποιεί ο σύντροφός της. Μια κοπέλα που προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα στο ένοικο του αποκάτω διαμερίσματος. Οι μεγάλες πόλεις, οι δύσκολες σχέσεις, οι απρόσωπες πολυκατοικίες και τα τοιαύτα.

Η έμπνευση της δημιουργού και ερμηνεύτριας όμως ξεκίνησε από εντελώς διαφορετική βάση. Η ίδια λέει:

“Πριν από μερικά χρόνια έβλεπα μια ομάδα παιδιών να παίζει μπροστά από την πολυκατοικία μου και υπήρχε ένα απ’ αυτά, το όνομα του οποίου ήταν Λούκα, που έμοιαζε κάπως διαφορετικός από τα άλλα παιδιά. Θυμόμουνα πάντοτε το όνομά του, και θυμόμουνα πάντοτε το πρόσωπό του και δεν γνώριζα πολλά γι’ αυτόν αλλά έμοιαζε ξεκομμένος από τα άλλα παιδιά που τα έβλεπα να παίζουν. Και είναι ο χαρακτήρας του πάνω στον οποίο στήριξα το τραγούδι Λούκα. Στο τραγούδι το αγόρι Λούκα είναι ένα κακοποιημένο παιδί – στην πραγματική ζωή δεν νομίζω ότι ήταν. Νομίζω ότι ήταν μόνο διαφορετικός”

Το σχετικό κείμενο, στα Αγγλικά, βρίσκεται εδώ.

Όπως και να έχει πρόκειται για ένα όμορφο τραγούδι. Συνεπώς: Καλή Ακρόαση.

08/08/2007