Δευτέρα 16 Ιουλίου 2007

0343. Chloe

Έκλεισε τον Η/Υ. Αποσύνδεσε την Beatrice (*) και την έριξε στην τσάντα του. Έβαλε το ασύρματο ποντίκι στο επάνω δεξιά συρτάρι του γραφείου του. Συμμάζεψε τα χαρτιά του. Έκλεισε τον κλιματισμό. Έσβησε τα φώτα και άφησε την πόρτα του γραφείου του ελαφρά ανοιχτή για τις καθαρίστριες. Είχε ήδη αποχαιρετίσει τους συναδέλφους.

Το γραφείο του βρισκόταν στον 7ο όροφο. Πίεσε το πλήκτρο με το βελάκι προς τα κάτω καλώντας τον ανελκυστήρα. Ανταποκρίθηκε ο δεξιά. Με ένα ελαφρύ τρίξιμο ο θάλαμος σταμάτησε πίσω από την κλειστή πόρτα. Άνοιξε. Μπήκε. Ήταν μόνος.

Τον χτύπησε η μυρουδιά. Την ενίσχυσε με δυο κοφτές εισπνοές. Ξαφνίστηκε. “Άλλο και τούτο!”, συλλογίστηκε. Ίσως και να έκανε λάθος. Μπορεί να ήταν, μπορεί και να μην ήταν. Είχαν περάσει ήδη 25 – 26 χρόνια. Δεν είχε καμιά σημασία. Σημασία είχε η λέξη που αμέσως καρφώθηκε στο μυαλό του και το ότι αυτή έφερε και ξύπνησε. Δεν περίμενε ότι θα είχε συγκρατήσει τη συγκεκριμένη οσμή. Την οσμή που ευθύς ανέβασε στην επιφάνεια τη λέξη “Chloe”. Το άρωμα της.

Μέχρι να φθάσει στο ισόγειο ένα σωρό γεγονότα και περιστατικά πέρασαν από το μυαλό του. Το, άδειο πια, μπουκαλάκι που της είχε ζητήσει και τόσα χρόνια κρατούσε σε μια μεγάλη γαλάζια βαλίτσα. Μια βαλίτσα γεμάτη “Μυστήριο”, “Μάσκα”, “Μασκούλα”, “Μίκυ Μάους” και ένα πλήθος σχολικά βιβλία, λυσάρια και περιοδικά. Με το κουτάκι του σε απόχρωση του ροζ, αν θυμότανε καλά. Κάθε φορά που άνοιγε την βαλίτσα άνοιγε και το κουτάκι. Μύριζε το άρωμα. Μύριζε και θυμόταν. Είχαν πια χωρίσει.

Ο θάλαμος του ανελκυστήρα κατέβαινε κι αυτός αναθυμόταν. Ιστορίες παλιές, ξεχασμένες. Περιστατικά, γεγονότα, εξόδους, διάλογους. Ένα φόρεμα της. Τους ώμους της γυμνούς. Ένα πουκαμισάκι της. Συναντήσεις επιτυχημένες και αποτυχημένες. Τις πρώτες και μοναδικές κοινές διακοπές τους. Την οικογένεια και τους φίλους της. Αναθυμότανε, σκεφτότανε και εισέπνεε το, τότε, άρωμα, της.

Ο θάλαμος κατέβαινε. Ένα μικρό σκαμπανέβασμα και σταμάτησε στο ισόγειο. Πήρε μια βαθιά εισπνοή και γέμισε τα πνευμόνια του με αέρα και Chloe. Άνοιξε και βγήκε. Δεκαπέντε- είκοσι βήματα και βρέθηκε στη ζέστη του δρόμου. Βάδιζε και πήγαινε και στο μυαλό του ένα άρωμα ακόμα τραγουδούσε. . . 

(*) USB memory stick 1GB . . . σε απλά ελληνικά.


Ακούγεται η Timi Yuro στο κλασσικό τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι ‘‘All Alone Am I” [Μη Τον Ρωτάς Τον Ουρανό] η πιο γνωστή εκτέλεση του οποίου είναι με την Brenda Lee [από την οποία και ακούγεται και στην ταινία Going Steady ή Γρανίτα από Λεμόνι Νο 2 στα καθ’ ημάς. . .].



16/07/2007

9 σχόλια:

  1. ειναι αραγε αληθεια;
    κοινο γνωρισμα και σε σας τους αντρες η, απο λεπτομεριες, επαναφορα στη μνημη, μυαλου κι αισθησεων, στιγμων μιας σχεσης;

    αν ετσι ειναι, τοτε Αειποτε, τιποτε δε παει χαμενο...

    ποσο τρυφερο, διαβαστηκε απο μενα, Δευτερα πρωί!
    να μια συμπαθης αφορμη να βγω απο τις συνθηκες του προηγουμενου ποστ σας.... :)

    καλημερα και καλη βδομαδα να εχετε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. tha prepei na tin agapise poli aftin tin ginaika....
    arage ekeini to kserei afto?
    An to iksere tha allaze tipote?
    i pali to aroma tha ksipnouse kai pali pallies kales i diskoles anamniseis?
    kali mera kale mas aeipote kai kali evdomatha!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ...Βάδιζε και πήγαινε και στο μυαλό του ένα άρωμα ακόμα τραγουδούσε...

    ...! Ωραίο, αρά τώρα αναρωτιέμαι για το πραγματικό περιεχόμενο της γαλάζιας βαλίτσας... Τι μυστήρια να κρύβει άραγε το "μυστήριο";
    Καλημέρα και καλή εβδομάδα :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αντικατέστησε σε παρακαλώ το "αρά" με "αλλά".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κάπου είχα διαβάσει ότι αυτά που μας εντυπώνονται δια της όσφρησης παραμένουν περισσότερο στη μνήμη απ΄ ότι αυτά που αντιλαμβάνονται οι άλλες αισθήσεις. Αυτό μου θυμίσατε με την τρυφερή σας ιστορία.
    Σας ευχαριστούμε και για τις πληροφορίες που μας δίνετε πάντα σχετικά με τις μουσικές σας επιλογές. Να είστε καλά και καλή σας εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. E λοιπόν τι ψάξιμο είχα ρίξει για εκείνο το θαυμάσιο in the cool of the day -ιδέα του armirikia-δεν λέγεται! Δεν είχα υπόψη μου ότι κυκλοφορεί δίσκος από τη Λυρα..
    (http://www.musiccorner.gr/nees_kyklof/04/lounge.html)
    Μπράβο φίλε aeipote, ωραίο κείμενο, πληροφορίες και μουσική!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εχω κι'εγώ ένα μπουκαλάκι από κολώνια κάπου. Μετά από τόσα χρόνια ούτε ξέρω που είναι, ούτε θυμάμαι πως μυρίζει!
    Μ'άρεσε να κρατάω ενθύμια, ένα μακώ ή ένα ζευγάρι κάλτσες ή διάφορα προσωπικά αντικείμενα. Αλλά βρίσκω πως δεν έχουν καμμία αξία πλέον.
    Ωρες ώρες αναρωτιέμαι αν είμαι τελικά ψυχρή. Οταν κλείσει ένας κύκλος (όχι όταν λήξει η σχέση αλλά μέσα μου) είναι οριστικό.
    Σκεφτόμουν μιά μέρα άτι είναι σαν τα τρόπαια που μαζεύουν οι δολοφόνοι. :PPPP
    Καλή σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Είδες; Όσο περισσότερο ... κατεβαίνει κανείς, τόσο περισσότερο ανεβαίνουν οι μνήμες...

    Καλησπέραα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Orelia:

    Με αλήθεια μοιάζει. . . Το ζήτημα είναι πονάς τις σχέσεις που φτιάχνεις και τι από αυτές ενσωματώνεται και σε, αείποτε, συντροφεύει. . .

    propetis:

    Ότι πέρασε, πέρασε σωστά. Όλα έχουν αλλάξει πια και το να προσπαθείς να επαναφέρεις ή και να αποκαταστήσεις παλιές ιστορίες μοιάζει μάταιο. Και είναι.

    ViSta:

    Το "Mυστήριο" έκρυβε μυστήρια αστυνομικά, άντε και κανένα γουέστερν. Κι ακόμα Ζορό και κάποια άλλα . .

    elmelissa:

    Ότι ξυπνά μια μνήμη για να χαϊδέψει ένα στομάχι και να πεταρίσει η καρδιά καλό είναι. . .
    Να και σεις είστε καλά λίαν.

    Katerina ante portas:

    Τον δίσκο της Lyra τον ανακάλυψα κι εγώ ψάχνοντας πληροφορίες για το "All Alone Am I". Το πιθανότερο ότι θα τον αναζητήσω. . .
    Ευχαριστώ πολύ.

    ellinida:

    Εγώ στεναχωριέμαι, μέχρι σκασίματος, που δεν από τις σχέσεις μου κράτησα τις φωνές. . . Όλα τα πράγματα κάνουν τον κύκλο τους. Ότι πέρασε, πέρασε. Λίγη προσοχή μόνο στο τι, κυριολεκτικά, πετάμε. Ποτέ δε γνωρίζεις πότε θα το [ξανα]αναζητήσεις. . .

    Sotiris K. :

    Ο Θείος Ηράκλειτος λέει:

    Οδός άνω κάτω μία και ωυτή.

    Καλό Μεσημεράκι. Να είσαστε όλοι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή