Αφορμή για την παρούσα εγγραφή στάθηκε το σχόλιο του αγαπητού Σωτήρη Κ. στην προηγούμενη εγγραφή, “Φλοξ”. Ένα σχόλιο στο οποίο θα προσπαθήσω να απαντήσω θεωρώντας ότι σχόλιο και απάντηση έχουν ευρύτερο ενδιαφέρον και δεν περιορίζονται στα δυο πρόσωπα που εμπλέκονται.Έγραψα ότι οι πολιτικοί βρίσκονται “στην κοσμάρα τους’’ και θεωρώ πολύ εύστοχο το υπόψη σχόλιο το οποίο θέτει συγκεκριμένα ερωτήματα βάζοντας απέναντι στην “κοσμάρα” των πολιτικών τη δική μας, ατομική, “κοσμάρα”. Ας το δούμε.
Πρώτο ερώτημα: “Μήπως τους έχω βάλει εκεί για να μπορώ να τους χρεώνω, αυτά που ξέρω ότι ανήκουν και στις δικές μου παραλείψεις;”.
Αν το “εκεί” δηλώνει ακριβώς την “κοσμάρα” [τι κακόηχη, αντιπροσωπευτική λέξη] το πρόβλημα το έχω εγώ και όχι αυτοί. Η συγκεκριμένη ένταξή τους έχει να κάνει με τις δικές τους πράξεις και παραλείψεις και όχι με δικό μου “βόλεμα”. Όπως και να έχει όμως υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην ατομική παράλειψη, και μάλιστα σε επίπεδο συμμετοχής – το και στο ερώτημα, και την πολιτική, και συνεπώς συλλογική, παράλειψη. Ότι κάποιοι τώρα μπορούν να επικαλεστούν την ανεπάρκεια των πολιτικών για να δικαιολογήσουν δικές τους πράξεις ή παραλείψεις είναι πιθανότατο. Αλλά πόσοι είναι αυτοί και για ποιο επίπεδο μιλάμε; Θα έλεγα για παράγοντες της οικονομικής ζωής και μεγαλοσυνδικαλιστές κυρίως.
Δεύτερο ερώτημα: “Μήπως όταν μου λέει θα, καμώνομαι πως τον πιστεύω, για να μπορώ μετά να έχω κάποιον να κατηγορώ και όχι τον εαυτό μου;”.
Προφανώς και σαφέστατα, όχι, αν μιλάμε για ανθρώπους με κοινό νου. Όταν μου λέει “θα” ένας πολιτικός κρατάω μικρό καλάθι. Σημειώνω τι είπε και περιμένω να δω το τι και το πώς. Θα μπορούσα να “καμωθώ” ότι τον πιστεύω αν είχα άμεσο συμφέρον και προσπαθούσα να επωφεληθώ. Πέρα απ’ αυτό δυσκολεύομαι να δω που τέμνονται τα προσωπικά ζητήματα με το “θα” των πολιτικών για να μπορώ να αποδώσω κατηγορίες. Θεωρώ ότι μιλάμε γενικώς για “θα” και όχι για περιπτώσεις του τύπου “Όταν έλθουμε στην εξουσία θα σε διορίσουμε στην θέση τάδε. . .”.
Τρίτο ερώτημα: “Δηλαδή, τι ακριβώς ον, είναι ένας πολιτικός και τι περιμένω να κάνει στην περίπτωση των Δασών για παράδειγμα;”
Ένας πολιτικός είναι άνθρωπος όπως όλοι μόνο που για να υποστηρίξει το ρόλο του χρειάζονται κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ας πούμε, εντιμότητα, συνέπεια, ευπρέπεια, ευφυΐα, ικανότητα, επιθυμία να προσφέρει στα κοινά και άλλα πολλά [όπως π.χ. σωστή χρήση των Ελληνικών, για τα δικά μου γούστα. . .].
Για την περίπτωση των Δασών δε, θα περίμενα τα αυτονόητα. Να υπάρχει ποσοτική και ποιοτική επάρκεια μέσων και υλικών και σωστός σχεδιασμός και χρήση τους από επαρκώς εκπαιδευμένο και καταλλήλου πλήθους προσωπικό. Τίποτα περισσότερο. Και θα ήθελα να υπάρχει η πρόβλεψη και η οργάνωση που θα καθιστούσε αδιανόητο το να βγει κοτζάμ υπουργός, λέμε τώρα, και να δηλώσει “την πατήσαμε. . .”.
Όσο για το κτίσιμο στο δασάκι του τούρκου προ- παππού και το χτηματάκι (εντός σχεδίου ..δάσους) μερικών ή υπάρχουν νόμοι και κανόνες ή δεν υπάρχουν. Και μάλιστα με την αυτή ισχύ έναντι όλων, της εκκλησίας, προφανώς, συμπεριλαμβανομένης. Και νόμοι και κανόνες περνάνε από τα χεράκια των πολιτικών. Δεν είναι καθόλου δυσάρεστο να υπάρχουν κάποιοι κακομαθημένοι συμπολίτες μας που δεν θα τους περάσει να παρανομήσουν και να χτίσουν εκεί που δεν πρέπει να χτίσουν. Η ιστορία με τα αυθαίρετα στην Ελλάδα έχει καταντήσει ένα εξαιρετικά κακόγουστο αστείο. Σε αυτό αντικατοπτρίζεται και η αξιοπιστία και η συνέπεια αυτών που κυβέρνησαν και κυβερνάν τη χώρα.
Τέταρτο ερώτημα: “Αν δεν ήταν και ο εκπρόσωπός μας στη Βουλή, από πού θα αντλούσαμε το δικό μας άλλοθι;”
Δυσκολεύομαι να κατανοήσω τη σχέση. Ποιος είναι ο εκπρόσωπος μου στη Βουλή; Αυτός που ψήφησα και δε γνωρίζει καν ότι υπάρχω; Πόσοι πολίτες διαθέτουν εκπρόσωπο, σε προσωπικό επίπεδο, στην Βουλή; Μήπως οι κολλητοί και οι τοπικοί παράγοντες κάθε είδους και κατηγορίας; Και τι είδους άλλοθι μπορώ να αντλήσω από την εκεί παρουσία του και κυρίως για ποιο πράγμα;
Πέρα και πάνω από τα λεχθέντα. Θα συμφωνήσω για την ύπαρξη ευθύνης σε προσωπικό επίπεδο. Ευθύνης απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, ευθύνης απέναντι σε αυτούς που προηγήθηκαν και ευθύνης απέναντι σε αυτούς που έπονται. Ευθύνη ευθέως ανάλογη της ηλικίας, της μόρφωσης και της κοινωνικής και οικονομικής θέσης του ατόμου. Θα συμφωνήσω ότι το να κάθεσαι μακάριος στον καναπέ σου και να βρίζεις τους πολιτικούς δεν οδηγεί πουθενά [κι ας το αξίζουν προκαλώντας ασύστολα πολλές φορές με τη συμπεριφορά και την πολιτεία τους].
Έχει ο καθένας τις ευθύνες του, λοιπόν, αλλά αυτές των πολιτικών, σε απόλυτα μεγέθη, είναι θαρρώ πολύ μεγαλύτερες των πολιτών στο μέτρο που οι πρώτοι είναι αιρετοί, έχουν δεσμευθεί από τα μπαλκόνια για συγκεκριμένα πράγματα και είναι υπεύθυνοι για την εύρυθμη λειτουργία του κράτους και των μηχανισμών του. Πρέπει να είναι, στο σύνολό τους, παραδείγματα προς μίμηση και πολύ φοβούμαι ότι ελάχιστοι από αυτούς είναι. Δυστυχώς, το:
“Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που εξασφαλίζει ότι δεν θα κυβερνηθούμε από καλύτερους απ’ ότι αξίζουμε”.
μοιάζει να ισχύει.
Ακούγεται ο Κώστας Μπίγαλης να τραγουδά “Μπαλκονομπερδεμένος” από τον πρώτο δίσκο του: “Με τον Ήλιο στους Ιχθείς”.
23/07/2007
καλημερουδι αφηνω αειποτε!
ΑπάντησηΔιαγραφή;)
-διαθεση νταουν ταουν! αλλα το προσπαθω!!! φτου μου μην με ματιασω!-
Καλημέρα, καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα πρέπει να η ζέστη φταίει!
Μη το βάζετε κάτω. Είπαμε:
Τα καλύτερα έρχονται!
:))
Πολύ ωραίο το άρθρο σου. Ωστόσο, όλη η σκέψη σου είναι εγκλωβισμένη στην προπαγάνδα της δημοκρατίας. Ένα οικονομικό σύστημα που ποτέ του δε θα γίνει δημοκρατικό στην πολιτική του έκφραση. Η μόνη θα ήταν ακριβώς η δική μας ενασχόληση με τα κοινά, μέσα από τις τοπικές κοινωνίες της γειτονιάς, στα δημοτικά ή νμομαρχιακά συμβουλια και τους συλλόγους. Η παρακολούθηση και η πίεση πυο ασκείται είναι η καλύτερη δημοκρατία για την προστασία μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία δημοκρατία έχουμε. Βασιλευομένη δημοκρατία ένα πράγμα, όπου η πρωθυπουργία είναι κληρονομικό δικαίωμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσο για τους βολευτές, αν σκεφτεί κανείς πόσα χρήματα χρειάζονται για να εκλεγεί κάποιος, είναι λογικό να το βλέπουν σαν επένδυση και όχι ως λειτούργημα.
Εμείς τα χαιβάνια τους ψηφίζουμε. Αδιέξοδο, ψηφίζεις τον λιγότερο επικίνδυνο...
To σύστημα είναι βρώμικο όπου και να το πιάσει κανείς. Δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει τίποτα όσο δεν ξυπνάμε να κατεβούμε στους δρόμους, να διαμαρτυρηθούμε, να τους μαυρίσουμε.
Ειλικρινά έχω πάψει εντελώς να ενδιαφέρομαι γιατί δεν θα αλλάξει τίποτα και ποτέ. Αυτός ο λαός σώνεται μόνο με λοβοτομή, τι να πω...
Ετσι για να μην εκνευρίζομαι έχω βρει την λύση, γελάω μαζί τους.
Κατ' αρχήν να σε ευχαριστήσω που ασχολήθηκες τόσο διεξοδικά με το σχόλιό μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι τιμή και ειλικρινά σε ευχαριστώ.
Τα ερωτήματα που έθεσα, για να έρθω και στο προκείμενο, είναι ρητορικά.
Η άποψή μου είναι ότι οι απαντήσεις που δέχονται είναι καταφατικές.
Ξέρω, είναι βαρύ αυτό που λέω, αλλά το πιστεύω.
Αν κοιτάξουμε γύρω μας, βεβαίως θα βρούμε και ανθρώπους καλοπροαίρετους που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν αυτά που σημειώνεις και εσύ.
Όμως για δες. Η κοινωνία είναι ένα σύνολο ανθρώπων με διαφορετική παιδεία, διαφορετικές κοσμοαντιλήψεις, διαφορετικά πιστεύω, διαφορετικές ματιές...
Και όσο και να ακουστεί ελιτίστικο, αυτό που κυριαρχεί, δεν είναι η άποψη που θέλει να προβάλλεται η κοινωνική αλληλεγγύη, ο αλτρουϊσμός ο ορθολογισμός έστω...
Και δεν είναι μόνον ότι αυτή η άποψη δεν είναι η κυρίαρχη, το πιο σημαντικό είναι ότι σαν κοινωνία αναπτύσσει εκπαιδευτικούς μηχανισμούς (και δεν εννοώ απαραίτητα αυτούς της τυπικής εκπαίδευσης) που ετοιμάζει και τις επερχόμενες γενιές, αλλά και αυτές που έχουν διαφορετικές ίσως αντιλήψεις και άλλες αντιστάσεις, προς αυτή την κατεύθυνση του ατομικισμού στην καλύτερη περίπτωση, στην κουτοπονηριά κατά το συνηθέστερο.
Μέσα σε αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, οι κάθε μορφής εκπρόσωποί μας, είτε πρόκειται για τους εκλεγόμενους σε συλλογικά όργανα, είτε και στην Βουλή, επιλέγονται από ΕΜΑΣ, με κριτήρια που ικανοποιούν αυτήν την κατάσταση.
Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες παραδειγμάτων, αλλά δεν νομίζω να έχει και κανένα νόημα. (Επειδή έτσι με προκαλεί σαν σκέψη απλώς θα αναφέρω την περίπτωση του ... Αστυνόμου Θεοχάρη(!) :) που εκλέχτηκε στη Βουλή. Τι συμπεριφορά να περίμεναν άραγε οι ψηφοφόροι του; Αυτή του ανθρώπου-ηθοποιού Γιώργου Βασιλείου(έτσι νομίζω τον λένε τον άνθρωπο) ή του.. Αστυνόμου Θεοχάρη; )
Λέω λοιπόν αγαπητέ φίλε, που και πάλι σε ευχαριστώ για την τιμή που μου έκανες, ότι τα πράγματα δεν είναι άσχημα.
Είναι χειρότερα.
Και το πρόβλημα δεν βρίσκεται στους άλλους, για να διαφωνήσω με τη φίλη την ελληνίδα.
Το πρόβλημα είναι δικό μας.
Ατομικό του καθενός....
ο δείμος του πολίτη:
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω για την παρακολούθηση, πίεση και συμμετοχή. Έχουμε καταντήσει να έχουμε κοινωνίες και ‘‘Δημοκρατίες” του καναπέ όπου οι ανίκανοι και οι ατάλαντοι ζουν και βασιλεύουν. . .
ellinida:
Είναι γεγονός ότι ο νεποτισμός ‘‘φοριέται” πολύ στους άχαρους καιρούς μας. Η αποστασιοποίηση πάντως βολεύει πολλαπλώς το σύστημα και καθόλου δεν το δυσκολεύει. Το μαύρισμα, των γνωστών για την ανεπάρκεια τους, είναι μια καλή αρχή. . .
Sotiris K:
Ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου για τα καλά λόγια και την τιμή. Στην ουσία δε διαφωνούμε θαρρώ. Όντας εξαιρετικά λογικοί, και γιατί όχι; - ευαίσθητοι, και οι δύο θλιβόμαστε για τον εξοστρακισμό του αυτονόητου το οποίο θα οδηγούσε σε σαφώς καλύτερες καταστάσεις. Το έχω ξαναπεί. Στην Ελλάδα διαπραγματευόμαστε το πόσο κάνει 1+1. Και είναι κρίμα. . .
Θα συμφωνήσω ότι δίνουμε χώρο στους πονηρούς και τους ανάξιους αλλά θα πω ότι το πρόβλημα δεν είναι αποκλειστικά δικό μας αλλά: και δικό μας. Ίσως έρθει η εποχή που ένα πλήθος ‘‘ατομικών επαναστάσεων” οδηγήσει σε μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική επανάσταση για να κάποια πράγματα μπουν στη θέση τους. Μέχρι τότε τυχεροί όσοι γνωρίζουν ότι 1+1 κάνει, απλά και σκέτα, 2.
Να είσαι καλά
Καλημέρα και Υπομονή. Και αυτός ο καύσωνας θα περάσει. . .
Λολλ ο αστυνόμος Θεοχάρης που έγινε πολιτικός λόγω της τηλεοπτικής του καριέρας είναι η πιό τρανή απόδειξη ότι μιά λοβοτομή θα μας σώσει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣταματώ εδώ όμως γιατί η ΔΕΗ μας έκοψε το ρεύμα πάλιιιι και πρέπει να κλείσω μην τα φτύσει το ups.
Πιο πολύ από τον "αστυνόμο Θεοχάρη" με διαολίζουν οι [μεγαλο]συνδικαλιστές που γίνονται βουλευτές, υπουργοί και ότι άλλο κρατικοδίαιτο υπάρχει με τις πλάτες, και την ανοχή;, των εργαζομένων. . .
ΑπάντησηΔιαγραφήκαληΗμέρα