0346. Μια Απάντηση

Αφορμή για την παρούσα εγγραφή στάθηκε το σχόλιο του αγαπητού Σωτήρη Κ. στην προηγούμενη εγγραφή, “Φλοξ”. Ένα σχόλιο στο οποίο θα προσπαθήσω να απαντήσω θεωρώντας ότι σχόλιο και απάντηση έχουν ευρύτερο ενδιαφέρον και δεν περιορίζονται στα δυο πρόσωπα που εμπλέκονται.

Έγραψα ότι οι πολιτικοί βρίσκονται “στην κοσμάρα τους’’ και θεωρώ πολύ εύστοχο το υπόψη σχόλιο το οποίο θέτει συγκεκριμένα ερωτήματα βάζοντας απέναντι στην “κοσμάρα” των πολιτικών τη δική μας, ατομική, “κοσμάρα”. Ας το δούμε.

Πρώτο ερώτημα: “Μήπως τους έχω βάλει εκεί για να μπορώ να τους χρεώνω, αυτά που ξέρω ότι ανήκουν και στις δικές μου παραλείψεις;”.

Αν το “εκεί” δηλώνει ακριβώς την “κοσμάρα” [τι κακόηχη, αντιπροσωπευτική λέξη] το πρόβλημα το έχω εγώ και όχι αυτοί. Η συγκεκριμένη ένταξή τους έχει να κάνει με τις δικές τους πράξεις και παραλείψεις και όχι με δικό μου “βόλεμα”. Όπως και να έχει όμως υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην ατομική παράλειψη, και μάλιστα σε επίπεδο συμμετοχής – το και στο ερώτημα, και την πολιτική, και συνεπώς συλλογική, παράλειψη. Ότι κάποιοι τώρα μπορούν να επικαλεστούν την ανεπάρκεια των πολιτικών για να δικαιολογήσουν δικές τους πράξεις ή παραλείψεις είναι πιθανότατο. Αλλά πόσοι είναι αυτοί και για ποιο επίπεδο μιλάμε; Θα έλεγα για παράγοντες της οικονομικής ζωής και μεγαλοσυνδικαλιστές κυρίως.

Δεύτερο ερώτημα: “Μήπως όταν μου λέει θα, καμώνομαι πως τον πιστεύω, για να μπορώ μετά να έχω κάποιον να κατηγορώ και όχι τον εαυτό μου;”.

Προφανώς και σαφέστατα, όχι, αν μιλάμε για ανθρώπους με κοινό νου. Όταν μου λέει “θα” ένας πολιτικός κρατάω μικρό καλάθι. Σημειώνω τι είπε και περιμένω να δω το τι και το πώς. Θα μπορούσα να “καμωθώ” ότι τον πιστεύω αν είχα άμεσο συμφέρον και προσπαθούσα να επωφεληθώ. Πέρα απ’ αυτό δυσκολεύομαι να δω που τέμνονται τα προσωπικά ζητήματα με το “θα” των πολιτικών για να μπορώ να αποδώσω κατηγορίες. Θεωρώ ότι μιλάμε γενικώς για “θα” και όχι για περιπτώσεις του τύπου “Όταν έλθουμε στην εξουσία θα σε διορίσουμε στην θέση τάδε. . .”.

Τρίτο ερώτημα: “Δηλαδή, τι ακριβώς ον, είναι ένας πολιτικός και τι περιμένω να κάνει στην περίπτωση των Δασών για παράδειγμα;”

Ένας πολιτικός είναι άνθρωπος όπως όλοι μόνο που για να υποστηρίξει το ρόλο του χρειάζονται κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ας πούμε, εντιμότητα, συνέπεια, ευπρέπεια, ευφυΐα, ικανότητα, επιθυμία να προσφέρει στα κοινά και άλλα πολλά [όπως π.χ. σωστή χρήση των Ελληνικών, για τα δικά μου γούστα. . .].

Για την περίπτωση των Δασών δε, θα περίμενα τα αυτονόητα. Να υπάρχει ποσοτική και ποιοτική επάρκεια μέσων και υλικών και σωστός σχεδιασμός και χρήση τους από επαρκώς εκπαιδευμένο και καταλλήλου πλήθους προσωπικό. Τίποτα περισσότερο. Και θα ήθελα να υπάρχει η πρόβλεψη και η οργάνωση που θα καθιστούσε αδιανόητο το να βγει κοτζάμ υπουργός, λέμε τώρα, και να δηλώσει “την πατήσαμε. . .”.

Όσο για το κτίσιμο στο δασάκι του τούρκου προ- παππού και το χτηματάκι (εντός σχεδίου ..δάσους) μερικών ή υπάρχουν νόμοι και κανόνες ή δεν υπάρχουν. Και μάλιστα με την αυτή ισχύ έναντι όλων, της εκκλησίας, προφανώς, συμπεριλαμβανομένης. Και νόμοι και κανόνες περνάνε από τα χεράκια των πολιτικών. Δεν είναι καθόλου δυσάρεστο να υπάρχουν κάποιοι κακομαθημένοι συμπολίτες μας που δεν θα τους περάσει να παρανομήσουν και να χτίσουν εκεί που δεν πρέπει να χτίσουν. Η ιστορία με τα αυθαίρετα στην Ελλάδα έχει καταντήσει ένα εξαιρετικά κακόγουστο αστείο. Σε αυτό αντικατοπτρίζεται και η αξιοπιστία και η συνέπεια αυτών που κυβέρνησαν και κυβερνάν τη χώρα.

Τέταρτο ερώτημα: “Αν δεν ήταν και ο εκπρόσωπός μας στη Βουλή, από πού θα αντλούσαμε το δικό μας άλλοθι;”

Δυσκολεύομαι να κατανοήσω τη σχέση. Ποιος είναι ο εκπρόσωπος μου στη Βουλή; Αυτός που ψήφησα και δε γνωρίζει καν ότι υπάρχω; Πόσοι πολίτες διαθέτουν εκπρόσωπο, σε προσωπικό επίπεδο, στην Βουλή; Μήπως οι κολλητοί και οι τοπικοί παράγοντες κάθε είδους και κατηγορίας; Και τι είδους άλλοθι μπορώ να αντλήσω από την εκεί παρουσία του και κυρίως για ποιο πράγμα;

Πέρα και πάνω από τα λεχθέντα. Θα συμφωνήσω για την ύπαρξη ευθύνης σε προσωπικό επίπεδο. Ευθύνης απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, ευθύνης απέναντι σε αυτούς που προηγήθηκαν και ευθύνης απέναντι σε αυτούς που έπονται. Ευθύνη ευθέως ανάλογη της ηλικίας, της μόρφωσης και της κοινωνικής και οικονομικής θέσης του ατόμου. Θα συμφωνήσω ότι το να κάθεσαι μακάριος στον καναπέ σου και να βρίζεις τους πολιτικούς δεν οδηγεί πουθενά [κι ας το αξίζουν προκαλώντας ασύστολα πολλές φορές με τη συμπεριφορά και την πολιτεία τους].

Έχει ο καθένας τις ευθύνες του, λοιπόν, αλλά αυτές των πολιτικών, σε απόλυτα μεγέθη, είναι θαρρώ πολύ μεγαλύτερες των πολιτών στο μέτρο που οι πρώτοι είναι αιρετοί, έχουν δεσμευθεί από τα μπαλκόνια για συγκεκριμένα πράγματα και είναι υπεύθυνοι για την εύρυθμη λειτουργία του κράτους και των μηχανισμών του. Πρέπει να είναι, στο σύνολό τους, παραδείγματα προς μίμηση και πολύ φοβούμαι ότι ελάχιστοι από αυτούς είναι. Δυστυχώς, το:

“Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που εξασφαλίζει ότι δεν θα κυβερνηθούμε από καλύτερους απ’ ότι αξίζουμε”.

μοιάζει να ισχύει.

Ακούγεται ο Κώστας Μπίγαλης να τραγουδά “Μπαλκονομπερδεμένος” από τον πρώτο δίσκο του: “Με τον Ήλιο στους Ιχθείς”.

23/07/2007