0349. Το Ρολογάκι που Φορείς

“Θέλω να γράψω για ένα τραγούδι. Ένα τραγούδι του 1940. Το άκουσα. Μου άρεσε με την πρώτη. Με συγκίνησε. Ο σκοπός του. Η ιδιαίτερη λίαν της τραγουδίστριας της φωνής χροιά.“ Έτσι ξεκινούσε η προηγούμενη εγγραφή. Μια εγγραφή που, λόγω συνθηκών, λοξοδρόμησε. Και έμεινε μετέωρο, ίσως, το ερώτημα για κάποιους ευγενικούς αναγνώστες: Και ποιο το τραγούδι;

Ας το πάρει το ποτάμι. “Το Ρολογάκι που Φορείς” το τραγούδι. Μια σύνθεση του Παναγιώτη Τούντα σε στίχους του Κώστα Κοφινιώτη με την ιδιαίτερη, για τα γούστα μου, φωνή της Ιωάννας Γεωργακοπούλου να σιγοντάρεται από αυτή του Μανώλη Χιώτη. Το τραγούδι περιέχεται στο πρώτο CD της 5^ης θήκης της σειράς “Η Ιστορία του Ρεμπέτικου και του Λαϊκού Τραγουδιού” που εδώ και ένα μήνα περίπου προσφέρει η εφημερίδα “Το Βήμα”.

Μέχρι τώρα γνώριζα, όπως οι περισσότεροι, το: “Το Γιλεκάκι που Φορείς”, των Σπύρου Ολλανδέζου / Γιάννη Θεοδωρίδη. Όμως εκτός από γιλεκάκια φοράμε και ρολογάκια. Λογικό και πρόσβαρο, λοιπόν, να κάτι και για τα ρολογάκια τραγουδηθεί.

Μου αρέσει αυτό το τραγούδι. Μου αρέσει η μελωδική του γραμμή, ο στιβαρός ρυθμός του, η ηχογράφηση που δείχνει την ηλικία της, ετών 67, και σε μεταφέρει στην εποχή. Μου αρέσει η ακουστική κιθάρα, θαρρώ ότι δεν υπάρχει μπουζούκι αλλά δεν και όρκο παίρνω, οι δεύτερες φωνές του Μανώλη Χιώτη με την λαϊκή χροιά που μάλλον δεν ταιριάζουν με την μετέπειτα πορεία και εικόνα του. Μου αρέσουν οι στίχοι.

Πάνω απ’ όλα όμως μου αρέσει ο τρόπος που ερμηνεύει η Γεωργακοπούλου και η χροιά και το μέταλλο της φωνής της που χρωματίζουν με μια λεπτή θλίψη το τραγούδι. Τέσσερα τετράστιχα που, ανά δύο – δύο στίχους, επαναλαμβάνονται και αυτή είναι μια ακόμα ιδιαιτερότητα που, θαρρώ, δεν έχω ξανασυναντήσει.

Παραθέτω τους στίχους του τραγουδιού και ελπίζω να κι εσάς μεταφέρει στην εποχή του και να μέσα σας λεπτές χορδές τανύσει και σας κάνει να πράγματα αισθανθείτε. Γιατί γι’ αυτό είναι τα τραγούδια. Για να τα ακούμε και να ταξιδεύουμε, και αισθανόμαστε και ζούμε. . .

Το Ρολογάκι που Φορείς

Το ρολογάκι που φορείς

Και το κοιτάς με χάρη

Δώρο πρωτοχρονιάτικο

Επέρσι στο ’χα πάρει
Το ’χω πληρώσει με καημούς

Με χίλια δυο φαρμάκια

Κι είναι ο λεπτοδείχτης του

Γιομάτος βασανάκια

Σαν τη καρδιά μου τι τίκι τίκι τακ

Χτυπάει πονεμένα

Κι αν είχε στόμα θα ’λεγε

Τι τράβηξα για σένα

Κι αν τώρα μας χωρίσανε

Ποτέ να μη το χάσεις

Να με θυμάσαι και να κλαις

Την ώρα σαν κοιτάζεις

30/07/2007

0348. Φωτιές και Ρολογάκια

Θέλω να γράψω για ένα τραγούδι. Ένα τραγούδι του 1940. Το άκουσα. Από το πρώτο άκουσμα το βρήκα ιδιαίτερο και όμορφο. Το άκουσα φορές πολλές. Μου αρέσει ο ρυθμός του. Το κλίμα της τότε εποχής που κρατά εγκλωβισμένο. Και βεβαίως η ιδιαίτερη λίαν της τραγουδίστριας της φωνής χροιά.

Και είναι Ιούλιος του 2007. Τέλη. Και γίνονται τα όσα. Φωτιές και καταστροφές. Βιος που καίγεται. Περιουσίες, ατομικές και εθνικές, που χάνονται. Και ζωές. Πως μπορεί κανείς να γράφει για ανώδυνα τραγούδια με τόσο πόνο στη γειτονιά του; Κι όμως έχουμε βρει τρόπους και τεχνικές. Εκφράσεις και διατυπώσεις τυποποιημένες και αποδυναμωμένες που εξυπηρετούν και βολεύουν. Τεχνάσματα που μας διευκολύνουν στο να παίρνουμε αποστάσεις και να τις κρατάμε.

Έχουν λυσσάξει, έτσι, στα δελτία ειδήσεων με τις “πύρινες φλόγες”. Πύρινες φλόγες που καίνε τα χωριά α, β, γ. . . Η εύκολη, απρόσωπη και συλλογική διατύπωση. Και πίσω από το συλλογικό, το “χωριό α”, τα προσωπικά δράματα. Αδυνατώ να λειτουργήσω έτσι.

Όχι, δε καίγεται το χωρίο “α”. Καίγεται το σπίτι του Γιάννη, του Παναγιώτη, της Ελένης.

Το δράμα μπορεί να ξεκινά σε συλλογικό επίπεδο, “το χωριό”, και έτσι να περιγράφεται αλλά καταλήγει στο αβάσταχτο προσωπικό. Κάθε σπίτι, κάθε νοικοκυριό, κάθε δωμάτιο και η ιστορία του. Ο μόχθος να στηθεί και όλα όσα κρύβει μέσα του. Όσα έζησε και όσα δε θα ζήσει.

Το ίδιο και με τις δασικές εκτάσεις. Πόνος για το κάθε ξεχωριστό κλαδί, το κάθε δέντρο. Δέντρα και κλαδιά, το καθένα με τη φυσιογνωμία του, που ομαδοποιούνται και χάνονται μέσα στον όρο “δάσος”. Θλίψη για το τραυματισμένο τοπίο, την ερήμωση και την απαξίωση. Και πόνος για όλα τα πλάσματα του θεού, μικρά μεγάλα και ελάχιστα, που έχασαν τα σπίτια τους ή ακόμα και τη ζωή τους.

Θα φύγουν οι κάμερες των τηλεοπτικών σταθμών και θα μείνουν οι άνθρωποι με την οδύνη, τον πόνο, το παράπονο, τον παρατεταμένο μόχθο. Με τα αναπάντητα ερωτήματα και την αβάσταχτη αίσθηση ότι έχουν αδικηθεί ότι δεν τους συνέτρεξαν όσο θα έπρεπε. Προσωπικά δράματα και πληγές που θα πάρει χρόνια πολλά για να κλείσουν, αν ποτέ κλείσουν. Πορείες ζωής που έχουν εκτραπεί. Ζωές που κόπηκαν στα δυο. Ναυαγισμένα όνειρα. Ξεκίνημα από την αρχή. Πόνος. Αβάσταχτος, συγκεκριμένος, ανθρώπινος πόνος.

Και οι άλλοι. Οι τυχεροί που δεν απειλήθηκαν οι ζωές και οι περιουσίες τους. Αυτοί που ζουν τις ιστορίες αυτές από τον καναπέ του σπιτιού τους με το τηλεχειριστήριο στο χέρι. Που συμπάσχουν, κατανοούν κι αναστενάζουν όσο η εικόνα και ο ήχος βρίσκεται στο σαλόνι τους. Και μετά η καθημερινότητα του καθενός που δεν αφήνει τίποτα να την διαταράξει. Η εφαρμογή του: “Απ’ έξω απ’ την πορτούλα μου κι ας είναι κι αδελφούλα μου”. Γιατί έτσι πλέον είναι δομημένες οι κοινωνίες μας. Για να “λειτουργούν” τάχα μου.

Βεβαίως οι συνάνθρωποι δεν θα αφεθούν στην τύχη τους. Όταν σβήσουν οι φωτιές θα σπεύσουν επιτόπου, γεμάτοι συγκατάβαση και αχνά χαμόγελα, οι κουστουμάτοι. Οι πολιτικοί και οι πάσης φύσεως αρμοδίως αρμόδιοι. Θα κάνουν δηλώσεις, πάντοτε μπροστά σε κάμερες και μικρόφωνα, και θα υποσχεθούν λαγούς με πετραχήλια. Πρώτο και καλύτερο το τετριμμένο και ανελλήνιστο: “θα αποκαταστήσουμε τις ζημιές”. Θα χορτάσουν παχιά και ανυπόστατα “θα” τα ώτα των πληγέντων. Και το αποτέλεσμα θα είναι το σύνηθες σε τέτοιες περιπτώσεις. Γραφειοκρατία με εξαιρετικά χρονοβόρες διαδικασίες, προσκόμματα πλήθος και ισχνότατα αποτελέσματα εν καιρώ και αν κι εφόσον. Στο μεταξύ λήθη και αδιαφορία. Το τίποτα. Θα αποκατασταθεί ότι ο καθένας μόνος του μπορέσει να αναστήσει από το καμένο βιός και τα όνειρά του . . .

Δε γνωρίζω ποιος φταίει, τι φταίει, γιατί φταίει κι αν έχει νόημα αυτή τη στιγμή να αναλυθεί το ζήτημα. Εκείνο που διαισθητικά γνωρίζω είναι ότι πολλά από τα προσωπικά αυτά δράματα θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν αγαπούσαμε τον διπλανό και την πατρίδα μας λίγο περισσότερο. Είναι κρίμα να καταστρέφουμε τις ζωές μας με την αδιαφορία, τη φυγοπονία, τη φιλαυτία και τον ωχαδερφισμό μας. Μεγάλο κρίμα, στ’ αλήθεια. . .

Τελικώς όχι, δε θα γράψω για το τραγούδι. Δε ταιριάζει. Ίσως τη Δευτέρα. . .

Μάνος Χατζιδάκις / Το Χαμόγελο της Τζοκόντας / Προσωπογραφία της Μητέρας Μου.

27/07/2007

0347. Γεννημένος Μ’ Ένα Κακό Σημάδι

Τη μουσική soul, πώς να την πει κανείς στα Ελληνικά, πάντοτε τη λάτρευα. Κυρίως αυτή των δεκαετιών του 60 και του 70. Μου αρέσουν οι φωνές, οι ενορχηστρώσεις, οι ρυθμοί. Με συγκινούν. Τραγουδούν, άντρες και γυναίκες, και αμέσως τους ξεχωρίζεις. Ακούς soul κομμάτια δίχως φωνή και πάλι ξεχωρίζουν.

Ένας από τους μαύρους τραγουδιστές που άκουγα τελευταία ήταν και ο William Bell. Μάλιστα είχα “χρησιμοποιήσει” και τα τραγούδια του: “Private Number” και “I Forgot to Be Your Lover” στο παρόν ημερολόγιο. Είχα μόνο τρία τραγούδια του, δύο σε βινίλιο και ένα σε CD, σε συλλογές.

Έψαξα στα δισκοπωλεία του κέντρου να βρω δίσκους του. Δεν υπήρχε τίποτα. Η λύση βρέθηκε, μια ακόμα φορά, στο Μοναστηράκι και στον “Ζαχαρία” όπου βρήκα και αγόρασα το CD “The Best Of William Bell”, [STAX, SCD24 8541-2] με δεκατέσσερα τραγούδια. Πρόκειται θαρρώ για εξαιρετική συλλογή αν και δεν συμπεριλαμβάνεται η πρώτη επιτυχία του: "You Don't Miss Your Water" και κάποια άλλα.

Στα δεκατέσσερα τραγούδια του άλμπουμ υπάρχει και ένα τραγούδι που το άκουσα για πρώτη φορά, με φωνητικά, και που μου “κόλλησε”, όπως λέμε. Πρόκειται για το κλασσικό σόουλ κομμάτι: “Born Under a Bad Sign” το οποίο είναι γραμμένο από τον Booker T. Jones και τον William Bell. Άλλος αγαπημένος ο Booker T. των Booker T. & The M.G.s, βεβαίως, των οποίων έχω οκτώ άλμπουμ. Σε ένα από αυτά, το “Soul Limbo” σε βινίλιο, υπάρχει και μια ορχηστρική εκτέλεση του συγκεκριμένου τραγουδιού.

Το τραγούδι πρέπει να έγινε επιτυχία σε πρώτη εκτέλεση από τον Albert King. Βρήκα την συγκεκριμένη εκτέλεση. Την άκουσα. Άκουσα και αυτή των Cream και δυο – τρεις άλλες. Εξακολουθώ να προτιμώ αυτή του συνδημιουργού, του William Bell. Είναι, θα έλεγα, η “πιο soul”, με εξαιρετικό ρυθμό, ενορχήστρωση και ερμηνεία. Έψαξα να βρω τους στίχους. Βρήκα μόνο αυτούς της εκτέλεσης των Albert King και Eric Clapton. Τους μετέφρασα.

Τα που τραγουδάει ο κ. William είναι κομμάτι διαφορετικά. Έχει προσθέσει καινούργια δικά του. Η εισαγωγή, κάποια μικρά ενδιάμεσα και το τελείωμα του τραγουδιού είναι διαφορετικά. Το έψαξα για ώρα πολλή στο διαδίκτυο. Πουθενά δεν βρήκα τους συγκεκριμένους στίχους. Στίχους που ξεκινάνε με:

When I was just a little boy

My daddy left home

He left me and my mama to […]

All alone

You know the times were hard

But somehow we survived

Lord knows is a mystery to me

How she managed to keep us alive

Και συνεχίζουν με το σώμα του τραγουδιού στην εκτέλεση των άλλων στο οποίο παρεμβάλλονται και διαφορετικοί στίχοι για να καταλήξει και πάλι με πρόσθετους στίχους.

Μιας και έκανα τον κόπο παραθέτω τους στίχους που μετέφρασα αλλά, ζητώ την συμπάθεια σας, δεν είναι ακριβώς οι στίχοι που θα ακούσετε αλλά μια καλή προσέγγιση. . .

Καλή ακρόαση!

Γεννημένος με Κακό Σημάδι

[Booker T. Jones / William Bell]

[. . . ]

Γεννημένος μ’ ένα κακό σημάδι

Είμαι κάτω από τότε που άρχισα να μπουσουλάω

Αν δεν ήταν για τύχη κακή

Δεν θα ΄χα καθόλου τύχη

Κακοτυχία και βάσανα είν’ ο μόνος μου φίλος

Είμαι μόνος μου από τότε που ήμουν δέκα

Γεννημένος μ’ ένα κακό σημάδι

Είμαι κάτω από τότε που άρχισα να μπουσουλάω

Αν δεν ήταν για τύχη κακή

Δεν θα ΄χα καθόλου τύχη

Δεν μπορώ να διαβάσω, δεν έμαθα πως να γράφω

Ολάκερη η ζωή μου μια μεγάλη μάχη

Γεννημένος μ’ ένα κακό σημάδι

Είμαι κάτω από τότε που άρχισα να μπουσουλάω

Αν δεν ήταν για τύχη κακή

Δεν θα ΄χα καθόλου τύχη

Δε λέω ψέματα

Αν δεν ήταν για κακή τύχη

Δεν θα είχα κανένα είδος τύχης

Αν δεν ήταν για πραγματικά κακή τύχη

Δεν θα ΄χα καθόλου τύχη

Κρασί και γυναίκες είναι ότι αναζητώ

Μια γυναίκα με μεγάλα ποδάρια

Θα με βάλει στον τάφο μου

Γεννημένος μ’ ένα κακό σημάδι

Είμαι κάτω από τότε που άρχισα να μπουσουλάω

Αν δεν ήταν για τύχη κακή

Δεν θα ΄χα καθόλου τύχη

Ναι, κακότυχο μου αγόρι

Είχα κακή τύχη όλη μου τη ζωή, ναι

[. . . ]

0346. Μια Απάντηση

Αφορμή για την παρούσα εγγραφή στάθηκε το σχόλιο του αγαπητού Σωτήρη Κ. στην προηγούμενη εγγραφή, “Φλοξ”. Ένα σχόλιο στο οποίο θα προσπαθήσω να απαντήσω θεωρώντας ότι σχόλιο και απάντηση έχουν ευρύτερο ενδιαφέρον και δεν περιορίζονται στα δυο πρόσωπα που εμπλέκονται.

Έγραψα ότι οι πολιτικοί βρίσκονται “στην κοσμάρα τους’’ και θεωρώ πολύ εύστοχο το υπόψη σχόλιο το οποίο θέτει συγκεκριμένα ερωτήματα βάζοντας απέναντι στην “κοσμάρα” των πολιτικών τη δική μας, ατομική, “κοσμάρα”. Ας το δούμε.

Πρώτο ερώτημα: “Μήπως τους έχω βάλει εκεί για να μπορώ να τους χρεώνω, αυτά που ξέρω ότι ανήκουν και στις δικές μου παραλείψεις;”.

Αν το “εκεί” δηλώνει ακριβώς την “κοσμάρα” [τι κακόηχη, αντιπροσωπευτική λέξη] το πρόβλημα το έχω εγώ και όχι αυτοί. Η συγκεκριμένη ένταξή τους έχει να κάνει με τις δικές τους πράξεις και παραλείψεις και όχι με δικό μου “βόλεμα”. Όπως και να έχει όμως υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην ατομική παράλειψη, και μάλιστα σε επίπεδο συμμετοχής – το και στο ερώτημα, και την πολιτική, και συνεπώς συλλογική, παράλειψη. Ότι κάποιοι τώρα μπορούν να επικαλεστούν την ανεπάρκεια των πολιτικών για να δικαιολογήσουν δικές τους πράξεις ή παραλείψεις είναι πιθανότατο. Αλλά πόσοι είναι αυτοί και για ποιο επίπεδο μιλάμε; Θα έλεγα για παράγοντες της οικονομικής ζωής και μεγαλοσυνδικαλιστές κυρίως.

Δεύτερο ερώτημα: “Μήπως όταν μου λέει θα, καμώνομαι πως τον πιστεύω, για να μπορώ μετά να έχω κάποιον να κατηγορώ και όχι τον εαυτό μου;”.

Προφανώς και σαφέστατα, όχι, αν μιλάμε για ανθρώπους με κοινό νου. Όταν μου λέει “θα” ένας πολιτικός κρατάω μικρό καλάθι. Σημειώνω τι είπε και περιμένω να δω το τι και το πώς. Θα μπορούσα να “καμωθώ” ότι τον πιστεύω αν είχα άμεσο συμφέρον και προσπαθούσα να επωφεληθώ. Πέρα απ’ αυτό δυσκολεύομαι να δω που τέμνονται τα προσωπικά ζητήματα με το “θα” των πολιτικών για να μπορώ να αποδώσω κατηγορίες. Θεωρώ ότι μιλάμε γενικώς για “θα” και όχι για περιπτώσεις του τύπου “Όταν έλθουμε στην εξουσία θα σε διορίσουμε στην θέση τάδε. . .”.

Τρίτο ερώτημα: “Δηλαδή, τι ακριβώς ον, είναι ένας πολιτικός και τι περιμένω να κάνει στην περίπτωση των Δασών για παράδειγμα;”

Ένας πολιτικός είναι άνθρωπος όπως όλοι μόνο που για να υποστηρίξει το ρόλο του χρειάζονται κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ας πούμε, εντιμότητα, συνέπεια, ευπρέπεια, ευφυΐα, ικανότητα, επιθυμία να προσφέρει στα κοινά και άλλα πολλά [όπως π.χ. σωστή χρήση των Ελληνικών, για τα δικά μου γούστα. . .].

Για την περίπτωση των Δασών δε, θα περίμενα τα αυτονόητα. Να υπάρχει ποσοτική και ποιοτική επάρκεια μέσων και υλικών και σωστός σχεδιασμός και χρήση τους από επαρκώς εκπαιδευμένο και καταλλήλου πλήθους προσωπικό. Τίποτα περισσότερο. Και θα ήθελα να υπάρχει η πρόβλεψη και η οργάνωση που θα καθιστούσε αδιανόητο το να βγει κοτζάμ υπουργός, λέμε τώρα, και να δηλώσει “την πατήσαμε. . .”.

Όσο για το κτίσιμο στο δασάκι του τούρκου προ- παππού και το χτηματάκι (εντός σχεδίου ..δάσους) μερικών ή υπάρχουν νόμοι και κανόνες ή δεν υπάρχουν. Και μάλιστα με την αυτή ισχύ έναντι όλων, της εκκλησίας, προφανώς, συμπεριλαμβανομένης. Και νόμοι και κανόνες περνάνε από τα χεράκια των πολιτικών. Δεν είναι καθόλου δυσάρεστο να υπάρχουν κάποιοι κακομαθημένοι συμπολίτες μας που δεν θα τους περάσει να παρανομήσουν και να χτίσουν εκεί που δεν πρέπει να χτίσουν. Η ιστορία με τα αυθαίρετα στην Ελλάδα έχει καταντήσει ένα εξαιρετικά κακόγουστο αστείο. Σε αυτό αντικατοπτρίζεται και η αξιοπιστία και η συνέπεια αυτών που κυβέρνησαν και κυβερνάν τη χώρα.

Τέταρτο ερώτημα: “Αν δεν ήταν και ο εκπρόσωπός μας στη Βουλή, από πού θα αντλούσαμε το δικό μας άλλοθι;”

Δυσκολεύομαι να κατανοήσω τη σχέση. Ποιος είναι ο εκπρόσωπος μου στη Βουλή; Αυτός που ψήφησα και δε γνωρίζει καν ότι υπάρχω; Πόσοι πολίτες διαθέτουν εκπρόσωπο, σε προσωπικό επίπεδο, στην Βουλή; Μήπως οι κολλητοί και οι τοπικοί παράγοντες κάθε είδους και κατηγορίας; Και τι είδους άλλοθι μπορώ να αντλήσω από την εκεί παρουσία του και κυρίως για ποιο πράγμα;

Πέρα και πάνω από τα λεχθέντα. Θα συμφωνήσω για την ύπαρξη ευθύνης σε προσωπικό επίπεδο. Ευθύνης απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, ευθύνης απέναντι σε αυτούς που προηγήθηκαν και ευθύνης απέναντι σε αυτούς που έπονται. Ευθύνη ευθέως ανάλογη της ηλικίας, της μόρφωσης και της κοινωνικής και οικονομικής θέσης του ατόμου. Θα συμφωνήσω ότι το να κάθεσαι μακάριος στον καναπέ σου και να βρίζεις τους πολιτικούς δεν οδηγεί πουθενά [κι ας το αξίζουν προκαλώντας ασύστολα πολλές φορές με τη συμπεριφορά και την πολιτεία τους].

Έχει ο καθένας τις ευθύνες του, λοιπόν, αλλά αυτές των πολιτικών, σε απόλυτα μεγέθη, είναι θαρρώ πολύ μεγαλύτερες των πολιτών στο μέτρο που οι πρώτοι είναι αιρετοί, έχουν δεσμευθεί από τα μπαλκόνια για συγκεκριμένα πράγματα και είναι υπεύθυνοι για την εύρυθμη λειτουργία του κράτους και των μηχανισμών του. Πρέπει να είναι, στο σύνολό τους, παραδείγματα προς μίμηση και πολύ φοβούμαι ότι ελάχιστοι από αυτούς είναι. Δυστυχώς, το:

“Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που εξασφαλίζει ότι δεν θα κυβερνηθούμε από καλύτερους απ’ ότι αξίζουμε”.

μοιάζει να ισχύει.

Ακούγεται ο Κώστας Μπίγαλης να τραγουδά “Μπαλκονομπερδεμένος” από τον πρώτο δίσκο του: “Με τον Ήλιο στους Ιχθείς”.

23/07/2007

0345. Φλοξ

Πάλι όλα μοιάζει να έχουν χάσει το σχήμα τους. Η πόλη ανασαίνει δύσκολα. Η ζέστη κάθεται πάνω στις στέγες των κτισμάτων και τους δρόμους. Τρυπώνει σε χώρους και σώματα. Οι άνθρωποι μοιάζουν με ακυβέρνητα καράβια. Τουρίστες τριγυρίζουν στην Ομόνοια και μπλαστρώνονται με αντηλιακά. Ο χρόνος ένα παχύρευστο υγρό. Τα κλιματιστικά αγκομαχούν. Τα ΜΜΜ υπολειτουργούν. Στα άλλα ΜΜΜ φλόγες και παράθυρα.

Φωτιές κατακαίνε τη χώρα. Το πράσινο κόκκινο. Το κόκκινο μαύρο. Η ισορροπία καταστρέφεται. Ζωές τινάζονται στον αέρα. Περιουσίες χάνονται. Βιος καταστρέφεται. Ανθρώπινος πόνος. Απόγνωση. Οργή. Οι πολιτικοί στην κοσμάρα τους. Θα επί θα. Προγραμματισμός για εχθές. Για σιγουριά. Κάθε τενεκές και αξίωμα. Κάθε ανελλήνιστος και μικρόφωνο. Μαυρίστε τους. Η γη συνεχίζει κανονικά. Περιστροφή και 24άωρο. Περιστροφή και έτος. Το σύμπαν αδιαφορεί. Ο ήλιος καίει.

Κι εμείς εδώ. Με το μεγάλο πρόβλημα να τρώει το μικρό. Διασυνδεδεμένοι με όλους τους επί της γης ομοίους μας. Με τηλέφωνα κινητά, σταθερά και ασύρματα. Με Η/Υ και συσκευές φαξ. Με δέκτες και πομπούς. Με σύρματα και κύματα. Διασυνδεδεμένοι και διστακτικοί. Να θέλουμε και να μην μπορούμε. Να μπορούμε και να μην θέλουμε. Και λοιπόν; Μην κι αυτό δε θα περάσει;

Γιάννης Σπανός – Πυθαγόρας - Γιάννης Πάριος και: “Φταίμε κι οι Δυο’’.

20/07/2007

0344. Τα Σταφύλια της Οργής

Νωρίς το απόγευμα σήμερα, 17/7, τελείωσα την ανάγνωση του μυθιστορήματος “Τα Σταφύλια της Οργής” του Τζων Στάινμπεκ σε μετάφραση Κοσμά Πολίτη. Ένα αριστούργημα, κατά την ταπεινή μου γνώμη. 550 σελίδες ουσίας. Η ανυπομονησία μου να πιάσω το βιβλίο στα χέρια και να καθίσω στη βεράντα να διαβάσω. Να χαθώ μέσα στον κόσμο που δημιούργησε ο συγγραφέας. Ένα κόσμο ανθρώπινης δυστυχίας και μόχθου. Ένα κόσμο απαντοχής και ηρωισμού. Με χαρακτήρες ολοζώντανους, γήινους, απτούς. Με μια αρχετυπική μητέρα να δεσπόζει και να προσπαθεί, με νύχια και με δόντια, να κρατήσει ενωμένη και όρθια την οικογένεια απέναντι σε δυσκολίες που μοιάζει να μην έχουν τέλος. Συναρπαστικό μέχρι την τελευταία πρόταση με μια πανέμορφη, ρέουσα μετάφραση.

Το βιβλίο, xωρισμένο σε 30 ανισομεγέθη κεφάλαια, αναφέρεται στην μετανάστευση της οικογένειας των Τζόουντ από την Οκλαχόμα στην Καλιφόρνια “ . . . είναι η ιστορία των ταπεινών και καταφρονεμένων της Αμερικής στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Με τις σοδειές τους κατεστραμμένες από παρατεταμένη ξηρασία και από θυελλώδεις ανέμους που κουβαλούσαν πυκνά σύννεφα από χώμα, ξεριζωμένοι από τα χωράφια τους λόγω της εισβολής των νέων καλλιεργητικών μεθόδων, χιλιάδες εξαθλιωμένοι αγρότες του αμερικανικού Νότου εγκαταλείπουν τις εστίες τους κατευθυνόμενοι προς τη Γη της Επαγγελίας, την Καλιφόρνια.”

Πρόκειται για μια διαδρομή πάνω στην περίφημη δημοσιά, όπως την ονομάζει ο Κοσμάς Πολίτης, 66 των ΗΠΑ μήκους εκατοντάδων μιλίων. Μια διαδρομή που γίνεται με ένα σαραβαλιασμένο φορτηγό τροποποιημένο έτσι ώστε να μεταφέρει τα δέκα άτομα, που ξεκινούν το ταξίδι, και τα υπάρχοντα τους. Ένα ταξίδι που τους φέρνει τελικά αντιμέτωπους με την στενομυαλιά, την κακία και την απανθρωπιά των συμπατριωτών τους οι οποίοι “κατέχουν” λίγα ή πολλά στην γη της επαγγελίας, την Καλιφόρνια.

Ένα ανάγνωσμα που σε κάνει να σκεφτείς πάνω στα ανθρώπινα και να δεις, τελικώς, με περισσότερη αγάπη και συγκατάβαση τους ανθρώπους και τα ανθρώπινα. Ένα ανάγνωσμα που μιλάει για το πόσο ψηλά και ταυτοχρόνως πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος όταν οι συνθήκες της ζωής ξεφεύγουν από τα όρια και η εξασφάλιση ενός πιάτου φαγητού γίνεται ένας καθημερινός, μεγάλος και δύσκολος στόχος. 

Ένα βιβλίο που μπορεί να δείξει στον καλοθρεμμένο, απαιτητικό και αυθάδη δυτικό του σήμερα από ποιους δρόμους πέρασε το είδος για να φτάσουμε στην σημερινή υπερκατανάλωση και αλαζονεία.

Περισσότερες πληροφορίες, στα Αγγλικά, εδώ κι εδώ.

Ακούγεται το κλασσικό τραγούδι “Get Together”, στην πιο γνωστή εκτέλεση, με το συγκρότημα: The Youngbloods, από το 1967. Ένα τραγούδι ύμνος στην ειρήνη και τη σύμπνοια μεταξύ των ανθρώπων.

  
18/07/2007

0343. Chloe

Έκλεισε τον Η/Υ. Αποσύνδεσε την Beatrice (*) και την έριξε στην τσάντα του. Έβαλε το ασύρματο ποντίκι στο επάνω δεξιά συρτάρι του γραφείου του. Συμμάζεψε τα χαρτιά του. Έκλεισε τον κλιματισμό. Έσβησε τα φώτα και άφησε την πόρτα του γραφείου του ελαφρά ανοιχτή για τις καθαρίστριες. Είχε ήδη αποχαιρετίσει τους συναδέλφους.

Το γραφείο του βρισκόταν στον 7^ο όροφο. Πίεσε το πλήκτρο με το βελάκι προς τα κάτω καλώντας τον ανελκυστήρα. Ανταποκρίθηκε ο δεξιά. Με ένα ελαφρύ τρίξιμο ο θάλαμος σταμάτησε πίσω από την κλειστή πόρτα. Άνοιξε. Μπήκε. Ήταν μόνος.

Τον χτύπησε η μυρουδιά. Την ενίσχυσε με δυο κοφτές εισπνοές. Ξαφνίστηκε. “Άλλο και τούτο!”, συλλογίστηκε. Ίσως και να έκανε λάθος. Μπορεί να ήταν, μπορεί και να μην ήταν. Είχαν περάσει ήδη 25 – 26 χρόνια. Δεν είχε καμιά σημασία. Σημασία είχε η λέξη που αμέσως καρφώθηκε στο μυαλό του και το ότι αυτή έφερε και ξύπνησε. Δεν περίμενε ότι θα είχε συγκρατήσει τη συγκεκριμένη οσμή. Την οσμή που ευθύς ανέβασε στην επιφάνεια τη λέξη “Chloe”. Το άρωμα της.

Μέχρι να φθάσει στο ισόγειο ένα σωρό γεγονότα και περιστατικά πέρασαν από το μυαλό του. Το, άδειο πια, μπουκαλάκι που της είχε ζητήσει και τόσα χρόνια κρατούσε σε μια μεγάλη γαλάζια βαλίτσα. Μια βαλίτσα γεμάτη “Μυστήριο”, “Μάσκα”, “Μασκούλα”, “Μίκυ Μάους” και ένα πλήθος σχολικά βιβλία, λυσάρια και περιοδικά. Με το κουτάκι του σε απόχρωση του ροζ, αν θυμότανε καλά. Κάθε φορά που άνοιγε την βαλίτσα άνοιγε και το κουτάκι. Μύριζε το άρωμα. Μύριζε και θυμόταν. Είχαν πια χωρίσει.

Ο θάλαμος του ανελκυστήρα κατέβαινε κι αυτός αναθυμόταν. Ιστορίες παλιές, ξεχασμένες. Περιστατικά, γεγονότα, εξόδους, διάλογους. Ένα φόρεμα της. Τους ώμους της γυμνούς. Ένα πουκαμισάκι της. Συναντήσεις επιτυχημένες και αποτυχημένες. Τις πρώτες και μοναδικές κοινές διακοπές τους. Την οικογένεια και τους φίλους της. Αναθυμότανε, σκεφτότανε και εισέπνεε το, τότε, άρωμα, της.

Ο θάλαμος κατέβαινε. Ένα μικρό σκαμπανέβασμα και σταμάτησε στο ισόγειο. Πήρε μια βαθιά εισπνοή και γέμισε τα πνευμόνια του με αέρα και Chloe. Άνοιξε και βγήκε. Δεκαπέντε- είκοσι βήματα και βρέθηκε στη ζέστη του δρόμου. Βάδιζε και πήγαινε και στο μυαλό του ένα άρωμα ακόμα τραγουδούσε. . . 

(*) USB memory stick 1GB . . . σε απλά ελληνικά.

Ακούγεται η Timi Yuro στο κλασσικό τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι ‘‘All Alone Am I” [Μη Τον Ρωτάς Τον Ουρανό] η πιο γνωστή εκτέλεση του οποίου είναι με την Brenda Lee [από την οποία και ακούγεται και στην ταινία Going Steady ή Γρανίτα από Λεμόνι Νο 2 στα καθ’ ημάς. . .].

16/07/2007

0342. Καρμπόν

Μέγιστη ακινησία των τελευταίων ημερών. Επαναληψιμότητα. Επαναλαμβανόμενοι κύκλοι ημερών επτά. Από μέρα σε μέρα. Τα ίδια και τα ίδια. Ανύπαρκτη διαφοροποίηση, δύσκολες προοπτικές. Και ζέστη. Να αποχαυνώνει. Να αποσχηματοποιεί. Να αφαιρεί. Ρουτίνα. Καρμπόν. Επιπεδότητα. Τα ίδια βήματα. Στους ίδιους χώρους. Η αριστερά πλευρά του επιτραπέζιου ημερολογίου ‘‘παχαίνει’’, η δεξιά ‘‘αδυνατίζει’’. Και λοιπόν; Αυτή είναι η έννοια του χρόνου; Έτσι θα βιώνεται; Το πιο δύσκολο να ανακαλύψεις τη λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά. Τη λεπτομέρεια που φυτεύει ένα σπόρο ενδιαφέροντος στην ύπαρξη σου. Ένα πρόσωπο, μια κίνηση, ένα κορμί, ένα περιστατικό. Η αίσθηση μιας έντονης στιγμής. Μια σκέψη. Μια προοπτική χαράς. Μια ευτυχία που γνέφει από μακριά. Και τα αναμενόμενα που δεν επαληθεύτηκαν. Η λανθασμένη της σκέψης πορεία. Η επιθυμία που μπόλιασε τη λογική και την αρρώστησε. Το θα που δένεται με το αν, ένα αν που μετεωρίζεται και σβήνει. Και η τελευταία φορά που, εξ’ ορισμού, υπάρχει. Εκ των υστέρων. Η προσμονή που παίρνει το σχήμα της ζωής σου. Που προσαρμόζεται για να επιβιώσει μέσα σε μια κανονικότητα που την μάχεται. Ακινησία. Επιπεδότητα. Καρμπόν. Και μια εξακοντισμένη βούληση. Ένα μυαλό λυτό. Αδέσμευτο. Ελεύθερο να τσαλαβουτάει παντού. Να πληγώνει και να πληγώνεται. Έτσι.

Ακούγεται το κλασσικό, και αγαπημένο, ‘‘The Sound of Silence’’ με τους Simon and Garfunkel. Περισσότερες πληροφορίες για το τραγούδι εδώ.

13/07/2007

0341. Ηλεκτρονική Επιστολή [2/2]

24 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2004

ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΜΕΝΗ Η ΜΙΣΗ ΣΥΓΧΩΡΕΜΕΝΗ; ΕΓΩ ΕΧΩ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΠΙΝΔΑΡΟ ΚΑΙ ΣΤΟ: "ΤΟ ΣΙΓΑΣΘΕΝ ΘΝΗΣΚΕΙ". ΑΡΑΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ, ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΠΛΕΟΝ ΖΩΗΣ. ΔΙΑΚΟΠΤΟΜΕΝΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΒΙΑΣΥΝΗ, ΑΓΧΟΣ, ΤΥΧΗ, ΙΣΩΣ, ΜΠΟΡΕΙ, ΑΝ, ΑΜΑ, ΕΦ' ΟΣΟΝ. ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ. ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ. ΤΟ ΑΦΗΝΩ. ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΜΕ ΜΟΝΑΧΟΙ ΚΑΙ ΜΑΧΟΜΑΣΤΕ ΣΚΙΕΣ. ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ, ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΜΕΤΑ Ο ΦΙΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ. ΜΑΣ ΞΕΦΕΥΓΕΙ. ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ. ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ. Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ "ΓΡΗΓΟΡΟΣ ΙΣΚΙΟΣ ΠΟΥΛΙΩΝ". ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΕΝΑ ΣΥΜΠΑΝ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΧΤΙΣΩ ΠΟΤΈ [ΠΙΑ]. ΓΥΡΕΥΩ "ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΚΟΒΕΙ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΣΤΑ ΔΥΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΠΟΣΒΟΛΩΝΕΙ" ΔΙΕΚΔΙΚΩ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΟΥ ΣΕ ΜΙΚΡΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΟΤΈ ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ. ΑΚΡΟΒΑΤΩ ΣΤΗΝ ΚΟΨΗ ΤΟΥ ΞΥΡΑΦΙΟΥ. ΘΑΥΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ, ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ. ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΥΚΟΛΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ. ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΜΟΧΘΟ, ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΕΠΙΝΟΗΣΗ, ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ, ΣΚΕΨΗ. ΙΣΩΣ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ. ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΟΥ ΝΙΩΘΕΙΣ ΑΝΕΤΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΣΠΡΑΤΤΩ. ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΟΝ ΚΑΝΟΝΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΣΕ ΤΟ "ΑΛΛΆ" ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ. ΕΝΑ "ΑΛΛΑ" ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ ΕΝΑ ΑΛΛΟ "ΑΛΛΑ" ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΑΛΛΟ. ΤΙ ΜΕΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ; ΜΙΑ ΔΙΑΚΟΠΤΟΜΕΝΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΕΝΑ ΜΕΣΟ ΟΡΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΟΥ ΣΕΡΝΕΤΑΙ. ΕΤΣΙ. ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΤΙΠΟΤΑ.

ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΤΟ “I FORGOT TO BE YOUR LOVER” ΜΕ ΤΟΝ WILLIAM BELL.

11/07/2007

0340. Ηλεκτρονική Επιστολή [1/2]

ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΠΑΝΩ ΚΑΙ ΑΠΌ ΔΕΞΙΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ:

7002/70/90

ΣΟΛΥΟΠΟΒΒΑΣ ΣΗΣΥΝΟΙΔ / ΥΟΛΛΕΡΤ ΥΟΤ ΙΛΟΒΙΡΕΠ ΟΤ / ΑΛΥΟΦΕΝΝΥΣ Η .

ΣΟΛΕΤ ΟΤ ΙΡΧΕΜ ΗΧΡΑ ΝΗΤ ΟΠΑ .ΙΣΤΕ .ΙΕΝΩΓΑΠ ΙΑΚ ΙΕΑΝΡΕΠ .ΙΕΝΩΤΟΚΣ ΙΑΚ ΙΕΑΝΡΕΠ ,ΣΩΜΟ ,ΣΟΝΟΡΧ Ο .ΑΤΟΠΙΤ ΟΠΑ ΩΘΗΤΙΑΡΑΠ ΝΗΜ ΑΝ .ΩΛΕΘ ΑΝ ΩΛΕΘ .ΑΤΟΠΙΤ ΑΝΕ ΙΖΑΜ ΙΟΛΟ ΙΑΚ ΑΙΡΟΤΑΡΚΟΤΥΑ ΑΙΜ ΣΟΠΩΡΘΝΑ ΕΘΑΚ .ΥΟΣ ΣΙΕΞΑΡΠ ΣΙΤ ΙΑΚ ΟΝΟΡΧ ΟΤ ΕΜ ΑΝΕΜΩΜΥΖ ,ΑΚΙΔΑΘΥΑ ,ΑΚΙΤΗΤΙΑΠΑ .ΑΚΕΔ ΑΛΛΑ ΣΙΕΤΠΥΛΑΚΑΝΑ ΙΑΚ ΑΝΕ ΣΙΕΒΟΚ .ΝΩΙΤΑΜΗΝ ΙΠΕ ΑΙΤΑΜΗΝ ΣΑΜ ΣΙΕΣΕΧΣ ΙΟ ΣΕΛΟ .ΙΤΑΙΓ ,ΗΔΙΕΠΕ ,ΝΟΣΟΦΕ ,ΝΑ ,ΗΜ ΑΤΑΜΕΓ ,ΑΚΟΛΠΥΛΟΠ ,ΑΚΙΡΤΕΜΑΡΑΠΥΛΟΠ ."ΙΣΤΕ ΝΟΔΕΧΣ" "'ΙΣΤΕ ΥΟΠΙΡΕΠ" ,"ΙΣΤΕ ΣΩΠΑΚ" ΙΑΝΙΕ ΑΛΟ "'...ΣΟΤΥΑ ΣΟΠΩΡΘΝΑ Ο ,ΣΕΔ ΑΙΓ ΕΡΒ" ΑΝΕ ΙΕΣΕΛΑΚΟΡΠ ΑΝ ,ΙΕΣΑΙΔΙΝΦΙΑ ΑΝ ,ΙΕΨΜΑΛ ΑΝ ΑΙΓ ΙΕΘΩΔΙΕΛΚΕΞ ΑΝ ΙΕΝΕΜΙΡΕΠ ΙΑΚ ΙΕΚΕ ΙΑΝΙΕ ,ΙΕΧΡΑΠΥ ;ΙΕΚΗΝΑ ΣΥΟΤ ΑΝ ΣΟΡΕΜ ΟΛΑΓΕΜ ΑΝΕ ΑΤΑΚ ΙΑΚ ΣΩΣΙ ΥΟΠ ΙΤΑΚ ΑΙΓ ΑΜΗΘΝΥΣ ΟΤ ΝΥΟΤΗΖ ΣΑΜ ΝΕΔ ΝΑ ΙΑΚ ΙΤ .ΣΑΜ ΗΣΗΟΝ ΗΤ ΟΠΑ ΑΤΗΤΡΑΞΕΝΑ ΝΥΟΤΤΑΡΠ ΙΑΚ ΝΥΟΡΔ ΥΟΠ ,ΣΑΜ ΣΕΒΕΛΦ ΣΙΤ ΟΠΑ ΩΣΙΠ ΙΑΚ ΩΤΑΚ ΝΥΟΛΥΚ ΥΟΠ ΑΤΑΜΓΑΡΠ ΝΥΟΧΡΑΠΥ ,ΣΩΜΟ ΙΑΚ .ΙΕΣΩΓΑΠ ΙΕΧΕ ΑΝ ΕΖΑΙΟΜΕ ΥΟΠ ΑΙΜΟΝΟΡΙΕΧ ΗΚΙΛΙΦ ΑΙΜ ΕΣ ΗΣΙΡΚΟΠΑΤΝΑ Η .ΑΝΕΘΥΟΠ ΟΤ ΟΠΑ liam-e ΣΟΝΕ ΑΜΣΙΝΦΑΞ ΟΤΣΙΡΑΧΥΕ ΟΤ ,ΑΜΟΚΑ ,ΙΕΝΕΜ .ΣΑΜ ΣΗΩΖ ΣΗΤ ΑΘ ΑΤ ΙΑΚ ΝΑ ΑΤ ΙΑΚ ΣΑΜ ΗΘΑΛ ΑΤ ΕΜΑΡΤΕΜ ΑΝ ΑΤΧΥΝ Η ΙΕΝΕΜ ΙΑΚ ΝΥΟΓΥΕΦ ΙΑΚ ΑΤΑΜΥΕΓΟΠΑ ΑΤ ΙΑΤΝΟΧΡΕ ,ΝΥΟΓΥΕΦ ΙΑΚ ΑΝΙΩΡΠ ΑΤ ΙΑΤΝΟΧΡΕ !ΗΤΥΑ ΣΑΜ ΗΩΖ ΗΤΣ ΣΙΕΣΕΝΟΠ ΣΑΜ ΗΜ ΕΙΡΥΚ .ΗΠΟΚΟΡΠ ΑΙΜ ,Α-ΙΧΥΤΥΕ ΑΙΜ ,ΑΙΕΓΥ ΑΙΜ ΑΙΓ ΕΜΥΟΡΑΠΙΛΚΕ ΑΝ ΕΜΥΟΝΕΜ .ΑΤΟΠΙΤ ΕΜΥΟΡΟΠΜ ΝΕΔ ΙΑΚ ΑΛΌ ΕΜΥΟΛΕΘ ΑΤ .ΥΟΤΚΓΕΛΕΞΕΝΑ ΥΟΤ ΙΑΚ ΥΟΤΚΡΑΠΥ ΥΟΤ ,ΥΟΡΙΕΠΑ ΥΟΤ ΑΡΙΑΦΣ ΗΤΣ ΑΣΕΜ ΙΑΤΝΥΟΝΙΚ ΑΛΟ

?REVE UΟΥ DID :ΑΜΕΘ

ΜΠ 70:7 3002 ΥΟΙΡΑΥΟΝΑΙ 02 ,ΑΡΕΤΥΕΔ :ΗΛΟΤΣΟΠΑ

0339. Εμφιαλωμένος Χρόνος

Κάθε εποχή, και κάθε ηλικία, έχει τα τραγούδια που τη σημαδεύουν. Δεν είναι απαραιτήτως οι μεγάλες επιτυχίες με τις χιλιάδες πωλήσεις. Είναι εκείνα τα τραγούδια που τα ακούς και τα για πάντα κλείνεις στην καρδιά σου. Για τη μουσική τους, για τους στίχους, αν τους καταλαβαίνεις, και για τη στιγμή που σε βρίσκουν. Κυρίως, θαρρώ, μας σημαδεύουν τα τραγούδια της εφηβείας και της νεότητάς μας.

Ένα από αυτά τα τραγούδια, τουλάχιστον για εμένα αλλά πιστεύω και για πολλούς συνομήλικους μου και όχι μόνο, είναι και το “Time in A Bottle” σε ερμηνεία, στίχους και μουσική του Jim Croce. Ένα τραγούδι για την αγάπη, και κατ’ επέκταση τον έρωτα, που έγινε μεγάλη επιτυχία στις ΗΠΑ τον Δεκέμβριο του 1973. Μάλιστα άρχισε να παίζεται από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς όταν ακούστηκε σε μια τηλεταινία του ABC με τίτλο “She Lives”. Το τραγούδι γράφτηκε για τον γιο του δημιουργού, A. J. Croce, και υπήρχε στο πρώτο του άλμπουμ: “You Don’t Mess Around” του 1972.

Ο Jim Croce είχε μια ακόμα μεγάλη επιτυχία το καλοκαίρι του 1973 με το τραγούδι “Bad Bad Leroy Brown”. To τραγικό είναι ότι ο άνθρωπος αυτός σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα, στις 20 Σεπτεμβρίου 1973, δίχως να προλάβει να χαρεί το γιο του όπως τόσο ποιητικά περιγράφει στο “Time in A Bottle”. Ήταν μόλις 30 ετών.

Ακολουθεί μια ερασιτεχνική, σχεδόν κατά λέξη, μετάφραση των στίχων στα Ελληνικά από την ταπεινότητα μου.

ΧΡΟΝΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΜΠΟΤΙΛΙΑ

Αν μπορούσα να φυλάξω το χρόνο σε μια μποτίλια

Το πρώτο πράγμα που θα ήθελα να κάνω

Είναι να φυλάξω την κάθε μέρα μέχρι το θάνατο της αιωνιότητας,

Για να τις περάσω μαζί σου

Αν μπορούσα να κάνω τις μέρες να κρατήσουν για πάντα

Αν οι λέξεις μπορούσαν να κάνουν τις επιθυμίες να αληθέψουν

Θα φύλαγα σα θησαυρό την κάθε μέρα και τότε

Πάλι θα τις ξόδευα μαζί σου

Αλλά μοιάζει ποτέ να μην υπάρχει αρκετός χρόνος

Για να κάνεις τα πράγματα που επιθυμείς

Από τη στιγμή που θα τα βρεις

Το έχω ψάξει αρκετά για να γνωρίζω

Ότι εσύ είσαι ο ένας με τον οποίο επιθυμώ

Να συμπορευτώ μέσα στο χρόνο

Αν είχα ένα κουτί για ευχές

Και όνειρα που ποτέ δεν βγήκανε αληθινά

Το κουτί θα ήταν άδειο

Με εξαίρεση την ανάμνηση

Του πως ανταποκρίθηκες σ΄ αυτά

Αλλά μοιάζει ποτέ να μην υπάρχει αρκετός χρόνος

Για να κάνεις τα πράγματα που επιθυμείς

Από τη στιγμή που θα τα βρεις

Το έχω ψάξει αρκετά για να γνωρίζω

Ότι εσύ είσαι ο ένας με τον οποίο επιθυμώ

Να συμπορευτώ μέσα στο χρόνο

06/07/2007