0451. “Νάρκης Του Άλγους Δοκιμές”

Πόσες φορές μπορεί κανείς να πει τα ίδια πράγματα με άλλα λόγια; Πόσες φορές δίχως να γίνει βαρετός και ανούσιος; Ο καλύτερος κριτής είναι του καθενός ο εαυτός. Ένας εαυτός που πασχίζει να αρθρώσει λόγο για να ξορκίσει, όχι την επανάληψη, αλλά την μοναξιά και το ανικανοποίητο. Ενδύματα είναι τα λόγια· ενδύματα που ντύνουν το σώμα της απουσίας. Προσπάθειες να δοθεί σχήμα και μορφή σ’ αυτά που καίνε, βασανίζουν, πονούν. Να περιγράψουν για να συνειδητοποιηθούν καταστάσεις, πρακτικές και αποφάσεις. Γράφεις και θέλεις με τα λόγια να γλυκάνεις τις πληγές σου, να θέλξεις και να εισακουστείς. Πόσο άδικο είναι όταν τα λόγια μας δεν τα ακούν ή δεν τα διαβάζουν αυτοί οι οποίοι τα προκάλεσαν; Λόγια, ζεστά λόγια. Λογάκια. Με το στόμα, στο χαρτί ή την οθόνη. Αθύρματα για όσους δεν θέλουν να ακούσουν ή, το χειρότερο, να καταλάβουν. Λόγια γραμμένα· ειπωμένα λόγια που πια δεν εξουσιάζεις. Λόγια, παιδιά του νου, φορτωμένα με πόνο, κούραση, εγκαρτέρηση και απαντοχή. Λόγια σκλάβοι που ελευθερώθηκαν. Λόγια με το αίμα της ψυχής και του μυαλού τα μαστορέματα. Λόγια που τη μια σηκώνουν βάρος και την άλλη προσθέτουν. Λόγια, συνταιριασμένες φράσεις μαγικές, για να δηλώσουν, να περιγράψουν, να πείσουν, να ελκύσουν. Λόγια με λέξεις που θωπεύουν και άλλες που πονούν. Που καιροφυλακτούν λόγια. Η αναδρομική ισχύς τους. Να έρχονται από το παρελθόν και να πληγώνουν. Να έρχονται από το παρελθόν και να σταλάζουν βάλσαμο. Τα ίδια λόγια διαβασμένα ή από το θησαυροφυλάκιο της μνήμης διαλεγμένα. Λόγια πολύτιμοι θησαυροί και βάσανα λόγια. Ακριβά λόγια σφυρηλατημένα στο καμίνι της καθημερινότητας και της συναναστροφής. Λόγια που σου δίνουν φτερά και άλλα που σε καίνε. Λόγια της μοναξιάς· της χαράς λόγια. Να μιλάς και να χαίρεσαι, να γράφεις και να είσαι. Λόγια που θέλεις να σκύψεις και προσεκτικά να αποθέσεις σε αυτάκια προσώπων αγαπημένων. Λόγια που σου κλέβει η μοναξιά και η νύχτα. Λόγια προσπάθειες δραπέτευσης από μια καθημερινότητα που ζορίζει. Λόγια εξακοντισμένα σε μια ύπαρξη που αγνοεί. Λόγια του πώς και του τι. Ξεδιπλωμένοι πόθοι, παράπονα και καημοί. Ελπίδες ανάσας, ζωγραφική παρόντος, παρελθόντος και μέλλοντος. Λόγια που δίνουν σχήμα και μορφή σε αισθήματα και συναισθήματα. Από λέξεις λόγια.

Λέξεις η σκέψη· λέξεις ο κόσμος. Λέξεις η ζωή.

Υ.Γ.1. Για τον τίτλο

Υ.Γ.2. Για τα λόγια

Υ.Γ.3. Για τις λέξεις

“Ιούλιος Κι Ο Άνεμος” το τραγούδι που ακούγεται με τον εξαιρετικό Λουδοβίκο των Ανωγείων από το άλμπουμ του “ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΑΜΜΟΥ”. Δεύτερη φωνή από την Κ. Σιαπάντα.

31/03/2008

0450. Κι Αυτό Μ’ Αρέσει!

 

Υπάρχουν κάποια τραγούδια που τα ακούς, και με την πρώτη φορά τα αγαπάς. Τραγούδια που έρχονται, ίσως, από το πουθενά. Τραγούδια που δεν ταιριάζουν, θα έλεγε κανείς, στο προφίλ σου. Στην εικόνα, δηλαδή, που οι άλλοι έχουν φτιάξει για το άτομό σου. Όμως τι να κάνουμε; Είναι περίεργα τα μονοπάτια που ακολουθούμε μερικές φορές για να αντλήσουμε ευχαρίστηση από τη μουσική. Και το έχω θίξει το ζήτημα αυτό και εδώ.

Η μουσική είναι μουσική και έχει τον τρόπο της να περνάει από τα αυτιά, και μέσα από το μυαλό, στην καρδιά. Πιανόμαστε καμιά φορά από μια μουσική φράση, ένα τσάκισμα της φωνής, ή την χροιά της, ή απλώς και μόνο από το ρυθμό. Συνήθως με τα πρώτα, αν όχι με το πρώτο, ακούσματα και σπανιότερα μετά από πολλαπλές ακροάσεις. Υπάρχουν έτσι τραγούδια που κολλάνε στο μυαλό και την καρδιά μας. Γιατί μας θυμίζουν πρόσωπα ή καταστάσεις, γιατί μας ταξιδεύουν, γιατί μας κάνουν να ανακαλούμε και να αισθανόμαστε πράγματα (και θαύματα).

Τρία ή τέσσερα λεπτά ακρόασης και αισθάνεται κανείς άλλος άνθρωπος. Ευτυχής, δυνατός, αισιόδοξος. Ανάλογα με την μουσική και τον ακροατή. Και υπάρχουν, βεβαίως, και ακούσματα που μας ρίχνουν σε βαθιές μελαγχολίες, που μας βαλαντώνουν. Τραγούδια που μας γλυκά πονάνε. Όμως πάντοτε η μουσική λειτουργεί θεραπευτικά. Βοηθάει να ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα, να δραπετεύουμε, να βιώνουμε. Μας κάνει καλύτερους.

Αλλά είπα πολλά και δεν σας είπα καν τον τίτλο του τραγουδιού. Πρόκειται για το δεύτερο τραγούδι της δεύτερης πλευράς του δίσκου “ΤΣΟΥΖΕΙ” του Νίκου Καρβέλα. Τον δίσκο τον αγόρασα, σε βινίλιο, στις 30 Μαρτίου 1990 και το συγκεκριμένο τραγούδι το ξεχώρισα με το πρώτο άκουσμα. Κάπου μάλιστα, σε βιντεοταινία VHS, πρέπει να έχω και το video clip του. Μετά το απέκτησα και με τα “best” του Καρβέλα, το άλμπουμ “ΟΙΚΤΟ!” δηλαδή, αλλά ατυχώς σε αντίγραφο. Αντίγραφο το οποίο από κάποιο σημείο και πέρα μερικώς και μόνο συνεργαζότανε με τα CD Players που έχω στην κατοχή μου. Παλιά η ιστορία, θα μου πείτε.

Τον “ΟΙΚΤΟ!”, λοιπόν, τον αναζήτησα, κυρίως για το συγκεκριμένο τραγούδι, στα δισκοπωλεία της περιοχής της Ομόνοιας και δεν υπήρχε. Τελικώς, και γιατί όποιος ψάχνει βρίσκει, τον βρήκα στο “Public” της Πλατείας Συντάγματος, καλή του ώρα! Το άλμπουμ περιέχει και τρία, τέσσερα τραγούδια ακόμη που μου αρέσουνε και ίσως ακουστούνε σε επόμενες εγγραφές. Για τώρα όμως:

Νίκος Καρβέλας και: Μπες Παντού!

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι άσχετες ίσως αλλά τις έχω τραβήξει εγώ και το αυτοκινητάκι είναι από τα αγαπημένα μου. Γιαφτό!

28/03/2008

0449. 25 Μαρτίου 2008

Ημέρα (και) Εθνικής γιορτής η χθεσινή. Σε κεντρικό δρόμο της Γλυφάδας πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη παρέλαση. Μια παρέλαση που την παρακολούθησε σημαντικό πλήθος κόσμου και ξεκίνησε παραδοσιακά.

Και όταν λέω παραδοσιακά εννοώ με το τμήμα της Επιτροπής Ειρήνης Γλυφάδας στην κεφαλή. Δε γνωρίζω τη δράση ή το καταστατικό της Επιτροπής αυτής και κατά πόσο έχει συμβάλει με το έργο της στην υπόθεση “Ειρήνη”. Γνωρίζω όμως ότι το να ξεκινά μια τέτοια παρέλαση με έξι χαριτωμένα παιδάκια, που το καθένα κρατά ένα χαρτόνι με ένα γράμμα διακοσμημένο με ανθάκια και πουλάκια ώστε να συμπληρώνεται η λέξη “ΕΙΡΗΝΗ”, προσωπικά με εκνευρίζει. Είναι άλλο θαρρώ το νόημα και το πνεύμα της ημέρας.

Δε γίνεται να ακούγεται η φιλαρμονική του δήμου να παίζει εμβατήρια, η εκφωνήτρια να μιλά για τον ηρωισμό των Ελλήνων, να υπερίπτανται μαχητικά και η παρέλαση να ξεκινά με τα χαρτονάκια της Ειρήνης. Καλή και άγια η Ειρήνη και μακάρι να υπήρχε μόνο αυτή για όλους τους κατοίκους της γης παντού και πάντοτε αλλά· αλλά η Ειρήνη δε σου δίνει Πατρίδα ούτε σε κάνει από δούλο ελεύθερο. Δε χειροκρότησα, λοιπόν.

Χειροκρότησα, όμως, με τη ψυχή μου τους παρασημοφορεμένους ήρωες, του έπους του 40, που παρελάσανε αμέσως μετά. Στη συνέχεια, και μέχρι να αρχίσει η παρέλαση των σχολείων, είδαμε να περνάει όποιος πονεμένος, και άσχετος, είχε δηλώσει συμμετοχή και είχε και ένα συλλογικό όνομα να βάλει στην ταμπέλα του. Από γιαγιάδες με παραδοσιακές στολές μέχρι χαριτωμενέστατα νήπια, που βάδιζαν μόνα τους ή και τα πήγαιναν “καροτσάκι” ενήλικες.

Έχω μεγαλώσει και έχω παραξενέψει. Έχω φτάσει, λοιπόν, στο χαριτωμένο σημείο να λέω “Εμείς στην ηλικία τους. . .” και να αναπολώ. Γνωρίζετε και το “Πότε να γεράσω να καυχιέμαι”; Κάτι τέτοιο. Εμείς, λοιπόν, στην ηλικία τους “φκιάναμε” πολύ καλύτερες παρελάσεις. Με ένταση, ρυθμό και άψογη στοίχιση και βήμα! Και μη με πιστεύετε. Έχουν αλλάξει οι εποχές, έχει αλλάξει ο κόσμος. Μια χαρά είναι η νεολαία μας και το παιχνίδι ποτέ δε παιζότανε στο “βήμα”. Μια χαρά ήταν η παρέλαση και οι νέοι σφριγηλοί και ωραίοι. Και οι νέες, για όποιον δεν καλύπτεται από το αρσενικό, δυο φορές σφριγηλές και ωραίες.

Λοιπόν, και του χρόνου!

Από το κλασσικό έργο των Ηλία Ανδριόπουλου, Μάνου Ελευθερίου και Μιχάλη Μπουρμπούλη “Γράμματα στον Μακρυγιάννη και Άλλα Λαϊκά” ακούγεται ο Αντώνης Καλογιάννης και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη στο “Θα Σε Ξανάβρω Στους Μπαξέδες”.

Υ.Γ. Μια εξαιρετική σχετική εγγραφή, του Allu Fun Marx, θα βρείτε εδώ.

26/03/2008

0448. Κογξ Ομ Παξ

“Γλώσσα Μετ’ Εμποδίων”, αυτός είναι ο τίτλος ενός βιβλίου που διαβάζω αυτές τις μέρες. Το βιβλίο το έχει γράψει ο Νίκος Σαραντάκος, ο οποίος έχει σπουδάσει χημικός μηχανικός και αγγλική φιλολογία. Είναι έκδοση του 2007, από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ του ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ με ISBN: 978-960-8219-49-6, ολοκληρώνεται σε 372 σελίδες και κοστίζει είκοσι ευρώ περίπου.

Ο συγγραφέας είναι παλιός διαδικτυακός μου γνώριμος. Ένας σύνδεσμος (βαρβαριστί link) μάλιστα προς τον δικτυακό του τόπο, που φέρει το όνομά του, υπάρχει από την πρώτη μέρα ύπαρξης του παρόντος ιστολογίου. Από τον ιστότοπο του πληροφορήθηκα και το ότι κυκλοφόρησε το συγκεκριμένο βιβλίο και έσπευσα να το αγοράσω.

Έχω διαβάσει περισσότερο από 70% και ομολογώ ότι άξιζε και την σπουδή και τον κόπο. Πρόκειται για ένα βιβλίο εξαιρετικά ενδιαφέρον, καλογραμμένο και ευανάγνωστο. Το μόνο που απαιτείται, από την πλευρά του αναγνώστη, είναι αγάπη ή έστω ενδιαφέρον για την γλώσσα. Αν υπάρχει, θα απολαύσει πραγματικά το περιεχόμενο του βιβλίου και θα πληροφορηθεί ένα σωρό πράγματα.

Το βιβλίο χωρίζεται σε έξι βασικές ενότητες: 

1. Μύθοι για τη γλώσσα,  
2. Λαθοθηρίας έλεγχος,  
3. Ιντερλούδιο: Γραμματική και θηλυκά,  
4. Δασείας καταίρεσις,  
5. Νεοκαθαρευουσιάνικο κοτσανολόγιο και 6. Επίμετρο.

Θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα “αιρετικό” βιβλίο, με την έννοια ότι έχει την τάση, και τον τρόπο, να σπείρει το ζιζάνιο της αμφιβολίας για ένα σωρό “δεδομένα” του χώρου της γλώσσας.

Ο συγγραφέας έχει επιχειρήματα για να μας κάνει ακόμα και το “από ανέκαθεν” να το δούμε με άλλη ματιά και να μην το κατευθείαν απορρίψουμε. Χώρια που θα μάθετε, όσοι δεν ήδη γνωρίζετε, τι το περίεργο “Κογξ Ομ Παξ” του τίτλου σημαίνει! Κρίνοντας με την δεδομένη αίσθηση που έχω για τη γλώσσα δε συμφωνώ πάντοτε με την άποψη του συγγραφέα αλλά βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την επιχειρηματολογία του.

Σας προτρέπω: Διαβάστε το!

Ακολουθεί το κείμενο του οπισθόφυλλου του βιβλίου:

Το βιβλίο αυτό περιέχει κείμενα για τη γλώσσα, που γράφτηκαν τα τελευταία χρόνια από έναν επαγγελματία γραφιά με αγωνία για τη γλώσσα. Όχι αγωνία για τον κίνδυνο της εξαφάνισής της· τέτοιον κίνδυνο ο συγγραφέας δεν διακρίνει· αντίθετα, στις χιλιάδες ιστολογία (τα μπλογκ δηλαδή) που έχουν κατακλύσει το Διαδίκτυο βλέπει την πιο κατηγορηματική διάψευση του μύθου για τη λεξιπενία των νέων, Όμως αγωνία για τα εμπόδια, τις λακκούβες και τις επικίνδυνες στροφές στο δρόμο, εμπόδια στο δρό­μο της γλώσσας της ίδιας και εμπόδια στον καθημερινό αγώνα του καθενός μας να κατακτήσει τη γλώσσα. Γι’ αυτό, γλώσσα μετ' εμποδίων.

Ο συγγραφέας προσπαθεί να ανιχνεύσει τη φύση και την έκτα­ση αυτών των εμποδίων ώστε να συμβάλει στη χαρτογράφηση του γλωσσικού ναρκοπεδίου μας. Ανάμεσα στις νάρκες που προ­σπαθεί να εξουδετερώσει είναι η ιδεολογική τρομοκρατία που έ­χει σχεδόν θέσει εκτός νόμου το 'σαν', το 'μπαίνω' και το 'παίρνω'. Είναι η εκζήτηση, η πάση θυσία προσπάθεια να ξεχωρίσουμε από την πλέμπα, είτε λεξιθηρώντας στο Λίντελ-Σκοτ, είτε σπέρνοντας γενικές εκεί που δεν φυτρώνουν, είτε βρίσκοντας κάποιο άλλο καθαρευουσιάνικο κουρελάκι να το κρεμάσουμε στο πέτο μας για να δείξουμε ότι είμαστε διαφορετικοί βρε αδερφέ εμείς, ανώτεροι. Είναι, τέλος, ο γλωσσικός εθνικισμός και τσαρλατανισμός (συνήθως αυτά πάνε χέρι-χέρι), που χρησιμοποιούν την πραγματικά μακρόχρονη και συναρπαστική ιστορία της γλώσσας μας σαν Βιάγκρα για το φρόνημα.

Ο Νίκος Σαραντάκος, παλιός εργάτης της τυπωμένης λέξης και μπαρουτοκαπνισμένος στα ιντερνετικά μετερίζια, θα σας βοηθήσει να βρείτε το δρόμο σας μέσα στο γλωσσικό ναρκοπέδιο της πραγματικότητας του 21ου αιώνα, χωρίς να σας παρασύρουν οι Σειρήνες των γλωσσικών μύθων και δείχνοντάς σας πώς να πολε­μήσετε τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες της λαθοθηρίας και του ευπρεπισμού. Στο τέλος της διαδρομής σάς περιμένει περιήγη­ση στο πολύχρωμο παζάρι της νεοκαθαρεύουσας.

Ακούγεται το τραγούδι “Αν Ξαναγεννιόμουνα” του Α. Βασιλάκη με την Αλέκα Κανελλίδου.

24/03/2008

0447. Κατηφορίζοντας

Τώρα που ο καιρός έχει καλυτερεύσει έχω αρχίσει και πάλι να κατηφορίζω από την Τ47 προς την Α29. Μου αρέσει που η μέρα έχει μεγαλώσει αισθητά και έτσι μπορώ να βαδίζω και να παρατηρώ. Ανυπομονώ να αλλάξει η ώρα, στα τέλη Μαρτίου, και να αρχίσω να φωτογραφίζω σπίτια και τοπία. Η φωτογραφική μηχανή του κινητού μου προσφέρεται. Είναι όμορφη η διαδρομή από το πατρικό στο σπίτι μου. Ήσυχοι δρόμοι, ήσυχες γειτονιές, αρκετά όμορφα κτίσματα.

Κατηφορίζω, λοιπόν, και έχω μπροστά μου τον Σαρωνικό και στα αριστερά τον Τρελό ή Υμηττό. Βαδίζω με σχετικά ταχύ ρυθμό, κοιτώ και σκέφτομαι. Μισή ώρα βαδίσματος, μισή ώρα σκέψης. Σκέφτομαι και προγραμματίζω επόμενες εγγραφές, το χθες και το αύριο. Πρόσωπα που πέρασαν από τη ζωή μου, σχέσεις που έσβησαν. Αναπολώ, χάνομαι, ταξιδεύω. Και κατηφορίζω.

Το σώμα απασχολημένο. Το μυαλό στα δικά του. Σιγομουρμουρίζω και κανένα τραγουδάκι, αν και κομμάτι παράφωνος, και τα μέτρα φεύγουν κάτω από τα πόδια μου. Υπάρχει η αγαπημένη μου διαδρομή και οι εναλλακτικές. Γνωρίζω ήδη αρκετές λεπτομέρειες τους αλλά πάντοτε υπάρχουν πινελιές να προσθέσω. Τις χαίρομαι τις καθόδους μου αυτές. Απολαμβάνω και ευχαριστιέμαι τη δυνατότητα να περπατώ και να συλλογίζομαι τα όσα με απασχολούν ή με κάνουν να αισθάνομαι καλά.

Κι αν είναι όμορφο και αναζωογονητικό να βαδίζεις μόνος είναι πανέμορφο να μοιράζεται τη χαρά αυτή με αγαπημένο και ενδιαφέροντα συνοδοιπόρο. Αν μάλιστα υπάρχει η δυνατότητα να χαραχτεί μια διαδρομή στη φύση, δίπλα στη θάλασσα ή σε ήσυχους μεγάλους δρόμους τότε μιλάμε για άλλες καταστάσεις. Είναι πολλές οι περιπτώσεις που τέτοιοι περίπατοι με πρόσωπα αγαπημένα μου χάρισαν στιγμές ιδιαίτερης ευδαιμονίας και είναι κάτι που μονίμως επιδιώκω.

Υ.Γ.1. Αύριο, 22 Μαρτίου, δυο αγαπητές κυρίες έχουν γενέθλια. Τους εύχομαι να είναι υγιείς, δυνατές και ευτυχισμένες. Μέσα από την καρδιά μου. . .

Υ.Γ.2. Η φωτογραφία από την βεράντα της κουζίνας της Τ47 και τραβηγμένη με το κινητό. Τα άνθη χαρισμένα στις κυρίες που αύριο συμπληρώνουν ετών αριθμό ακέραιο.

Ακούγεται το τραγούδι “Το Δικό Σου Πεπρωμένο” με την Ελένη Τσαλιγοπούλου. Μια σύνθεση της Αφροδίτης Μάνου για την ταινία “Το Κλάμα Βγήκε Απ’ Τον Παράδεισο”.

Καλό ΣαββατοΚαιΚύριακο!

21/03/2008

0446. Ο Αλοΐσιους Αδυνατεί

Μέσα στα χαρτιά του Αλοΐσιου βρέθηκε και το σημείωμα που ακολουθεί: 

Περνάει η μαγεία και χάνεται. Αυτό που θεωρούμε ότι θα διαρκέσει επί έτη πολλά ξοδεύεται, αλλοιώνεται, φθίνει. Μένει η ανάμνηση των καρπών που έδωσε. Έργω και λόγω. Είναι μήνες τώρα που δεν έχουμε συναντηθεί. Βλέπεις, σιωπηλά, το αναθέσαμε στην τύχη κι αυτή μοιάζει πολύ απασχολημένη με άλλα και άλλους. Ελάχιστες οι μέρες που πέρασαν δίχως να αναλογιστώ την ύπαρξή σου. Μια ύπαρξη που δε με βαραίνει όσο παλαιότερα. Η απόσταση μου επιτρέπει να κρατήσω άλλη στάση. Δεν κατηγορώ πλέον τον εαυτό μου. Προσπάθησα με τα μέσα που διέθετα. Δεν φανήκαν αρκετά. Άλλα ζητούσες και αλλιώς. Δεν είχα να τα δώσω. Δεν έγινε. Δικαίωμά μου. Δεν θέλω να απολογηθώ για τίποτα και σε κανένα. Μόνο που έκανα τη σκέψη: “Κι αν δεν τη βλέπω, κι αν δεν της μιλώ ποιος μ’ εμποδίζει, στα χαρτιά, να σκαρώσω ένα διάλογο μαζί της;”. Και με τη σκέψη αυτή πήρα χαρτί και μολύβι να γράψω το διάλογό μας. Τυχαία, τάχα, συναντιόμαστε σε μια γωνιά της Αθήνας. “Γεια σου”, λέω. “Γεια σου” αποκρίνεσαι. Και μετά; Τίποτα. Δεν ήξερα πώς να συνεχίσω. Ότι έγραφα μου φαινότανε χαζό, τετριμμένο. Το έσβηνα. Δε χώραγες στο χαρτί. Δε χώραγα ούτε εγώ. Ξαφνιάστηκα. Πίστευα ότι άνετα θα έβρισκα τα λόγια που, εμείς οι δυο, θα μπορούσαμε να ανταλλάξουμε σε μια, τυχαία, συνάντηση σε μια γωνιά της Αθήνας. Τα παράτησα. Περιμένω την τύχη. Για να συναντηθούμε. Να σου πω: “Γεια σου” και να απαντήσεις: “Γεια σου”. Και μετά;

Ακούγεται το τραγούδι “You Know I’m No Good” με την Amy Winehouse την οποία, ομολογώ, άργησα να “ανακαλύψω”. . .

19/03/2008

0445. Γιατί;

Είχα, και έχω ακόμα, την εντύπωση ότι το ύψος της σύνταξης, και του εφ’ άπαξ, των μισθωτών είναι ζήτημα, οικονομικών έστω, μαθηματικών. Δηλαδή, αναγωγή σε παρούσα αξία του συνόλου των σχετικών κρατήσεων και τα τοιαύτα. Με λίγα λόγια αυτό που παίρνεις είναι ευθέως ανάλογο αυτού που δίνεις. Φαίνεται ότι δεν τα γνωρίζω καλά τα πράγματα. Το ύψος των συντάξιμων αποδοχών, και άλλων συναφών παροχών, δεν είναι πλέον απλό ζήτημα χαρτιού και μολυβιού. Έχουμε γίνει ωραίοι και μοντέρνοι. Το ζήτημα, σαφέστατα, είναι πολιτικό! Για τούτο μπορεί να έρχεται ο κάθε κακομούτσουνος και αποτυχημένος διαχειριστής της εξουσίας και να κόβει και να ράβει. Εσείς θα πάρετε τόσα και τότε και σεις τόσα και αργότερα. Μαύρο και άσπρο. Ταμεία ισχυρά, ταμεία ρημαγμένα. Λεφτά που φαγώθηκαν και λεφτά που δεν προκάνανε να ροκανίσουν. Τα πετάμε, με το έτσι θέλω, όλα σ’ ένα κουβά κι έχουμε μια γκρίζα μάζα να μοιράσουμε στον κάθε επίδοξο συνταξιούχο. Και από την άλλη πουλάμε και μούρη ότι, τάχα μου, προσφέρουμε εθνική υπηρεσία και καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκερπάνια για το αρχηγιλίκη μας. Ούτε περιττές μελέτες, ούτε ουσιαστικός διάλογος, ούτε άβολες εξαιρέσεις, ούτε συμμάζεμα και νοικοκύρεμα του διαχειριστή για να αποδείξει, στοιχειωδώς, ότι η “αλλαγή” αυτή είναι η τελευταία λύση που απομένει. Σιγά να μη σκάσουν οι χοντρόπετσοι καρεκλοκένταυροι για τα προβλήματα που δημιουργούν σε κάτι εκατομμύρια μισθωτούληδες. “Μπλα μπλα μπλα δημοκρατία. Μπλα μπλα μπλα με εκλέξανε” που λέει και ο Λάμαρχος [ο Λαμαρχίδης] στο δίσκο του Διονύση με τη μουσική για τους Αχαρνής του Αριστοφάνη. Από τη μια η “πολιτική” και οι “πολιτικοί”, από την άλλη οι μεγαλοδημοσιογράφοι και οι ξερόλες των παραθύρων. Και ακόμα οι μεγαλοσυνδικαλιστές σαν κερασάκι στην τούρτα. Να απεργείς και να μη γνωρίζεις κατά πόσο πιέζεις για τα συμφέροντά σου και κατά πόσο για να γίνει βουλευτής, ή να κονομήσει θεσούλα περιποιημένη, ο κ. πρόεδρος ή ο γενικός γραμματέας. Και μετά φταίνε οι κακοί που “κόβουνε το ρεύμα” ή δεν μαζεύουν τα σκουπίδια. Και βεβαίως την επόμενη φορά που θα σταθούμε μπροστά στην κάλπη να ψηφίσουμε όλα αυτά θα έχουν ξεχαστεί. Θα βρεθούν πάλι χαζοχαρούμενοι να κουνάνε πλαστικές σημαίες και να επευφημούν. Και οι αρχηγοί στα μπαλκόνια, παγώνια. Και κάτω από το παγώνι η κότα. Ας προσέχαμε. Παραμένει, ωστόσο, το ερώτημα:

Γιατί δεν μας αφήνουν να εργαστούμε και να ζήσουμε; 

Από το άλμπουμ “Give The People What They Want” του συγκροτήματος The Kinks ακούγεται το ομώνυμο τραγούδι.

17/03/2008

0444. Αλήτης

Αίφνης του δόθηκε το χάρισμα, ή το προνόμιο, να αλητεύει μέσα στον καιρό όπως άλλοι αλητεύουν σε πάρκα και πλατείες. Μία στο δισεκατομμύριο. Έτσι. Από καπρίτσιο της φύσης. Από μια σειρά τρομακτικών συμπτώσεων που πότισαν τα κύτταρά του.

Και το εκμεταλλεύτηκε. Οι περιπλανήσεις του γινόταν το βράδυ. Είχε τη δυνατότητα να ξαναζεί στιγμές του παρελθόντος κατ’ επιλογή. Με ακρίβεια και ζωντάνια. Και ακόμα, και αυτό ήταν τρομακτικό, να βλέπει πως θα εξελισσόταν ο βίος του ανάλογα με τις αποφάσεις και τις επιλογές του.

Του έγινε έμμονη ιδέα. Βάλθηκε να ψάχνει τα πώς και τι της ζωής του. Να εκ των υστέρων αλλάζει τις αποφάσεις του ελέγχοντας το αποτέλεσμα. Να εξετάζει όλες του τις σχέσεις βάζοντας ένα αν την κάθε φορά μπροστά τους. Έντρομος διαπίστωσε ότι τα πράγματα δεν ήταν πάντοτε έτσι όπως φαινόντουσαν ή πίστευε. Είχε αδικήσει και είχε αδικηθεί.

Δε ζούσε πια τη ζωή του. Την ονειρευότανε. Στα χέρια του είχε ένα όπλο. Λύγισε. Δίχως να το καταλάβει το άφησε να στραφεί εναντίον του. Έγινε αντικοινωνικός. Δεν πίστευε πλέον τίποτα αν πρώτα δεν το εξέταζε από όλες τις πλευρές. Και αυτό έπαιρνε χρόνο· τον εξαντλούσε.

Έκανε τη μέρα νύχτα. Κοιτούσε και δεν έβλεπε. Έκλεινε τα μάτια και όλα παρουσιαζόντουσαν καθαρά και ξάστερα. Δεν τολμούσε να δει το τέλος του. Δε θα το άντεχε. Φοβήθηκε ότι είχε αρχίσει να τρελαίνεται. Και είχε.

Οι σχέσεις του άρχισαν να διαλύονται. Γνώριζε όσα οι γύρω του αγνοούσαν. Οι φίλοι του εξαφανιστήκαν. Βίωνε ένα δράμα. Ζήτησε βοήθεια. Ότι του δόθηκε δεν τον κάλυψε. Συνέχισε.

Έχασε τη δουλειά του. Απεγνωσμένα προσπάθησε να απαλλαγεί από το “χάρισμα” του. Στάθηκε αδύνατο. Οι νύχτες του ήταν μαρτυρικές. Το παρόν του είχε χάσει το περίγραμμα του. Άρχισε να παίρνει ένα σωρό χάπια και χαπάκια. Αποβλακώθηκε.

Ξεκίνησε να μιλά για όσα του συμβαίναν. Ήταν αργά. Κανένας δεν τον πίστευε. Παραιτήθηκε. Έσβησε.

Ακούγεται το τραγούδι “Only Time” με την Enya.

14/03/2008

0443. Διαβάζοντας

Τυχαίνει να διαβάζει κανείς ένα βιβλίο και ξαφνικά να πέσει πάνω σε μια παράγραφο που να του αποσπάσει το πιο βαθύ του χαμόγελο. Να τον εντελώς αιφνιδιάσει ο συγγραφέας και να τον υποχρεώσει να αφήσει το βιβλίο από τα χέρια για να χωνέψει αυτό που διάβασε. “Καθένας με τον τρόπο του γλυκαίνει την καρδιά του” και, όσον αφορά τη δική μου, με κάτι τέτοια γλυκαίνεται πολύ.

Πρόκειται, και πάλι, για το βιβλίο “Ήρωες Της Ιστορίας”, του Will Durant, μετάφραση Δημήτριου Ξύδη – Εκδόσεις Φυτράκη. Στο Κεφάλαιο XV, Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ Ι: ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ, ΠΕΤΡΑΡΧΗΣ ΚΑΙ ΒΟΚΚΑΚΙΟΣ του οποίου η πρώτη παράγραφος, στη σελίδα 291, είναι εξαιρετική. Απολαύστε την:

Ο Μεσαίωνας πέρασε στην Αναγέννηση όταν τη Μεγάλη Παρασκευή του 1327, σε μια εκκλησία στην παπική Αβινιόν, ο Φραντσέσκο Πετράρχης είδε τη Λάουρα ντι Σάντε, της οποίας η λεπτεπίλεπτη ομορφιά, πολλαπλάσια τονισμένη από τη σεμνότητά της, τον έκανε να ξεχάσει κάθε άλλη θεία φύση εκτός από τη δική της.

Δεν είναι καταπληκτικό; Έχουμε ακριβή ημερομηνία, τόπο και πρωταγωνιστές. Ένα ερωτευμένο ζευγάρι. Ένας ποιητής και μια καλλονή. Το τέλειο, θα έλεγα. 

“Στην διάρκεια των επόμενων είκοσι έξι ετών”, πάντα κατά τον συγγραφέα, ο Πετράρχης “θα συνθέσει διακόσια επτά ποιήματα – όλα σχετικά με εκείνη – στην πιο εξαίσια μουσική που είχε μέχρι τότε γνωρίσει η πλέον εξαίσια όλων των γλωσσών”. 

Και λάβετε, παρακαλώ, υπόψη ότι: 

“Εκείνη δέχθηκε τη λατρεία του ποιητή με ηρεμία και προσέδωσε στο πάθος του όλο το ερέθισμα της άρνησης”.

Και ο άξιος συγγραφέας, στο ίδιο κεφάλαιο πάντοτε, συνεχίζει το ρεπορτάζ:

Το 1331 – τέσσερα χρόνια μετά την έκταση του Πετράρχη – ο Βοκκάκιος ερωτεύτηκε ενώ προσκυνούσε σε μια εκκλησία της Νάπολης. Η κυρία ονομαζόταν Μαρία ντ’ Ακουίνο, γνωστή για την ελκυστική ευσέβεια και τα χρυσά του μαλλιά. Την αποκάλεσε Fiametta – Μικρή Φλόγα – και λαχταρούσε να καεί μέσα στη φωτιά της. Επί πέντε χρόνια την πολιορκούσε με ποίηση και πεζό λόγο. Εκείνη τον άφησε να περιμένει μέχρι που στέγνωσαν άλλα πορτοφόλια, και κατόπιν τον αποδέχθηκε μέχρι που στέγνωσε και το δικό του πορτοφόλι. Ο Βοκκάκιος εγκατέλειψε τη Νάπολη και εγκαταστάθηκε στη Φλωρεντία.

Τέτοια συγκλονιστικά και ακριβή μπορεί να πληροφορηθεί κανείς ανατρέχοντας στη συγκεκριμένη πηγή. Και μου αρέσει!

Υ.Γ. Α!, και ένα ακόμα καταπληκτικό. Το “Μεγάλο Κανάλι”, τρομάρα του, διαφημίζοντας το χθεσινό κεντρικό του δελτίο ειδήσεων, τα μικρά σκοπίμως, “μιλούσε” για “επίταξη απεργών”. Αλλά είπαμε:

Κάθε ανελλήνιστος και μικρόφωνο. 

Αντιγράφω από το Μείζον Ελληνικό Λεξικό, Τεγόπουλος - Φυτράκης:

[αρχ. επίταξις, επιτάσσω] (η) ουσ. (Κ επίταξις, -εως) διαταγή, προσταγή | επιβολή εισφοράς σε είδος ή κατάληψη ειδών ή ακινήτων από το στρατό σε περίοδο εξαιρετικών συνθηκών. Έτσι είναι, πώς να το κάνουμε, άλλο “επιστράτευση” άλλο “επίταξη”. Άτιμη Ελληνική γλώσσα που μας δυσκολεύεις τη ζωή! 

Ουράνιο τόξο και μαρμελάδες ή “Rainbow” με το συγκρότημα των Marmelade το τραγούδι που ακούγεται.

12/03/2008

0442. Το Διάλειμμα Τελείωσε

Λοιπόν, αποφασίστηκε. Συνεχίζω. Στους ίδιους ρυθμούς, με τον μέχρι τώρα τρόπο. Ελπίζω να μην επαναλαμβάνομαι τόσο που να γίνομαι κουραστικός και ελπίζω κάποιοι επισκέπτες να θεωρήσουν ότι δεν έχασαν το χρόνο τους επισκεπτόμενοι το ημερολόγιο αυτό. Γι’ αυτούς συνεχίζω και θέλω να ευχαριστήσω όλους, που στην πλειονότητά τους ήταν όλες, όσους με μηνύματα, ή δια ζώσης, ζήτησαν να συνεχίσω να δημοσιοποιώ κείμενά μου.

Αισθανόμουνα λίγο περίεργα την εβδομάδα που πέρασε που δεν είχα να ανεβάσω εγγραφές. Αυτό το Δευτέρα – Τετάρτη - Παρασκευή ίσως, τελικώς, και να μου πηγαίνει. Συνεχίζω γιατί το να διαβάζω τα κείμενα του ημερολογίου αυτού δίνει ευχαρίστηση πρώτα απ’ όλα σε μένα τον ίδιο. Γιατί μου θυμίζουν πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις. Και δεν σας τα λέω όλα, μη νομίζεται. Πίσω από κάθε περιστατικό κρύβονται πρόσωπα. Παλιές αγάπες, σχέσεις, συνάδελφοι, φίλοι και γνωστοί. Αν δεν υπήρχαν αυτές οι εγγραφές πολλά θα είχαν χαθεί, θα είχαν λησμονηθεί. Και το παρόν ημερολόγιο, λοιπόν, αποτελεί ένα άριστο της μνήμης βοήθημα. Θέλω να συνεχίσω να το χρησιμοποιώ. Είναι στην διακριτική ευχέρεια του επισκέπτη να μείνει και να διαβάσει ή να μ’ ένα του ποντικιού του κλικ για αλλού βάλει πλώρη.

Και είναι και αυτό το λευκό φακελάκι στις οθόνες των Η/Υ μου κάτω δεξιά. Το φακελάκι του Google Notifier. Εφεύρεση μεγίστη. Μέγιστη και η χαρά μου όταν το λευκό δίνει τη θέση του στο μπλε και ένα αναδυόμενο παράθυρο με πληροφορεί ότι υπάρχει μήνυμά σας. Να το γνωρίζετε, στις περιπτώσεις αυτές κάνετε έναν συνάνθρωπο σας ευχαριστημένο! Ανοίξαμε, και πάλι λοιπόν, και σας περιμένουμε!

Με την ευκαιρία αυτή είπα να αλλάξω λίγο και την επίπλωση. Έτσι, για τη χαρά της αλλαγής. Ελπίζω οι αλλαγές που έκανα να είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και να αρέσουν.

Συνεχίζω. Για τον εαυτό μου και εσάς. Και δεν προσδοκώ, ούτε επιδιώκω, μεγάλες αποδόσεις. Γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι. Μου αρκούν οι λίγοι, και για τα μάτια μου, εκλεκτοί.

Σταγόνα στον ωκεανό το ημερολόγιο αυτό. Αλλά και ο ωκεανός, σε τελευταία ανάλυση, σταγόνες είναι. . .

Από το άλμπουμ “10 ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ” του Διονύση Σαββόπουλου ακούμε το τραγούδι: “Σαν Τον Καραγκιόζη”.

10/03/2008