0310. ΙΒΑΝ ο Τραπεζικός

Εγώ τον Ιβάν τον Τρομερό γνώριζα. Άντε, και τον Ιβάν Τουργκένιεφ και τον Ιβάν Ρεμπρόφ. Το Σάββατο όμως που είπα να ασχοληθώ με την συμπλήρωση της φορολογικής μου δήλωσης γνώρισα κι άλλον ένα. Εκεί, στην τέταρτη σελίδα του Εντύπου Ε1 και στον Πίνακα 11., το έγραφε πεντακάθαρα: ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ ΙΒΑΝ.

Σφίχτηκε η καρδιά μου. “Τι είναι πάλι τούτο;”, συλλογίστηκα. Πέντε από κουτάκια πεντάδες υπομονετικά περίμεναν να συμπληρωθούν. Με περισσή ψυχραιμία κατέφυγα στις ΟΔΗΓΙΕΣ για την συμπλήρωση της δήλωσης. Στο οικείο κεφάλαιο διάβασα: “Τέλος, στη θέση “ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ ΙΒΑΝ” συμπληρώστε προσεκτικά και τους 25 αριθμητικούς χαρακτήρες (εκτός από τους χαρακτήρες GR) του αριθμού λογαριασμού καταθέσεων ΙΒΑΝ που έχετε στην Τράπεζα και θα τον βρείτε τυπωμένο είτε στο τραπεζικό σας βιβλιάριο, είτε στο έντυπο κίνησης λογαριασμού της Τράπεζας σας. . .”.

Ευτυχώς είχα ένα πρόσφατο έντυπο κίνησης του λογαριασμού μου. Το ανέσυρα. Το έψαξα. Πήρα μια βαθειά ανάσα. Είχα βρει τον ΙΒΑΝ μου! Με ομαδοποίηση 2, 4, 4, 4, 4, 4, 3 [το όλον 25] ήταν φαρδιά πλατιά τυπωμένος μετά από το: ΙΒΑΝ: GR.

Αυτό πάει να πει οργάνωση. Αυτό πάει να πει εξευρωπαϊσμός και τραπεζική κουλτούρα. Να έχει ο καθείς τον IBAN του να βολεύεται. Αξιοπρεπώς να συναλλάσσεται με το αξιοπρεπές ελληνικό κράτος. Να μπορεί να πει και στον άλλον: “Βάλτα μου σε παρακαλώ [τα χρήματα] στον ΙΒΑΝ μου”. Αμ, τι; Να μην έχεις έναν ΙΒΑΝ στην ζούγκλα της ζωής; Μια οικονομική ταυτότητα, μια απόδειξη του με τις Τράπεζες πάρε – δώσε;

Τώρα θα μου πείτε: “Μα είκοσι πέντε ψηφία; Μεγαλούτσικος δεν είναι;”. Είναι! Αλλά τι να κάνουμε; Είπαμε. Ο καθείς και ο ΙΒΑΝ του. Και πρέπει να είναι μοναδικός για τις Τράπεζες, τα υποκαταστήματα τους και τους συναλλασσόμενους.

Γι’ αυτό καλού κακού γράψτε τον και κάπου να τον έχετε πρόχειρο γιατί ουδείς γνωρίζει που και πότε θα σας χρειαστεί.

Με γεια, λοιπόν, τους ΙΒΑΝ [International Bank Account Number] μας!

Προς τιμήν του καταπληκτικού, και αξιοπρεπομηκέστατου, αυτού Κωδικού ακούγεται το πανέμορφο soul κομμάτι “Tell Me What You Want” με τον Jimmy Ruffin. Ακόμα μια από βινίλιο “μεταφορά” από το υπόγειο της Τ47. 

30/04/2007

0309. Δυόμιση Χιλιόμετρα

Από την Α29 μέχρι την Τ47, όπου το πατρικό μου, η απόσταση είναι δυόμιση χιλιόμετρα. Η υψομετρική διαφορά, ανάμεσα τους, στα 113 μέτρα. Το πατρικό στους πρόποδες, σχεδόν, του Τρελού. Η Α29 νοτιοανατολικά της Τ47.

Υπάρχουν απογεύματα που ο Ι. με αφήνει στην Τ47 και συνεχίζει με το αυτοκίνητο για τη σχολή του. Χαίρομαι να επιστρέφω πεζοπορώντας από το πατρικό στο σπίτι μου. Τώρα που η μέρα μεγάλωσε και ο καιρός γλύκανε είναι πανέμορφα.

Έχω και σχέδιο. Στο δεύτερο στενό, στα 460m, αριστερά και κατόπιν εναλλασσόμενα δεξιά - αριστερά μέχρι την Α29. Περπατώ με βήμα ταχύ. Με ρυθμό. Χρειάζομαι κάτι λιγότερο από 30 λεπτά για να διανύσω την απόσταση.

Η πιο γλυκιά ώρα, την εποχή αυτή, είναι γύρω στις επτά το απόγευμα. Τότε ξεκινώ. Περπατώ και κοιτάζω τις κατοικίες των ανθρώπων. Τους κήπους. Τον περίγυρο. Σημειώνω στο μυαλό μου. Τα όμορφα. Τα άσχημα. Τα αδιάφορα. Εξοικειώνομαι με τη διαδρομή.

Θα στρίψω δεξιά και θα συναντήσω σταθμευμένη μια ασημί Laguna. Λίγο μετά θα στρίψω αριστερά και θα αντικρύσω ένα παλιό μπλε Ford Escort. Ανάμεσά τους, από ένα χαμηλό μπαλκονάκι κάτω, τέσσερα παρατημένα πλαστικά ζωάκια. Το ένα είναι μια τίγρης σε στάση επίθεσης. Ένα από τα ζωάκια είναι πεσμένο. Προσμένει το παιδικό χεράκι που θα το σηκώσει και θα παίξει μαζί τους.

Προσπαθώ να συγκρατήσω λεπτομέρειες. Άχρηστες λεπτομέρειες. Το σχήμα μιας πόρτας. Το ύψος ενός δέντρου. Ένα ιδιότροπο κάγκελο στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου. Είναι περίεργη η εμμονή μου αυτή. Από την άλλη με ενδιαφέρει η φυσιογνωμία των κτισμάτων. Η διαμόρφωση των κήπων.

Μου αρέσει να κοιτάζω και ψηλά. Τα τελειώματα των κτισμάτων. Τα μπαλκόνια με τραπεζάκια και καρεκλίτσες. Τους ηλιακούς θερμοσίφωνες να λαμποκοπούν στον ήλιο. Ξαφνιάστηκα όταν ανακάλυψα ένα κλιμακοστάσιο με κυλινδρικό σχήμα και καμπυλωτά τζάμια. Τόσες φορές είχα περάσει απ’ έξω και δεν το είχα προσέξει.

Το πιο ευχάριστο κομμάτι της διαδρομής είναι όταν φτάνω στην αρχή της μεγάλης ευθείας και αρχίζω να κατηφορίζω προς την Α29. Στο βάθος φαίνεται ένα κομμάτι του Σαρωνικού. Στραφταλίζει. Βαδίζω πάντοτε στο αριστερό πεζοδρόμιο. Κατηφορίζω και χαρά φουσκώνει το στήθος μου. Γιατί είμαι υγιής. Γιατί περπατώ. Γιατί μπορώ και συλλογίζομαι. Γιατί είμαι.

Ακούγεται ο Joe Simon στο “Drowning In The Sea of Love”. Όμορφη σόουλ μουσική από το βινίλιο στο διαδίκτυο.

27/04/2007

0308. Επιγραμματικά Άλλα και Δεκαπέντε

01. Αν θέλεις να τους δικαιολογείς όλους δικαιολόγησε και τον εαυτό σου.

02. Ακόμα και μια βρύση που στάζει μπορεί να δηλητηριάσει την ποιότητα της ζωής σου.

03. Το μεγάλο πρόβλημα τρώει το μικρό

04. Είναι πιο εύκολο να δίνεις συμβουλές παρά να δέχεσαι.

05. Έξυπνος δεν είναι αυτός που καθαρίζει αλλά αυτός που δε λερώνει.

06. Ευτυχώς που οι φίλοι, σε αντίθεση με τους εραστές, σπανιότατα δίνουν όρκους αιώνιας φιλίας.

07. Για κάποιους η επαγγελματική ιδιότητα επέχει θέση ενδύματος ενίοτε δε ακόμα και εσωρούχου.

08. Το “έως εκεί” το σκεφτόμαστε εκ των προτέρων, το “μετά από εκεί” εκ των υστέρων.

09. Τίποτα χειρότερο από έναν ανόητο με άποψη.

10. Δώσε θάρρος στο χωριάτη να σου βγάλει το ΄να μάτι!

11. Τον βλάκα δεν τον πείθεις, τον παρατάς ή τον εξαναγκάζεις.

12. Όποιος χρησιμοποιεί επιχειρήματα για να πείσει έναν ανόητο χάνει τον καιρό του.

13. Πίσω από κάθε ιστορία απρόσμενης επιτυχίας υπάρχουν δεκάδες, ή εκατοντάδες, παρόμοιες παταγώδους αποτυχίας.

14. Το να βαφτίζεις την εξαίρεση κανόνα είναι δικαίωμά σου. Το να προσπαθείς να πείσεις και άλλους κακοήθεια.

15. Ότι σκέφτεσαι καθημερινά ποτέ δε ξεμακραίνει.

Ακούγεται ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια. David McWilliams / “The Days of Pearly Spencer”, από το 1967. 

25/04/2007

0307. Απρόσκλητος Επισκέπτης

Ενύπνιο. Έντονο και μακροσκελές. Έγερση με ανάγλυφη την αίσθηση της ύπαρξης της παρουσίας του άλλου. Να αισθάνεσαι ότι, αν απλώσεις, μπορεί και να τον αγγίξεις. Πως και από πού; Τι είδους παιχνίδια είναι αυτά που μας σκαρώνει ο εαυτός μας; Από πού κι ως που το συγκεκριμένο πρόσωπο τη συγκεκριμένη στιγμή; Τα έχεις όλα τακτοποιημένα, δρομολογημένα, ξεκάθαρα. Και αρκεί ένα ενύπνιο για να ανακαλύψεις ζιζάνια που μοιάζει ποτέ να μην ξεριζώθηκαν. “Εδώ είμαστε” σου λένε, και σου βγάζουνε τη γλώσσα. “Κι εγώ εδώ είμαι” απαντάς ευθύς, και τους βγάζεις τη γλώσσα. Και τι είδους ζωή μπορεί να είναι αυτή με τέτοια καμώματα; Πως, διατί και που εισβάλλετε κύριε όνειρε; Σας φωνάξαμε; Σας καλέσαμε; Σας έχουμε, μήπως, ανάγκη; Όχι δα! Γυρεύετε, λοιπόν, τη δουλειά σας και αφήστε κι εμάς ν’ απολαύσουμε τον ύπνο μας. Μη μας σκανδαλίζετε. Μη μας κάνετε να βαλαντώνουμε. Μη μας επισκέπτεσθε. Είμαστε μια χαρά δίχως σας. Ζούμε ωραιότατα. Αναπνέουμε. Τρώμε. Πάμε. Κι ερχόμαστε! Δεόντως τα δέοντα πράττουμε. Είμεθα τακτοποιημένοι. Λοιπόν; Προς τι η επίσκεψη;

Από τους πολυαγαπημένους Bee Gees και από το διπλό CD άλμπουμ τους: “BEE GEES THEIR GREATEST HITS THE RECORD” υπέροχα φωνητικά και “How Deep is Your Love”.

23/04/2007

0306. Hi - Fi

Σήμερα ο ενισχυτής μου, ένας Cyrus Mission 1, έχει επέτειο. Συμπληρώνει δεκαεπτά, ευτυχισμένα πιστεύω, χρόνια στην κατοχή μου. Αγορασμένος αντί του ποσού των 252,38 ευρώ [86.000 Δρχ. τότε] την 20 Απριλίου του 1990 με υπηρέτησε πιστά και τον πρόσεξα πολύ.

Τα χρόνια περάσανε. Ο καημενούλης ο Cyrus γέρασε. Η απόδοσή του έπεσε και ή μουσουδίτσα του δείχνει πια την ηλικία του. Τον πιάνουν και τα γεροντικά του πείσματα καμιά φορά και μου κόβει, απρόσμενα και με το θέλω έτσι, το ένα κανάλι. Τελευταίο του κατόρθωμα η αχρήστευση, με αυτό τον τρόπο, της μεταφοράς του LP [Long Playing: μεγάλος δίσκος βινιλίου, για τους νεότερους] “Are You Okay” των Was [Not Was] σε CD.

Το αποφάσισα λοιπόν. Θα τον περάσω σε πρώτη σειρά εφεδρείας αντικαθιστώντας τον. Ήδη έχει επιλεχθεί ο αντικαταστάτης του, ο κ. Denon PMA-1500 AE, και αναζητείται ο οικονομικότερος τρόπος απόκτησής του. Και μιας και μπήκαμε στην διαδικασία θα αγοράσουμε και ένα CD Player, την κ. Marantz SA 7001, για να ολοκληρωθεί η, τέτοια, ευτυχία μας.

Στην εποχή της φορητότητας και της συμπίεσης, στην εποχή της εικόνας και του Video Clip εγώ επενδύω στον παλιό, καλό, δικάναλο ήχο. Γιατί όχι; Τι είναι πιο όμορφο από την μουσική που κατακλύζει το μυαλό με εικόνες και αισθήματα; Γιατί θα πρέπει η μουσική να λειτουργεί συνοδευτικά και όχι αυτόνομα;

Ευελπιστώ ότι με τα καινούργια μηχανήματα θα μπορέσω να ανακαλύψω, επιτέλους, την περίφημη “Στερεοφωνική εικόνα” και ότι θα αισθανθώ τον “όγκο” της μουσικής και όλα, τέλος πάντων, τα ευγενή και λεπτεπίλεπτα με τα οποία οι οξυδερκείς και ευαίσθητοι δοκιμαστές τέτοιων συσκευών κοσμούν τα άρθρα και τις κριτικές τους.

Πέρα από αστεία την μουσική την αγαπώ πολύ. Με τρέφει. Λαχταρώ να στήσω τα μηχανήματα. Να ακούσω παλιούς και νέους αγαπημένους δίσκους. Να τους ανακαλύψω από την αρχή. Να συγκρίνω ακούσματα. Να νιώσω.

Έχω μια πρόγευση ηδονής. Στα αυτιά!

Ακούγεται η Τζένη Βάνου να τραγουδά “Σου Απλώνω τα Χέρια”. Το εξαίσιο αυτό τραγούδι, ". . . από τα 5 πρώτα που ηχογράφησε η Ευγενία Βραχνού με το Μίμη Πλέσσα ζωντανά στο στούντιο της ΕΣΡ", μου e-πέμφθηκε από την Νικολέττα την οποία, και από αυτή τη θέση, ευχαριστώ πολύ.

20/04/2007

0305. Ideal Standard

Aγοράζεις ένα διαμέρισμα. Κι αυτό έχει και ένα μπάνιο. Έχει και ένα WC. Και αυτά τα δύο, τα τελευταία, έχουν και από μια λεκανίτσα. Για ώρα ανάγκης. Άνθρωποι είμαστε! Κι οι δυο λεκανίτσες πάλι, υπεμονή εντός ολίγου ολοκληρώνω, έχουν τα καπακάκια τους.

Και αυτά τα καπακάκια ταλαιπωρούνται. Ανέβα – κατέβα. Κάτσε – σήκω. Χαλάνε. Φθείρονται. Σπάνε. Και πρέπει να τα αντικαταστήσεις. Νοικοκυρεμένα πράγματα. Έσπασε; Το αλλάζεις. Φυσιολογικό και νόμιμο. Και εύκολο; Πριτς!

Τι πράττεις όταν η λεκάνη σου, και συνεκδοχικά το καπάκι της, είναι της Super Duper φίρμας Ideal Standard; Λογικά πηγαίνεις στο πρώτο σχετικό κατάστημα που εμπορεύεται το είδος, βαστάς και το πορτοφόλι σου, και λες:

“Ήρθα! Δώστε μου καπάκι λευκό και ανθεκτικό και τσαχπίνικο διότι το προηγούμενο εθραύσθει!”

Αμ, δε! Τι καπάκι να αγοράσεις αφού ούτε η λεκάνη ούτε το καπάκι φέρουν άλλη σήμανση πέραν του κοσμήματος “Ideal Standard” καλλιτεχνικότατα γραμμένου; Ούτε μοντελάκι, ούτε ένας τόσος δα κωδικούλης, ούτε τίποτα. Πουθενά. Έχουν παρέλθει και χρόνοι δεκαπέντε και πλέον και άρα τρέχα γύρευε και ψάξε βρες.

Βρε αμάν; Τι μοντελάκι έβαλε ο μπαγάσας ο κατασκευαστής; Ιδού η απορία. Αρχίζεις τις υποθέσεις, ψάχνεις τα “χαρτιά” του σπιτιού, ρωτάς τους άλλους ενοίκους της πολυκατοικίας. Ουδείς γνωρίζει. Πηγαίνεις, αεράτος, στο σχετικό κατάστημα και αρχίζεις τις περιγραφές: “Λευκό, μοντελάκι 1990, οβάλ. . .”. “Σαν κι αυτό;”, ρωτάνε. “Όχι” απαντάς. “Σαν κι ετούτο;”. Ομοίως “Όχι”. Πρόβλημα. Τι καπάκι είναι το καπάκι; Της φύσης τα μυσιτήρια.

Το παίρνεις αλλιώς. Βγάζεις ένα “πατρόν” σε εφημερίδα, ιδού άλλη μια χρησιμότητά της πέραν του να συνοδεύει DVD, και επανακάμπτεις με το χαμόγελο του έξυπνου τύπου: “Σιγά να μην κουβαλάω το καπάκι”.

Αμ, δε και πάλι! Δε δούλεψε. Ήθελαν, λένε, το εξωτερικό του καθίσματος της λεκάνης πατρόν, μήπως και μπας, κι εγώ είχα βγάλει το εσωτερικό [κοινώς της οπής!]. Ρε για δε που έχει φτάσει η επιστήμη. Ρε για κοίτα τη ζημιά μπορεί να κάνει η απουσία ενός τόσου δα, κυριολεκτικά, σκατοκωδικούλη!

Το πήρα κι εγώ πατριωτικά. Όχι ρε! Δε θα βγω με το καπάκι στους δρόμους επειδή έτσι γουστάρετε. Δε θα το προσκομίσω! Έχω και εναλλακτικό σενάριο. Θα πιάσω φιλίες με τον καταστηματάρχη της περιοχής μου. Θα δοκιμάσω δέκα καπάκια, αν χρειαστεί, αλλά το πρόβλημα θα το λύσω δίχως σας.

Όπου και όταν το αυτονόητο λάμπει δια της απουσίας του εγώ βγάζω σπυράκια. Όσο, λοιπόν, εσείς δε βάζετε μοντέλα και κωδικούς εγώ δε θα χρησιμοποιώ τα προϊόντα σας.

Έτσι!

Και τι τραγούδι να κανείς επιλέξει σε τέτοιο θέμα ένα; Άτιμο καπάκι! Τέλος πάντων. Από την δεκαετία το 60 Βόρρειοι και “Το Τζίνι”. Αν τι μη άλλο, χαριτωμένο [θαρρώ]. 

18/04/2007

0304. Δώρα Μόραλη

Είναι να μη γίνει η αρχή. Και η αρχή έγινε με τη Φρατζέσκα Μπελένι. Ακολούθησε η Λίτσα Σακελλαρίου. Μιλώ για το χόμπι μου να “μεταφέρω” το περιεχόμενο δίσκων βινιλίου σε CD. Κυρίως για άλμπουμ που την εργασία αυτή δεν την έχει κάνει η ίδια η εταιρεία που έχει τα δικαιώματα.

Αυτή τη φορά, λοιπόν, ήταν η σειρά της Δώρας Μόραλη. Πρόκειται και πάλι για μια τραγουδίστρια του νέου κύματος. Αν αναζητήσετε πληροφορίες στο διαδίκτυο θα ανακαλύψετε την ύπαρξη ενός μόνο άλμπουμ [Μπαλάντες, 10/1973 δίχως περισσότερες πληροφορίες] και αρκετές συμμετοχές της σε συλλογικά άλμπουμ. Το άλμπουμ “Μπαλάντες” δεν το έχω δει ποτέ.

Αυτό που έχω στην κατοχή μου, και σε βινίλιο πάντα, είναι το: “Το Μουσικό μου άλμπουμ Δώρα Μόραλη”. Ένα άλμπουμ όπου με την συνοδεία μιας κιθάρας μόνο, με σολίστα τον εξαιρετικό Βασίλη Τενίδη, η Δώρα τραγουδά δώδεκα τραγούδια του νέου κύματος. Τραγούδια των Γιάννη Σπανού, Λίνου Κόκοτου, Μίμη Πλέσσα, Σταύρου Ξαρχάκου, Νίκου Χουλιαρά και άλλων.

Το συγκεκριμένο άλμπουμ, RCA VICTOR SLPMG 52, μου χαρίστηκε, μαζί με άλλα 55 [!], μια Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου 1975, και είναι κομμάτι ταλαιπωρημένο. Για την “μεταφορά” έκανα ότι μπορούσα δίχως, ωστόσο, να χρησιμοποιήσω ειδικές τεχνικές για βελτίωση του ήχου. Τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου είναι κλασικά και γνωστά, αν και με άλλους ερμηνευτές. Από το άλμπουμ αυτό, λοιπόν, επιλέγω να ακουστεί το τραγούδι του Φ. Μαχαιρίτσα “Λόγια Αγάπης”.

Καλή Ακρόαση. . .

16/04/2007

0303. Των Δέκα Λεπτών

“Το τραπέζι στρωμένο. Οι συγγενείς παρόντες. Η εκκλησία στα 200 μέτρα. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα πήρανε τις λαμπαδίτσες τους. Κινήσανε. Πρώτη φορά στα τελευταία χρόνια που δεν κρατούσε λαμπάδα. Φτάσανε. Πλήθος κόσμου. Πήρανε άγιο φως. “Χριστιανοί των δέκα λεπτών. . .” συλλογίστηκε.

Καλοντυμένοι κύριοι. Καλοβαλμένες κυρίες. Νέοι και νέες. Στο φως των κεριών. Ο παπάς στην εξέδρα ανακοίνωσε ότι θα αναγνώσει λόγο του ποιμενάρχη Παύλου. Αισθάνθηκε σαν πρόβατο.

Αναθυμήθηκε τις γυναίκες της ζωής του. Όλους τους μικρούς και τους μεγάλους του έρωτες. Τους αποτυχημένους. Tους ελάχιστους επιτυχημένους. Μεθοδικά. Από την αρχή. Από την 6η Δημοτικού και τη Σταυρούλα. Όνομα, επίθετο και εικόνες στο νου.

Του μιλήσανε. Δυσφόρησε. Απάντησε μονολεκτικά. Ήθελε να τελειώσει την απαρίθμηση πριν το “Χριστός Ανέστη”. Κάτι σαν μνημόσυνο το αισθανότανε. Δεν ήθελε να ξεχάσει καμιά. Το μυαλό του δούλευε πυρετωδώς. Τα λόγια του ποιμενάρχη πηγαίνανε στο βρόντο.

Μόλις που πρόλαβε. Ο παπάς έψαλε θριαμβευτικά “Χριστός Ανέστη”. Χτύπησαν οι καμπάνες, άρχισε ο γνωστός σαματάς των κροτίδων. Φιλήθηκε με τους δικούς του. Πήρανε το δρόμο της επιστροφής. Το τραπέζι στρωμένο τους περίμενε. . .”.

Από το άλμπουμ “Τσικαμπούμ” ο Γιάννης Κούτρας τραγουδά “Οριζοντίως και Καθέτως” σε στίχους Χρ. Τόλιου και μουσική Γιάννη Γιοκαρίνη. 

13/04/2007

0302. Λίτσα Σακελλαρίου

Η Λίτσα Σακελλαρίου είναι δύο! Η Λίτσα Σακελλαρίου και . . . η Λίτσα Σακελλαρίου. Μια από τις σπάνιες περιπτώσεις συνωνυμίας. Πρόκειται για δύο τραγουδίστριες. Η μία είναι, σαφώς, λαϊκή τραγουδίστρια. Ή άλλη, θα έλεγα, του “νέου κύματος” με ότι αυτό σημαίνει. Και στο ρεπερτόριο και στη φωνή και στην εμφάνιση διαφέρουν πολύ.

Το διαδίκτυο, και σε αυτή την περίπτωση, είναι ιδιαιτέρως φτωχό σε σχετικές πληροφορίες. Προσωπικά, και για όσο έψαξα, δε βρήκα τίποτα. Είναι κρίμα που δεν υπάρχει έστω ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα διαθέσιμο για κάθε ένα άτομο που εμφανίζεται στην Ελληνική Δισκογραφία. Ίσως οι δισκογραφικές εταιρείες ή οι ενώσεις [πώς να το πω] των εμπλεκομένων [δημιουργοί, τραγουδιστές, μουσικοί] ή και το Υπουργείο Πολιτισμού [καλά, έχω έμπνευση!] θα έπρεπε να ευαισθητοποιηθούν και να πράξουν.

Στην σημερινή εγγραφή θέλω να μιλήσω για την δεύτερη Λίτσα, αυτή του νέου κύματος. Ιδιαίτερη, θα έλεγα “βελούδινη”, φωνή και ανάλογο πρόσωπο. Την θυμάμαι σε ασπρόμαυρες εκπομπές της κρατικής τηλεόρασης στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 70. Έχω δυο δίσκους της βινιλίου. Έναν με τίτλο “Άμα Λευτερωθεί η Κρήτη”, αγορασμένο το Σάββατο 3 Ιουλίου 1982, και έναν με τίτλο “Λίτσα Σακελλαρίου”, αγορασμένο την Τρίτη 13 Ιουλίου 1982. Κόστος; 0,35 Ευρώ για τον καθένα! Και οι δύο αγορασμένοι από το κατάστημα του “Πολύδωρου” στα Χαυτεία [Το κατάστημα υπάρχει ακόμα και, τώρα πια, εκεί πωλούνται κενά CD και DVD, άγραφες κασέτες και τα τοιαύτα].

Δίσκο της Λίτσας Σακελλαρίου δεν έχω δει σε φορμάτ CD. Είμαι τακτικός επισκέπτης των δισκοπωλείων και αν υπήρχε πιστεύω ότι θα τον είχα εντοπίσει. Ίσως υπάρχουν μεμονωμένα τραγούδια της σε συλλογές. Με τη μανία που, όπως έχω ομολογήσει, με έχει πιάσει εσχάτως “μετέφερα” και τα δύο άλμπουμ σε CD. Από αυτό το υλικό και το τραγούδι που ακούγεται [όσο η εγγραφή αυτή παραμένει η τελευταία]. Πρόκειται για το “Χαμένα Βράδυα” των Γ. Κατσαρού και Ηλ. Λυμπερόπουλου.

Χρόνια Πολλά, Καλή Ακρόαση!

11/04/2007

0301. Πέντε Ντριν

Η σκέψη σχηματίστηκε απρόσμενα. Κι αν της τηλεφωνούσε; Τι θα πείραζε; Σε τι θα χαλούσε του σύμπαντος η αρμονία; Στο κάτω – κάτω ούτε είχαν τσακωθεί ούτε τίποτα. Αναρωτήθηκε πόσο καιρό κρυβότανε η σκέψη αυτή στο πίσω μέρος του μυαλού του. Τόσο απρόσμενη, τόσο αιφνιδιαστική που τον βρήκε εκτός θέσης ισορροπίας.

Ίσως ήταν της ζωής του το γκρι. Ότι οι μέρες ήταν μέρες γιορτής. Τουλάχιστον στο ημερολόγιο. Ένα “γεια σου” ήθελε να της πει. Να μάθει τι κάνει. Πως περνάει. Πως είναι. Για περισσότερα δεν είχε πιθανότητες. Το γνώριζε και το αποδεχότανε. Αχ, αυτή η ύπουλη ιδέα που τον έβαλε να θυμηθεί τον ήχο της φωνής της. Την ύπαρξη της.

Αισθάνθηκε και πάλι σαν να πετάει χαλικάκια για να γεμίσει ένα πηγάδι. Ένα χαλικάκι δυο, τρεις το πολύ, φορές το χρόνο. Μάταιο, ανώφελο, αδύνατο. Κι όμως. Εκεί. Σαν το χαζούλη. Έτοιμος να πετάξει το άσπρο του χαλικάκι. Και μετά; Με την ανάμνηση της κίνησης να σβήνει και να χάνεται. Με την καθημερινότητα να επιβάλλεται στο όνειρο. Με όλες τις απορίες του “τι θα γινότανε αν. . .” ανοιχτές πληγές.

Έσπευσε να γυρίσει στο γραφείο του. Βρήκε τον αριθμό τηλεφώνου της. Τον σχημάτισε στο καντράν. Άκουσε το πρώτο “ντριν”. Συλλογίστηκε τους ομόκεντρους κύκλους του ήχου να ταξιδεύουν στο χώρο του μικρού της γραφείου. Δεύτερο “ντριν”. Τώρα ετοιμάζεται να το σηκώσει. Τρίτο. Πόσο μακριά βρίσκεται; Τέταρτο. Κι αν δεν δουλεύει σήμερα; Πέμπτο. Απούσα.

Κατέβασε το ακουστικό. Σχεδόν με ανακούφιση. Πέντε “ντριν” είχε, από την αρχή, αποφασίσει να της ταξιδέψει. Ήταν ο τρόπος του να διατηρήσει την αξιοπρέπεια του. Να αντισταθμίσει την αδυναμία του να αντισταθεί σε τέτοιου τύπου πρωτοβουλίες του εαυτού του. Πέντε “ντριν” που ταξιδέψανε και πάνε.

Θα μπορούσε, αν ήθελε, να την καλέσει στο κινητό της. Δεν ήθελε. Τον ενοχλούσε το ότι δεν γνώριζε που θα την, έτσι, έβρισκε. Προτιμούσε να την φαντάζεται στον γνώριμο του γραφείου της χώρο. Το να συνομιλήσουν ενώ εκείνη θα ψώνιζε, θα συγύριζε, θα μαγείρευε ή θα περπατούσε τον αποσυντόνιζε.

Κοίταξε το ρολόι του. Μία και έντεκα μ.μ., Μεγάλη Πέμπτη. Χαμογέλασε. Να θυμάμαι μέρα και ώρα, συλλογίστηκε. Ίσως κάποια στιγμή αθροίζοντας όλες τις χλωμές μου προσπάθειες προκύψει κάτι ενδιαφέρον. . .  

Ακούγεται το “Je Ne T'Aime Plus” [1965] με τον Christophe.

 09/04/2007

0300. Ημέρες Πάσχα

Ήταν και τότε ημέρες Πάσχα. Κάπου κοντά στα τέλη της δεκαετίας του 70. Μια εποχή που οι επιστολές ήταν από χαρτί και μελάνι και όχι bits και bytes. Βρισκόμουνα σε μια ψυχολογία περίεργη. Αγαπούσα και δεν αγαπιόμουνα. Ο μεγάλος εφηβικός μου έρωτας που ποτέ δεν ανταποκρίθηκε ή, μάλλον, που ποτέ δεν τα καταφέραμε να συντονιστούμε.

Ζούσα με την προσμονή ενός θαύματος. Περίμενα ένα μαγικό άγγιγμα που θα τοποθετούσε τα πράγματα στη θέση τους πραγματοποιώντας τις επιθυμίες μου. Είχα να πω πολλά και δεν μου επιτρεπότανε να πω τίποτα. Κάθε αναπνοή και μια ελπίδα.

Θα πρέπει, λοιπόν, να ήταν μεγάλη εβδομάδα όταν στην Τ47 έφτασε ένας φάκελος από τη Γερμανία. Όνομα παραλήπτη το δικό μου. Αποστολέα ανύπαρκτο. Τον άνοιξα. Μια κάρτα για το Πάσχα. Ο γραφικός χαρακτήρας γυναικείος [αν μπορεί να γίνει τέτοια διάκριση]. Κάποιοι στίχοι το περιεχόμενο της κάρτας.

Χθες, στην Τ47, έψαξα φάκελο και κάρτα. Δεν τα βρήκα. Δεν είχα χρόνο για πιο προσεκτική αναζήτηση. Υπάρχουν. Είναι βέβαιο. Ότι μπορώ να θυμηθώ είναι:

. . .

Άφησε το Χριστό να αναστηθεί στην καρδιά σου . . .

Και δέξου πως το έκανε μόνο για σένα.

Μου άρεσε αυτό το “μόνο για σένα”. Από το συλλογικό στο ατομικό. Από τη μάζα των πολλών στην διακριτή περίπτωση του ενός. Το όλον που διαιρείται και όλον παραμένει.

Είχα την ψυχολογία να πιστέψω ότι αποστολέας ήταν η κοπελιά της πρώτης παραγράφου. Και το υπέθεσα. Και βαλάντωσα.

Περίπου ένα μήνα μετά αποδείχτηκε ότι αποστολέας ήταν μια Μαρία. Η Μαρία “του Χολαργού” όπως την ονόμασα αργότερα. Δεν συναντηθήκαμε ποτέ. Είχαμε 6-7 τηλεφωνικές συνομιλίες και αυτό ήταν όλο. Ποτέ δεν μου είπε πως και από πού έμαθε για την ύπαρξη μου. Ένα από τα πολλά μικρά μυστήρια των νεανικών μου χρόνων. . .

Καλή Ανάσταση!

Ακούγεται το “Wild World” του Cat Stevens [τότε]. 

06/04/2007

0299. Μεγάλη Εβδομάδα

Ξεκίνησα να γράψω για την Μεγάλη Εβδομάδα. Για το πόσο τα πράγματα έχουν αλλάξει. Πόσο πιο άχαρα βιώνουμε πια τις ημέρες αυτές. Έγραψα τρεις παραγράφους. Σταμάτησα. Δεν μου άρεσαν αυτά που είχα γράψει. Το θέμα με ξεπερνούσε. Δεν υπήρχε ούτε ο χρόνος, ούτε η διάθεση, ούτε η γνώση. Στο νου το: “Μη εική περί των μεγίστων συμβαλλώμεθα” [“Μην αποφαινόμαστε στην τύχη για τα σπουδαία”] του Ηράκλειτου.

Μονάχα για τον εαυτό μου μπορούσα να μιλήσω. Και αυτό το είχα ήδη κάνει πριν από τριάντα χρόνια. Ήταν σε μια επιστολή που έχω ήδη κοινοποιήσει εδώ. Για λόγους ευκολίας, δικής σας αλλά και δικής μου, ακολουθεί το σχετικό απόσπασμα:

. . . . .

010477, Παρασκευή

Πια η άνοιξη μπήκε για τα καλά και στον αέρα μπορεί κανείς να υποψιαστεί το μεγάλο σώμα του Χριστού που σε λίγο θα νεκρωθεί για ν’ αναστηθεί. Απέχω πολύ από το να είμαι Χριστιανός σύμφωνα με τους, αν υπάρχουν, εκκλησιαστικούς ορισμούς. Όμως είμαι κοντά στο Χριστιανισμό στο μέτρο που η ανθρώπινη φύση μου τον συμμερίζεται και τον αποζητά. Χριστιανός στο μέτρο που η ψυχή μου έχει αυτές τις παλιές συνιστώσες που κατόρθωσαν στην παιδική μας ηλικία να μας δώσουν στιγμές ευτυχίας. Μονάχα που τώρα αυτές οι στιγμές ευτυχίας, ή καλύτερα ευδαιμονίας, εντονότερα συνειδητές βιώνονται μέσα στη μοναξιά μας μακριά από το πλήθος των περιβόλων των εκκλησιών.

Κάτι στην ατμόσφαιρα άμεσα συνδεμένο μ’ αυτές τις συνιστώσες, τις ίσως βαλμένες από την τάξη των πραγμάτων, που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά σε ειδοποιεί για το γεγονός της ανάστασης. Χθες νυχτερινός περίπατος στους έρημους δρόμους της Τ. και βαθιές ανάσες σ’ αυτή την ατμόσφαιρα. Η άνοιξη στον ερχομό της έχει μια απροσδιόριστη συγκεκριμένη σκληρότητα ίσως γιατί το ξεχείλισμα της καρδιάς και της ψυχής μας δυναστεύεται από το πεπερασμένο της σωματικής μας υπόστασης. Η άνοιξη είναι κοντά στην ανάσταση επειδή είναι κοντά στην ψυχολογία του θάνατου. Στο νου:

April is the cruelest month, breeding

Lilacs out of the dead land, mixing

Memory and desire, stirring

Dull roots with spring rain

(T.S. Eliot, The Waste Land, The Burial of the Dead)

. . . . .

Στο πνεύμα των ημερών ακούγεται το “I Don’t Know How to Love Him” με την Yvonne Elliman από την Rock όπερα των Andrew Lloyd Webber και Tim Rice “Jesus Christ Superstar” [πάντοτε στην Studio εκτέλεση. . .]

04/04/2007

0298. Βινίλιο

Όλο το Σαββατοκύριακο στο πατρικό πέρασε με ηχογραφήσεις. Καλώδια από την έξοδο “Tape Out” του ενισχυτή στην είσοδο “Line In” της κάρτας ήχου του Η/Υ. Χρήση του κατάλληλου προγράμματος, της κάρτας ήχου, και ηχογράφηση από το pick-up στον Η/Υ σε μορφή wav. Στη συνέχεια επεξεργασία με το πρόγραμμα Nero WaveEditor, κυρίως αποκοπή κενών στην αρχή και το τέλος του τραγουδιού, εγγραφή σε CD και μετατροπή σε mp3.

Μου αρέσει αυτή η διαδικασία. Μου θυμίζει χρόνια παλαιότερα. Τότε που η μουσική κρατούσε ένα άλλο άρωμα. Τότε που το να ηχογραφήσεις μια κασέτα σήμαινε πράγματα για εσένα και τον αποδέκτη. Τώρα η μουσική βρίσκεται εύκολα παντού. Παντού και πουθενά. Την καταντήσαμε κι αυτή ένα βιομηχανικό προϊόν με ημερομηνία λήξης. Ένα προϊόν που μπορούμε να προμηθευτούμε ακόμα και από το παντοπωλείο [τι άλλο σημαίνει το πομπώδες Super Market;] της γειτονιάς μας.

Άκουσα και πάλι, με την ευκαιρία αυτή, αγαπημένα τραγούδια. Κράτησα στα χέρια μου δίσκους ακριβούς. Θυμήθηκα πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις. Ταξίδεψα. Έγινα και πάλι ο έφηβος που πασχίζει να εκφραστεί μέσα από τις, μουσικές, επιλογές του. Όχι δεν θέλησα να φτιάξω ένα αγαπημένο CD. Στη φάση αυτή απλώς ηχογράφησα τραγούδια που δεν είχα σε CD. Υπάρχουν, λοιπόν, 413 άλμπουμ που δεν έχουν αντικατασταθεί. Σε αυτά περιέχονται 5.188 τραγούδια. Κάποια διπλά. Στη φάση αυτή ασχολούμαι με τις συλλογές επιτυχιών των δεκαετιών 60, 70 και 80.

Οι περισσότερες από τις ηχογραφήσεις είναι ικανοποιητικές. Αρκετές έχουν ποιότητα που ξαφνιάζει και αποκαλύπτουν σημεία που στο βινίλιο δεν τα είχα προσέξει. Μου έκανε εντύπωση το ότι κάποια “κλασσικά” τραγούδια, που νόμιζα ότι τα είχα και σε CD, τελικώς δεν τα είχα. Τραγούδια όπως, π.χ., το “Yellow River” με τους Christie ή το “Dizzy” με τον Tommy Roe. Τα ηχογράφησα. Αυτά και πολλά άλλα. Μια χρονοβόρα αλλά εξαιρετικά ευχάριστη διαδικασία που σκοπεύω να εξακολουθήσω. . .

Από τα “πεπραγμένα” του Σαββατοκύριακου και το τραγούδι που ακούγεται. Το συγκλονιστικό, για τα δικά μου μέτρα, “Yesterday” των Charles Aznavour και Herbert Kretzmer με τον Roy Clark.

Καλημέρα, Καλή [Μεγάλη] Εβδομάδα, Καλό Μήνα.

02/04/2007