Παρασκευή, 12 Ιουνίου 2009. Ώρα 19:10. Βρίσκομαι στο υπόγειο της Τ47. Ξεφυλλίζω τα ημερολόγια μου. Στα χέρια μου αυτό που “περιλαμβάνει” το χρονικό διάστημα από 26 Αυγούστου 1997 έως 2 Οκτωβρίου 1999. Ξεφυλλίζω και διαβάζω αποσπάσματα. 1997, 1998, 1999. Πρώτη εγγραφή του έτους την 24 Ιανουαρίου 1999, α/α 1014, και· θάνατος. Αυτός του πατέρα μου. Είναι ελάχιστες οι φορές που έχω γράψει για τον πατέρα μου στα ημερολόγια αυτά. Αλλά, πιστεύω, ότι κάθε μία από αυτές ήταν ιδιαίτερη και για εμένα, σίγουρα, σημαντική. Διάβασα, λοιπόν, την εγγραφή 1014 και αναθυμήθηκα, ένιωσα από την αρχή. Θέλω να γράψω: συγκινήθηκα και όμως· το πάω γύρω – γύρω. Τέλος πάντων. Ένα μικρό απόσπασμα της συγκεκριμένης εγγραφής θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Ιδού:
Ένας μήνας, λοιπόν. Ένας μήνας, ακριβώς, από την προηγούμενη εγγραφή και γίνηκαν τόσα. Ένας θάνατος, απρόσμενος και όχι, τα πότισε όλα. Ο θάνατος του πατέρα μου. Δεν υπάρχει πια ο μπάρμπα – Γιάννης, όπως τον αποκαλούσα. Μας άφησε πίσω του να συνεχίζουμε τον δρόμο και για το δικό μας, βέβαιο, τέλος.
Έφυγε ο πατέρας μου. Ήμουν παρών όταν άρχισαν και τελείωσαν όλα, σε δεκαπέντε μέσα λεπτά, και όμως. Δεν μπόρεσα καν να δακρύσω. Και δεν είναι ότι δεν τον πόνεσα τον χωρισμό αυτό. Δεν είναι, φυσικά, ότι δεν τον αγαπούσα. Μόνο είναι που είχα σκεφτεί τον αποχωρισμό αυτό εδώ και πολύ – πολύ καιρό. Τον σκέφτηκα, φαίνεται, τόσο πολύ που τον αφομοίωσα. Τον χώνεψα. Ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος που έδειχνε τον δρόμο τον σωστό με τις πράξεις και τη συμπεριφορά του. Με την ακατάπαυστη δραστηριότητά του, με την αγάπη του για την λεπτομέρεια και το τεχνικά σωστό και ωραίο. Με την τάση του, κυρίως, να προβλέπει τις επιθυμίες μας και, κατά τη δύναμή του, να τις ικανοποιεί. Έτσι θα μείνει στη μνήμη μου ο πατέρας μου και έτσι θα τον θυμούμαι όσο το σαρκίο μου βαραίνει τη γη. . .
J. S. Bach – Helmut Walcha – Toccata.
δυσκολεύομαι να σχολιάσω επί το προκειμένω... αλλά δεν ήθελα αφού το διάβασα να μη αφήσω σημεία ζωής... Τυχερός θα πρέπει να νιώθει, σκέφτομαι, όποιος έζησε ένα τέτοιο πατέρα...δεν είναι αυτονόητος ένας τέτοιος πατέρας ή συνεπής άνθρωπος... Καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω πως δίχως τα ημερολόγια οι μνήμες μας θα ήταν πολύ πιο φτωχές. Μια φωτογραφία σου φέρνει πίσω μια εικόνα. Αλλά το συναίσθημα αποτυπώμενο στο χαρτί...είναι κάτι πολύ πιο δυνατό. Έρχεσαι σε επαφή με τον ίδιο σου τον εαυτό. Με το ίδιο σου το βίωμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι έχετε δίκιο. Μερικούς θανάτους τους έχουμε βιώσει τόσες φορές, που όταν συμβαίνουν, σχεδόν δεν περισσεύει κι άλλη θλίψη.
Ο πατέρας σας πρέπει να ήταν σωστός και ωραίος άνθρωπος. Ειμαι σίγουρη ότι ακολουθήσατε τα χνάρια του
πραγματικά είναι πολύ ωραίο που έχεις τα ημερολόγιά σου και που συνεχίζεις έτσι...
ΑπάντησηΔιαγραφήόσο για τον πατέρα, τι να πω; τον φαντάστηκα για λίγο τον μπάρμπα - Γιάννη έτσι όπως τον περιγράφεις και, ναι, πρέπει να ήταν ωραίος.΄Έτσι όπως θα μείνει για πάντα στη μνήμη σου.
ViSta:
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν σίγουρα καλός πατέρας. Δεν είχε πολλά λόγια αλλά η στάση ζωής του ήταν ξεκάθαρη και ο τρόπος του παράδειγμα. Ευχαριστώ.
violet:
Το έχω ξαναπεί/γράψει: Τα λατρεύω τα ημερολόγια μου. Ο πατέρας μου ήταν ωραίος άνθρωπος και χαρισματικός αφηγητής. Σας ευχαριστώ. . .
kira:
Σε ευχαριστώ Kira.