Υπήρξε μια εκτεταμένη χρονική περίοδος, x ετών, που η σημερινή ημερομηνία ήταν σημαντική για εμένα. Πρώτη ημέρα του Ιουνίου, πρώτη του καλοκαιριού. Ημέρα γενεθλίων. Της Φ. Σαν τέτοια έχει καταχωριστεί στη μνήμη μου, σαν τέτοια τη βίωσα στα χρόνια της εφηβείας μου και λίγο μετά. Είναι τα κλασσικά, χειρόγραφα ημερολόγια που βοηθούν τη μνήμη. Που δεν αφήνουν γεγονότα, σκέψεις και περιστατικά να περάσουν στην αφάνεια. Είναι που τα ξεφυλλίζεις και αναθυμάσαι. Αναγεύεσαι. Το τότε αποκτά σάρκα και οστά. Τα κύτταρα της μνήμης αναρριγούν, φορτίζονται, πάλλονται, θάλλουν. Ένα απόσπασμα, ζυμωμένο με την πρώτη του Ιουνίου, είναι αυτό που ακολουθεί:
Οι ευθύνες αρχίζουν από τα όνειρα. Χθες στην περισσότερη ώρα του ύπνου μου συντροφιά με την Φ. εδώ στο υπόγειο. Της έδειχνα φωτογραφίες, οι γονείς μου σε μικρή ηλικία, όμορφοι σε καλλιτεχνικές αποτυπώσεις ασπρόμαυρες. Μόνοι μας. Κατέβηκε ο πατέρας μου ασχημοντυμένος, είπε κάτι άτοπο, αστείο.
Βρέθηκα έξω για δουλειά. Την είδα να φεύγει τρέχοντας μ’ ένα μωρό στην αγκαλιά, την παρακολούθησα. Ανέβηκε τα σκαλοπάτια ενός σπιτιού και κτυπούσε την πόρτα απογνωσμένα, πάντα με το μωρό στην αγκάλη. Δεν της άνοιξαν. Έφυγε βαρύθυμη, σκεφτική. Την έχασα. Μισοξύπνησα.
Σήμερα τα γενέθλιά της, γεννήθηκε το 19... Της τηλεφώνησα, το ένιωθα κάτι έξω από μένα, κάτι αδυσώπητο που έπρεπε να συντελεστεί. Τρία ή δύο λεπτά κουβέντα. Η τελευταία μποτίλια στο πέλαγο;
Ζω πάλι μια κατάσταση ηρεμίας, αντικρίζω καινούργια πράγματα. Σύντομα θα σου μιλήσω. Το ΕΜΠ με καλεί να συντάξω τις δυνάμεις μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου