Δευτέρα πρωί. Βρίσκομαι στην Α29. Ο δέκτης της τηλεόρασης στην κρεβατοκάμαρα ανοιχτός και παίζει. Ένας κυριούλης αγωνιά. Γίνεται μια ψηφοφορία, κάπου στο διαδίκτυο, περί βουνών και, ω! εθνική συμφορά!, ο Όλυμπος [μας] είναι μόλις δεύτερος! Πρώτο είναι ένα “απίθανο”, κατά τον κυριούλη, βουνό στην Κίνα. “Αν είναι δυνατό!”, διαρρηγνύει τα ιμάτια του, “ακούς εκεί Φι-Φο-Φου”, δε συγκράτησα το όνομα του βουνού, “τι πιάνει μπροστά στον Όλυμπο;” (αφτό ήταν το νόημα των λόγων του). Κάνει, από τηλεοράσεως, λοιπόν έκκληση σε όλους όσους έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο να τρέξουν να ψηφίσουν “Όλυμπο” γιατί χανόμαστε!
Εμ, βέβαια! Όλυμπος είναι αυτός! Το βουνό των Θεών. Των Θεών μας! Ενώ το άλλο; Άσχετο, κακομοιριασμένο, απίθανο. Χωμένο και χαμένο στο πουθενά και το τίποτα. Πφ! Κίνα. Τρίχες! Μια χώρα μόλις 1.300.000.000 κατοίκων [και κάτι ψιλά]. Σπουδαία τα λάχανα! Εμείς με τα βαρβάτα 11.000.000 είμαστε οι σπουδαίοι και οι ικανοί. Ο πολιτισμός των Κινέζων είναι για τα μπάζα. Ο Ελληνικός είναι ο αυθεντικός και ανέσπερος.
Εμπρός παιδιά. Να σπεύσουμε, να ψηφίσουμε! Πέντε, δέκα, εκατό, χίλιες φορές ο καθένας. Όσες χρειάζεται. Μην καταδεχτούμε να μας προσπεράσει ένα ψωροδις [και βάλε] Κινέζοι. Το θέμα είναι πρωτίστως εθνικό. Δεν πειράζει που καθημερινά μας πηδάνε οι Τούρκοι, δεν πειράζει που μας κουνιούνται οι Σκορπιανοί, δεν πειράζει που μας έχουν στην απόξω οι Αμερικάνοι, δεν πειράζουν χρηματιστήρια, Βατοπέδια, Siemens και τα τοιαύτα. Όχι! Ο Όλυμπος να βγει πρώτος και το σώσαμε! Να οργανωθούμε! Να φτιάξουμε βάρδιες. Να ψηφίζουμε με πόδια και με χέρια. Να τους δείξουμε τι εστί Ελλάς και της φυλής μεγαλείο!
Κάτι τέτοια ακούω, διαβάζω (και σκέφτομαι, εδώ που τα λέμε) και τρελαίνομαι. Εδώ ο κόσμος καίγεται και. . . Μα τι διάβολο σκοπό εξυπηρετούν τέτοιες και παρόμοιες ψηφοφορίες και είναι τόσο της μόδας; Τι αποδεικνύουν, τι αντιπροσωπεύουν; Από πότε το δίκαιο ή / και το σωστό είναι αποτέλεσμα τέτοιων διαδικασιών; Δηλαδή άμα ο Όλυμπος πατώσει, παύει να είναι ο Όλυμπος με ότι αυτό σημαίνει; Έχουν βαλθεί όλοι οι άσχετοι και αργόσχολοι να ψηφίζουν (και μία και δεκάδες φορές) και να διαμορφώνουν αποτελέσματα και τάσεις. Αν σε μια τέτοια ψηφοφορία τεθεί το ερώτημα “Είναι η Μακεδονία Ελληνική;” και πλακώσουν όλοι οι “εχθροί”, φανεροί και κρυφοί, και ψηφίζουν “Όχι” με τελικό αποτέλεσμα “Όχι” με συντριπτικό ποσοστό, βεβαίως, τι θα σήμαινε αυτό; Από πότε η αλήθεια είναι αποτέλεσμα ψηφοφορίας και, συνεκδοχικά, πλειοψηφίας;
Αρνούμαι να μπω σε αυτή τη λογική. Στη λογική του φασισμού της πλειοψηφίας. Αρνούμαι να ψηφίσω για τέτοιους, ή παρόμοιους, “εθνικούς λόγους” και να μπω στο παιχνίδι. Η αλήθεια και η ουσία αλλού βρίσκονται και αλλιώς είναι. Δυστυχώς, για όλους όσους χρησιμοποιούν παρόμοιες πρακτικές, η αλήθεια είναι ανεξάρτητη από την πολωμένη γνώμη του κάθε άσχετου Νίκου και της κάθε βαριεστημένης Δήμητρας. Το παιχνίδι παίζεται αλλού. . .
Adriano Celentano – La Mezza Luna.
22/06/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου