0503. Πώς;

Πώς “μαζεύει” κανείς το χάος; Πώς τιθασεύει το χρόνο; Πώς γίνεται να συγκλίνουν τα γεγονότα; Να αληθεύσει το: “΄Ηδιστον ου επιθυμείς τυχείν”.

Και οι άλλοι. Οι ανόητοι και κακόβουλοι που πιστεύουν ότι, με το έτσι θέλω, θα επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους και κανόνες. Άτομα δίχως λογική και ευαισθησία. Ανθρωπάρια που μυρίστηκαν και γεύτηκαν “εύκολο χρήμα”. Που πίστεψαν ότι μπορούν να κερδίζουν γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια τα δικαιώματα των άλλων. Και το χειρότερο; Με λερωμένη τη φωλιά τους έχουν επιθετική συμπεριφορά. Που στηρίζονται; Μα στο ότι η απονομή δικαιοσύνης στην Ελλάδα είναι μια εξαιρετικά πολύπλοκη και χρονοβόρα διαδικασία. Υποκείμενα που σου τρώνε χρόνο και ενέργεια.

Σε κανονική άδεια από εχθές και ωστόσο εγκλωβισμένος. Θα περάσουν και αυτές οι μέρες με μικρές αποδράσεις, κάποια μπάνια, το κτηματολόγιο και τη μόνιμη προσπάθεια να βάλλω τάξη στα υπάρχοντα μου. Βιβλία, δίσκους, ταινίες, τανκ, Ferrari, φωτογραφίες, δεδομένα. Το δυσάρεστο είναι ότι με ανακατατάξεις δεν κερδίζεις τίποτα. Πρέπει να απαλλαγώ από ένα σωρό αντικείμενα. Και μου είναι δύσκολο.

Βρίσκομαι στο υπόγειο της Τ47. Ακούω μουσική, γράφω, τακτοποιώ. Αναθυμάμαι και συλλογίζομαι.

Είμαι.

“Born To Be Wild”, Steppenwolf.

30/07/2008

0502. Μια F430 Στη Γειτονιά

Απογευματάκι Παρασκευής. Φεύγω από το γραφείο στις πέντε το απόγευμα και πηγαίνω στην Τ47. Βλέπω τη μητέρα και την αδελφή μου. Τηλεφωνώ στον Ι. να έρθει να με πάρει με το αυτοκίνητο. Έρχεται. “Έξω” μου λέει “βρίσκεται μια Ferrari”. Βγαίνουμε έξω.

 

Πραγματικά μια απαστράπτουσα Ferrari F430 Spider βρίσκεται έξω από το πατρικό. Χρώματος ανθρακί, ολοκαίνουργια, γυαλιστερή! Ο V8 κινητήρας της γουργουρίζει. Ο οδηγός της προσπαθεί να τη βάλλει στο γκαράζ της απέναντι διπλοκατοικίας. Πρόκειται για ένα αυτοκίνητο εξαιρετικά φαρδύ και χαμηλό. Τη φωτογραφίζω με το κινητό.

Ο γείτονας καθοδηγεί τον οδηγό για να μπει στο γκαράζ. Η ταπεινή, στενή, οδός Τ. και το αγροτικό που είναι παρκαρισμένο μπροστά στην Τ47 κάνουν τα πράγματα δύσκολα για το αυτοκίνητο των πολλών δεκάδων χιλιάδων Ευρώ.

Τη στιγμή που το αυτοκίνητο έχει μισομπεί με κλήση στην ράμπα του γκαράζ ακούγεται ένας ανατριχιαστικός θόρυβος. Το μπροστά δεξιά φτερό έχει βρει σε μια ζαρντινιέρα. “Όχι ρε γαμώτο!” αναφωνεί ο γείτονας και είμαι 100% μαζί του. Δεν έσπασε τίποτα αλλά το φτερό γρατζουνίστηκε εμφανώς (η “ζημιά” διακρίνεται στη φωτογραφία).

 

Στενοχωρήθηκα που έτσι άδοξα τραυματίστηκε το πανέμορφο αυτοκίνητο. Αισθάνθηκα τον πόνο του ιδιοκτήτη του. Και όχι γιατί ήταν Ferrari μόνο αλλά γιατί ήταν ολοκαίνουργιο και πανέμορφο. Από τα μικρά γεγονότα που σου χαλάνε τη διάθεση και τη μέρα. Τελικά η Ferrari έμεινε εκτός γκαράζ στο πεζοδρόμιο. Φεύγοντας είχα την ευκαιρία να τη φωτογραφίσω και πάλι. . .

Από τον δίσκο “Ο Σαμάνος” του Θανάση Παπακωνσταντίνου τραγούδι δεύτερο. “Attinse” με τον Διονύση Σαββόπουλο, βεβαίως.

28/07/2008

0501. Νύχτα [Δίχως Έμπνευση]

16. 28/10/94 - [0919] - Τετράδιο 10, Σελίδα 055

Δύσκολα. Όλο και πιο δύσκολα. Έχω βαρεθεί να γράφω, την κάθε φορά, τους ίδιους μονότονους [και μη αισιόδοξους] προλόγους. Όμως, καρδιά μου, πως αλλιώς;

Ζούμε δύσκολα γιατί μοιάζει να το θέλουμε. Δεν έχουμε συνήθως την γενναιότητα ούτε να διεκδικήσουμε αλλά ούτε και να απορρίψουμε όχι αυτά που πρέπει αλλά αυτά που θα έπρεπε. Και, πίστεψε με. Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στο “πρέπει” και το “θα έπρεπε”. Το πρώτο μπορεί να είναι μίζερο και ευνουχισμένο σέρνοντας μαζί του όλες τις αδυναμίες των άτολμων ή αποτυχημένων επιλογών της ζωής μας. Το δεύτερο μπορεί να αγκαλιάζει και να οριοθετεί την ζωή, που σαν νέοι ή νεότεροι έστω, υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας. . .

25/07/2008

0500. Πεντακόσιες, ε Και;

Φτάσαμε λοιπόν στην πεντακοσιοστή εγγραφή. Στρογγυλός, όμορφος αριθμός που αρέσει στους ανθρώπους. Αριθμός που διαιρείται ακριβώς με το δύο, το πέντε, το δέκα, το είκοσι και άλλους πολλούς. Αριθμός που ελκύει σαν ενδιάμεσος σταθμός ή στόχος. Αδυναμίες των ανθρώπων για τους στρογγυλούς αριθμούς.

Πεντακόσιες εγγραφές, λοιπόν, ξεκινώντας από την Τρίτη 1 Μαρτίου 2005. Άλλες μικρές, άλλες μεγάλες. Κάποιες γραμμένες αβίαστα, κάποιες γραμμένες με κόπο. Από την Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007 εμφανίστηκε στις σελίδες του ημερολογίου αυτού και ο Αλοΐσιους Φλοπ για να γίνει, μετά από τρεις εγγραφές, σκέτος Αλοΐσιους.

Πολύ θα ήθελα να είχα κάτι εξαιρετικό να σας παρουσιάσω στην εγγραφή αυτή. Δεν έχω. Διέρχομαι μια φάση του βίου μου λεπτή. Υπομονεύω, ελπίζω, προσπαθώ.

Ευχαριστώ όλους όσους επισκέφθηκαν και διάβασαν εγγραφές του ημερολογίου αυτού. Και πολλαπλώς ευχαριστώ τους φίλους, ημερολογιστές και μη, που αποτελούν τακτικούς αναγνώστες του παρόντος. Ένα είναι το σίγουρο. Αν δεν υπήρχαν και αν δεν δήλωναν τόσο διακριτικά την παρουσία τους το ημερολόγιο αυτό θα είχε κλείσει από καιρό. Τους ευχαριστώ από καρδιάς και λυπούμαι που, στην παρούσα φάση, δεν μπορώ, για λόγους πολλές φορές ανεξάρτητους από τη θέληση μου, να ανταποδώσω με ενδιαφέρον το ενδιαφέρον τους. Προσπαθώ.

Για επτά ημέρες, από σήμερα, όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να κατεβάσουν, για πάσα χρήση και από εδώ, ένα αρχείο excel σχετικό με τις 499 εγγραφές που προηγήθηκαν. . . 

Από τον δίσκο “Ο Σαμάνος” του Θανάση Παπακωνσταντίνου ακούγεται ο Διονύσης Σαββόπουλος στο τραγούδι “Ασπρομόντε”.

 23/07/2008

0499. Η Ευτυχία, Ο Γείτονας Και Άλλα

Δύσκολοι καιροί και όχι μόνο για πρίγκιπες. Είναι το δεύτερο καλοκαίρι που βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι δίχως να το έχουμε επιλέξει. Εκείνο που έχουμε επιλέξει είναι να πράξουμε στο ακέραιο το χρέος μας.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχει και ο κακός γείτονας που βάλθηκε να δυσκολέψει τη ζωή μας. Είναι εξοργιστικό. Δίχως να έχεις πειράξει στο παραμικρό τον απέναντι να σου δημιουργεί προβλήματα και να σε αναγκάζει να υπερασπιστείς το ένα συν ένα ίσον δύο. Και, που να πάρει ο διάβολος, δύο κάνει!

Προσωπικά προβλήματα, θα μου πείτε, που δεν αφορούν όσους, κατά τύχη κυρίως στατιστικών βάση, διαβάζουν αυτές τις γραμμές. Έτσι είναι αλλά πως αλλιώς; Δύσκολοι καιροί, δύσκολες εγγραφές.

Ολοκληρώθηκε, με το χθεσινό φύλλο του Βήματος της Κυριακής, η σειρά των 8 CD με τα 100 τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι. Εξαιρετική η προσφορά με αρκετά δυσεύρετα τραγούδια. Απαράδεκτη η κασετίνα που, υποτίθεται, θα φιλοξενούσε τα CD. Για πέταμα. Και την πέταξα αποσπώντας το φυλλάδιο. Επρόκειτο για ένα ηλίθιο κατασκεύασμα, προφανώς σχεδιασμένο από ερασιτέχνη και άσχετο, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να δεχθεί τα CD. Είναι, σε κάθε περίπτωση, κρίμα τέτοιες προσφορές να πάσχουν σε τέτοια, λυμένα εδώ και χρόνια, ζητήματα.

Κατά τα άλλα, και πάντα μιλώντας για την εφημερίδα “Το Βήμα”, συνεχίζεται από αύριο η προσφορά CD για το ελαφρό Ελληνικό Τραγούδι. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σειρά που έχει ήδη καλύψει το έτος 1956 και συνεχίζεται. Μια κασετίνα κάθε εβδομάδα, πέντε CD, πενήντα τραγούδια.

Εξαιρετική και η εβδομαδιαία προσφορά μυθιστορημάτων, πάντα από την ίδια εφημερίδα, με θέμα, λίγο ως πολύ, την ιστορία της Ελλάδας. Εξαιρετική ποιότητα εκτύπωσης και βιβλιοδεσίας στη συμβολική τιμή των 5, 5 ευρώ. Πολλά και εξαιρετικά και τα προσφερόμενα βιβλία. Αγοράστε τα! Αξίζουν κάθε λεπτό που θα δώσετε και κάθε λεπτό που θα ξοδέψετε διαβάζοντάς τα. Σπεύστε! 

Ακούγεται το αγαπημένο “Knowing Me, Knowing You” των Abba. 

21/07/2008

0498. Αυθορμήτως

Δε μπορούσε να πιστέψει ότι το έκανε. Κι όμως, δίχως καν να το σκεφτεί, το είχε πράξει. Αυθορμήτως! Αυτή ήταν η λέξη. Είχε πάει στο γραφείο της. Συζητήσανε. Γνώριζε ότι την προηγουμένη είχε επισκεφθεί το γιατρό της. Τίποτα σοβαρό, του είχε πει. Μια εξέταση ρουτίνας. Όμως εκείνον τον έτρωγε. Την επισκέφθηκε για να μάθει. Συζητήσανε πρώτα τα υπηρεσιακά. Κίνησε να φύγει. Κοντοστάθηκε στην πόρτα. “Τι έγινε εχθές με το γιατρό;” Τη ρώτησε. “Όλα καλά. Κανένα πρόβλημα”, αποκρίθηκε. “Μπράβο!” της είπε, και έσκυψε και τη φίλησε στο μέτωπο. Ούτε το είχε υπολογίσει, ούτε το είχε σκεφτεί, ούτε τίποτα. Απλά, έσκυψε και τη φίλησε. Θα μπορούσε να είχε παρεξηγηθεί, να είχε αντιδράσει. Δεν έγινε τίποτα από αυτά. Μιλήσανε λίγο ακόμη. Τη χαιρέτησε. Έφυγε. Αναλογίστηκε το φιλί και το στομάχι του μούδιασε. Πως το είχε κάνει αυτό, σοβαρός άνθρωπος; Γιατί δε συγκρατήθηκε; Γιατί το επέτρεψε στον εαυτό του; Μιλούσανε και τη χάζευε. Χάζευε το δέρμα της, τα κυλινδρικά της μπράτσα, το χρώμα των ματιών της. Αισθανότανε γοητευμένος. Πόσος καιρός ήταν που τη σκεφτότανε; Οκτώ χρόνια, εννιά; Όχι περισσότερα. Και τι έκανε γι’ αυτό; Τίποτα, απολύτως τίποτα. Έψαχνε μια χαραμάδα στη συμπεριφορά της, κάτι που να του δώσει μια μικρή σπίθα ελπίδας. Τίποτα. Μαζί του ήταν φιλική δίχως να ξεπερνά τα όρια της τυπικότητας. Κι αυτός, δειλός από τη φύση του, πιο πολύ φανταζότανε ότι της έδειχνε προς τα πού κινούνται τα αισθήματά του παρά το έκανε. Περνούσε ο καιρός. Χανόντουσαν οι στιγμές, οι νύχτες έφευγαν, μεγάλωναν. Και τώρα ήρθε αυτό το φιλί για να αλλάξει τι; Πόσο μπορεί να αλλάξει το τίποτα από το τίποτα; Ένα μούδιασμα – χάδι στο στομάχι ήταν το κέρδος του από αυτή την ιστορία. Κι εκείνη; Πώς το είχε πάρει; Πώς το είχε αξιολογήσει; Δεν έμοιαζε να έχει θυμώσει. Δεν έμοιαζε και, στο ελάχιστο, να έχει συγκινηθεί. Σαν να μην έγινε ποτέ. Ένα φιλάκι ήτανε. Ένα μικρό, αυθόρμητο, μοναχικό φιλάκι. Που δόθηκε και πάει.

Ξυλουργοί και “[Επιθυμούν Να Είναι] Κοντά Σου”.

18/07/2008

0497. 25 Λέξεις

Ζέστη. Ξημερώματα. Κούραση. Καφές. Σταυρόλεξο. Βα. Εργασία. Καρέκλα. Ξεσκαρτάρισμα. Σοφία. Αναμονή. Λαγκάδια. Σέργιος. Mediterraneo. Σκαλιά. Αναχώρηση. Αντοχή. Λεπτότητα. Excel. Ευτυχία. Ύπνος. Μουσική. Άγχος. Ρύθμιση. Βεράντα.

16/07/2008

0496. Ο Αλοΐσιους Μιλά Για Την Εσωστρέφεια

Υπάρχουν φορές που αισθάνομαι ότι φορτώνω στον Αλοΐσιους δικές μου αμαρτίες. Δε γνωρίζω πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Υπάρχουν οι συμπτώσεις, υπάρχουν και τα θαύματα και αν δυσκολεύομαι πολύ να παραδεχτώ τα δεύτερα δεν έχω καμιά δυσκολία ν’ αναγνωρίσω τις πρώτες. Παραδέχομαι, λοιπόν, ότι σε πολλά σημεία ο βίος του Αλοΐσιους, όπως τον περιγράφει στα κείμενα του, μοιάζει ευθέως παραλληλισμένος με περιόδους του δικού μου. Και αν αδυνατώ, πλέον, να δηλώσω έκπληκτος την κάθε φορά που, ανασύροντας ένα κείμενό του, το ανακαλύπτω αυτό δεν σημαίνει ότι δεν το αναγνωρίζω και δεν το απολαμβάνω. Ένα τέτοιο “παράλληλο” κείμενο του Αλοΐσιους είναι και αυτό που ακολουθεί: 

Εσωστρέφεια, αυτή είναι η λέξη που θα μπορούσε να περιγράψει την κατάστασή μου τον τελευταίο καιρό. Είχα κλειστεί στον εαυτό μου, είχα απομονωθεί, ζούσα δύσκολα. Μπορεί να ξεκίνησε σαν άμυνα, σαν στάση απαραίτητη για να επουλώσω, υπαρκτές ή ανύπαρκτες, πληγές αλλά κάπου ίσως ξέφυγε από τον έλεγχο μου. Ανασύνταξα τις δυνάμεις μου, πάτησα πάλι στα πόδια μου, βρήκα τον τρόπο να απαλύνω το πέρασμα του χρόνου και να ζυγίσω του βίου μου τα υπέρ και κατά. Ισορρόπησα. Λησμόνησα, ωστόσο, να ξεκλειδώσω τον εαυτό μου και άφησα τον καιρό να περνά έσω κοιτώντας και ονειροπολώντας. Πρόσμενα σημάδια και μηνύματα, αγγίγματα και μικρά “θαύματα” που ανατινάζουν την καθημερινότητα. Περίμενα το απρόσμενο, το ανέλπιστο, το εξαιρετικό. Με όλους τους πόρους ανοιχτούς, περίμενα. Επιθυμούσα να πεισθώ, να αποδεχτώ, να δώσω και να λάβω. Από την άλλη, και λόγω χαρακτήρα, είχα θέσει όρους. Το “Ναι μεν, αλλά” ίσχυε. Να αποδεχθώ ήθελα, όχι να συμβιβαστώ. Είχα ενδοιασμούς, φόβους, αμφιβολίες. Από συγκεκριμένους ανθρώπους ήθελα διπλά τα μηνύματα για να αναθεωρήσω και να συνεχίσω μαζί τους. Ζητούσα κατ’ αρχήν επιμονή στο πως θα με επαναπροσεγγίσουν και κατόπιν συνέχεια και συνέπεια. Απογοητευμένος από συγκεκριμένες, μέχρι τώρα, συμπεριφορές και στάσεις διαπίστωνα αδυναμία να αποδεχτώ αβασάνιστα κάποια πράγματα. Μέσα μου είχα αποφασίσει, είχα απορρίψει. Ήμουν κλεισμένος στον εαυτό μου. Χρειάστηκε μια συνομιλία για να αποκαλυφθεί ότι, από ένα τουλάχιστον άτομο, τα διπλά μηνύματα δόθηκαν. Αιφνιδιάστηκα. Ουσιαστικά το αγνοούσα. Είχα μείνει στο πρώτο μήνυμα το οποίο, σε καμία περίπτωση, δεν στάθηκε ικανό να με κάνει να αναθεωρήσω. Το δεύτερο δεν είχε καν καταγραφεί στη μνήμη. Δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω την ειλικρίνεια του απέναντι. Αν λέει ότι επικοινωνήσαμε, με πρωτοβουλία του, δυο φορές· επικοινωνήσαμε. Το ζήτημα είναι γιατί το γεγονός δεν καταγράφηκε, γιατί, έτσι απλά, η κίνηση απορρίφθηκε. Δε βρίσκω άλλη εξήγηση από το ότι εσωστρέφεια και απογοήτευση συλλειτούργησαν και ακύρωσαν το γεγονός καθ’ εαυτό. Προφανώς στην περίπτωση αυτή οι συγκεκριμένες κινήσεις δε στάθηκαν ικανές να αποαπογοητεύσουν. Είναι κρίμα ίσως, αλλά είναι γεγονός. Διαδοχικά επαναλαμβανόμενες μη αποδεκτές συμπεριφορές οδηγούν σε μόνιμη παραμόρφωση η οποία δύσκολα ξεπερνιέται. Κανένας δε μεγαλώνει δίχως συνέπειες. Όλο και πιο δύσκολα συμβιβάζεσαι ή και δικαιολογείς συμπεριφορές. Όπως και να το κάνουμε μερικά πράγματα είναι αυταποδείκτως απαράδεκτα. Εξ’ άλλου το να συζητώ, με ύφος περισπούδαστο, πόσο κάνει ένα + ένα ποτέ δεν ήταν το δυνατό μου σημείο. Δύο κάνει, τελεία και παύλα. Δεν επιθυμώ να ζορίζω ή να στενοχωρήσω κανένα με μόνη τη διαφορά ότι στο “κανένα” περιλαμβάνω πλέον και τον εαυτό μου. Είμαι πάντοτε πρόθυμος να συζητήσω με τον απέναντι και να ακούσω με προσοχή τα όσα έχει να πει. Ωστόσο, και αν λίγο γνωρίζω τον εαυτό μου, δύσκολα μπορεί να ξεπεραστεί απογοήτευση που έχει ποτίσει τόσο ώστε να “διαγράφει” ακόμα και γεγονότα και μάλιστα αρχικώς επιθυμητά. . .

 
Ακούγεται το “Total Eclipse Of The Heart” με την Bonnie Tyler.

 14/07/2008

0495. Εγγραφή Ημερολογίου Μία

17. 07/04/79 <> [0315] <> Τετράδιο 03, Σελίδα 169

Θεέ μου από τι δρόμους περνά ο άνθρωπος για να φτάσει να είναι αυτό που την κάθε στιγμή είναι. Κοίταζα τις γραφές, τις προηγούμενες, για την Φ., ένα σωρό πράγματα παρεξηγημένα και ανόητα, άρρωστα, ακόμα, αν το θες. Γραφές με έντονο το χρώμα του γλυκοξινοπικρορομαντισμού (λέξη δικής μου σύνθεσης).

Γραφές που πολύ λίγο έχουν να κάμουν με το αληθινό, το τότε έστω, πρόσωπο της Φ.. Άστοχα πράγματα. Όμως, δείχνουν πόσο πρέπει να κουραστεί κανείς και να υποφέρει για να μάθει τον εαυτό του και να τιθασεύσει την έκφρασή του. Να χτυπήσει, τέλος, τον στόχο.

Η Κ. απόκτησε το δίπλωμα οδήγησης· με την γενική δεξιότητα που την διακρίνει το περίεργο θα ήταν να μην. Συνεχίζουμε την σχέση μας με τρόπο ίδιο και απαράλλαχτο. Πόσο ανόητο θα ήταν να γράψω: “Θα δούμε”; Φοβούμαι ότι δεν θα δούμε.

11/07/2008

0494. Ανέμπνευστος

Δίχως μολύβι και χαρτί, δίχως πληκτρολόγιο. Ανάσκελα στο κρεβάτι να λέω “κάτι πρέπει να ανεβάσω αύριο”. Με νίκησε η κούραση της μέρας. Με πήρε ο ύπνος και δεν είχα βρει τίποτα. Ξύπνησα. Ξεκίνησα. Στη διαδρομή, Α29 – Σ56, πάλι το σκεφτόμουνα. Τίποτα. Ούτε μια μικρή σπιθίτσα, ούτε ένα περιστατικό να το αρπάξω και να σκαρώσω μια ιστορία. Ευτυχώς που η ζήση μου δεν εξαρτάται απ’ αυτό. Θα είχα πεινάσει. Ανέμπνευστος, με τη ζέστη να πολιορκεί και με ένα απόσπασμα τραγουδιού να έχει κολλήσει, από εχθές, στο μυαλό μου. “Stop! Are you ready or not;” και άλλο τίποτα. Έχω το ρυθμό, δεν έχω τον τίτλο του τραγουδιού και του ερμηνευτή το όνομα. Σκαλίζω τη μνήμη, προσπαθώ να θυμηθώ και αδυνατώ. Θα βάλλω τη φράση στο Google και ελπίζω να γίνει ένα μικρό θαύμα! Και η σημερινή μέρα προβλέπεται δύσκολη και ήδη σπατάλησα 18 λεπτά ωφέλιμου χρόνου. Τα κεφάλια μέσα!

Καλή σας μέρα ευγενικοί αναγνώστες!

“Μωρό Μου Φάλτσο” – Μιχάλης Ρακιντζής. Αμέ!

09/07/2008

0493. Αφτά Κι Αφτό

Η κ. Ευτυχία βγήκε από το Ασκληπιείο την Παρασκευή, 4 Ιουλίου, το μεσημεράκι. Μια ακόμα περιπέτεια (της) με αίσιο τέλος. Η μάχη συνεχίζεται από το σπίτι. “Back To Front”, λοιπόν, και ο Θεός βοηθός! Την ίδια μέρα, Παρασκευή 4/7, έφυγα από το γραφείο στις 19:45. Metro, ταξάκι και Τ47. Ίσα – ίσα για να φιλήσω τη μητέρα μου και να της ευχηθώ το “Καλώς Όρισες” στο σπίτι της. Το Σαββατοκύριακο δυο πρωινά μπάνια. Νερό που ανακουφίζει και εξαγνίζει. Το Σάββατο ψώνια από τις 13:00 και μέχρι τις 17:00. Ζέστη, κούραση, ταλαιπωρία. Ενδιάμεσα διακοπή για φαγητό στο εξαιρετικό “Golden Crepe” της Ζησιμοπούλου. Το μαγαζί επεκτάθηκε, “παίρνοντας” και το διπλανό, και από εξαιρετικά μικρό προβιβάστηκε σε σχετικά μικρό. Εύχομαι να πάνε καλά οι δουλειές τους. Με την σταθερότητα που δείχνουν στην ποιότητά τους το αξίζουν. Όποιος έχει πολλούς Η/Υ, και περισσότερους εξωτερικούς σκληρούς δίσκους, κάποια στιγμή την πατάει. Δεν αποτελώ εξαίρεση. Κάπου ανάμεσα σε “USB Sticks”, εξωτερικούς σκληρούς και Η/Υ σε Α29 και Τ47 έχασα δουλειά μιας ώρας περίπου. Δεν ωφελεί να μουρμουρίζω. Θα σκύψω το κεφάλι και θα πληκτρολογήσω απ’ την αρχή. Γνώριζα. Ας πρόσεχα. Μειωμένη η επισκεψιμότητα στον παρόντα ιστότοπο. Αν εγώ δεν έχω καλή διάθεση δεν μπορώ να την ζητώ από τους απέναντι. Όπως και να έχει το 500 είναι ένα όριο (με τη μανία που έχουν οι άνθρωποι να στρογγυλεύουν) που μοιάζει εξαιρετικά ελκυστικό για να εγκαταλειφθεί επτά εγγραφές προτού κατακτηθεί. Αφτά!

Τι ακούγεται; The Wallflowers – Red Letter Days – “Health And Happiness”. Αφτό!

07/07/2008

0492. Καθημερινότητα [2]

Λεωφορείο. Ώρα πρωινή. Επιβιβάστηκε. Το air-condition στο φουλ. Άνοιξε το παράθυρο και έκατσε τον κώλο της.

Επάνω πύλη του “Ασκληπιείου”. Σήμανση στην έξοδο: “Απαγορεύεται η Στροφή Αριστερά”. Στα τέτοια της. Έχει βγάλει αριστερό φλας και καραδοκεί. Εγώ, ο τυπικός και βλάκας, περιμένω από πίσω. Θα κάνω αδιαμαρτύρητα τον κύκλο.

Κόκκινο. Βρίσκομαι στην αριστερή λωρίδα κυκλοφορίας. Θα συνεχίσω ευθεία. Δεν υπάρχει σήμανση, ούτε πάνω στην άσφαλτο, για υποχρεωτική πορεία αριστερά. Πράσινο. Ο βλαμμένος δεξιά μου το κόβει αριστερά δίχως φλας, δίχως τίποτα. Ευτυχώς! Είχα κοιτάξει τα μούτρα του και είχα καταλάβει.

Η κυρία νοσηλεύεται. Στο τρίτο κρεβάτι, στο βάθος. Γύρω στα εξήντα. Αναιδέστατη, κουτσομπόλα, σατράπισσα. Επιμένει στο να κάνει αδιάκριτες ερωτήσεις. Να λέει στους άλλους τι να κάνουν, πότε και πως. Ακριβώς το είδος που αντιπαθώ. Οι απαντήσεις μου δεν την ικανοποίησαν καθόλου. Έπαψε να ασχολείται μαζί μου. Γλιτώσαμε και οι δύο τα χειρότερα.

Είναι εδώ και τρεις μέρες που η αποκλειστική αργεί πέντε – δέκα λεπτά. “Είχε κίνηση” μου λέει. “Δε πειράζει” απαντάω. Φιλάω τη μητέρα μου, της δίνω τα χρήματα και φεύγω.

Δυο σταυρόλεξα στην ίδια σελίδα. Τα λύνω ταυτοχρόνως. Τεχνικές που αναπτύσσονται για να απαλύνεται το πέρασμα του χρόνου.

Δέκα ημέρες τώρα που δεν υπάρχει φως στο WC επισκεπτών. Αμέλεια, αδιαφορία, άγνοια; Ας είναι καλά το κινητό που χρησιμεύει και σαν φακός.

Δευτέρα με Παρασκευή μια μεσόκοπη, εύσωμη, κυρία με κόκκινο κουβά και μάπα με κίτρινο κοντάρι επιμελώς σφουγγαρίζει τον πεζόδρομο. Φορά παντελόνι και έχει, με μπλε κορδέλα, τα κλειδιά κρεμασμένα στο λαιμό.

Δε διαμαρτύρομαι πλέον. Διορθώνω τα μικρά στραβά που βρίσκω μπροστά μου και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.

Ακούγεται το άσμα “Break It To Me Gently” με την Brenda Lee.

04/07/2008

0491. Ο Αλοΐσιους Μετρά Renault

Ομολογώ ότι ακόμα και τώρα, τόσο καιρό μετά, ο Αλοΐσιους εξακολουθεί να με ξαφνιάζει. Παράδειγμα, για μένα τουλάχιστον, το κείμενο που ακολουθεί:

Στο γραφείο πηγαίνω και έρχομαι χρησιμοποιώντας λεωφορείο. Πρόκειται για δυο αντίθετες διαδρομές συνολικής χρονικής διάρκειας περίπου μιας ώρας. Συνήθως κάθομαι στην ίδια θέση. Στην πλευρά του οδηγού, στο πίσω μέρος του οχήματος, και δίπλα στο παράθυρο. Ταξιδεύω και κοιτάζω έξω. Ταξιδεύω και σκέφτομαι. Το μυαλό, πολλές φορές, πιάνει τα δικά του μονοπάτια και χάνεται. Ταξιδεύει κι αυτό· δίχως περιορισμούς, δίχως διαβατήριο. Και παίζει. Τα γνωστά, περίεργα, παιχνίδια του νου. Από εδώ κι από εκεί, παντού και πουθενά. Θέτει, μάλιστα, ερωτήματα στον ίδιο τον εαυτό του. Και, επειδή υπάρχει χρόνος και διάθεση, βάζει και στοιχήματα. Στοιχήματα με όρους του τύπου “αν κερδίσω θα πράξω το α, αν χάσω το β” ή “αν κερδίσω θα συμβεί το χ, αν όχι το ψ”. Η μέθοδος διευκολύνει. Ο χρόνος μοιάζει να κυλά γρηγορότερα και η διαδρομή συντομεύεται. Ζω τις τελευταίες μέρες κάποιες καταστάσεις που δεν είναι πρωτόγνωρες στη ζωή μου. Το κλίμα είναι έντονο και ιδιαίτερο. Ένα κλίμα το οποίο φέρνει στην επιφάνεια πρόσωπα που σχετίστηκαν με τις συγκεκριμένες καταστάσεις αλλά δεν υπάρχουν πλέον στη ζωή μου. Βρίσκει, έτσι, ευκαιρία ο πειρασμός και τρυπώνει. Προκύπτουν ερωτήματα του τύπου: “Να της τηλεφωνήσω ή να μη της τηλεφωνήσω; Να στείλω μήνυμα ή να προσπεράσω;”. Ταξιδεύω, σκέφτομαι τέτοια κι απ’ το παράθυρο του λεωφορείου κοιτώ. Το μυαλό λυτό. “Γιατί να μη βάλλω τον παράγοντα τύχη στην υπόθεση;” αναρωτιέμαι. Το κάνω ευθύς. Είναι απλό και από τα αγαπημένα μου. “Πόσα αυτοκίνητα Renault θα συναντήσω, από την αντίθετη κατεύθυνση ερχόμενα, ανάμεσα στη στάση κ και τη στάση λ;”. Το έχω παρατηρήσει, τα Renault είναι σχετικά σπάνια. Ανάμεσα στη στάση κ και τη στάση λ υπάρχουν άλλες τέσσερεις και συνεπώς η συνολική απόσταση είναι πέντε στάσεων. Σε μέτρα, και αν υποτεθεί μια μέση απόσταση 350 μέτρων από στάση σε στάση, γύρω στα 1.750 μέτρα. Το παιχνίδι με τα Renault είναι ένα παιχνίδι που το παίζω συχνά. Έχω, λοιπόν, την εμπειρία και την αίσθηση του μέτρου. Το αποφασίζω και μετά από έναν μικρό, και χαριτωμένο, προβληματισμό το βάζω το στοίχημα. “Αν, κινούμενοι από τη στάση κ στην στάση λ, διασταυρωθούμε με περισσότερα από πέντε Renault θα της τηλεφωνήσω!”. Όλοι η ουσία βεβαίως είναι σε αυτό το “πέντε”. Ένα πλήθος οριακά επιτεύξιμο σύμφωνα με την εμπειρία για την οποία έχω ήδη μιλήσει. Προφάσεις εν αμαρτίαις και όποιος βαριέται να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει. Δε θέλω να της τηλεφωνήσω! Με έχει απογοητεύσει, με έχει επανειλημμένα διαψεύσει, έχουμε τελειώσει. Αλλά· υπάρχει ένα λεωφορείο που κινείται, ένα μυαλό που παίζει, ένα σώμα που ποθεί. Και υπάρχουν, βεβαίως, και τα Renault σε σχήματα και χρώματα διάφορα που κινούνται και πάνε. Βάζω το στοίχημα και μέσα μου λέω “Σιγά μη χάσω!”. Κολλάω το πρόσωπο στο τζάμι κι αρχίζω να μετράω: ένα, δύο. . . Αυτοκίνητα πάνε κι έρχονται κι εγώ ψάχνω τα συγκεκριμένα. Χρειάζεται προσοχή, μερικές φορές το πράγμα δυσκολεύει. Κάποιες φορές τα αυτοκίνητα μοιάζει να μοιάζουν. Κινούμαι, αναζητώ ασημένιους ρόμβους, την αφήνω και αλωνίζει στο μυαλό μου. Τρία, τέσσερα. . . το πράγμα αρχίζει και ζορίζει. “Κι αν χάσω; Σιγά, δεν τρελάθηκα να της τηλεφωνήσω!”. Και το λεωφορείο πάει και η απόσταση μικραίνει κι εγώ ψάχνω ρόμβους στ’ άχυρα. Η απόσταση διανύθηκε, τα Renault μετρήθηκαν με προσοχή. Ούτε πέντε, ούτε έξη. Δέκα, ολόκληρα δέκα, Renault μέτρησα! Την πάτησα, εκτέθηκα, έχασα! Συνωμότησαν οι Θεοί, σκοτεινές δυνάμεις θέλουν να με εκθέσουν στον ίδιο τον εαυτό μου. Έριξαν ένα σωρό Renault στο δρόμο μου! Λεπτή η θέση μου και η απόφαση δύσκολη πολύ. Είναι κι αυτό το πεντακάθαρο x2. Για πέντε στοιχημάτισα, δέκα μέτρησα! Σιγά να μη κάνω ότι θέλουν τα Renault! Άκου εκεί δέκα! Σε μια διαδρομή που το περισσότερο που είχα μετρήσει ήταν τρία, άντε τέσσερα. Ανεπίτρεπτο, απαράδεκτο! Είμαι σε δίλημμα. Πρέπει να το σκεφτώ πολύ, να αποφασίσω. Τα Renault δείχνουν το δρόμο· αλλά όλα τα υπόλοιπα; Και τι να της πω; “Μέτρησα δέκα Renault στη σειρά και, ωπ!, σας θυμήθηκα!”. Μπερδεύτηκα! Αυτό είναι. Θα το σκεφτώ, θα το μελετήσω. Αν χρειαστεί μπορεί να μετρήσω και τίποτα Ferrari, πάλι πέντε στην ίδια διαδρομή, και θα αποφασίσω. . . 

Προς τιμήν της Renault επιλέχθηκε άσμα εις την Γαλλική. Enrico Macias, λοιπόν, και “Pourquoi Parler D' Amour”.

 02/07/2008