Υπάρχουν φορές που αισθάνομαι ότι φορτώνω στον Αλοΐσιους δικές μου αμαρτίες. Δε γνωρίζω πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Υπάρχουν οι συμπτώσεις, υπάρχουν και τα θαύματα και αν δυσκολεύομαι πολύ να παραδεχτώ τα δεύτερα δεν έχω καμιά δυσκολία ν’ αναγνωρίσω τις πρώτες. Παραδέχομαι, λοιπόν, ότι σε πολλά σημεία ο βίος του Αλοΐσιους, όπως τον περιγράφει στα κείμενα του, μοιάζει ευθέως παραλληλισμένος με περιόδους του δικού μου. Και αν αδυνατώ, πλέον, να δηλώσω έκπληκτος την κάθε φορά που, ανασύροντας ένα κείμενό του, το ανακαλύπτω αυτό δεν σημαίνει ότι δεν το αναγνωρίζω και δεν το απολαμβάνω. Ένα τέτοιο “παράλληλο” κείμενο του Αλοΐσιους είναι και αυτό που ακολουθεί: Εσωστρέφεια, αυτή είναι η λέξη που θα μπορούσε να περιγράψει την κατάστασή μου τον τελευταίο καιρό. Είχα κλειστεί στον εαυτό μου, είχα απομονωθεί, ζούσα δύσκολα. Μπορεί να ξεκίνησε σαν άμυνα, σαν στάση απαραίτητη για να επουλώσω, υπαρκτές ή ανύπαρκτες, πληγές αλλά κάπου ίσως ξέφυγε από τον έλεγχο μου. Ανασύνταξα τις δυνάμεις μου, πάτησα πάλι στα πόδια μου, βρήκα τον τρόπο να απαλύνω το πέρασμα του χρόνου και να ζυγίσω του βίου μου τα υπέρ και κατά. Ισορρόπησα. Λησμόνησα, ωστόσο, να ξεκλειδώσω τον εαυτό μου και άφησα τον καιρό να περνά έσω κοιτώντας και ονειροπολώντας. Πρόσμενα σημάδια και μηνύματα, αγγίγματα και μικρά “θαύματα” που ανατινάζουν την καθημερινότητα. Περίμενα το απρόσμενο, το ανέλπιστο, το εξαιρετικό. Με όλους τους πόρους ανοιχτούς, περίμενα. Επιθυμούσα να πεισθώ, να αποδεχτώ, να δώσω και να λάβω. Από την άλλη, και λόγω χαρακτήρα, είχα θέσει όρους. Το “Ναι μεν, αλλά” ίσχυε. Να αποδεχθώ ήθελα, όχι να συμβιβαστώ. Είχα ενδοιασμούς, φόβους, αμφιβολίες. Από συγκεκριμένους ανθρώπους ήθελα διπλά τα μηνύματα για να αναθεωρήσω και να συνεχίσω μαζί τους. Ζητούσα κατ’ αρχήν επιμονή στο πως θα με επαναπροσεγγίσουν και κατόπιν συνέχεια και συνέπεια. Απογοητευμένος από συγκεκριμένες, μέχρι τώρα, συμπεριφορές και στάσεις διαπίστωνα αδυναμία να αποδεχτώ αβασάνιστα κάποια πράγματα. Μέσα μου είχα αποφασίσει, είχα απορρίψει. Ήμουν κλεισμένος στον εαυτό μου. Χρειάστηκε μια συνομιλία για να αποκαλυφθεί ότι, από ένα τουλάχιστον άτομο, τα διπλά μηνύματα δόθηκαν. Αιφνιδιάστηκα. Ουσιαστικά το αγνοούσα. Είχα μείνει στο πρώτο μήνυμα το οποίο, σε καμία περίπτωση, δεν στάθηκε ικανό να με κάνει να αναθεωρήσω. Το δεύτερο δεν είχε καν καταγραφεί στη μνήμη. Δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω την ειλικρίνεια του απέναντι. Αν λέει ότι επικοινωνήσαμε, με πρωτοβουλία του, δυο φορές· επικοινωνήσαμε. Το ζήτημα είναι γιατί το γεγονός δεν καταγράφηκε, γιατί, έτσι απλά, η κίνηση απορρίφθηκε. Δε βρίσκω άλλη εξήγηση από το ότι εσωστρέφεια και απογοήτευση συλλειτούργησαν και ακύρωσαν το γεγονός καθ’ εαυτό. Προφανώς στην περίπτωση αυτή οι συγκεκριμένες κινήσεις δε στάθηκαν ικανές να αποαπογοητεύσουν. Είναι κρίμα ίσως, αλλά είναι γεγονός. Διαδοχικά επαναλαμβανόμενες μη αποδεκτές συμπεριφορές οδηγούν σε μόνιμη παραμόρφωση η οποία δύσκολα ξεπερνιέται. Κανένας δε μεγαλώνει δίχως συνέπειες. Όλο και πιο δύσκολα συμβιβάζεσαι ή και δικαιολογείς συμπεριφορές. Όπως και να το κάνουμε μερικά πράγματα είναι αυταποδείκτως απαράδεκτα. Εξ’ άλλου το να συζητώ, με ύφος περισπούδαστο, πόσο κάνει ένα + ένα ποτέ δεν ήταν το δυνατό μου σημείο. Δύο κάνει, τελεία και παύλα. Δεν επιθυμώ να ζορίζω ή να στενοχωρήσω κανένα με μόνη τη διαφορά ότι στο “κανένα” περιλαμβάνω πλέον και τον εαυτό μου. Είμαι πάντοτε πρόθυμος να συζητήσω με τον απέναντι και να ακούσω με προσοχή τα όσα έχει να πει. Ωστόσο, και αν λίγο γνωρίζω τον εαυτό μου, δύσκολα μπορεί να ξεπεραστεί απογοήτευση που έχει ποτίσει τόσο ώστε να “διαγράφει” ακόμα και γεγονότα και μάλιστα αρχικώς επιθυμητά. . .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου