0498. Αυθορμήτως

Δε μπορούσε να πιστέψει ότι το έκανε. Κι όμως, δίχως καν να το σκεφτεί, το είχε πράξει. Αυθορμήτως! Αυτή ήταν η λέξη. Είχε πάει στο γραφείο της. Συζητήσανε. Γνώριζε ότι την προηγουμένη είχε επισκεφθεί το γιατρό της. Τίποτα σοβαρό, του είχε πει. Μια εξέταση ρουτίνας. Όμως εκείνον τον έτρωγε. Την επισκέφθηκε για να μάθει. Συζητήσανε πρώτα τα υπηρεσιακά. Κίνησε να φύγει. Κοντοστάθηκε στην πόρτα. “Τι έγινε εχθές με το γιατρό;” Τη ρώτησε. “Όλα καλά. Κανένα πρόβλημα”, αποκρίθηκε. “Μπράβο!” της είπε, και έσκυψε και τη φίλησε στο μέτωπο. Ούτε το είχε υπολογίσει, ούτε το είχε σκεφτεί, ούτε τίποτα. Απλά, έσκυψε και τη φίλησε. Θα μπορούσε να είχε παρεξηγηθεί, να είχε αντιδράσει. Δεν έγινε τίποτα από αυτά. Μιλήσανε λίγο ακόμη. Τη χαιρέτησε. Έφυγε. Αναλογίστηκε το φιλί και το στομάχι του μούδιασε. Πως το είχε κάνει αυτό, σοβαρός άνθρωπος; Γιατί δε συγκρατήθηκε; Γιατί το επέτρεψε στον εαυτό του; Μιλούσανε και τη χάζευε. Χάζευε το δέρμα της, τα κυλινδρικά της μπράτσα, το χρώμα των ματιών της. Αισθανότανε γοητευμένος. Πόσος καιρός ήταν που τη σκεφτότανε; Οκτώ χρόνια, εννιά; Όχι περισσότερα. Και τι έκανε γι’ αυτό; Τίποτα, απολύτως τίποτα. Έψαχνε μια χαραμάδα στη συμπεριφορά της, κάτι που να του δώσει μια μικρή σπίθα ελπίδας. Τίποτα. Μαζί του ήταν φιλική δίχως να ξεπερνά τα όρια της τυπικότητας. Κι αυτός, δειλός από τη φύση του, πιο πολύ φανταζότανε ότι της έδειχνε προς τα πού κινούνται τα αισθήματά του παρά το έκανε. Περνούσε ο καιρός. Χανόντουσαν οι στιγμές, οι νύχτες έφευγαν, μεγάλωναν. Και τώρα ήρθε αυτό το φιλί για να αλλάξει τι; Πόσο μπορεί να αλλάξει το τίποτα από το τίποτα; Ένα μούδιασμα – χάδι στο στομάχι ήταν το κέρδος του από αυτή την ιστορία. Κι εκείνη; Πώς το είχε πάρει; Πώς το είχε αξιολογήσει; Δεν έμοιαζε να έχει θυμώσει. Δεν έμοιαζε και, στο ελάχιστο, να έχει συγκινηθεί. Σαν να μην έγινε ποτέ. Ένα φιλάκι ήτανε. Ένα μικρό, αυθόρμητο, μοναχικό φιλάκι. Που δόθηκε και πάει.

Ξυλουργοί και “[Επιθυμούν Να Είναι] Κοντά Σου”.

18/07/2008