Παρασκευή 4 Ιουλίου 2008

0492. Καθημερινότητα [2]

Λεωφορείο. Ώρα πρωινή. Επιβιβάστηκε. Το air-condition στο φουλ. Άνοιξε το παράθυρο και έκατσε τον κώλο της.

Επάνω πύλη του “Ασκληπιείου”. Σήμανση στην έξοδο: “Απαγορεύεται η Στροφή Αριστερά”. Στα τέτοια της. Έχει βγάλει αριστερό φλας και καραδοκεί. Εγώ, ο τυπικός και βλάκας, περιμένω από πίσω. Θα κάνω αδιαμαρτύρητα τον κύκλο.

Κόκκινο. Βρίσκομαι στην αριστερή λωρίδα κυκλοφορίας. Θα συνεχίσω ευθεία. Δεν υπάρχει σήμανση, ούτε πάνω στην άσφαλτο, για υποχρεωτική πορεία αριστερά. Πράσινο. Ο βλαμμένος δεξιά μου το κόβει αριστερά δίχως φλας, δίχως τίποτα. Ευτυχώς! Είχα κοιτάξει τα μούτρα του και είχα καταλάβει.

Η κυρία νοσηλεύεται. Στο τρίτο κρεβάτι, στο βάθος. Γύρω στα εξήντα. Αναιδέστατη, κουτσομπόλα, σατράπισσα. Επιμένει στο να κάνει αδιάκριτες ερωτήσεις. Να λέει στους άλλους τι να κάνουν, πότε και πως. Ακριβώς το είδος που αντιπαθώ. Οι απαντήσεις μου δεν την ικανοποίησαν καθόλου. Έπαψε να ασχολείται μαζί μου. Γλιτώσαμε και οι δύο τα χειρότερα.

Είναι εδώ και τρεις μέρες που η αποκλειστική αργεί πέντε – δέκα λεπτά. “Είχε κίνηση” μου λέει. “Δε πειράζει” απαντάω. Φιλάω τη μητέρα μου, της δίνω τα χρήματα και φεύγω.

Δυο σταυρόλεξα στην ίδια σελίδα. Τα λύνω ταυτοχρόνως. Τεχνικές που αναπτύσσονται για να απαλύνεται το πέρασμα του χρόνου.

Δέκα ημέρες τώρα που δεν υπάρχει φως στο WC επισκεπτών. Αμέλεια, αδιαφορία, άγνοια; Ας είναι καλά το κινητό που χρησιμεύει και σαν φακός.

Δευτέρα με Παρασκευή μια μεσόκοπη, εύσωμη, κυρία με κόκκινο κουβά και μάπα με κίτρινο κοντάρι επιμελώς σφουγγαρίζει τον πεζόδρομο. Φορά παντελόνι και έχει, με μπλε κορδέλα, τα κλειδιά κρεμασμένα στο λαιμό.

Δε διαμαρτύρομαι πλέον. Διορθώνω τα μικρά στραβά που βρίσκω μπροστά μου και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.


Ακούγεται το άσμα Break It To Me Gentlyμε την Brenda Lee.


04/07/2008

4 σχόλια:

  1. παταω "σχολια" και ξαφνιαζομαι απο τον ηχο των κλαξον που γεμιζει ξαφνικα τη πλατεια κατω απο το σπιτι μου

    γαμος!
    ας ζησουν ευτυχισμενοι!
    τι λετε εσεις Αειποτε;

    (αναλογα με τη διαθεση μας, πανε κι οι επισημανσεις επι της καθημερινοτητας, σκεφτομαι καθως ταυτοχρονα σας διαβαζω κι ακουω το "σημαδι" του γαμου..
    η ευτυχια δεν χωρα βλεμματα στις στραβοτιμονιες..! αντιθετως, η δυστυχια, η ταπεινοτητα στα καθημερινα, η δυσθυμια οποιασδηποτε αφορμης... εστιαζουν θες δε θες το βλεμμα στα στραβα.. οχι πως δεν υπαρχουν! αλλά...)


    καλο βραδυ ναχετε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να ζήσουν! Αυτοί και ο κόσμος όλος. Η καθημερινότητα είναι, έτσι και αλλιώς, μια δύσκολη υπόθεση και είναι δυό φορές δύσκολη για τους ποιητές [και δεν, φυσικά, εννοώ εμένα]. . .

    Καλημέρα Αγαπητή :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ναι!απο οσο τους κοβω, δυσκολευονται
    οι ποιητες
    εσεις;
    τι;
    ποιειτε
    οχι;
    λαθος
    χρονογραφειτε περιφημα!
    ταδε εφη η τσιγγανα και καλημερισε αποχωρουσα

    χαρηκα για την εκβαση της καταστασης της μητερας σας
    δυναμη ευχομαι και σιδερενια

    πως το λετε;
    Υγιαινετε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εγώ, ας το παραδεχτώ, είμαι ημιποιητής και ημιδυσκολεύομαι. . .
    Για πολλοστή φορά ευχαριστώ πολύ για όλα!

    [Ακόμα μία] ΚαληΗμέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή