0492. Καθημερινότητα [2]

Λεωφορείο. Ώρα πρωινή. Επιβιβάστηκε. Το air-condition στο φουλ. Άνοιξε το παράθυρο και έκατσε τον κώλο της.

Επάνω πύλη του “Ασκληπιείου”. Σήμανση στην έξοδο: “Απαγορεύεται η Στροφή Αριστερά”. Στα τέτοια της. Έχει βγάλει αριστερό φλας και καραδοκεί. Εγώ, ο τυπικός και βλάκας, περιμένω από πίσω. Θα κάνω αδιαμαρτύρητα τον κύκλο.

Κόκκινο. Βρίσκομαι στην αριστερή λωρίδα κυκλοφορίας. Θα συνεχίσω ευθεία. Δεν υπάρχει σήμανση, ούτε πάνω στην άσφαλτο, για υποχρεωτική πορεία αριστερά. Πράσινο. Ο βλαμμένος δεξιά μου το κόβει αριστερά δίχως φλας, δίχως τίποτα. Ευτυχώς! Είχα κοιτάξει τα μούτρα του και είχα καταλάβει.

Η κυρία νοσηλεύεται. Στο τρίτο κρεβάτι, στο βάθος. Γύρω στα εξήντα. Αναιδέστατη, κουτσομπόλα, σατράπισσα. Επιμένει στο να κάνει αδιάκριτες ερωτήσεις. Να λέει στους άλλους τι να κάνουν, πότε και πως. Ακριβώς το είδος που αντιπαθώ. Οι απαντήσεις μου δεν την ικανοποίησαν καθόλου. Έπαψε να ασχολείται μαζί μου. Γλιτώσαμε και οι δύο τα χειρότερα.

Είναι εδώ και τρεις μέρες που η αποκλειστική αργεί πέντε – δέκα λεπτά. “Είχε κίνηση” μου λέει. “Δε πειράζει” απαντάω. Φιλάω τη μητέρα μου, της δίνω τα χρήματα και φεύγω.

Δυο σταυρόλεξα στην ίδια σελίδα. Τα λύνω ταυτοχρόνως. Τεχνικές που αναπτύσσονται για να απαλύνεται το πέρασμα του χρόνου.

Δέκα ημέρες τώρα που δεν υπάρχει φως στο WC επισκεπτών. Αμέλεια, αδιαφορία, άγνοια; Ας είναι καλά το κινητό που χρησιμεύει και σαν φακός.

Δευτέρα με Παρασκευή μια μεσόκοπη, εύσωμη, κυρία με κόκκινο κουβά και μάπα με κίτρινο κοντάρι επιμελώς σφουγγαρίζει τον πεζόδρομο. Φορά παντελόνι και έχει, με μπλε κορδέλα, τα κλειδιά κρεμασμένα στο λαιμό.

Δε διαμαρτύρομαι πλέον. Διορθώνω τα μικρά στραβά που βρίσκω μπροστά μου και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.

Ακούγεται το άσμα “Break It To Me Gently” με την Brenda Lee.

04/07/2008