0464. Φαντασία

Ακολουθεί ένα ακόμα χειρόγραφο από τα τέσσερα που, πριν από μερικές μέρες, σκανάρισα. Πρόκειται για ένα ποίημα, με τίτλο “Φαντασία”, του αγαπημένου Γιάννη Σκαρίμπα το οποίο αντέγραψα στις 4 Απριλίου του 1981. Η αντιγραφή έγινε στο Νέο Καρλόβασι όπου υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία.

Θεωρώ ότι ο Γιάννης Σκαρίμπας, πέρα από τα πεζά του, έχει γράψει και καταπληκτικά ποιήματα η αξία των οποίων δεν έχει αναγνωριστεί. Ελπίζω, κάποια στιγμή, να γίνει και αυτό και να αποκατασταθεί η τάξη.

Θυμάμαι επίσης ότι πριν από 2-3 χρόνια σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή ζητήθηκε από γνωστό πρόσωπο, “καθηγητή” στο Fame Story, να πει “κάτι το ωραίο”. Ο “κ. καθηγητής” σερβίρισε ευθύς το πρώτο τετράστιχο της Φαντασίας και ενθουσίασε. 

Ατυχώς όμως “λησμόνησε” να αναφέρει τον ποιητή σιωπηλά αφήνοντας να εννοηθεί, έτσι, ότι ήταν δικό του. Οργίστηκα. Αλλά είπαμε, έχουμε γεμίσει γυαλιστερούς τενεκέδες.

Πολλά είπα όμως. Ιδού το σκαναρισμένο χειρόγραφο:

 

Ακούγεται η μελωδία του Ennio Morricone “Il Clan Dei Siciliani” από την ταινία “Η Συμμορία των Σικελών”.

 30/04/2008

0463. Λούφηλο

Υπήρχε μια εποχή, πριν από αρκετά χρόνια, που η λέξη “Word” σήμαινε απλώς “λέξη” και η λέξη “Excel” απλώς “υπερέχω”. Μια εποχή που δεν υπήρχαν προσωπικοί υπολογιστές, μια εποχή που ότι θέλαμε το γράφαμε στο χέρι. Από εκείνη την εποχή έχω συγκεντρώσει, σ’ ένα ογκώδη μαύρο φάκελο, όλα τα σκορπίσματα που ιδιοχείρως είχα γράψει.

Θα σας ομολογήσω ότι αποτελεί πλέον μια μικρή πηγή ευχαρίστησης για μένα να παίρνω στα χέρια μου τον μαύρο, ογκώδη, φάκελο και να σκαλίζω το περιεχόμενό του. Αναθυμάμαι, αναπολώ, αγγίζω, φορτίζω τις μπαταρίες μου, επανέρχομαι.

Εχθές κράτησα ακόμα μια φορά τον φάκελο αυτό στα χέρια μου. Χάθηκα μέσα στο περιεχόμενό του. Ξεχώρισα τέσσερα φύλλα χαρτιού, τέσσερα χειρόγραφα κείμενα. Τα σκανάρισα. Επεξεργάστηκα στο Thumps Plus την εικόνα τους. Ακολουθεί μία από αυτές τις εικόνες. Μια εικόνα με όνομα “Λούφηλο”.

Το Λούφηλο ήταν ένα ξανθό κορίτσι. Το όνομα τής το είχε δώσει η λίγο μεγαλύτερη αδελφή της. Ήταν το τρυφερό συνθηματικό τους. Κάποια στιγμή μου το είπε. Μου άρεσε πολύ το κορίτσι αυτό. Έγραψα τα στιχάκια που θα διαβάσετε. Θαρρώ μάλιστα ότι και ταχυδρομικώς της τα έπεμψα. Δεν έγινε τίποτα. Και για το τελευταίο αυτό είμαι βέβαιος.

Δεν πειράζει. “Ότι πέρασε, πέρασε σωστά”. Λοιπόν, ιδού, του Λούφηλου η εικόνα:

Από το άλμπουμ “Willy And The Poor Boys” των Creedence Clearwater Revival ακούγεται το πεντάλεπτο “Feelin’ Blue”.

28/04/2008

0462. “Όλα Τα Ονόματα”

Τελείωσα, προχθές, την ανάγνωση ενός ακόμα βιβλίου του Ζοζέ Σαραμάγκου. Του βιβλίου “Όλα τα Ονόματα” σε μετάφραση, πάντοτε, της κ. Αθηνάς Ψυλλιά. Το βιβλίο το είχα αγοράσει από τον εφημεριδοπώλη μου, Πατησίων και Βερανζέρου γωνία, στις 14 Σεπτεμβρίου του 2007. Επρόκειτο για το δέκατο όγδοο βιβλίο της αξιόλογης σειράς “ΤΟ ΒΗΜΑ βιβλιοθήκη” με σκληρό εξώφυλλο, τυπωμένο και βιβλιοδετημένο στην Ιταλία [Grafica Veneta SpA] με κόστος 5 Ευρώ μόνο. Το μόνο προβληματάκι το ότι αλλοιώθηκε το χρώμα του προστατευτικού καλύμματος στα σημεία που το κρατούσα. Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα κυκλοφορεί και σε έκδοση του “Καστανιώτη” με τιμή γύρω στα δώδεκα ευρώ.

Το βιβλίο πραγματεύεται την ιστορία του κ. Ζοζέ, ενός ταπεινού γραφιά, ηλικίας πενήντα +, του Γενικού Ληξιαρχικού Μητρώου του Κράτους. Μια ιστορία απίστευτης σύλληψης η οποία ουσιαστικά ξεκινά όταν ο διευθυντής του Γενικού Ληξιαρχείου λέει: “Κύριε Ζοζέ, να μου αντικαταστήσεις τούτα τα εξώφυλλα”. [Σελ. 15]. Από εδώ και πέρα γινόμαστε μάρτυρες του μοναχικού βίου του ταπεινού γραφιά και των εμμονών που τον κατέχουν. Εμμονών που τον οδηγούν σε κυριολεκτικά απίθανες καταστάσεις και τον κάνουν να υπερβεί τα όρια της μίζερης ζωής του. Συνυπολογίστε και ένα, λίγο ως πολύ, απρόσμενο τέλος και θα έχετε μια καλή εικόνα.

Ο Σαραμάγκου είναι πλέον, και μετά τα έξι βιβλία του που έχω διαβάσει, ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφει, οι πλάγιες σκέψεις του, οι λεπτές αναλύσεις του τού προφανούς. Και λατρεύω, κυριολεκτικά, το πώς περιγράφει και χρωματίζει τον κώδικα δεοντολογίας, ή το πρωτόκολλο αν επιθυμείτε, των υπαλλήλων ηρώων του. Με αξεπέραστες πινελιές λεπτής ειρωνείας και λεπτομέρειες που τσακίζουν κόκαλα.

Να επαναλάβω ότι ο Σαραμάγκου δεν είναι ένας εύκολος συγγραφέας. Δεν υπάρχει στα βιβλία του, και ευτυχώς, η αισθητική του video clip και της καταιγιστικής δράσης. Το αντίθετο θα έλεγα. Δε βιάζεται καθόλου να προχωρήσει στην εξέλιξη της ιστορίας και δεν διστάζει να κάνει τους κύκλους που θεωρεί απαραίτητους για να δώσει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και την ψυχολογία των ηρώων του. Ανάγκη, λοιπόν, να το ξαναγράψω: Τον Σαραμάγκου ή τον λατρεύεις ή τον απορρίπτεις από τις πρώτες σελίδες των βιβλίων του.

Χαρά σ’ αυτούς που μπορούν να συντονιστούν και να απολαύσουν την ιδιαίτερη υφή και την μαγεία των κειμένων του.

Καλή Ανάσταση στον Κόσμο Όλο.

Ακούγεται το τραγούδι “Return To Me” με τον αγαπημένο μου Dean Martin.

25/04/2008

0461. Ρετρό

Υπάρχουν κάποια τραγούδια παλιά που όταν τα ακούω συγκινούμαι. Τραγούδια που συγκαταλέγονται στα λεγόμενα “ρετρό”. Δεν είμαι και πολύ σίγουρος για την μουσικολογική χρήση του όρου. Ανοίγω το, ηλεκτρονικό, λεξικό “Τεγόπουλος - Φυτράκης” διαβάζω:

[γαλλ. rétro] άκλ. επίθ. η επιστροφή σε στιλ ή τρόπους (στη μόδα, την τέχνη κτλ.) λίγο ή πολύ χρονικά απομακρυσμένους.

Συνεπώς μάλλον κακώς χρησιμοποιώ τον όρο μιας και δεν πρόκειται για επιστροφή/αντιγραφή αλλά για τα αυθεντικά τραγούδια.

Μια εναλλακτική ονομασία είναι, βεβαίως, “Ελαφρό Τραγούδι”. Ορολογία που, προσωπικά, με ενοχλεί. Δε γνωρίζω πια χρονική περίοδο καλύπτει ο όρος. Μεσοπόλεμο, ίσως, και μέχρι τις αρχές τις δεκαετίας του ’60; Αγνοώ. Στη δισκοθήκη μου και στην κατηγορία “ρετρό” υπάρχουν καταχωρισμένα τέσσερα CD άλμπουμ και μια συλλογή πέντε δίσκων, CD, με τίτλο “ΤΟ ΤΡΑΜ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ”. Στην κατηγορία “Ελαφρά” υπάρχουν καταχωρισμένα 63 άλμπουμ αλλά, προφανώς, χρησιμοποιώ τον όρο [και] κατά κυριολεξία. Ανάμεσά τους πάντως διέκρινα και κάποια άλμπουμ που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν “ρετρό”. Όπως και να έχει η κατηγοριοποίηση των μουσικών έργων παρουσιάζει δυσκολίες.

Μιλώντας για τραγουδιστές/τραγουδίστριες της περιόδου θα μπορούσα, ενδεικτικά, να αναφέρω τους/τις: Νίκο Γούναρη, Φώτη Πολυμέρη, Τώνη Μαρούδα, Σώτο Παναγόπουλο, Δανάη, Σοφία Βέμπο, Καίτη Μπελίντα, Κάκια Μενδρή και Μαίρη Λω. Δε λέω ότι μου αρέσουν όλα τα τραγούδια αλλά πραγματικά υπάρχουν κάποια που μιλούν στην καρδιά μου. Και ναι, θα συμφωνήσω μαζί σας, τα έχω τα χρονάκια μου! Το θέμα, βεβαίως, δεν εξαντλείται εδώ αλλά, στην εποχή της τρεχάλας που ζούμε, το να ψάχνει κανείς και να αναλύει τέτοια ζητήματα μοιάζει με πολυτέλεια. Θα ήμουν ευτυχής, ωστόσο, αν κάποιος αναγνώστης με σχετικές γνώσεις φαινόταν πρόθυμος να φωτίσει τα σκοτάδια της αμάθειάς μου.

Προφανώς και το τραγούδι που ακούγεται είναι και της κατηγορίας για την οποία συζητάμε και αγαπημένο. Φίλοι αναγνώστες ακούγεται η εξαίσια Δανάη στο τραγούδι “Ας Ερχόσουν Για Λίγο” των Μιχάλη Σουγιούλ – Δημήτρη Τραϊφόρου. 

23/04/2008

0460. Μίκυ Μάους Κλαμπ

Βρισκόμαστε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 60. Ζω στην Ηλιούπολη στην περιοχή της Πλατείας Αεροπορίας, στην οδό Άρεως. Έχω ήδη αρχίσει και αγοράζω με το μικρό μου χαρτζιλίκι περιοδικά ή, μάλλον, στην αρχή ένα περιοδικό. Το περιοδικό του Μίκυ – Μάους με εκδότη τον Τερζόπουλο, αν θυμάμαι καλά, σε μικρό σχήμα. Θυμάμαι ότι υπήρχαν και παλιότερες εκδόσεις Μίκυ-Μάους σε μεγάλο σχήμα αλλά όχι αποκλειστικά με ιστορίες του Walt Disney. Ίσως, όμως, να κάνω και λάθος. Το σίγουρο είναι ότι εκεί, γύρω στα 1964-1965 άρχισε η συγκεκριμένη έκδοση του Τερζόπουλου ή οποία, θαρρώ, συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Τότε, λοιπόν, το περιοδικό έδινε τη δυνατότητα στους αναγνώστες του να γίνουν μέλη του Μίκυ-Μάους Κλαμπ. Αρκούσε να κόψουν και να κολλήσουν, σε ένα ειδικό φύλλο χαρτί, ένα συγκεκριμένο πλήθος από ασπρόμαυρα εικονίδια που απεικόνιζαν το χαρακτηριστικό, τρίκυκλο, κεφάλι του Μίκυ- Μάους και να στείλουν, συμπληρώνοντας και τα στοιχεία τους, το φύλλο στη διεύθυνση του περιοδικού. Ακολούθησα τη διαδικασία και έγινα κι εγώ μέλος. Υποθέτω τι χαρά θα έκανα όταν έφτασε στα χέρια μου, με το ταχυδρομείο, ο σχετικός φάκελος.

Στο φάκελο υπήρχε η Ταυτότητα μέλους και ένα Τιμητικό Δίπλωμα, αν θυμάμαι καλά τον τίτλο. Η ταυτότητα ήταν “σοβαρή”, σε λευκό χρώμα και μέγεθος περίπου αστυνομικής ταυτότητας. Τι Δίπλωμα ήταν πιο “χαριτωμένο”, σε έντονο κίτρινο χρώμα μεγάλου σχετικά μεγέθους και με μια πολύχρωμη γιρλάντα με όλους του ήρωες του Disney να το στολίζει.

Θυμάμαι καλά την τελική θέση Ταυτότητας και Διπλώματος. Ήταν μέσα σε έναν από τους δώδεκα τόμους του Πάπυρου Λαρούς. Πολλά χρόνια αργότερα, μετά το 1980 ίσως, τα ξανακράτησα στα χέρια μου. Τελευταία τα θυμήθηκα και πάλι. Έψαξα προσεκτικά όλους τους τόμους της εγκυκλοπαίδειας, η οποία, ευτυχώς, παραμένει στην κατοχή μου. Πουθενά! Εξαφανισμένα! Είμαι σίγουρος ότι δεν τα έχω πετάξει και είμαι αποφασισμένος να τα βρω.

Θα το θεωρούσα τρανή απόδειξη της σπουδαιότητας των μέσων, και εννοώ διαδίκτυο και ηλεκτρονικά ημερολόγια, αν εμφανιζόταν κάποιος ευγενικός αναγνώστης να δώσει περισσότερες σχετικές πληροφορίες. Και ακόμα περισσότερα αν βρισκόταν κάποιος να μας δώσει, σκαναρισμένα, Ταυτότητα και Δίπλωμα. Όλοι οι “μεγάλοι”, λοιπόν, σκαλίστε τη μνήμη σας και ψάξτε τα συρτάρια σας!
Καλή Σας Μεγάλη Εβδομάδα.

Ακούγεται το τραγούδι “Ξύπνησε Η Πόλη”, των Γιάννη Σπανού – Λευτέρη Παπαδόπουλου, με την αγαπημένη Βίκυ Μοσχολιού. 

21/04/2008

0459. Ο Αλοΐσιους Εγκλωβίζεται

Ακόμα ένα χαρτί με τον Αλοΐσιο να μην είναι και στα καλύτερά του. Πάλι μουρμουρίζει. Η καθημερινότητά του τον στενεύει. Τη λύση μοιάζει να την έχει εύκαιρη. Φυγή προς τα πίσω. . .

Οι μέρες περνούν. Η μια πίσω από την άλλη. Όμοιες και απαράλλαχτες. Η καθημερινότητα έχει επιβάλλει το νωθρό ρυθμό της. Τα ίδια πράγματα, με τον ίδιο τρόπο, στους ίδιους χώρους. Προσμένω ένα μικρό θαύμα. Ένα κόκκο της άμμου ανάμεσα στα γρανάζια της συνήθειας. Ένα μικρό σκληρό κόκκο που θα τα τινάξει όλα στον αέρα. Θα τα ξεχαρβαλώσει για να ξανακτιστούν κατά τη βούλησή μου. Δεν είναι ότι δεν εκτιμώ αυτή την ήρεμη καθημερινότητα, τη δίχως προβλήματα και περιπέτειες υγείας. Είναι μόνο ότι με στένεψε το ένδυμά της πολύ. Είναι ότι η σκέψη πάει παντού και το σώμα επιθυμεί. Είναι όλα αυτά τα σύρματα και οι ακτινοβολίες που μας τριγυρίζουν. Η εγγύτητά μας. Στην ουσία είμαστε δεμένοι ο ένας με τον άλλο. Αρκεί να πληκτρολογήσει κανείς έναν αριθμό ή μια ηλεκτρονική διεύθυνση για να συνδεθεί και να πει ή να γράψει. Έχουμε το μέσο δεν έχουμε τη διάθεση. Ευχή και κατάρα. Να γνωρίζεις το πόσο μικρή απόσταση έχεις να διανύσεις και να μην το αποτολμάς. Πόσες φορές μπορεί να κάνει κανείς τον χαριτωμένο ή τον αφελή; Ποιο το νόημα να επιμένεις αν ο απέναντι αδυνατεί ή δεν επιθυμεί να ανταποκριθεί; Δυνατότητες εν υπνώσει. Να σε καίνε τα σύρματα και οι ακτινοβολίες. Να βομβαρδίζεσαι και να απέχεις. Να στραγγαλίζεις την επιθυμία. Να κρύβεσαι πίσω από την καθημερινότητα, να παίρνεις το χρώμα και την οσμή της. Αποχαυνωμένος να πηγαίνεις· να νομίζεις πως ζεις. “Προδόθηκα”, να λες, και ν’ αντικρίζεις τον προδότη στον καθρέφτη. Στρατιωτάκια οι μέρες, η μια πίσω από την άλλη. Πουθενά ο αξιωματικός που θα διατάξει επίθεση. Να επιθυμείς να ανατρέψεις, να επιτεθείς, και να μην υπάρχει η βούληση / αξιωματικός που θα διατάξει επίθεση. Περπατάς και κοιτάς προς τα πίσω. Αποφεύγεις και κρύβεσαι. Παρελθόν. Το σίγουρο, με άνετη διαμόρφωση, καταφύγιο. Και, παρ’ όλα αυτά, να ελπίζεις. Ασταμάτητα. Αλλά· η καθημερινότητα έχει επιβάλλει το νωθρό ρυθμό της. Όμοιες και απαράλλαχτες, η μια πίσω από την άλλη, οι μέρες περνούν.

Ακούγεται το κλασσικό “Ξύπνα Αγάπη Μου” του Κώστα Γιαννίδη με τη Δήμητρα Γαλάνη.

18/04/2008

0458. Χωρισμός Ετών 31

22. 27/04/77 - [0195] - Τετράδιο 03, Σελίδα 022

Ας το γράψω, λοιπόν, μια και πρέπει. Χθες το πρωί στον Λυκαβηττό με την Κ. και ο χωρισμός. Ένα Βατερλό όχι εντελώς απρόσμενο μονάχα τοποθετημένο χρονικά μακρύτερα. Γύρισε από το Παρίσι στις 17 τ’ Απρίλη. Από τότε συναντηθήκαμε μονάχα δύο φορές. Την δεύτερη για να χωρίσουμε.

Το θνησιμαίο στη σχέση μας ήταν φανερό εδώ και καιρό, φανερό δεν ήταν ότι θα χωρίζαμε τόσο γρήγορα. Εκείνη το ζήτησε να χωρίσουμε, εγώ προσπάθησα να τ’ αποφύγω, δεν το κατόρθωσα. Είπε ότι σ’ αυτά τα πράγματα πρέπει να υπάρχει ένας ενθουσιασμός και κείνη δεν τον έχει. Είπε ότι μια απλή συμπάθεια δεν αρκεί και καλύτερα τα πράγματα να τελειώσουν κάπου εδώ. Ότι κάπως έτσι θα γίνουν τα πράγματα το υπέθετε πριν ακόμα ταξιδέψει στο εξωτερικό. Νόμιζε, είπε, ότι όταν τα πράγματα ξανάρχισαν (στις 11 του Φλεβάρη) θα κρατούσαν. Λάθεψε. 

Και πάλι το περισσότερο μίλησε με τη σιωπή. Απ’ την αρχή της ομιλίας μας, πάνω στο ύψωμα, είδα το κάτω χείλος της να τρέμει. Το προμήνυμα του κλάματος. Για τη Δευτέρα (18 τ’ Απρίλη) που δεν μου τηλεφώνησε, είπε ότι δεν αισθανόταν την ανάγκη και τίποτα δεν είχε να μου πει, όπως κι άλλες φορές εξ’ άλλου. Τώρα ένα σωρό γεγονότα ερμηνεύτηκαν και ξεκαθάρισαν. Τα πενιχρά της “δώρα” από το Παρίσι, που τόσο με πρόσβαλλαν. (Έφτασα ν’ αναρωτιέμαι αν είμαι μικροπρεπής). Οι καθυστερημένες αφίξεις της στα ραντεβού μας, οι χρονικοί περιορισμοί που συνέχεια πρόβαλλε, η, κοντολογίς, αδιαφορία της. Ένα σωρό πράγματα.

Πάνω στον Λυκαβηττό, στην αρχή ακόμα, όταν η μπόρα δεν είχε ξεσπάσει:

“Δώσ’ μου ένα χέρι”.

“Δεν θέλω εδώ”.

Ο ανόητος εγώ. Μύθος, λοιπόν, κι αυτός; Όλα γκρεμίστηκαν προσεκτικά. Και το σφίξιμο των χεριών μας στο “1900” [0193]; Κι αυτό, λοιπόν, προσποιητό; Της είπα ότι επιδίδεται σ’ όλα καθ’ υπερβολή και ότι φοβάμαι ότι για την ζωή της είμαι ένα απλό συμπλήρωμα. Δεν το απόκρουσε. Πάνω στο ύψωμα, είδα το κάτω χείλος της να τρέμει, το προμήνυμα του κλάματος.

Παρένθεση για τον Κ.Β.. Ο Κ. στον οποίο κάνει μαθήματα Γαλλικής η μητέρα της, είναι συνάδελφος μία τάξη πίσω. Στο Παρίσι πήγαν μαζί (μητέρα, Κ. και κείνη). Η μητέρα της τον συμπαθεί, κατάλαβε ότι ο Κ. “ενδιαφέρεται” για την κόρη της και το “επιδοκιμάζει”. Θεοί, δεν περίμενα τέτοιες κουβέντες! Είπε ακόμα, η μητέρα της, ότι θα ήθελε να γνωρίσει και μένα. Εδώ θα πρέπει, φίλοι αναγνώστες, να πω ότι η μητέρα της συμπαθεί και μένα και με αποκαλεί “το παιδί που λέει σας παρακαλώ...”. Τόσο ευγενικός είμαι! Η Κ. ισχυρίστηκε ότι, από την μεριά της, τίποτα δεν συμβαίνει με τον Κ.

Προσπάθησα ν’ αποφύγω τον χωρισμό, δεν το κατόρθωσα. Φαινόταν αποφασισμένη. Μου είπε, ότι εγώ ξέρω για τον εαυτό μου και είμαι σίγουρος, εκείνη δεν μπορεί. Της εξήγησα ότι δεν ήμουν υποχρεωμένος να είμαι ο έρωτας για κείνη και όμοια εκείνη για μένα. Της είπα να δώσουμε λίγο καιρό στη σχέση μας, να προσπαθήσουμε. Αρνήθηκε. Άλλα δε γνώριζα να της πω. Της ευχήθηκα “καλή τύχη” και της εξήγησα ότι τίποτα αφύσικο δε συμβαίνει. Ήταν αποφασισμένη. Νομίζει, είπε, ότι σ’ αυτά τα πράγματα πρέπει να υπάρχει ένας ενθουσιασμός και κείνη δεν τον αισθάνεται. Δίκιο έχει να ζητά ότι νομίζει καλύτερο.

Της εξήγησα ότι δεν ζητώ, βέβαια, να μείνουμε φίλοι:

“Ή εραστές ή τίποτα!”

Για την σχέση μας, είπε, ότι την αισθανόταν κάτι το ήρεμο που φορές το αισθανόταν να χάνεται. Στο κάτω χείλος της να τρέμει το προμήνυμα του κλάματος. Όλα συντρίμματα. Αισθανόμουνα παράξενα, δεν ήξερα πια τι να αντιτάξω στην παρμένη της απόφαση, απόφαση που πρέπει να πάρθηκε εκείνες τις στιγμές. Γιατί μήτε εγώ, μήτε εκείνη, είχαμε σκοπό να τελειώσουν τα πράγματα χθες. Όμως τελείωσαν.

“Πως αντιμετώπιζες την σχέση μας στο Παρίσι;”

“Με επιφυλακτικότητα”

Κι ακόμα:

“Θέλεις να σου επιστρέψω τα γράμματά σου;”

“Δεν υπάρχει λόγος.”

Κινήσαμε να φύγουμε. Σ’ ένα διαμέρισμα του τελεφερίκ. Έκανα να καθίσω απέναντί της, μετάνιωσα, κάθισα δίπλα της. Είχε βουρκώσει, κρατιόταν να μην κλάψει, τα μαύρα, όμορφα μάτια της, φαίνονταν κόκκινα. Την αγκάλιασα και την έσφιξα πάνω μου απογνωσμένα, τη φίλησα: 

“Βρε συ, κοριτσάκι, μήπως κάνουμε καμιά βλακεία;”

Σιωπή, και ένα σκουλαρίκι της στο πάτωμα.

“Τηλεφώνησέ μου το βράδυ. Τηλεφώνησέ μου το βράδυ.”

Σιωπή, και πάλι σιωπή.

Βγήκαμε στον δρόμο. Της είπα: 

“Παίρνεις την ευθύνη γι’ αυτόν τον χωρισμό. Σου εύχομαι να μην μετανιώσεις, όχι σήμερα ή αύριο μα πολύ χρόνο μετά”.

Δε μίλησε, ήταν βουρκωμένη, πολύ στεναχωρημένη. Πρώτη φορά την έβλεπα έτσι, δεν το θελα. 

“Smile!”

της έλεγα.

“Έλα μη στεναχωριέσαι. Δεν έγινε καμιά συντέλεια. Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι!”

και την σκουντούσα με τον αγκώνα. Προσπαθούσα να την κάνω να φτιάξει τη διάθεσή της. Με ρώτησε:

“Για μένα ενδιαφέρεσαι ή για σένα;”

“Για σένα.” 

Κάπου στο Κολωνάκι, μου είπε:

“Ξέρεις τι;”

“Όχι.”

“Είσαι πολύ όμορφος άνθρωπος!”

Αισθάνθηκα να μου κολλούν το παράσημο και να με αποστρατεύουν. Την άφησα κάπου στη Σόλωνος. Ένα σφίξιμο του δεξιού μου χεριού στο αριστερό δικό της.

Εγώ: 

“Γεια σου, καλή τύχη. Και μη στεναχωριέσαι.”

Εκείνη:

“Γεια σου Νίκο, σ’ ευχαριστώ.”

Τέλειωσε.

Φυσικά στις μέρες που έρχονται πολλές φορές θα επιθυμήσει να μου τηλεφωνήσει, μα όπως και της το είπα, δεν θα το κάνει. Εγώ δεν γνωρίζω, αισθάνομαι σαν να με απέλυσαν και έτσι είναι. Και θέλεις να μιλούμε την αλήθεια; Αν δεν με θέλει με τίποτα δεν θα μπορέσω να την κρατήσω, και αν πάλι θέλει, τίποτα δεν θα μπορέσει να μας χωρίσει. Γιατί είναι δοσμένο, ότι εγώ, την θέλω. Έχω ήδη το γνώριμο, από τον προηγούμενο χωρισμό, νευρικό σφίξιμο στο στομάχι. Γνωρίζω καλά ότι θα περάσω δύσκολες ώρες και μέρες. Δεν περίμενα να γίνουν έτσι τα πράγματα, σου το ξαναγράφω. Ας είναι.

Ζήτω η ζωή και κείνη που έρχεται να σφιχταγκαλιαστούμε!...

Ακούγεται ένα πανέμορφο και αγαπημένο τραγούδι της εποχής. Ένα τραγούδι που, τότε, τολμούσα να τραγουδώ δημοσίως, και μάλιστα με . . . σχετική επιτυχία! Κυρίες και κύριοι το ποίημα “Χαράματα Η Ώρα Τρεις” του Μάρκου Βαμβακάρη σε διασκευή Μάνου Χατζιδάκι με την Βούλα Σαββίδη από το άλμπουμ “Τα Πέριξ”.

 16/04/2008

0457. Fnac Γλυφάδας

Επισκέφθηκα το Σάββατο, 12/4, το καινούργιο κατάστημα της Fnac στη Γλυφάδα. Το κατάστημα βρίσκεται στη διασταύρωση των οδών Σ. Καράγιωργα & Λαζαράκη [λίγο μετά το “Hondos Center” της Γλυφάδας καθώς κινούμαστε προς Αθήνα].

Σύμφωνα με τα όσα αναγράφονται στον ιστότοπο της Fnac:

Το κάθε επίπεδο αναπτύσσεται σε 500 τ.μ. περίπου και καλύπτει διαφορετικές κατηγορίες προϊόντων. Συγκεκριμένα, στο ισόγειο παρουσιάζονται προϊόντα και αξεσουάρ για την ψηφιακή φωτογραφία, τις βιντεοκάμερες και την κινητή τηλεφωνία. Ο πρώτος όροφος περιλαμβάνει είδη πληροφορικής, videogames , εικόνα και ήχο. Στον δεύτερο όροφο βρίσκονται τα CD, DVD καθώς και η παιδική γωνιά σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο, ενώ ο τρίτος όροφος είναι εξ’ ολοκλήρου αφιερωμένος στο βιβλίο.

Μου άρεσε το κατάστημα αυτό. Το βρήκα καλύτερο από αυτό του “The Mall Athens”, πιο φωτεινό, πιο άνετο. Ίσως το καλύτερα οργανωμένο τμήμα του να είναι αυτό των βιβλίων. Δεν έχει την ποικιλία του “Ελευθερουδάκη”, στην Πανεπιστημίου, αλλά τα βιβλία, Ελληνικά και ξενόγλωσσα, είναι θεματικά ταξινομημένα και το περιβάλλον άνετο και ευχάριστο.

Το τμήμα των δίσκων είναι σχετικά καλό, με λειτουργική θεματική ταξινόμηση, και πολλές ενδιαφέρουσες προσφορές στα 6 ευρώ. Ο κατάλογος θα έλεγα ότι είναι περιορισμένος και το “Metropolis”, της Πανεπιστημίου, παραμένει το δισκοπωλείο με την μεγαλύτερη ποικιλία. Αλλά το περιβάλλον του Fnac, εντός και εκτός, είναι ασύγκριτα καλύτερο και οι θήκες των δίσκων δίχως τα σπασίματα, τις γρατζουνιές και τα γύφτικα αυτοκόλλητα του “Metropolis”. 

Τα υπόλοιπα τμήματα είναι αξιοπρεπή με σχετικά μεγάλη ποικιλία προϊόντων δίχως κάποιο από αυτά να αποτελεί κάτι το καταπληκτικό. Ξεχωριστά για το κάθε τμήμα σίγουρα υπάρχουν καταστήματα με μεγαλύτερη ποικιλία. Το ερώτημα είναι αν κάποιος μπορεί να βρει συγκεντρωμένα τα προϊόντα αυτά και αλλού. Η απάντηση είναι μάλλον ναι. Υπάρχει π.χ. το “Public” της πλατείας Συντάγματος, το οποίο ομολογώ ότι δεν με ενθουσίασε, και τα καταστήματα της αλυσίδας MediaMarkt [το κατάστημα της οποίας στην Αργυρούπολη θεωρώ εξαιρετικό] τα οποία όμως δεν έχουν τμήμα βιβλιοπωλείου. 

Οι τιμές είναι σχετικά καλές, ή λογικές αν θέλετε, και υπάρχουν προσφορές οι οποίες καθιστούν κάποια είδη ελκυστικά. Με δεδομένη την “Γαλλική καταγωγή” του καταστήματος είναι δυνατόν να βρει κανείς και κάποια μοναδικά είδη. Στα συν και κάποιοι θεματικοί κατάλογοι με τεχνικές πληροφορίες και αξιολογήσεις προϊόντων.

 
Αθροιστικά πρόκειται για ένα κατάστημα το οποίο ταιριάζει με το προφίλ της περιοχής και αξίζει, αν βρεθείτε στα μέρη μας, να το επισκεφθείτε. Το μόνο σίγουρο ότι αν σας αρέσει το διάβασμα, η μουσική, ή και η τεχνολογία θα περάσετε πολλές ευχάριστες στιγμές, ή και ώρες αν έχετε χρόνο και διάθεση, στα τέσσερα επίπεδά του.

Γαλλικής καταγωγής το Fnac Γαλλικό και το τραγούδι που ακούγεται: “Pour Un Flirt” με την ορχήστρα του, Ολλανδού, Andre Rieu.

 14/04/2008

0456. Εξαρτάται

Σχολίασα εχθές την εγγραφή “Homo Faber” του φίλου ημερολογιστή Dralion η οποία αφορούσε τις σχέσεις άντρα - γυναίκας. Στον πυρήνα του σχολίου η λέξη “εξαρτάται” η οποία, στις 53 λέξεις του σχολίου μου, εμφανίζεται 3 φορές. Το έγραψα, το έστειλα· έμεινε η γεύση του “εξαρτάται” στυφή να με βασανίζει. Το ξανασκέφτηκα.

Τελικώς, ένα “εξαρτάται” μοιάζει να είναι οι σχέσεις και η ζωή μας. Όλα είναι κατά περίπτωση. Είναι δύσκολο να γενικεύσει, η να γενικώς γενικεύει, κανείς και να μην τη πατήσει. Όλα υπό αίρεση. Όλα σε σχέση με τις συνθήκες. Τόπος, χρόνος, πρόσωπα που εμπλέκονται. Οι περίφημες “καταστάσεις”. Από πού ερχόμαστε, πού πάμε, τι θέλουμε, πώς το θέλουμε, γιατί το θέλουμε.

Όλα τα μικρά και μεγάλα, σημαντικά και ασήμαντα, του βίου μας που μπλέκουν με αυτά του απέναντι. Κι εμείς εκεί. Να καθημερινά λύνουμε εξισώσεις πασχίζοντας να βρούμε τις ρίζες τους και τις ρίζες μας. Και πάντοτε ένα “εξαρτάται” που παραμονεύει. Η κορυφή του παγόβουνου. Δε γνωρίζεις την απάντηση; Ζορίζεσαι; Το “εξαρτάται” μπορεί να σε σώσει. Πάρτο σοβαρά, απαρίθμησε και πέντε – έξη συνιστώσες, και έχεις επιτύχει μια αξιοπρεπέστατη αναβολή.

“Εξαρτάται” για το ένα, το άλλο, το μικρό και το μεγάλο. Με τα “εξαρτάται” μας αγκαλιά πορευόμαστε στη ζωή. Με αλγόριθμους που τα κωδικοποιούν και τα εξορκίζουν. Αν – τότε, ναι – εφόσον, όχι – γιατί και πάει λέγοντας. Ότι και να πούμε, ότι και να κάνουμε: εξαρτάται. Από εμάς, τους άλλους, τον τόπο, τον χρόνο, το πριν, το μετά, τη διάθεση και την κατάσταση.

Προσοχή, λοιπόν, στα “εξαρτάται”, που διαρκώς προκύπτουν, και το πώς αναλύονται γιατί από αυτά, τελικώς, εξαρτάται η πορεία της ζωής μας. 

Ακούγεται το κλασσικό “Lady Bird” με την Nancy Sinatra και τον Lee Hazlewood.

11/04/2008

0455. Το Facebook κι Εγώ

Έρχεται, τη Δευτέρα 7 Απριλίου, ένα e-mail από μια διαδικτυακή φίλη με τίτιλο “Check out my Facebook profile”. Μάλιστα, εντός μου σκέφτομαι, να το τσεκάρω. Και ορμάω! Πρωί ήταν, μάλλον αδιάβαστος πιάστηκα. Το έκανα! Και το έγραφε καθαρά:

First, you need to join Facebook! Once you join, you can also create your own profile.

Δεν του έδωσα σημασία. Και να σκεφτείτε ότι υπάρχει και ένα εξαιρετικό κορίτσι, το οποίο τυγχάνει να είναι ωραιότατο και ανιψιά μου, από το οποίο είχα ζητήσει ενημέρωση σχετικά με το άθλημα. Έκανα, λοιπόν, την περιήγησή μου με την βοήθεια της και ομολογώ ότι δεν ενθουσιάστηκα (από την περιήγηση).

Κάνω λοιπόν τα μαγικά μου και βρίσκομαι με profile και λογαριασμό και απ΄ όλα με τη μία. Για το Facebook ήμουν πλέον ο Aeipote Panta. Αμέ! Σε κάποια στιγμή δέχομαι και την ευγενέστατη ερώτηση: 

Να ψάξω τους φίλους σας που έχουν λογαριασμό στο Facebook;

“Αμ’ εδώ που φτάσαμε να τους ψάξεις!” αποκρίνομαι. Γίνεται μια ωραιότατη σάρωση, στις επαφές μου του gmail, και βρίσκομαι με μια πεντάδα [και] Facebookικούς φίλους. Και οι ερωτήσεις συνεχίζονται: 

Να στείλω μια πρόσκληση σε όσους είναι στις επαφές σας και δεν έχουν λογαριασμό στο Facebook; [Το γράφω με δικά μου λόγια. . .].

“Όχι, Μη, Ποτέ!” είναι η απάντηση που επιθυμώ να δώσω. Πατάω, τα πλήκτρα, και την πατάω σαν πρωτάρης! Οι προσκλήσεις, όπως εκ των υστέρων αποδεικνύεται, φεύγουν και άντε να τις μαζέψεις! Και, γαμώτο!, πήγαν και σε πρόσωπα που το τελευταίο που θα επιθυμούσα ήταν να δουν το όνομά μου στο γραμματοκιβώτιο τους. 

Τέλος πάντων, η ζημιά είχε γίνει. Αλλά αποδείχτηκε ωραία ζημιά. Άρχισαν να καταφθάνουν προσκλήσεις από παντού. Είχα πάρει φόρα, Τις έκανα όλες αποδεκτές. Σε δυο μέρες βρέθηκα με 21 φίλους. Τους περισσότερους ομολογώ ότι τους γνωρίζω και τους εκτιμώ. Υπάρχουν και κάποιοι που υποψιάζομαι ότι είναι φίλοι bloggers που απλώς δε γνωρίζω τα “κατά κόσμον” ονόματά τους. Θα το ψάξω. 

Ιδιαιτέρως χαίρομαι το ότι έγινα “φίλος” με τον Μάνο Αντώναρο και έτσι απέκτησα πρόσβαση σε ένα πλήθος εξαιρετικές φωτογραφίες του. Τολμώ να πω ότι το περιβάλλον του Facebook δεν είναι και το απλούστερο δυνατό. Αλλά έχω καλή δασκάλα, Ετούλα ακούς;, και διάθεση να μάθω. Λίγη υπομονή και θα το και αυτό κουλαντρίσουμε. Να είσαστε καλά, καλή αντάμωση και στο ΠροσωποΒιβλίο!

Αγαπημένη Francoise Hardy και “Comment Te Dire Adieu" το Video Clip της παρούσας εγγραφής.

09/04/2008

0454. Μια Εβδομάδα

Τις καθημερινές ήταν Διευθυντής. Δευτέρα, Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή εννιά μ’ εννιά. Την Τετάρτη εννιά με πέντε. Διευθυντής κανονικός. Με κουστούμι, γραβάτα, ιδιαιτέρα. Σάββατο και Κυριακή ήταν πατέρας. Σε πάρκα και πλατείες. Τρυφερός, γλυκός, περιποιητικός. Ντύσιμο, σπορ. Και τις Τετάρτες, α τις Τετάρτες! Πέντε με εννιά ήταν εραστής. Γυμνός. Τετάρτη με Τετάρτη. Πέντε με εννιά. Ένας άλλος άνθρωπος.

Στο Video Clip το τραγούδι του Φίλιππου Πλιάτσικα “Μαχαίρια Τώρα Τα Φιλιά Σου” με τους Όναρ.

07/04/08

0453. Ο Αλοΐσιους Αναπολεί

Ακόμα ένα χαρτί, ανάμεσα στα πολλά, του Αλοΐσιου. Ένα χαρτί αποκαλυπτικό για τα όσα ο Αλοΐσιους κρύβει στα συρτάρια του και τα οποία, όπως ομολογεί, είναι πολλά και ποικίλα. Το συγκεκριμένο χαρτί, πιστέψτε το, το τράβηξα, από το σωρό, στην τύχη. Βρήκα το περιεχόμενο του ενδιαφέρον και σκέφτηκα να το δημοσιοποιήσω.

Ιδού:

Καμιά φορά ψάχνεις τα συρτάρια σου να βρεις ένα πράγμα και βρίσκεις κάτι άλλο. Και το άλλο αυτό αποδεικνύεται πιο σημαντικό από το ένα. Τόσο που να τα παρατήσεις όλα και να καταπιαστείς με το ανέλπιστο εύρημα. Το έπαθε χθες. Έψαχνα κάποιες σημειώσεις σχετικές με οικονομικές υποχρεώσεις μου. Αδύνατο να τις βρω. Έμοιαζε ότι άνοιξε η γη και τις κατάπιε. Είχα εκνευριστεί. Κατέφυγα στα μεγάλα μέσα. Συστηματικό ψάξιμο ξεκινώντας από τα λιγότερο πιθανά σημεία μιας και τα προφανή τα είχε ήδη ψάξει δυο και τρεις φορές. Και εκεί, στο κάτω αριστερά συρτάρι του γραφείου μου, με περίμενε η έκπληξη. Στο βάθος του, και σκεπασμένο από χαρτιά, ένα λευκό κουτί παιδικών παπουτσιών. Το πήρα στα χέρια μου. Αδύνατο να θυμηθώ το τι περιείχε. Σήκωσα τους ώμους. Το άνοιξα. Βρήκα. Κάποιες στιγμές οι αναμνήσεις μοιάζουν με τα κύματα. Σκάνε επάνω σου διαδοχικά και συνεχώς. Το έπαθα. Προσεκτικά τοποθετημένες στο κουτί δεκαπέντε κασέτες. Περιεχόμενο; Τηλεφωνικές συνομιλίες. Εσύ κι εγώ. Πριν από επτά, οκτώ χρόνια. Τότε που συναντηθήκαμε. Τότε που ο ένας είδε στον άλλο την ευκαιρία να δραπετεύσει από τη μίζερη ζωή του. Και ξεκινήσαμε. Τροχοδρομήσαμε. Δεν απογειωθήκαμε ποτέ. Θεωρώ ότι ήταν δική σου επιθυμία. Ίσως, από την πλευρά σου, να πιστεύεις ότι εγώ ανακάλεσα. Το γεγονός είναι ότι δεν έγινε. Αυτό μετράει. Κράτησα στα χέρια μου τα ίχνη των φωνών μας. Πήρα μια κασέτα στην τύχη. Την έβαλα στο κασετόφωνο. Η φωνή σου στο δωμάτιο μου. Απρόσμενα δροσερή, σχεδόν κοριτσίστικη. Έσκυψα το κεφάλι. Είχα λησμονήσει τη χροιά της. Άκουγα με προσοχή. Αναπολούσα. Νοσταλγούσα. Αξιολογούσα εκ των υστέρων. Μου άρεσε ο τόνος, το ύφος της συνομιλίας μας, η σπιρτάδα των διαλόγων μας. Δυο ενήλικες που ερωτοτροπούν. Ένας άντρας και μια γυναίκα. Βαλάντωσα. Έβγαλα την κασέτα. Την έβαλα στο κουτί. Έβαλα το κουτί στη θέση του. Πόνεσα. Είχα λησμονήσει τι έψαχνα. Δεν μ’ ενδιέφερε. Κάποια στιγμή πρέπει να βρω το θάρρος και το χρόνο να μαζέψω τα χίλια κομμάτια της ζωής μου. Να συγκεντρώσω τις αποδείξεις. Κείμενα, φωτογραφίες και ήχους. Σε όλες τις μορφές και όλους τους τύπους. Φυλαγμένα σε συρτάρια, τετράδια, ντοσιέ, άλμπουμ, κασέτες, ντουλάπια, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, κουτιά. Παντού. Να τα μαζέψω και να συνδυάσω πληροφορίες και στοιχεία. Να ανασυστήσω τη ζωή μου, να καταδυθώ στον πυρήνα του εαυτού. Ενός πυρήνα που λατρεύει το παρελθόν του. Χρειάζομαι θάρρος και χρόνο. Και θα τα βρω. . .

Από το Soundtrack της ταινίας “Κορίτσια Στον Ήλιο” του 1968 ακούμε το τραγούδι, των Σταύρου Ξαρχάκου – Γιώργου Παπαστεφάνου, “Σε Ζητώ” με τον Fefe Aliberti.

04/04/2008

0452. Διαδρομές

Είναι κάποιες διαδρομές που, επειδή είναι καθημερινές, καταλήγουν να είναι αόρατες. Κινείσαι σε αυτές μηχανικά. Πασπαλισμένες με τη γκρίζα σκόνη της επανάληψης διανύονται δίχως να αποσπούν την προσοχή και δίχως να τις αγκαλιάζει η ματιά. Και πολλές φορές είναι κρίμα γιατί πρόκειται για όμορφες διαδρομές που η επανάληψη τις αδικεί. 

Είναι πραγματικό κατόρθωμα να μπορεί κανείς να διατηρεί τη φρεσκάδα στη ματιά και να απολαμβάνει τις καθημερινές διαδρομές του. Να ανακαλύπτει λεπτομέρειες, να προσθέτει πινελιές, να απολαμβάνει την κίνηση. Μια καλή πρακτική είναι να ακολουθεί κανείς και εναλλακτικές διαδρομές προκειμένου να αποφύγει την μονοτονία που φέρνει η επανάληψη. Το περίεργο είναι ότι σπανίως ακολουθούμε εναλλακτικές διαδρομές κι ας υπάρχουν. Είναι η δύναμη της συνήθειας. Είναι ο τρόπος που έχει η καθημερινότητα να επιβάλλεται, από τα μικρά ξεκινώντας, στη ζωή μας. 

Την διαδρομή από την Α29 στην Τ47, λόγω μητέρας και αδελφής, την κάνω σχεδόν καθημερινά. Ομολογώ ότι σπανίως ακολουθώ εναλλακτικές διαδρομές αν και για τα συγκεκριμένα σημεία δεν είναι περισσότερες από τρεις τέσσερεις. Προσπαθώ όμως συνειδητά να αντισταθώ στην γκρίζα σκόνη. Να κοιτάζω και να βλέπω. Να ανακαλύπτω, κινούμενος με το αυτοκίνητο, καινούργιες λεπτομέρειες. Σημεία που είχαν περάσει απαρατήρητα. Προσθήκες στο τοπίο της διαδρομής. Ένα σωρό οικοδομικών υλικών. Μια παράξενη εξώπορτα. Το οτιδήποτε κάτι που έχει αλλάξει και το επισημαίνω. 

Είναι γνωστή η μανία μου με τους “σχηματισμούς” πραγμάτων και ανθρώπων. Με ενδιαφέρει να μπορώ να τους αποτυπώσω. Να τους αποκαταστήσω. Όπως μπορώ. Όσο μπορώ. Το τοπίο των διαδρομών αλλάζει. Αν όμως τις χρησιμοποιούμε καθημερινά σπάνια έχουμε μια καθαρή συνολική εικόνα της αλλαγής τους. Είναι σαν το πρόσωπο μας. Βλέποντάς το καθημερινά έχουμε την εντύπωση ότι πολύ λίγο αλλάζει. Την αλήθεια την βλέπουμε στα πρόσωπα των συμμαθητών μας ή γνωστών που έχουμε χρόνια να τους δούμε. Αν πούμε “Μα πώς γέρασε έτσι αυτός! ” το αυτό ισχύει και για εμάς τους ίδιους. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. 

Τελευταία βρέθηκα στη θέση του συνοδηγού για τη γνωστή διαδρομή Α29 – Τ47 και έτυχε να κρατώ στα χέρια μου και την Canon A620. Λοιπόν, τράβηξα ένα σωρό φωτογραφίες κι ας ήταν κομμάτι βρώμικο το παρ-μπρίζ. Κάποιες από τις φωτογραφίες αυτές βλέπετε στην παρούσα εγγραφή. Την επόμενη φορά προγραμματίζω να βιντεοσκοπήσω τις διαδρομές Α29 –Τ47 και Τ47 – Α29. Και θα το κάνω!

Ακούμε το τραγούδι “The Rise and Fall of Flingel Bunt” από το συγκρότημα “The Shadows”. Τραγούδι “χαρισμένο” στη Φαίη για τα κρουστά του.

 

 02/04/2008